Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gdańsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 lutego 2025 r.

Sąd Okręgowy w Gdańsku – XVII Wydział Własności Intelektualnej

w składzie

Przewodniczący sędzia Wojciech Midziak

Protokolant st. sekr. sąd. Iwona Lawrenc

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7.02.2025 r. w Gdańsku sprawy

z powództwa (...) sp. z o.o. spółki komandytowej z siedzibą w K.

przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. na rzecz powódki (...) sp. z o.o. spółki komandytowej z siedzibą w K. kwotę 12.792,- zł (dwanaście tysięcy siedemset dziewięćdziesiąt dwa złote) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 23 stycznia 2023 r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanej (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. na rzecz powódki (...) sp. z o.o. spółki komandytowej z siedzibą w K. kwotę 1.487,- zł (tysiąc czterysta osiemdziesiąt siedem złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt XVII GW 228/24

UZASADNIENIE

Pozwem z 7 sierpnia 2023 r. skierowanym przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. powódka (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa z siedzibą w K. wniosła o:

1.  zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kwoty 12.792 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 23 stycznia 2023 r. do dnia zapłaty,

2.  zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Powódka wskazała, że żądanie pozwu obejmuje jedynie część roszczenia przysługującego jej od pozwanej, w całkowitej wysokości 47.970 zł.

Uzasadniając swój pozew powódka wskazała, że funkcjonując wcześniej jako Instytut (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa organizowała konkurs pod nazwą (...) (...) w oparciu o zasady określone w Regulaminie.

Dalej powódka twierdziła, że oznaczenie (...) stanowi utwór w rozumieniu art. 1 Ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t.j. Dz. U. z 2025 r. poz. 24 z późn. zm.; dalej również „pr. aut.”), do którego powódce przysługują majątkowe prawa autorskie, które nabyła od autora znaku Ł. W..

Powódka twierdziła również, że pozwana uzyskała status laureata konkursu i po uiszczeniu przez nią opłaty certyfikacyjnej za korzystanie ze znaku (...) zyskała prawo do posługiwania się nim przez 12 miesięcy – zgodnie z treścią § 17 ust. 1 Regulaminu. Zgłaszając się do konkursu pozwana zaakceptowała treść regulaminu i oświadczyła, że zapoznała się jego treścią. Został on udostępniony na stronie internetowej powódki, co – w jej ocenie – stanowiło udostępnienie go zgodnie z wymogami wskazanymi w art. 384 § 4 k.c.

Powódka wskazała, że pozwana korzystała z oznaczenia (...) po upływie 12 miesięcy, w czasie których miała prawo do posługiwania się nim. Oznaczenie było wykorzystywane co najmniej od lipca 2020 r. do lipca 2021 r. przez zamieszczanie go na stronie internetowej pozwanej – (...) Z tytułu dalszego korzystania z oznaczenia pozwana nie uiściła na rzecz powódki żadnej opłaty.

Powódka dochodziła w niniejszej sprawie roszczenia o zapłatę na podstawie § 24 Regulaminu, a wysokość roszczenia stanowi iloczyn kwoty za miesiąc naruszania (3.690 zł brutto) i liczby miesięcy, przez które pozwana bezprawnie korzystała z oznaczenia (...) (13 miesięcy).

W odpowiedzi na pozew pozwana (...) sp. z o.o. z siedzibą w S. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie na swoją rzecz od powódki kosztów procesu według zestawienia.

Pozwana stwierdziła, że do zawarcia umowy między stronami doszło w formie ustnej, a osoba zawierająca umowę w jej imieniu nie została poinformowana o treści Regulaminu ani nie został jej udostępniony później. Ponadto z dokumentów potwierdzających zawarcie umowy nie wynika jej terminowość.

Pozwana wskazała, że ze względu na wskazanie w graficznym przedstawieniu znaku roku, za który został przyznany, przyznanie go i posługiwanie się nim należy do historii spółki, o której ta ma prawo informować.

W ocenie pozwanej oznaczenie (...) stanowi znak gwarancyjny w rozumieniu art. 136 ² Ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1170; dalej także „p.w.p.”), a powódka nie wykazała, by uzyskała prawo ochronne na ten znak.

Pozwana podniosła, że zgodnie z art. 7 Ustawy z dnia 23 sierpnia 2007 r. o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 845) posługiwanie się bez uprawnienia certyfikatem, znakiem jakości lub równorzędnym oznaczeniem stanowi nieuczciwą praktykę rynkową, a zawarcie w Regulaminie klauzuli wprowadzającej konieczność uiszczenia opłaty za dalsze korzystanie z oznaczenia (...) narusza swobodę umów – art. 353 ¹ k.c.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny.

Powódce przysługują majątkowe prawa autorskie do utworu (...) o wyglądzie jak niżej:

dowód: umowa z 20.02.2015 r. – k. 121 – 124

Powódka, działając wcześniej pod firmą Instytut (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa, organizowała konkurs pod nazwą (...) (...) („Konkurs”). Zasady rejestracji, uzyskania tytułu laureata, opłaty za korzystanie z oznaczenia (...) oraz czasu korzystania określone są w Regulaminie Konkursu (Regulamin). Regulamin był dostępny do pobrania w formie pliku PDF na stronie internetowej pozwanej w czasie naboru do II edycji Konkursu. Przyznanie tytułu laureata następowało po przeprowadzeniu oceny zgłoszonych produktów przez komisję powołaną przez powódkę. Laureat uzyskiwał prawo do posługiwania się oznaczeniem (...) przez 12 miesięcy, po uiszczeniu opłaty certyfikacyjnej. Każdy z laureatów miał możliwość przedłużenia prawa do posługiwania się oznaczeniem na dalsze 12 miesięcy po przejściu uproszczonej procedury konkursowej i uiszczeniu opłaty za kolejne 12 miesięcy.

dowody : informacje odpowiadające odpisowi pełnemu KRS powódki – k. 11 – 15v.; zrzut ekranu z serwisu (...) – k. 120; zeznania świadka M. K. – k. 183v. – 184v.

Pozwana spółka zgłosiła do II edycji Konkursu serię produktów (...). Zgłoszenie zostało złożone w formie pisemnej, podpisane i opieczętowane przez prezesa zarządu pozwanej K. Z..

Wraz ze zgłoszeniem pozwana złożyła oświadczenie o zapoznaniu się z Regulaminem Konkursu oraz o gotowości uregulowania jednorazowej opłaty certyfikacyjnej (§ 15 i 16 Regulaminu).

dowód: zgłoszenie konkursowe pozwanej – k. 25 – 29

W czasie uroczystości finałowej II edycji Konkursu laureaci byli informowani o zasadach, na jakich zyskują prawo do posługiwania się oznaczeniem (...). Na uroczystości był obecny prezes zarządu pozwanej – K. Z. wraz z dyrektorem handlowym spółki.

dowody: zeznania świadka M. K. – k. 184; zeznania prezesa zarządu pozwanej spółki (...) słuchanego w charakterze strony – k. 185v.

Pozwana uiściła opłatę certyfikacyjną w wysokości 3.936 zł brutto w dniu 30 listopada 2023 r. W treści faktury wskazano, że dotyczy ona „opłaty certyfikacyjnej – nadania Znaku Jakości (...) – zgodnie z § 15 – 16 Regulaminu Konkursu.

dowody: faktura VAT nr (...) z 16.11.2016 r. – k. 30; potwierdzenie przelewu z dn. 30.11.2016 r. – k. 31

Pozwana posługiwała się oznaczeniem (...) w okresie od lipca 2020 r. do lipca 2021 r. przez umieszczenie go na swojej stronie internetowej – (...) w ramach widoku dostępnego od razu po otwarciu strony. Oznaczenie to znajdowało się na tej stronie internetowej również w okresie późniejszym, co najmniej do dnia złożenia pozwu w niniejszej sprawie.

okoliczność bezsporna

Pismem z dnia 11 stycznia 2023 r. powódka wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 47.970 zł z tytułu opłaty dodatkowej z § 24 Regulaminu w terminie 7 dni. Pismo zostało doręczone pozwanej 13 stycznia 2023 r. Pozwana opłaty tej nie uiściła.

okoliczności bezsporne

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Powództwo w całości zasługiwało na uwzględnienie.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie, w części, w jakiej pozostawał bezsporny między stronami, Sąd ustalił w oparciu o ich oświadczenia o faktach złożone w pismach procesowych oraz na rozprawie. W pozostałym zakresie Sąd oparł się o treść przedłożonych dokumentów oraz ich odpisów, których prawdziwość ani zgodność z oryginałami nie były kwestionowane przez strony, dowód z zeznań świadka oraz dowód z przesłuchania stron. Sąd dał wiarę tym dowodom w części, w jakiej zostały przywołane wyżej.

Sąd nie dał wiary dowodowi z przesłuchania strony pozwanej w części, w jakiej odnosiły się do braku informacji o opłacie certyfikacyjnej, tytułu uiszczenia opłaty wynikającej z faktury nr (...) i potwierdzenia płatności z 30.11.2016 r. oraz braku informacji o możliwości korzystania z oznaczenia (...) jedynie przez okres 12 miesięcy od dnia jego przyznania. Twierdzenia przesłuchiwanego za pozwaną prezesa jej zarządu były bowiem w tym zakresie sprzeczne z faktami ustalonymi przez Sąd na podstawie dowodów z dokumentów.

Fakt posługiwania się przez pozwaną oznaczeniem (...) na jej stronie internetowej Sąd uznał za przyznany zgodnie z treścią art. 229 k.p.c. Przyznanie to nie budziło wątpliwości Sądu – fakt ten wynikał również z dokumentów przedstawionych przez stronę powodową.

Podnoszone przez pozwaną zarzuty dotyczące postępowania konkursowego były w ocenie Sądu irrelewantne dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. Ponieważ nie miały one istotnego znaczenia Sąd nie odniósł się do nich w treści niniejszego uzasadnienia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 października 1998 r. w sprawie II UKN 282/98).

W ocenie Sądu strona powodowa nie dokonała modyfikacji przedmiotowej powództwa. Od początku wywodziła swoje roszczenia z postanowień umowy łączącej strony i postanowień Regulaminu Konkursu. Już w pozwie strona powodowa wskazywała jako podstawę prawną swego roszczenia przepisy Ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. W uzasadnieniu pozwu również twierdziła, że znak (...), który został udostępniony stronie pozwanej, stanowi utwór w rozumieniu przepisów tej Ustawy. Oświadczenie strony pozwanej zawarte w piśmie procesowym z 25 stycznia 2025 r. (k. 251 – 253) o wyrażeniu zgody na cofnięcie powództwa przez stronę powodową było więc bezprzedmiotowe.

Wbrew twierdzeniom pozwanej oznaczenie (...) nie jest gwarancyjnym znakiem towarowym w rozumieniu art. 136 ² p.w.p. Strona powodowa nigdy, ani w toku procesu, ani też w związku z organizowanym konkursem, do którego przystąpiła pozwana, nie twierdziła, aby Znak Jakości (...) stanowił gwarancyjny znak towarowy.

W konsekwencji, zdaniem Sądu, oceny czy i w jakim zakresie przysługiwało pozwanej prawo do korzystania z tego oznaczenia należało dokonać w oparciu o przepisy Ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Również w granicach rygoru prawnoautorskiego oceniono roszczenia powódki związane z wykorzystaniem tego oznaczenia bez podstawy prawnej przez pozwaną spółkę.

Za chybione Sąd uznał stawiane przez pozwaną zarzuty dopuszczenia się przez powódkę nieuczciwych praktyk rynkowych (art. 7 pkt 2 Ustawy o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym), które miałyby polegać na posługiwaniu się przez nią certyfikatem bez posiadania uprawnień do niego. Jak wskazano wyżej oznaczenie (...) stanowi utwór w rozumieniu art. 1 ust. 1 pr. aut., a powódka wykazała, że zawarła z twórcą umowę o przeniesieniu majątkowych praw autorskich do utworu. Strona pozwana – na której w tym zakresie spoczywał ciężar dowodu – nie wykazała, aby powódka posługiwała się jakimkolwiek certyfikatem, do którego nie posiadała uprawnień, a w szczególności aby takim certyfikatem był przedmiotowy (...).

Na marginesie należy zauważyć, że wskazana przez pozwaną nieuczciwa praktyka rynkowa powinna być rozumiana jako nieuprawnione posługiwanie się certyfikatem przez przedsiębiorcę oznaczającego nim swoje towary lub usługi, a nie przyznawanie takiego certyfikatu przez podmiot nieposługujący się nim.

W ocenie Sądu nie zasługiwał na uwzględnienie również zarzut pozwanej, by wprowadzenie przez powódkę w Regulaminie klauzuli umożliwiającej przedłużenia prawa korzystania ze znaku po uiszczeniu dodatkowej opłaty stał w sprzeczności z art. 353 ¹ k.c. Sąd nie dopatrzył się bowiem żadnej sprzeczności takiego postanowienia regulaminowego czy to z właściwością (naturą) stosunku, czy to z ustawą, czy też wreszcie zasadami współżycia społecznego. Strona pozwana w sposób dobrowolny przystąpiła do przedmiotowego konkursu, oświadczyła w formie pisemnej, że zapoznała się z treścią Regulaminu ustalającego zasady, na jakich ten konkurs się odbywał. Regulamin ten był w formie elektronicznej dostępny dla wszystkich podmiotów zainteresowanych uczestnictwem w Konkursie (w tym także dla pozwanej spółki) w taki sposób, że mogły go przechowywać i odtwarzać w zwykłym toku czynności (powszechnie wykorzystywany format plików PDF). W konsekwencji należy uznać, że pozwana była postanowieniami tego Regulaminu związana (art. 384 § 1 i § 4 k.c.).

W ocenie Sądu powodowa spółka zawierając z pozwaną umowę i wyrażając zgodę na korzystanie przez tę ostatnią ze znaku (...) udzieliła jej licencji niewyłącznej do korzystania z tego utworu.

Zgodnie z treścią art. 67 ust. 2 pr. aut. - jeżeli umowa nie zastrzega wyłączności korzystania z utworu w określony sposób (licencja wyłączna), udzielenie licencji nie ogranicza udzielenia przez twórcę upoważnienia innym osobom do korzystania z utworu na tym samym polu eksploatacji (licencja niewyłączna).

Powódka udzieliła zgody na korzystanie z oznaczenia (...) co najmniej kilku podmiotom równocześnie na tych samych polach eksploatacji. Udzielając zgody na wykorzystanie przez pozwaną oznaczenia (...) w związku z uzyskaniem przez nią tytułu laureata II edycji Konkursu oraz uiszczając opłatę certyfikacyjną strony zawarły umowę licencji niewyłącznej.

Co więcej, zgodnie z art. 67 ust. 1 pr. aut. udzielając upoważnienia do korzystania z utworu określa się m.in. czas tego korzystania. Za błędne należało więc uznać stanowisko pozwanej, że ma prawo do nieograniczonego w czasie korzystania z oznaczenia (...) jako elementu historii marki, cokolwiek takie określenie miałoby oznaczać. Nie wiadomo przy tym – strona pozwana nie rozwinęła tej myśli – na jakiej podstawie prawnej jeden podmiot miałby być uprawniony do posługiwania się utworami innego podmiotu po upływie okresu, na jaki uprawnienie do posługiwania się tym utworem zostało ustalone w umowie (dozwolony użytek prywatny, dozwolony użytek publiczny? – żaden z ustawowych wyjątków od zasady monopolu prawnoautorskiego nie znajdował zastosowania w niniejszej sprawie). Jak wynika ze wskazanego przepisu określenie czasu, przez jaki trwa upoważnienie do korzystania, jest nie tylko zgodne z prawem – jest elementem koniecznym takiego upoważnienia.

W ocenie Sądu pozwana nie przedstawiła żadnych argumentów, które uzasadniałyby twierdzenia o niedopuszczalności klauzuli zawartej w § 16 ust. 5 oraz § 18 Regulaminu. Możliwość udzielenia dalszej licencji niewyłącznej temu samemu podmiotowi po upływie okresu, na który udzielono licencji pierwotnie, nie stoi w sprzeczności z właściwością tego stosunku prawnego, przepisami ustawy ani zasadami współżycia społecznego, a tylko w takiej sytuacji możliwe byłoby uznanie, że powódka naruszyła art. 353 ¹ k.c. przez zamieszczenie takiego postanowienia w Regulaminie.

Sąd ustalił, że Regulamin II edycji Konkursu był udostępniony przez powódkę na jej stronie internetowej w formie, która umożliwiała zapoznanie się z nim podmiotom zainteresowanym udziałem. Składając w imieniu pozwanej spółki zgłoszenie do Konkursu prezes jej zarządu K. Z. oświadczył, że zapoznał się z Regulaminem. Nawet jeśli uznać za prawdziwe twierdzenie prezesa zarządu pozwanej spółki, że – wbrew złożonemu oświadczeniu – w rzeczywistości nie zapoznał się z jego treścią, to konsekwencje takiego zaniedbania obciążają pozwaną, a nie powodową spółkę. Jak wskazano wyżej Regulamin był łatwo dostępny, a sama treść oświadczenia, zamieszczonego bezpośrednio nad podpisem i pieczątką prezesa zarządu powinna skłonić pozwaną do zapoznania się z Regulaminem. W tej samej części zgłoszenia zawarte zostały informacje o opłacie certyfikacyjnej, więc w ocenie Sądu nie zasługiwały na wiarę twierdzenia prezesa zarządu pozwanej spółki, że nie był poinformowany o treści Regulaminu.

Zasady, na jakich laureaci konkursu uprawnieni byli do korzystania z oznaczenia (...) zostały również przekazane w czasie uroczystości finałowej kończącej II edycję Konkursu, na której obecny był prezes zarządu pozwanej spółki wraz z jej dyrektorem handlowym.

Irrelewantne dla rozstrzygnięcia sprawy pozostawały twierdzenia pozwanej o pozorności całej procedury konkursowej oraz że kwota wynikająca z faktury nr (...) została uiszczona za przebadanie produktów oraz organizację konkursu. Twierdzenia takie nie znajdowały oparcia w ustalonym stanie faktycznym – podmioty, które nie uzyskiwały tytułu laureata nie były zobowiązane do uiszczenia żadnej opłaty, a ich produkty również podlegały badaniu przez komisję konkursową. Opłata została związana z udzieleniem prawa do korzystanie z oznaczenia (...), co wynika również z treści faktury, gdzie określono ją jako „opłatę certyfikacyjną – nadanie Znaku Jakości (...) zgodnie z § 15 – 16 Regulaminu Konkursu”.

Sąd ustalił, że:

1)  pozwana uzyskała prawo do posługiwania się oznaczeniem (...) przez 12 miesięcy licząc od dnia oficjalnego ogłoszenia wyników konkursu (§ 17 ust. 2 Regulaminu Konkursu), tj. od dnia 16 listopada 2016 r.;

2)  pozwana nie wystąpiła o przyznanie znaku (...) na kolejny rok zgodnie z § 18 Regulaminu Konkursu;

3)  mimo braku zgody powódki, której przysługują do utworu (...) majątkowe prawa autorskie, pozwana posługiwała się nim co najmniej do lipca 2021 r.;

4)  zgodnie z § 24 Regulaminu Konkursu pozwana obowiązana jest zapłacić na rzecz powódki 3.000 zł netto (3.690 zł brutto) za każdy miesiąc posługiwania się znakiem (...) po upływie 12 miesięcy licząc od dnia oficjalnego ogłoszenia wyników konkursu.

Sposób naliczenia opłaty i jej wysokość odpowiadają Regulaminowi udostępnionemu przez powódkę na jej stronie internetowej, który pozwana zaakceptowała. W ocenie Sądu odpowiadają one również warunkom rynkowym. Wobec ustalenia, że pozwana korzystała ze znaku (...) w okresie od lipca 2020 r. co najmniej do lipca 2021 r. (13 miesięcy) powódce przysługuje roszczenie o zapłatę kwoty 47.970 zł stanowiącej iloczyn liczby miesięcy i kwoty 3.690 zł. Powódka w pozwie wskazała, że w niniejszej sprawie dochodzi wyłącznie części tej kwoty, tj. 12.792 zł. W związku z powyższym Sąd orzekł o obowiązku zapłaty kwoty 12.792 zł przez pozwaną na rzecz powódki na podstawie art. 79 ust. 1 pkt 3 lit. a) pr. aut. (pkt I. wyroku).

Również w tym punkcie Sąd orzekł o obowiązku zapłaty przez pozwaną na rzecz powódki odsetek od wskazanej kwoty w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie liczonych od dnia 23 stycznia 2023 r. do dnia zapłaty. Powódka wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 47.970 zł z tytułu opłaty dodatkowej za korzystanie ze znaku (...) po upływie okresu, na jaki prawo zostało pierwotnie przyznane w terminie 7 dni. Przesyłka została doręczona pozwanej 13 stycznia 2023 r. Pozwana nie spełniła żądania objętego wezwaniem w terminie, więc od dnia następującego po jego upływie pozostaje w zwłoce.

O kosztach procesu Sąd orzekł w pkt II. wyroku na podstawie art. 98 § 1 oraz § 1 ¹ k.p.c. w oparciu o zasadę odpowiedzialności za wynik procesu zasądzając od pozwanej na rzecz powódki kwotę 1.487 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia wyroku do dnia zapłaty. Wobec uwzględnienia żądania pozwu w całości to pozwaną, jako stronę przegrywającą sprawę w całości, należało obciążyć obowiązkiem zwrotu kosztów procesu powódce. Na koszty procesu złożyły się kwoty: 750 zł z tytułu uiszczonej opłaty od pozwu, 17 zł z tytułu uiszczonej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz kwoty 720 zł z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego ustalonych na podstawie § 8 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1964 z późn. zm.).