Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gdańsku

POSTANOWIENIE

Dnia 13 listopada 2017r.

Sąd Okręgowy w Gdańsku Wydział XVI Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Hanna Czerniak - Wołochowska

Sędziowie: SSO Jarosław Zawrot ( spr.)

SSO Włodzimierz Witt

po rozpoznaniu w dniu 13 listopada 2017 r. w Gdańsku

na posiedzeniu niejawnym

sprawy ze skargi dłużnika A. C.

przeciwko wierzycielowi Bankowi (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W.

z udziałem dłużnika K. C.

o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym postanowieniem

Sądu Rejonowego (...) z dnia 19 listopada 2010r.

wydanym pod sygnaturą akt(...)

na skutek zażalenia dłużniczki A. C. na postanowienie Sądu

Rejonowego G.-P. w G. z dnia 23 stycznia 2017r., sygn.

akt XII 1 Co 1982/16

postanawia:

oddalić zażalenie.

Sygn. akt XVI Cz 1053/17

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 23 stycznia 2017r. sygn. akt XII 1 Co 1982/16 Sąd Rejonowy (...) w pkt 1 odrzucił skargę, w pkt 2 zwrócił skarżącej A. C. kwotę 40 zł uiszczoną tytułem opłat od skargi.

W uzasadnieniu wskazano, że dłużniczka A. C. złożyła skargę o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego (...) z dnia 19 listopada 2010r., wydanym pod sygnaturą akt: (...), o nadaniu klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu.

Sąd Rejonowy wskazał, że jako podstawę prawną skargi wskazany został przepis art. 401 ¹ k.p.c., zgodnie z którym można żądać wznowienia postępowania również w wypadku, gdy Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności aktu normatywnego z Konstytucją, ratyfikowaną umową międzynarodową lub z ustawą, na podstawie którego zostało wydane orzeczenie.

W uzasadnieniu skargi dłużniczka wskazała, że Trybunał Konstytucyjny, w wyroku z dnia 14 kwietnia 2015 r., w sprawie P 45/12 orzekł, iż art. 96 ust. 1 i art. 97 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe (Dz. U. z 2015 r. poz. 128) są niezgodne z art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Jednocześnie Trybunał Konstytucyjny orzekł, iż przepisy art. 96 ust. 1 i art. 97 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. ustawy Prawo bankowe tracą moc obowiązującą z dniem 1 sierpnia 2016 r. Skoro – jak wskazała skarżąca – jedyną podstawą nadania klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu były przepisy art. 96 ust. 1 i art. 97 ust. 1 ustawy Prawo bankowe, zaś wierzyciel podjął czynności egzekucyjne wobec dłużnika, zaistniały podstawy do wznowienia postępowania.

W ocenie Sądu Rejonowego, skarga o wznowienie postępowania podlega odrzuceniu.

Wznowienie postępowania procesowego reguluje przepis art. 399 § 1 k.p.c., zgodnie z którym można żądać wznowienia postępowania, które zostało zakończone prawomocnym wyrokiem. Natomiast postępowanie zakończone postanowieniem może być wznowione jedynie w przypadku oparcia takiego orzeczenia na akcie normatywnym, co do którego Trybunał Konstytucyjny orzekł o jego niezgodności z Konstytucją. (art. 401 ¹ k.p.c.). W ocenie Sądu I instancji, postępowanie o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu ma charakter skróconego postępowania rozpoznawczego, orzeczenie je kończące ma charakter orzeczenia rozstrzygającego co do istoty sprawy, zatem do postanowień wydanych w tym trybie mają zastosowanie przepisy o wznowieniu postępowania.

Skarżąca powołując się na treść wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 14 kwietnia 2015 r., pominęła dwie istotne okoliczności: tj. skutki odroczenia utraty mocy obowiązującej przepisów uznanych za niekonstytucyjne oraz zmianę stanu prawnego, spowodowaną przepisami ustawy z dnia 25 września 2015 r. o zmianie ustawy - Prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2015 r. poz. 1854).

W orzecznictwie Sądu Najwyższego jednolicie przyjmuje się, że określenie późniejszej daty utraty mocy obowiązującej aktu normatywnego nie może być tłumaczone inaczej niż jego pozostawienie przez oznaczony czas w porządku prawnym i oznacza, iż Trybunał Konstytucyjny, mimo stwierdzenia niezgodności aktu z przepisami wyższego rzędu, działając w granicach kompetencji, utrzymuje w mocy normę prawną. Do wskazanej zatem w wyroku Trybunału Konstytucyjnego daty utraty mocy obowiązującej przepis musi być uznany za zgodny z Konstytucją, a tym samym wyłączony jest skutek retrospektywny takiego wyroku. Zgodnie z art. 401 ¹ KPC, można żądać wznowienia postępowania również w wypadku, gdy Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności aktu normatywnego z Konstytucją, ratyfikowaną umową międzynarodową lub z ustawą, na podstawie którego zostało wydane orzeczenie. Oczywiście jednak nie każdy wyrok Trybunału Konstytucyjnego, który formalnie odpowiada hipotezie normy prawnej zamieszczonej w tym przepisie, może stanowić podstawę wznowienia postępowania. Wyrok Trybunału Konstytucyjnego odraczający w czasie utratę mocy obowiązującej zakwestionowanego przepisu uniemożliwia wznowienie postępowania zakończonego przed upływem terminu określonego w sentencji takiego wyroku, skoro bowiem zakwestionowany przepis nadal jest stosowany, nietrafne jest twierdzenie, że wydawane na jego podstawie orzeczenia mogłyby być następnie kwestionowane w drodze wznowienia postępowania. Wyrok Trybunału Konstytucyjnego, odraczający w czasie utratę mocy obowiązującej przepisu uznanego za niezgodny z Konstytucją, nie stanowi podstawy wznowienia postępowania przewidzianej w art. 401 ¹ KPC, chyba że w jego sentencji zamieszczono indywidualną korzyść dla osoby, która wniosła skargę konstytucyjną (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 kwietnia 2011 r., I CSK 410/10)

Niezależnie od wskazanych wyżej skutków odroczenia utraty mocy obowiązującej przepisów uznanych za niekonstytucyjne, podkreślić należy, iż przepisy te jeszcze przed dniem 01 sierpnia 2016r. stały się przedmiotem wyraźnej zmiany stanu prawnego dokonanej przez ustawodawcę, celem dostosowania systemu prawa do omawianego orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego. Na mocy ustawy z 25 września 2015 r. o zmianie ustawy Prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1854), która weszła w życie w dniu 27 listopada 2015 r., przepisy art. 96-98 zostały uchylone (art. 1 pkt 4). Jednocześnie ustawodawca zdecydował, iż bankowy tytuł egzekucyjny, któremu nadano klauzulę wykonalności na podstawie przepisów dotychczasowych, zachowuje moc tytułu wykonawczego także po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy (ust. 3).

Ustawodawca zatem, jeszcze przed datą wejścia w życie w/w wyroku Trybunału Konstytucyjnego, uregulował status prawny bankowych tytułów egzekucyjnych, którym nadano klauzulę wykonalności, na podstawie przepisów prawa bankowego obowiązujących do dnia 27 listopada 2015 r. uznając, iż zachowują one moc prawną i stanowią skuteczną podstawę do wszczęcia i prowadzenia postępowania egzekucyjnego. Niewątpliwie odnosi się to także do tytułu wykonawczego wydanego wierzycielowi w sprawie (...).

Przedstawione wyżej wywody prowadzą do wniosku, iż dłużniczka w istocie nie oparła żądania wznowienia postępowania na ustawowej przesłance, w sytuacji, odroczenia utraty mocy obowiązującej przepisów uznanych za niekonstytucyjne, celem uchwalenia odpowiednich przepisów intertemporalnych i w sytuacji unormowania przez ustawodawcę mocy prawnej tytułów wydanych w oparciu o przepisy wyeliminowane z porządku prawnego.

Zgodnie z treścią przepisu art. 410 § 1 zd. 1 k.p.c. Sąd odrzuca skargę wniesioną po upływie przepisanego terminu, niedopuszczalną lub nieopartą na ustawowej podstawie.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, Sąd Rejonowy, na mocy przepisów art. 399 § 1 k.p.c., art. 401 ¹ k.p.c. i art. 410 § 1 k.p.c. w z w. z art. 13 § 2 k.p.c. orzekł jak w punkcie pierwszym postanowienia.

W punkcie drugim Sąd Rejonowy orzekł o kosztach, na mocy przepisu art. 79 ust 1. pkt. 1b) ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych ( Dz. U Nr 167, poz. 1398 ze zm.).

Zażalenie na powyższe postanowienie wywiodła dłużniczka A. C. zaskarżając je w całości i wnosząc o jego uchylenie. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucono:

1.  naruszenie art. 407 § 2 k.p.c. w zw. z art. 401 k.p.c. w zw. z art. 190 ust. 3 Konstytucji RP poprzez uznanie, że skarżącemu nie przysługuje uprawnienie do wznowienia postępowania zakończonego prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego (...) z dnia 19 listopada 2010r. wydanym w sprawie(...);

2.  naruszenie art. 190 ust. 1 Konstytucji RP w zw. z art. 11 ustawy z dnia 25 września 2015r. ( Dz.U. 2015, poz. 1853) o zmianie ustawy – Prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw poprzez przyjęcie, że niekonstytucyjne przepisy prawne art. 96 ust. 1 i art. 97 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. – Prawo bankowe obowiązują oraz że mogą być przez Sąd Rejonowy(...) stosowane, co w konsekwencji prowadzi do pozostawienia w obrocie prawnym zakwestionowanych art. 96 ust. 1 i art. 97 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. – Prawo bankowe;

3.  naruszenie art. 190 ust. 1 Konstytucji w zw. z art. 11 ustawy z dnia 25 września 2015r. o zmianie ustawy – Prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw poprzez przyjęcie, że dopuszczalne jest pozostawienie ustawą obowiązywania w mocy nie konstytucyjnych przepisów art. 96 ust. 1 i art. 97 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Prawo bankowe, co prowadzi do ograniczenia bezpośredniego skutku wyroków Trybunału Konstytucyjnego oraz pozostawienia w obrocie niekonstytucyjnych przepisów prawa;

4.  naruszenie art. 401 ¹ k.p.c. poprzez nie uwzględnienie, że wskazywany przepis k.p.c. stanowi lex specialis w stosunku do art. 11 ustawy z dnia 25 września 2015r. o zmianie ustawy- Prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Jako że zażalenie w sposób nieuzasadniony nie odnosi się do istoty zaskarżonego rozstrzygnięcia, nie mogło wywrzeć zamierzonego skutku również w odniesieniu do wniosku o zbadanie z inicjatywy Sądu Okręgowego konstytucyjności art. 11 ustawy z dnia 25 września 2015r. o zmianie ustawy – Prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2015r. poz. 1853).

Sąd Rejonowy odmówił merytorycznego zbadania skargi o wznowienie postępowania przede wszystkim z tego względu, że oznaczona przez skarżącego podstawa wznowienia nie jest oparta na ustawowej przesłance (art. 401 ¹ k.p.c.), jako że dotyczy orzeczenia wydanego w czasie, którego zakresem nie zostały objęte skutki wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 14 kwietnia 2015r., sygn. akt P 45/12.

Skarżący, jako podstawę wznowienia - w sprawie o sygn. akt(...) zakończonej nadaniem klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu ( (...)) postanowieniem Sądu Rejonowego (...) z dnia 19 listopada 2010r. - wskazał na niezgodność art. 96 ust. 1 i art. 97 ust. 1 ustawy z 29 sierpnia 1997r. – Prawo bankowe z art. 32 ust. 1 Konstytucji RP, co Trybunał Konstytucyjny stwierdził cyt. wyżej wyrokiem.

Wskazać należy, że pomimo uznania tych norm Prawa bankowego za niekonstytucyjne, jednak w świetle dopuszczalności wznowienia postępowania w niniejszej sprawie, tj. na podstawie art. 401 ¹ k.p.c., istotna jest kwestia odroczenia przez Trybunał Konstytucyjny utraty mocy obowiązującej tych przepisów do dnia 1 sierpnia 2016r. Przede wszystkim uszło uwadze skarżącego to, że zaskarżone orzeczenie zostało wydane w czasie, nie objętym skutkami retroaktywnymi wyroku konstytucyjnego. Zapadło ono bowiem w dniu 19 listopada 2010r., a Trybunał Konstytucyjny orzekł o utracie mocy zakwestionowanych przepisów z dniem 1 sierpnia 2016 r.

Znaczenie tej okoliczności na gruncie procesowym, na przykładzie stanowiska Sądu Najwyższego wyrażonego w wyroku z dnia 20 kwietnia 2011r. (I CSK 410/10), zostało nader jasno wyjaśnione w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia.

Rozważenia wymagały, i to nie w ujęciu abstrakcyjnym, lecz adekwatnie dla prawidłowej wykładni ustawowych podstaw wznowienia postępowania według KPC, wyłącznie skutki czasowe wyroku Trybunału Konstytucyjnego dnia 14 kwietnia 2015r., a więc w szczególności w aspekcie dopuszczalności wznawiania już zakończonych postępowań sądowych w zw. z art. art. 401 ¹ k.p.c.

Pożądanym skutkiem jest, taki też pogląd dominuje w orzecznictwie sądowym, aby wyrokom Trybunału Konstytucyjnego nadawać moc wsteczną ( ex tunc). Jednakże od tej zasady mogą zdarzyć się wyraźne, bo pozbawione domysłów interpretacyjnych, wyjątki. Należy do nich adekwatne dla przedmiotowej sprawy rozstrzygnięcie, mocą własnego orzeczenia Trybunału, o odroczeniu utraty mocy przepisów o podważonej w postepowaniu przed nim konstytucyjności. Rozwiązanie takie ma swoją podstawę w art. 190 ust. 3 Konstytucji RP, a także w obowiązującym wtedy art. 71 ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym z dnia 1 sierpnia 1997 r. (Dz.U. Nr 102, poz. 643 ze zm.).

Jest to tzw. wyrok z odroczonym momentem derogacji zakwestionowanego konstytucyjnie przepisu, niezbyt precyzyjnie określany, także w orzecznictwie Sądu Najwyższego, jako wyrok zakresowy, w którym orzeczono późniejszą utratę mocy obowiązującej takiego przepisu, chyba że przez ten ostatni termin szeroko rozumieć wyrok, w sentencji którego Trybunał Konstytucyjny stwierdza zgodność albo niezgodność z konstytucją przepisu prawnego w określonym (podmiotowym, czasowym lub przedmiotowym) zakresie jego zastosowania. W każdym wszak wypadku wyrok taki określa, w odniesieniu do stanu normatywnego, jego skutki na przyszłość.

Na tle jego znaczenia dla stosowania i normowania właściwych podstaw wznowienia postępowania cywilnego wypowiadał się wielokrotnie Sąd Najwyższy, w tym w cytowanym orzeczeniu z dnia 20 kwietnia 2011r. Podkreśla się tam jednolicie, że określenie późniejszej daty utraty mocy obowiązującej aktu normatywnego nie może być tłumaczone inaczej niż jego pozostawienie przez oznaczony czas w porządku prawnym i oznacza, iż Trybunał Konstytucyjny, mimo stwierdzenia niezgodności aktu z przepisami wyższego rzędu, działając w granicach kompetencji, utrzymuje w mocy normę prawną. Do wskazanej zatem w wyroku Trybunału Konstytucyjnego daty utraty mocy obowiązującej przepis musi być uznany za zgodny z Konstytucją, a tym samym wyłączony jest skutek retrospektywny takiego wyroku. W rezultacie wyrok Trybunału Konstytucyjnego odraczający w czasie utratę mocy obowiązującej zakwestionowanego przepisu uniemożliwia wznowienie postępowania zakończonego przed upływem terminu określonego w sentencji takiego wyroku, skoro bowiem zakwestionowany przepis nadal był stosowany w chwili orzekania (obowiązywał), nietrafne jest twierdzenie, że wydawane na jego podstawie orzeczenia mogłyby być następnie kwestionowane w drodze wznowienia postępowania. W związku z tym Sądu Najwyższy uznał, że tym bardziej, tak jak w rozważanej sytuacji, nie jest dopuszczalne wznawianie postępowań w sprawach prawomocnie zakończonych przed wejściem w życie wyroku Trybunału Konstytucyjnego, tj. przed dniem ogłoszenia wyroku w Dzienniku Ustaw (wyrok SN z dnia 20.4.2011r. , I CSK 410/10).

W konkluzji należało przyjąć, za ujednoliconym poglądem prawnym, co też uczynił Sąd Rejonowy, że wyrok Trybunału Konstytucyjnego, odraczający w czasie utratę mocy obowiązującej przepisu uznanego za niezgodny z Konstytucją, nie stanowi podstawy wznowienia postępowania przewidzianej w art. 401 ¹ k.p.c., chyba że w jego sentencji została orzeczona indywidualna korzyści dla osoby, która wniosła skargę konstytucyjną, co jednak nie miało miejsca w niniejszej sprawie.

W tym ostatnim względzie należało więc odeprzeć zarzut naruszenia 407 § 2 k.p.c. w zw. z art. 401 k.p.c. w zw. z art. 190 ust. 4 Konstytucji RP, jakoby przyjęta przez Sąd Rejonowy wykładnia prawa, ograniczała prawo wnioskodawcy do skutecznego wniesienia skargi o wznowienie postępowania, opartej na niekonstytucyjności przepisów stanowiących podstawę uprzedniego orzekania.

Powyższe oznacza, co wzmiankował Sąd Najwyższy także w postanowieniu z dnia 16 kwietnia 2008r. (I CZ 29/08), że skarżący nie jest uprawniony do złożenia skargi o wznowienie postępowania, w którym orzeczenie zostało wydane na podstawie przepisu, którego domniemanie konstytucyjności zostało zakwestionowane pro futuro. Podobnie wypowiedział się również Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 26 września 2014r. (IV CSK 738/13).

Nie mają więc w tym miejscu znaczenia rozważania środka odwoławczego odwołujące się do mocy powszechnie obowiązującej i ostateczności orzeczeń Trybunału Konstytucyjnego (art. 190 ust. 1 Konstytucji RP) oraz konstytucyjności art. 96 ust. 1 i art. 97 ust. 1 ustawy z 29 sierpnia 1997r. – Prawo bankowe, albowiem pomijają one charakter prawny tzw. zakresowych pod względem czasowym wyroków Trybunału, odraczających utratę mocy obowiązującej zakwestionowanego przepisu.

Tym samym pozbawiona doniosłości prawnej jest również postulowana przez skarżącego - w drodze wnioskowanego zainicjowania przez Sąd Okręgowy postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym (art. 193 Konstytucji RP) - ocena konstytucyjności uwzględnienia przez ustawodawcę zaleceń Trybunału w zakwestionowanym zakresie konstytucyjnego wzorca kontroli (art. 32 Konstytucji RP), ponieważ zmiany legislacyjne nie odnoszą się - w myśl intencji Trybunału przedstawiających się w uchyleniu skutku retroaktywnego wyroku - do orzeczeń już wydanych, a tym bardziej takich, które zostały wydane przed wejściem w życie ustawy z dnia 25 września 2015r. o zmianie ustawy Prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2015, poz. 1854). Ustawa ta weszła bowiem w życie w dniu 27 listopada 2015 r., czyli po wydaniu zaskarżonego orzeczenia o nadaniu klauzuli wykonalności (...).

Ponadto dla kwestionowanego rozstrzygnięcia nie ma znaczenia konstytucyjność art. 11 ustawy z dnia 25 września 2015r. o zmianie ustawy – Prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw . W gruncie rzeczy nie ten przepis posłużył za podstawę odrzucenia skargi, lecz wykładnia art. 401 ¹ k.p.c., która w ocenie Sądu Okręgowego odpowiada przyjętym przez Trybunał założeniom o ograniczeniu retroaktywnych skutków wyroku. Trybunał sam w uzasadnieniu odroczenia w czasie skutków rozstrzygnięcia odwołał się do negatywnych konsekwencji w szerokim tego słowa znaczeniu (z perspektywy banków, ich klientów, a także dla sądów) wydanego przez siebie wyroku, gdyby nie przeciwdziałał tzw. wtórnej niekonstytucyjności i nie wyszedł na przeciw zaradzeniu daleko idącym komplikacjom dla całego systemu prawnego. Prawdą jest, że należy dbać nie tylko o to, aby w obrocie prawnym nie pozostawały niekonstytucyjne normy, ale także należy eliminować ich skutki. Ucieleśnieniem tych ostatnich jest przede wszystkim konieczność respektowania prawomocnych orzeczeń, wydanych na podstawie takich niekonstytucyjnych przepisów derogowanych z porządku prawnego na mocy wyroku konstytucyjnego. W tym sensie rację ma skarżący odwołując się do konstytucyjnego wzorca skargi o wznowienie postępowania (art. 194 ust. 4 Konstytucji RP). Pomyślany jest on jako narzędzie usuwaniu z obrotu prawnego takich orzeczeń dla urzeczywistniania idei konstytucyjności w państwie prawa. Nie zawsze jednak jest to możliwe. Niektóre zaszłości są nieodwracalne (por. wyroki TK: z dnia 31 stycznia 2001 r., sygn. P. 4/99; z dnia 24 kwietnia 2007 r., sygn. SK 49/05). Czasem stwierdzenie niekonstytucyjności prowadzi (prowadziłoby) do wtórnej niekonstytucyjności o dotkliwych społecznie skutkach (por. wyroki TK: z dnia 16 maja 2000 r. sygn. P 1/99; z dnia z 13 marca 2007, sygn. K 8/07; z dnia 16 stycznia 2007 r., sygn. U 5/06). W tych ostatnio wymienionych sytuacjach, Trybunał, orzekając niekonstytucyjność, stara się minimalizować skutki własnych rozstrzygnięć. Czyni tak, posługując się konstrukcją odpowiednio ujętego wyroku zakresowego lub przez odroczenie momentu derogacji (wypadnięcia z systemu prawnego) niekonstytucyjnego aktu, aby dać czas ustawodawcy na dokonanie zmiany w drodze legislacyjnej.

Bezwzględny skutek odroczonej w czasie niekonstytucyjności danego przepisu, nie musi przy tym być osiągnięty przez takie wyrażenie jego charakteru w sentencji wyroku sądu konstytucyjnego; czasami tylko Trybunał daje temu wyraz, gdy wystąpią wątpliwości, co do zrozumienia sutków i znaczenia jego orzeczenia, tak jak to przedstawiono na gruncie orzeczenia o niekonstytucyjności uregulowań prawnych dotyczących kompetencji jurysdykcyjnych asesorów sądowych (zob. wyrok TK z dnia 27 października 2007r., SK 7/06).

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. oddalił zażalenie, o czym orzeczono w sentencji postanowienia.