Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gdańsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 czerwca 2017 r.

Sąd Okręgowy w Gdańsku w XV Wydziale Cywilnym w składzie:

Przewodniczący: SSO Ewa Tamowicz

Protokolant: stażystka Natalia Nocoń

po rozpoznaniu w dniu 20 czerwca 2017 r.

sprawy z powództwa D. J.

przeciwko (...)w W.

o zapłatę

1.  Zasądza od pozwanego (...)w W. na rzecz powoda D. J. kwoty:

a)  45 000 zł. (czterdzieści pięć tysięcy złotych) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 17 maja 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę;

b)  3 024 zł. (trzy tysiące dwadzieścia cztery złote) wraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 7 lutego 2017 r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania;

c)  19 855,69 zł. (dziewiętnaście tysięcy osiemset pięćdziesiąt pięć złotych 69/100) wraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 7 lutego 2017 r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania.

2.  Oddala powództwo w pozostałym zakresie.

3.  Zasądza od pozwanego (...)w W. na rzecz powoda D. J. kwotę 2 273 zł. (dwa tysiące dwieście siedemdziesiąt trzy złote) tytułem zwrotu części opłaty od pozwu oraz kwotę 1 848,28 zł. (jeden tysiąc osiemset czterdzieści osiem złotych 28/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

4.  Nakazuje ściągnąć od powoda D. J. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Gdańsku kwotę 1 098,10 zł. (jeden tysiąc dziewięćdziesiąt osiem złotych 10/100) tytułem nieuiszczonej opłaty od rozszerzonego powództwa oraz kwotę 487,63 zł. (czterysta osiemdziesiąt siedem złotych 63/100) tytułem części kosztów opinii biegłych.

5.  Nakazuje ściągnąć od pozwanego (...)w W. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Gdańsku kwotę 1 121 zł. (jeden tysiąc sto dwadzieścia jeden złotych) tytułem nieuiszczonej opłaty od rozszerzonego powództwa oraz kwotę 1 507,85 zł. (jeden tysiąc pięćset siedem złotych 85/100) tytułem części kosztów opinii biegłych.

XVC1066/16

UZASADNIENIE

Powód D. J. w pozwie skierowanym przeciwko (...)wnosił o zasądzenie kwoty 45 000 zł. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 17 maja 2014 r. tytułem zadośćuczynienia oraz kwoty 450 zł. wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 250 zł. od dnia 29 września 2014 r. i od kwoty 200 zł. od dnia 26 stycznia 2015 r tytułem kosztów leczenia.

Powód domagał się także kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 4 800 zł. i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa 34 zł.

W uzasadnieniu powód wywiódł, że w wyniku wypadku, do jakiego doszło w dniu 2 grudnia 2013 r. doznał obrażeń w postaci złamania ramienia lewego i przedramienia prawego. Sprawca wypadku został prawomocnie skazany przez Sąd Rejonowy w Lęborku wyrokiem z dnia 5 grudnia 2014 r. Pojazd sprawcy, w chwili zdarzenia, ubezpieczony był od odpowiedzialności cywilnej w pozwanym Towarzystwie.

Pismem z dnia 10 stycznia 2014 r. powód domagał się od pozwanego kwoty 90 000 zł. tytułem zadośćuczynienia oraz kosztów opieki 8 100 zł. i zniszczonej odzieży. Decyzją z dnia 4 lutego 2014 r. pozwany przyznał powodowi 15 000 zł. tytułem zadośćuczynienia. Pismem z dnia 20 lutego 2014 r. powód domagał dalszych kosztów leczenia 480,31 zł. W toku postępowania likwidacyjnego pozwany ustalił 49% uszczerbek na zdrowiu powoda i przyznał łącznie zadośćuczynienie w kwocie 55 000 zł. oraz kwotę 3 024 zł. tytułem kosztów opieki.

W piśmie z dnia 6 maja 2014 r. powód zażądał dalszego zadośćuczynienia w kwocie 55 000 zł. Pismem z dnia 16 maja 2014 r. pozwany odmówił jego wypłaty. Pismem z dnia 19 sierpnia 2014 r. powód domagał się zapłaty 250 zł. z tytułu kosztów leczenia, a w piśmie z dnia 19 grudnia 2014 r. dalszej kwoty 200 zł. z tego tytułu. Pozwany jednak odmówił zapłaty.

Dalej powód wywiódł, że wypłacone zadośćuczynienie jest niewspółmierne do doznanej krzywdy. W wyniku wypadku osiemnastoletni wówczas powód doznał szeregu cierpień fizycznych i psychicznych. Przed wypadkiem był osobą całkowicie samodzielną, dynamiczną. Pracował jako pracownik młodociany w celu przygotowania zawodowego. Po wypadku przebywał w szpitalu w K. do 7 grudnia 2013 r. z powodu złamania trzonu kości ramiennej lewej, dalszej części kości promieniowej prawej. Doznał także urazowego przerwania ciągłości nerwu promieniowego lewego oraz tętnicy głębokiej ramienia na wysokości bruzdy kości ramiennej. W dniach 2-3 marca przebył zabieg otwartej repozycji złamania trzonu kości ramiennej lewej z wewnętrzną stabilizacją płytą LC i odtworzenie ciągłości uszkodzonego nerwu. W okresie od 6 marca do 19 grudnia 2013 r. powód był rehabilitowany z tym, że w dniu 13 grudnia 2013 r. usunięto uszkodzony materiał zespalający, dokonano repozycji złamania i stabilizacji gwoździem sródszpikowym. Po wypisaniu ze szpitala kontynuował leczenie usprawniające.

Po wyjściu ze szpitala powód korzystał z pomocy innych osób, która była niezbędna skoro powód miał złamane obie ręce. Poczucie uzależnienia od innych było nadzwyczaj kłopotliwe.

Dalej powód wywiódł, że od 1 września 2011 r. był zatrudniony na podstawie umowy o pracę i uczył się zawodu elektryka. Pracę miał rozpocząć od września 2014 r. W wyniku wypadku był niezdolny do pracy do 16 czerwca 2016 r. Od 1 marca 2014 r. powód otrzymał rentę z ZUS. Do dnia 28 maja 2015 r. otrzymywał także świadczenie rehabilitacyjne. Zatem skutki wypadku dotknęły każdego aspektu życia powoda.

Odnośnie zadośćuczynienia powód wskazał, że proces leczenia, doznane obrażenia, młody wiek powoda, dolegliwości będące następstwem wypadku skutkujące ograniczeniami w życiu osobistym i zawodowym uzasadniają dopłatę 45 000 zł. do wypłaconego już zadośćuczynienia. Roszczenie powoda nie jest przy tym wygórowane.

Co do kosztów leczenia powód wskazał, że potwierdzają je złożone przy pozwie rachunki. W toku likwidacji szkody pozwany zwrócił tytułem kosztów leczenia 116,33 zł. i 9,99 zł. Pismem z dnia 19 sierpnia 2014 r. powód zgłosił roszczenie o zapłatę kwoty 100 zł. – koszt wizyty u neurologa i 150 zł. koszt wizyty u ortopedy. W piśmie z 19 grudnia 2014 r. zgłosił roszczenie o zapłatę 200 zł. z tytułu kosztu badania USG nerwów lewej dłoni (pozew k. 2-16).

W odpowiedzi na pozew (k. 202-207) pozwany wnosił o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych lub według spisu oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa 17 zł.

W uzasadnieniu pozwany wskazał, że w toku postępowania likwidacyjnego ustalił 49% uszczerbek na zdrowiu powoda i adekwatnie do tego wypłacił 55 000 zł. tytułem zadośćuczynienia. Ustalając tę kwotę pozwany brał pod uwagę doznane przez powoda obrażenia, jego wiek, sposób i czas leczenia oraz doznane cierpienia fizyczne i psychiczne. Wypłacone zadośćuczynienie jest zadośćuczynieniem zupełnym, a roszczenie o dalsze zadośćuczynienie jest bezzasadne. Poza tym powód nie przedstawił żadnych nowych okoliczności w stosunku do przedstawionych w postępowaniu likwidacyjnym.

Co do roszczenia o odszkodowanie w kwocie 450 zł. pozwany wskazał, że przedstawione przez powoda rachunki nie stanowią dowodu, że wykonane badania i konsultacje były konieczne i związane z obrażeniami doznanymi w wypadku.

Pismem z dnia 8 grudnia 2016 r. (k. 333-347, foliowa okładka k. 387) powód rozszerzył żądanie pozwu i domagał się:

1.  dalszej kwoty 20 000 zł. tytułem zadośćuczynienia z odsetkami od 31 dnia od dnia rozszerzenia powództwa;

2.  kwoty 4 536 zł. z odsetkami od 31 dnia od dnia rozszerzenia powództwa tytułem kosztów opieki;

3.  kwoty 19 855,69 zł. z odsetkami od 31 dnia od dnia rozszerzenia powództwa tytułem utraconych zarobków.

Powód domagał się także kwoty 4 800 zł. tytułem kosztów zastępstwa procesowego i 34 zł. tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu powód wskazał, że z opinii neurologicznej z dnia 31 października 2016 r. wynika, że wymagał on opieki stałej w okresie 6 tygodni od wypadku. Przez kolejne 12 tygodni wymagał częściowej opieki przez 3 godz. dziennie. Zdaniem powoda, przez 6 tygodni po wypadku wymagał opieki przez 12 godz., na dobę, a opieka ta była konieczna z powodu złamania obu rąk. Powód obliczył swoje roszczenie przyjmując stawkę opieki za godzinę po 10 zł., to jest znacznie poniżej średniej stawki roboczogodziny. Łączny koszt opieki wyniósł 7 560 zł., która to kwota została pomniejszona o kwotę 3 024 zł. wypłaconą przez pozwanego dobrowolnie.

Co do roszczenia o zwrot utraconego dochodu powód dochodził go za okres od 1 września 2014 r. do 30 czerwca 2016 r. Powód miał podjąć pracę na stanowisku elektryka od 1 września 2014 r. Utracony dochód powód wyliczył w formie tabeli (k. 346) przyjmując za punkt wyjścia minimalne wynagrodzenie.

Pismem z dnia 6 lutego 2017 r. (k. 390-392) pozwany wnosił o oddalenie rozszerzonego powództwa i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym 17 zł. opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Co do roszczenia o zwrot kosztów opieki pozwany wywiódł, że powód nie udowodnił aby opieka ta była w rzeczywistości sprawowana. Co do zwrotu nieuzyskanego wynagrodzenie wskazał, że powód nie udowodnił aby miał podjąć pracę we wskazywanym zakładzie. Przedłożone oświadczenie ma jedynie charakter dokumentu prywatnego.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Powód D. J. urodził się dnia (...) Zatem w chwili wypadku miał ukończone osiemnaście lat. Od dnia 1 września 2011 r. był zatrudniony jako pracownik młodociany na stanowisku elektromontera w (...) S.A. Naukę zawodu miał ukończyć w dniu 31 sierpnia 2014 r. Mieszkał z rodzicami. Nie miał żadnych problemów zdrowotnych. Grał w piłkę, jeździł na rowerze, prowadził samochód.

Dowód: zaświadczenie z dnia 5 01 2015 r. k. 25, umowa o pracę z dnia 1 09 2011 r. k. 153-154, 349-350, zeznania powoda D. J. na rozprawie dnia 11 05 2017 r. (czas 00:09:54-00:28:50) i na rozprawie dnia 12 02 2016 r. k. 226-227 akt.

W dniu 2 grudnia 2013 r. doszło do wypadku komunikacyjnego w ten sposób, że B. M. kierujący samochodem V. (...) znacznie przekraczając administracyjnie dozwoloną prędkość zjechał samochodem na lewą stronę jezdni i uderzył w prawidłowo jadący samochód marki M. (...), którego pasażerem był m. in. powód.

Wyrokiem z dnia 5 grudnia 2014 r. Sąd Rejonowy w Lęborku w sprawie VIIK68/14 uznał B. M. winnym popełnienia przestępstwa z art. 177 par. 2 kk w związku z art. 177 par. 1 kk i wymierzył mu karę dwóch lat pozbawienia wolności z zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący pięć lat. Wyrok ten jest prawomocny. Ta ostatnia okoliczność nie jest sporna między stronami.

Dowód: wyrok z dnia 5 12 2014 r. k. 61-62 akt.

Po wypadku powód został przewieziony do Szpitala w B., a następnie do Szpitala (...) w K., gdzie od 3 do 7 grudnia 2013 r. był hospitalizowany w Oddziale (...). U powoda rozpoznano złamanie trzonu kości ramiennej lewej, złamanie dalszej części kości promieniowej prawej, urazowe przerwanie ciągłości nerwu promieniowego lewego. W czasie hospitalizacji, w dniu 3 grudnia 2013 r., zastosowano leczenie operacyjny w postaci zamkniętej repozycji złamania dalszej części kości promieniowej prawej z wewnętrzną stabilizacją trzema drutami Kirschnera. Przeprowadzono także próbę zamkniętej korekcji przemieszczenia złamania trzonu kości ramiennej lewej z wymianą longety gipsowej na dłuższą.

W dniu 3 grudnia 2013 r. wykonano otwartą repozycję złamania trzonu kości ramiennej lewej z wewnętrzną stabilizacją płytą LC oraz odtworzenie ciągłości uszkodzonego nerwu promieniowego.

W dniu 7 grudnia 2013 r. powoda wypisano do domu z zaleceniami, gdy chodzi o kończynę górną prawą, elewacji operowanej kończyny w temblaku, utrzymania opatrunku gipsowego przez okres co najmniej 6 tygodni, kontroli RTG miejsca złamania i w poradni ortopedycznej po 2 i 6 tygodniach. Co do kończyny górnej lewej zalecono pilną rehabilitację celem odzyskania funkcji nerwu promieniowego, ortezę zabezpieczającą przed opadaniem ręki, częste kontrole w Poradni Ortopedycznej. Przy wypisie skierowano powoda na zabiegi fizjoterapeutyczne

W okresie od 12 do 22 grudnia 2013 r. powód był ponownie hospitalizowany w tym samym Szpitalu i na tym samym Oddziale. Powodem ponownej hospitalizacji było uszkodzenie materiału zespalającego złamanie kości ramiennej lewej. W dniu 13 grudnia 2013 r. zastosowano leczenie operacyjne polegające na usunięciu uszkodzonego materiału zespalającego w postaci złamanej płyty i 10 śrub. Wykonano repozycję złamania trzonu kości ramiennej i powtórną stabilizację gwoździem śródszpikowym.

Przy wypisie zalecono oszczędzanie i elewacje operowanej kończyny, utrzymanie opatrunku gipsowego na obu kończynach górnych (barkowo-dłoniowy) do decyzji ortopedy w poradni, kontrolę opatrunków w poradni ortopedycznej za 5 dni, usunięcie szwów po 14 dniach od zabiegu, kontrolę RTG po 6 tygodniach, zażywanie wskazanych leków i ćwiczenia ruchowe (zgięcie/wyprost) palców ręki lewej kilka razy dziennie.

Dowód: karta informacyjna leczenia szpitalnego k. 114, dokumentacja medyczna k. 84-113, karta informacyjna leczenia szpitalnego k. 141, dokumentacja medyczna k. 115-140, zeznania powoda D. J. na rozprawie dnia 11 05 2017 r. (czas 00:09:54-00:28:50) i na rozprawie dnia 12 02 2016 r. k. 226-227 akt.

W okresie od 18 marca 2014 r. do 29 marca 2014 r. powód był poddawany zabiegom rehabilitacyjnym celem przywrócenia sprawności nerwu promieniowego. W dniu 26 czerwca 2014 r. powodowi wykonano badanie ENG nerwu promieniowego. Stwierdzono masywne zwyrodnienie aksonalne pnia nerwu promieniowego lewego (śladowe przewodzenie włókien ruchowych i czuciowych) oraz zmiany aksonalne włókien ruchowych nerwu pośrodkowego prawego. Zalecono kontrolę za 6 miesięcy. W dniu 30 czerwca 2014 r. powód został skierowany do poradni rehabilitacyjnej.

Dowód: dokumentacja medyczna k. 142-146, wynik badania ENG k. 147-150, skierowanie k. 151, badanie USG k. 152, zeznania powoda D. J. na rozprawie dnia 11 05 2017 r. (czas 00:09:54-00:28:50) i na rozprawie dnia 12 02 2016 r. k. 226-227 akt.

W okresie unieruchomienia obu rąk powoda opiekę nad nim sprawowali rodzice. Ojciec powoda był na emeryturze, a matka prowadziła dom. Powód wymagał pomocy we wszystkich czynnościach fizjologicznych, higienicznych i bieżących sprawach, łącznie z ubieraniem, karmieniem, pomaganiem w wizytach u lekarza i w czasie rehabilitacji.

Dowód: zeznania powoda D. J. na rozprawie dnia 11 05 2017 r. (czas 00:09:54-00:28:50) i na rozprawie dnia 12 02 2016 r. k. 226-227, zeznania świadków na rozprawie 12 02 2016 r.: B. J. k. 227v, G. J. k. 227v-228 akt.

W dniu 30 czerwca 2014 r. powód poddał się badaniu neurologicznemu, którego koszt wynosił 100 zł.

W dniu 23 lipca 2014 r. powód był konsultowany ortopedycznie. Koszt konsultacji wynosił 150 zł.

W dniu 9 października 2014 r. powodowi wykonano badanie USG nerwów ręki. Koszt tego badania wyniósł 200 zł.

Dowód: zaświadczenie lekarskie i faktura nr (...) k. 175, faktura z dnia(...)r. k. 176, faktura z dnia (...) r. k. 177 akt.

W dniu 3 czerwca 2015 r. w Oddziale (...) w G. powodowi wykonano transpozycję ścięgna nawrotnego obłego na ścięgno prostownika promieniowego nadgarstka krótkiego, transpozycję ścięgna zginacza łokciowego nadgarstka na prostownik wspólny palców, transpozycję ścięgna dłoniowego na prostownik długi kciuka LKG. Z tej przyczyny powód był hospitalizowany w okresie od 3 do 5 czerwca 2015 r. Wypisano go z zaleceniem oszczędzania operowanej kończyny na temblaku i utrzymania unieruchomienia gipsowego przez 6 tygodni, a następnie noszenia stabilizatora nadgarstka z utrzymaniem wyprostuj nadgarstka i palców przez kolejny miesiąc. Zalecono także rehabilitację.

Dowód: karta informacyjna leczenia szpitalnego k. 199, zeznania powoda D. J. na rozprawie dnia 11 05 2017 r. (czas 00:09:54-00:28:50) i na rozprawie dnia 12 02 2016 r. k. 226-227 akt.

W wyniku wypadku powód doznał złamania kości ramiennej lewej i uszkodzenia nerwu promieniowego oraz złamania odcinka dalszego kości promieniowej prawej. Skutkami tych obrażeń są: przykurcz stawu łokciowego lewego, zanik mięśni ramienia i przedramienia lewego, przykurcz nadgarstka lewego i prawego, osłabienie siły mięśniowej lewej ręki i jej wydolności. Skutki te powód będzie odczuwał na stałe i rzutować będą one na jego aktywność zawodową, osobistą i rodzinną.

Poziom trwałego uszczerbku na zdrowiu powoda wynosi 41%. Istnieje prawdopodobieństwo pojawienia się zmian zwyrodnieniowych mogących z czasem pogarszać zakres ruchomości i sprawność obu kończyn górnych. Rokowania, co do odzyskania pełnej prawności są złe. Natężenie dolegliwości bólowych u powoda było znaczne. Wynikało z uszkodzenia obu kończyn górnych, utrudnienia funkcjonowania ogólnego, uszkodzenia nerwu promieniowego, wielokrotnego leczenia operacyjnego i procesu usprawniania. Dolegliwości bólowe występują u powoda do dzisiaj i będą się utrzymywały stale ze zmiennym nasileniem. Istnieje konieczność stałego korzystania przez powoda z leczenia fizjoterapeutycznego i pozostawania pod stałą opieką poradni ortopedycznej.

Powód musi dostosować wykonywany zawód do sprawności i wydolności kończyn górnych. Nie stwierdzono u powoda niedowładu kończyny górnej.

Powód wymagał opieki przez 6 godzin dziennie przez okres roku zależnie od przyjętego postępowania leczniczego. W okresie opieki pooperacyjnej 3 razy po 2 godziny; w okresach usprawniania 2 razy po 3 godziny; później przedpołudniowo 4 godziny i popołudniowo 2 godziny.

Dowód: opinia pisemna biegłego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii W. Ż. k. 259-265, opinia pisemna uzupełniająca k. 326-327 akt.

W wyniku wypadku powód doznał złamania kości ramieniowej lewej z uszkodzeniem nerwu promieniowego oraz złamania prawej kości promieniowej na poziomie nadgarstka, a skutki neurologiczne dotyczą nerwu promieniowego lewego.

Bezpośrednio po wypadku skutki te objawiały się niedowładem lewej dłoni. Opadała ona, brak było ruchu unoszenia dłoni w nadgarstku czyli zgięcia grzbietowego. W czasie zabiegu operacyjnego zastosowano szew osłonowy przywracając ciągłość nerwu. W czasie drugiego zabiegu dnia 13 grudnia 2013 r. nie stwierdzono wtórnego przerwania ciągłości nerwu. W tym czasie brak było wyprostu palców i nadgarstka lewego.

Badanie ENG w dniu 24 czerwca 2014 r. wykazało masywne zwyrodnienie aksonalne pnia nerwu promieniowego lewego – śladowe przewodzenie włókien czuciowych i ruchowych. W badaniu USG w październiku 2014 r. stwierdzono, że nerw promieniowy lewy wciągnięty jest odcinkowo w bliznę łącznotkankową.

Uszkodzenie nerwu promieniowego jest powodem mniejszej sprawności lewej dłoni w czynnościach wyprostnych dłoni i palców, wykonywania precyzyjnych ruchów – u powoda głównie w czynnościach zawodowych jako elektryka. Uszkodzenie nerwu promieniowego jest trwałe, a stały uszczerbek na zdrowiu powoda z tego wynikający wynosi 30%.

W przyszłości nie dojdzie do ujemnych w skutkach następstw neurologicznych wypadku, co nie zmienia tego, że rokowania, co do uzyskania pełnej sprawności lewej dłoni nie są pomyślne.

Powód z uwagi na uszkodzenie nerwu nie wymaga podawania leków i specjalnych zabiegów rehabilitacyjnych. Powód wymagał stałej opieki w czynnościach dnia codziennego przez okres 6 tygodni, częściowej opieki przez 12 tygodni w wymiarze 3 godziny dziennie.

Dolegliwości bólowe związane z uszkodzeniem nerwu były niewielkie. Jako, że jest to nerw ruchowy, niedowład dłoni i palców lewej dłoni nie wiązał się z zespołem bólowym.

Dowód: opinia pisemna biegłej z zakresu neurologii M. Ż. k. 316-320 akt.

Gdyby nie doszło do wypadku powód od dnia 1 września 2014 r. miał być zatrudniony jako pracownik młodociany w Zakładach (...) S.A. jako elektryk z najniższym wynagrodzeniem.

Dowód: oświadczenie z dnia 8 10 2014 r. k. 155, 351, świadectwo pracy k. 352, zeznania powoda D. J. na rozprawie dnia 11 05 2017 r. (czas 00:09:54-00:28:50) i na rozprawie dnia 12 02 2016 r. k. 226-227 akt.

Powód był niezdolny do pracy od 8 grudnia 2013 r. do 16 czerwca 2014 r.

Orzeczeniem z dnia 8 lipca 2014 r., w związku z rokowaniem odzyskania zdolności do pracy powodowi przyznano świadczenie rehabilitacyjne na okres 4 miesięcy od wyczerpania zasiłku chorobowego.

Decyzją z dnia 11 lipca 2014 r. powodowi przyznano prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 3 czerwca do 31 sierpnia 2014 r. w wysokości 90% podstawy wymiaru i od 1 do 30 września 2014 r. w wysokości 75% podstawy wymiaru.

Orzeczeniem z dnia 18 września 2014 r. powodowi przyznano świadczenie rehabilitacyjne na okres dalszych 3 miesięcy. Orzeczeniem z dnia 25 września 2014 r. powodowi przyznano świadczenie rehabilitacyjne na okres od 1 października 2014 r. do 29 grudnia 2014 r. w wysokości 75% podstawy wymiaru.

Orzeczeniem z dnia 22 stycznia 2016 r. powodowi przyznano świadczenie rehabilitacyjne na dalszy okres 5 miesięcy. Decyzją z dnia 27 stycznia 2015 r. powodowi przyznano dalsze świadczenie rehabilitacyjne za okres od 30 grudnia 2014 r. do 28 maja 2015 r. w wysokości 75% podstawy wymiaru.

Orzeczeniem z dnia 16 czerwca 2015 r. powoda uznano za częściowo niezdolnego do pracy do dnia 30 czerwca 2016 r. Decyzją z dnia 9 lipca 2015 r. powodowi przyznano rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy za okres od 29 maja 2015 r., to jest od dnia zaprzestania pobierania zasiłku rehabilitacyjnego do dnia 30 czerwca 2016 r. w kwocie 814,35 zł. brutto i 675,13 zł. netto.

Orzeczeniem z dnia 21 czerwca 2016 r. stwierdzono, że powód nie jest niezdolny do pracy. Decyzją z dnia 6 lipca 2016 r. powodowi odmówiono dalszej renty z tytułu niezdolności do pracy.

Dowód: zwolnienia lekarskie k. 156-162. orzeczenie z 8 07 2014 r. k. 166-167 i foliowa koszulka k. 386, orzeczenie z dnia 18 09 2014 r. k. 168-169 i foliowa koszulka k. 386, decyzja z dnia 25 09 2014 r. k. 170-171 i foliowa koszulka k. 386, decyzja z dnia 27 01 2015 r. k. 172-173 i foliowa koszulka k. 386, decyzja z dnia 11 07 2014 r. (foliowa koszulka k. 386, decyzja z dnia 9 07 2015 r. foliowa koszulka k. 386, decyzja z dnia 6 07 2016 r. foliowa koszulka k. 386, orzeczenie z 22 01 2015 r. foliowa koszulka k. 386, orzeczenie z 16 06 2015 r. foliowa koszulka k. 386, orzeczenie z dnia 21 06 2016 r. foliowa koszulka k. 386, te same dokumenty k. 439-450 akt.

W okresie od września 2014 r. do czerwca 2016 r. powód nie był zarejestrowany w Powiatowym Urzędzie Pracy w K..

Powód nie był podopiecznym Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w K..

Dowód: pismo PUP w K. z dnia 17 05 2017 r. k. 419, pismo MOPS w K. z dnia 12 05 2017 r. k. 425 akt.

Powodowi wypłacono następujące świadczenia z ubezpieczenia społecznego:

- od 1 09 do 30 09 2014 r. 131,10 zł. brutto – 107,10 netto;

- od 1 10 do 31 10 2014 r. 135,47 zł. brutto – 111,47 netto;

- od 1 11 do 30 11 2014 r. 131,10 zł. brutto – 107,10 netto;

- od 1 12 do 31 12 2014 r. 135,47 zł. brutto – 110,89 netto;

- od 1 01 do 31 01 2015 r. 135,47 zł. brutto – 111,05 netto;

- od 1 02 do 28 02 2015 r. 122,36 zł. brutto – 100,36 netto;

- od 1 03 do 31 03 2015 r. 135,47 zł. brutto – 111,47 netto;

- od 1 04 do 30 04 2015 r. 131,10 zł. brutto – 107,10 netto;

- od 1 05 do 28 05 2015 r. 122,36 zł. brutto – 100,36 netto.

Dowód: zaświadczenie ZUS z dnia 3 08 2016 r. foliowa koszulka k. 386

Od września 2016 r. powód jest zatrudniony w Zakładach (...) jako elektryk.

Powód powrócił do swoich dawnych zainteresowań. Gra w piłkę, jeździ na rowerze, prowadzi samochód. Spotyka się ze znajomymi. W życiu codziennym przeszkadzają mu blizny pozostałe po doznanych obrażeniach i zabiegach operacyjnych.

Dowód: zeznania powoda D. J. na rozprawie dnia 11 05 2017 r. (czas 00:09:54-00:28:50) i na rozprawie dnia 12 02 2016 r. k. 226-227 akt.

Powiatowy Urząd Pracy w K. w okresie od dnia 2 grudnia 2013 r. do dnia 9 września 2016 r. dysponował ofertami pracy dla osób z orzeczonym stopniem niepełnosprawności i dysfunkcjami zdrowotnymi takimi jak u powoda z wynagrodzeniem od 1 680 zł. brutto do 2 000 zł. brutto.

Dowód: pismo Powiatowego Urzędu Pracy w K. z dnia 9 09 2016 r. k. 299 akt.

Pismem z dnia 10 stycznia 2014 r. powód zgłosił pozwanemu szkodę i wnosił o zapłatę m. in. kwoty 90 000 zł. tytułem zadośćuczynienia oraz kwoty 8 100 zł. tytułem kosztów opieki przez 90 dni po 9 godzin dziennie po 10 zł. za godzinę. Pismo to wpłynęło do pozwanego w dniu 15 stycznia 2014 r.

Pismem z dnia 19 stycznia 2014 r. pozwany potwierdził przyjęcie zgłoszenia. Pismem z dnia 4 lutego 2014 r. powodowi przyznano kwotę 15 000 zł. tytułem zadośćuczynienia, a pismem z dnia 21 02 2014 r. dalszą kwotę 40 000 zł., to jest łącznie 55 000 zł. tytułem zadośćuczynienia. Przyznano także kwotę 3 024 zł. tytułem zwrotu kosztów opieki. Pozwany uznał, że powód wymagał opieki przez 6 tygodni, 8 godzin dziennie i przez kolejne 6 tygodni gdzie dziennie przyjmując stawkę po 8 zł./h.

Pismem z dnia 6 maja 2014 r. powód wniósł o przyznanie dalszego zadośćuczynienia w kwocie 55 000 zł. Pismo to wpłynęło do pozwanego w dniu 8 maja 2014 r. Pismem z dnia 16 maja 2014 r. pozwany odmówił wypłaty dalszego zadośćuczynienia.

Pismem z dnia 19 sierpnia 2014 r., które wpłynęło do pozwanego w dniu 22 sierpnia 2014 r., powód wniósł m. in. o zapłatę odszkodowania w kwocie 250 zł. Pismem z dnia 24 września 2014 r. pozwany odmówił zapłaty odszkodowania wskazując brak podstaw do korzystania przez pozwanego z usług prywatnej służby zdrowia.

Pismem z dnia 19 grudnia 2014 r., które wpłynęło do pozwanego w dniu 29 grudnia 2014 r., powód domagał się dalszego zadośćuczynienia w kwocie 65 000 zł. oraz zwrotu kosztów leczenia w kwocie 200 zł.

Pozwany spełnienia dalszych roszczeń powoda odmówił.

Dowód: pismo powoda z dnia 9 01 2014 r. k. 64-66, pismo z dnia 19 01 2014 r. k. 67, pismo z dnia 4 02 2014 r. k. 70, pismo z dnia 21 02 2014 r. k. 72-73, pismo z dnia 6 05 2014 r. k. 75-76, pismo z dnia 16 05 2014 r. k. 77-78, pismo z dnia 19 08 2014 r. k. 79, pismo z dnia 24 09 2014 r. k. 80-81, pismo z dnia 19 12 2014 r. k. 82-83 – te same dokumenty w aktach szkody dołączonych luzem do akt sprawy.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zeznań powoda przesłuchanego w charakterze strony, zeznań świadków B. J. i G. J., dokumentów urzędowych i prywatnych złożonych do akt, akt szkody oraz opinii biegłych ortopedy i neurologa.

Ustalenia faktyczne poczyniono na podstawie dokumentów urzędowych i prywatnych złożonych do akt przez strony i uzyskanych przez Sąd, szczegółowo wyżej opisanych. Dokumenty te nie budziły wątpliwości Sądu, nie były też kwestionowane przez strony reprezentowane przez profesjonalnych pełnomocników. Dowód z dokumentów został przeprowadzony na rozprawie dnia 11 maja 2017 r. i 20 czerwca 2017 r.

Okoliczności dotyczące przebiegu postępowania likwidacyjnego, a w szczególności czasu i wysokości zgłaszanych roszczeń ustalono na podstawie akt szkody, z których dowód przeprowadzono na rozprawie w dniu 11 maja 2017 r.

Na podstawie zeznań powoda przesłuchanego na rozprawach 12 lutego 2016 r. i 11 maja 2017 r., kiedy to potwierdził zeznania informacyjne, ustalono okoliczności dotyczące sytuacji życiowej i zdrowotnej powoda przed wypadkiem, doznanych obrażeń, przebytego leczenia i rehabilitacji, ograniczeń jakich doznawał powód, świadczeń otrzymanych w związku z wypadkiem oraz jego aktualną sytuację życiową, zdrowotna i zawodową. Zeznania te Sąd uznał za wiarygodne jako zbieżne z zeznaniami świadków B. J., G. J. oraz zgromadzonymi dokumentami i opiniami biegłych ortopedy i neurologa.

Na podstawie zeznań świadków B. J. i G. J. – rodziców powoda ustalono okoliczności dotyczące koniecznej pomocy i opieki nad powodem po wypadku. Zeznania te Sąd uznał za wiarygodne jako wzajemnie zbieżne i zbieżne z zeznaniami powoda oraz opiniami biegłych ortopedy i neurologa.

Na podstawie opinii biegłego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii W. Ż. (k. 259-265) ustalono, że w wyniku wypadku powód doznał złamania kości ramiennej lewej i uszkodzenia nerwu promieniowego oraz złamania odcinka dalszego kości promieniowej prawej. Skutkami tych obrażeń są: przykurcz stawu łokciowego lewego, zanik mięśni ramienia i przedramienia lewego, przykurcz nadgarstka lewego i prawego, osłabienie siły mięśniowej lewej ręki i jej wydolności. Biegły wskazał, że skutki te powód będzie odczuwał na stałe i że rzutować będą one na jego aktywność zawodową, osobistą i rodzinną. Poziom trwałego uszczerbku na zdrowiu biegły ocenił na 41%. Biegły wskazał nadto, że istnieje prawdopodobieństwo pojawienia się zmian zwyrodnieniowych mogących z czasem pogarszać zakres ruchomości i sprawność obu kończyn górnych. Wobec tego rokowania, co do odzyskania pełnej prawności biegły określił jako złe. Biegły wskazał na natężenie dolegliwości bólowych jako znaczne i wynikające z uszkodzenia obu kończyn górnych, utrudnienia funkcjonowania ogólnego, uszkodzenia nerwu promieniowego, wielokrotnego leczenia operacyjnego i procesu usprawniania. Biegły wskazał, że dolegliwości bólowe występują u powoda do dzisiaj i będą się utrzymywały stale ze zmiennym nasileniem. Biegły wskazał na konieczność stałego korzystania przez powoda z leczenia fizjoterapeutycznego i pozostawania pod stałą opieką poradni ortopedycznej oraz konieczność dostosowania wykonywanego zawodu do sprawności i wydolności kończyn górnych. Co do koniecznej opieki to powód wymagał jej stale do około 10 tygodni, a potem 6 godzin dziennie przez okres około roku.

W związku z zastrzeżeniami powoda (pismo z dnia 16 września 2016 r. k. 302-304) biegły Ż. sporządził opinię pisemną uzupełniającą (k. 326-327). Nie stwierdził u powoda niedowładu kończyny górnej lewej, ale w tej kwestii powinien wypowiedzieć się także biegły neurolog. Co do czasu opieki wskazał, że powód wymagał opieki przez 6 godzin dziennie przez okres roku zależnie od przyjętego postępowania leczniczego. W okresie opieki pooperacyjnej 3 razy po 2 godziny; w okresach usprawniania 2 razy po 3 godziny; później przedpołudniowo 4 godziny i popołudniowo 2 godziny.

Opinie biegłego, podstawową i uzupełniająca, Sąd uznał za wiarygodne i całkowicie przydatne dla rozstrzygnięcia sprawy. Zostały one wykonane na podstawie akt i zgromadzonej w nich dokumentacji medycznej oraz badania powoda przez biegłego i wykonanych przez biegłego badań dodatkowych. Opinie biegłego są wszechstronne, wnikliwe i szczegółowa. Zostały wykonana w oparciu o bogate doświadczenie zawodowe biegłego. Dlatego Sąd uznał je za wiarygodne i wystarczające dla rozstrzygnięcia sprawy.

Wobec takiej oceny, na rozprawie w dniu 11 maja 2017 r. oddalono wniosek powoda o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego ortopedy uznając go za zbędny dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd poczynił także ustalenia na podstawie opinii pisemnej biegłej z zakresu neurologii M. Ż. (k. 316-320). Na podstawie tej opinii ustalono, że w wyniku wypadku powód doznał złamania kości ramieniowej lewej z uszkodzeniem nerwu promieniowego oraz złamania prawej kości promieniowej na poziomie nadgarstka, a skutki neurologiczne dotyczą nerwu promieniowego lewego. Według biegłej, bezpośrednio po wypadku skutki te objawiały się niedowładem lewej dłoni. Opadała ona, brak było ruchu unoszenia dłoni w nadgarstku czyli zgięcia grzbietowego. W czasie zabiegu operacyjnego zastosowano szew osłonowy przywracając ciągłość nerwu. W czasie drugiego zabiegu dnia 13 grudnia 2013 r. nie stwierdzono wtórnego przerwania ciągłości nerwu. W tym czasie brak było wyprostu palców i nadgarstka lewego. Biegła wskazała, że badanie ENG w dniu 24 czerwca 2014 r. wykazało masywne zwyrodnienie aksonalne pnia nerwu promieniowego lewego – śladowe przewodzenie włókien czuciowych i ruchowych. W badaniu USG w październiku 2014 r. stwierdzono, że nerw promieniowy lewy wciągnięty jest odcinkowo w bliznę łącznotkankową. Biegła stwierdziła, że uszkodzenie nerwu promieniowego jest powodem mniejszej sprawności lewej dłoni w czynnościach wyprostnych dłoni i palców, wykonywania precyzyjnych ruchów – u powoda głównie w czynnościach zawodowych jako elektryka. Biegła wskazała, że uszkodzenie nerwu promieniowego jest trwałe, a stały uszczerbek na zdrowiu powoda z tego wynikający określiła na 30%. Jednak biegła wskazała, że w przyszłości nie dojdzie do ujemnych w skutkach następstw neurologicznych wypadku, co nie zmienia tego, że rokowania, co do uzyskania pełnej sprawności lewej dłoni nie są pomyślne.

Na koniec biegła wskazała, że powód z uwagi na uszkodzenie nerwu nie wymaga podawania leków i specjalnych zabiegów rehabilitacyjnych. Co do opieki nad powodem, to wymagał on stałej opieki w czynnościach dnia codziennego przez okres 6 tygodni, częściowej opieki przez 12 tygodni w wymiarze 3 godziny dziennie. Dolegliwości bólowe związane z uszkodzeniem nerwu biegła określiła jako niewielkie. Jako, że jest to nerw ruchowy, niedowład dłoni i palców lewej dłoni nie wiąże się z zespołem bólowym.

Opinię tę Sąd uznał za całkowicie wystarczającą dla rozstrzygnięcia sprawy. Jest ona szczegółowa i wnikliwa, a została sporządzona na podstawie badania powoda, akt sprawy i zgromadzonej w nich dokumentacji medycznej oraz doświadczenia zawodowego i wiedzy biegłego. Dlatego Sąd uznał opinię biegłej neurolog za wiarygodną.

Sąd nie poczynił ustaleń na podstawie opinii pisemnych biegłego L. Z. (k. 231-233v, 252-252v), albowiem biegły ten jest specjalistą chirurgii ogólnej. Tymczasem powód doznał obrażeń o charakterze ortopedycznym i neurologicznym i opinie w sprawie powinni wykonywać biegli ortopeda i neurolog. Zlecenie wykonania opinii biegłemu z zakresu chirurgii ogólnej przez Sąd Rejonowy w Kościerzynie, w opinii Sądu Okręgowego, było błędne i nie przyczyniło się do rozstrzygnięcia sprawy.

Na rozprawie dnia 11 maja 2017 r. Sąd oddalił wniosek powoda zawarty w piśmie z dnia 12 kwietnia 2016 r. (k. 238) i ponawiany w kolejnych pismach o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu medycyny pracy na okoliczność oceny doznanych przez powoda obrażeń pod kątem zdolności powoda do pracy. Wobec złożenia do akt orzeczeń lekarzy orzeczników ZUS określających czas i rodzaj niezdolności powoda do pracy oraz fakt, że od 30 czerwca 2016 r. nie jest on niezdolny do pracy ustalanie okoliczności dotyczących niezdolności powoda do pracy przez biegłego było zbędne. Uczynił to, bowiem podmiot ustawowo uprawniony do orzekania w tym przedmiocie. Co do ewentualnych ograniczeń powoda w zakresie wykonywanej pracy elektryka wypowiedzieli się biegli ortopeda i neurolog, a poza tym z orzeczenia z dnia 21 czerwca 2016 r. jednoznacznie wynika, że u powoda nie stwierdzono ograniczeń w zatrudnieniu. Dlatego przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu medycyny pracy było zbędne.

Roszczenie powoda jest częściowo zasadne. Powód ostatecznie domagał się kwot: 65 000 zł. tytułem zadośćuczynienia, 450 zł. tytułem kosztów leczenia, 4 536 zł. tytułem kosztów opieki i 19 855,69 zł. tytułem utraconych zarobków. Strona powodowa swoje żądanie kierowała przeciwko pozwanemu jako odpowiedzialnemu z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu sprawcy wypadku.

Kwestię zakresu odpowiedzialności ubezpieczyciela reguluje przepis art. 822 k.c. zgodnie, z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec, których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony (par. 1). Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela (par. 4). Zatem zakres odpowiedzialności odszkodowawczej ubezpieczyciela jest determinowany zakresem odpowiedzialności ubezpieczonego – sprawcy wypadku. W toku postępowania pozwany nie kwestionował zasady swej odpowiedzialności, a wcześniej bo w czasie postępowania likwidacyjnego wypłacił powodowi zadośćuczynienie w kwocie 55 000 zł. i odszkodowanie, o czym będzie mowa niżej. Poza tym odpowiedzialność sprawcy wypadku została potwierdzona wyrokiem skazującym z dnia 5 grudnia 2014 r. Sądu Rejonowego w Lęborku w sprawie VIIK68/14, którym B. M. został uznany winnym popełnienia przestępstwa z art. 177 par. 2 k.k. w związku z art. 177 par. 1 k.k. Ustaleniami tego wyroku, co do faktu popełnienia przestępstwa, zgodnie z art. 11 k.p.c. Sąd orzekający w tej sprawie jest związany.

Odnośnie roszczenia o zapłatę zadośćuczynienia:

W pozwie powód domagał się zasądzenia kwoty 45 000 zł. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 17 maja 2014 r. Pismem z dnia 8 grudnia 2016 r. powód rozszerzył żądanie pozwu i domagał się dalszej kwoty 20 000 zł. tytułem zadośćuczynienia z odsetkami od 31 dnia od dnia rozszerzenia powództwa.

Zgodnie z przepisem art. 444 par. 1 k.c. w związku z art. 445 par. 1 k.c., w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Chodzi tu o krzywdę ujmowaną jako zarówno cierpienie fizyczne jak i psychiczne. Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu złagodzenie tych cierpień. Obejmuje ono wszystkie cierpienia, zarówno doznane, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości. Ma charakter całościowy i powinno stanowić rekompensatę pieniężną za całą krzywdę doznaną przez poszkodowanego (por. Komentarz do Kodeksu Cywilnego Księga Trzecia Zobowiązania tom 1 - pod red. G. Bieńka, Warszawa 2005, s. 465).

Określenie "sumy odpowiedniej" powinno być dokonane przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności konkretnej sprawy, a zwłaszcza rodzaju i rozmiaru doznanych obrażeń, ich czasokresu, uciążliwości procesu leczenia i dostosowawczej rehabilitacji, długotrwałości nasilenia dolegliwości bólowych, konieczności korzystania z opieki i wsparcia innych osób oraz jej zakresu, trwałych następstw tych obrażeń w sferze fizycznej i psychicznej oraz ograniczeń, jakie wywołują w dotychczasowym życiu, w tym potrzeby stałej rehabilitacji, zażywania środków farmakologicznych, zmiany charakteru zatrudnienia, trybu życia, przyzwyczajeń, czy też sposobu spędzania wolnego czasu. Wysokość zadośćuczynienia odpowiadająca doznanej krzywdzie powinna być odczuwalna dla poszkodowanego i przynosić mu równowagę emocjonalną, naruszoną przez doznane cierpienia psychiczne i fizyczne. Należy nadto podkreślić, że zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 11 czerwca 2014 r., IACa1593/13, Lex1480479).

Powód dochodził zadośćuczynienia w kwocie łącznej 65 000 zł. ponad już wypłacone dobrowolnie przez ubezpieczyciela zadośćuczynienie 55 000 zł.

Jak wynika z zebranego materiału dowodowego, powód w wyniku wypadku doznał poważnych obrażeń ciała w postaci złamania trzonu kości ramiennej lewej, złamania dalszej części kości promieniowej prawej, urazowego przerwania ciągłości nerwu promieniowego lewego. Z tej przyczyny wykonano trzy zabiegi operacyjne, w tym zabieg wymiany uszkodzonego materiału zespalającego. Powód był trzykrotnie hospitalizowany nie licząc pobytu w Szpitalu w B. w dniu wypadku skąd z uwagi na rodzaj obrażeń przewieziono go do Szpitala (...) w K.. Doznane złamania obu rąk sprawiły, że w dniu 22 grudnia 2013 r. ze Szpitala w K. został wypisany w opatrunkach gipsowych obu rąk. Był zatem całkowicie zależny od osób opiekujących się nim – rodziców, którzy pomagali mu praktycznie we wszystkich czynnościach życiowych i dnia codziennego poczynając od czynności fizjologicznych poprzez utrzymanie higieny, ubieranie, karmienie, pomoc w poruszaniu się, transport i zaspokajanie wszelkich potrzeb. Opieka ta wiązała się z uczuciem wstydu i bezradności.

W chwili wypadku powód miał 18 lat, był osoba sprawną i w pełni samodzielną. Do czasu zdjęcia opatrunków gipsowych i zakończenia rehabilitacji powód był niesamodzielny i zdany na pomoc innych osób, co potęgowało rozmiar jego cierpień także psychicznych.

Z opinii biegłego chirurga urazowego ortopedy W. Ż. wynika, że skutki w postaci przykurczu stawu łokciowego lewego, zaniku mięśni ramienia i przedramienia lewego, przykurczów nadgarstka lewego i prawego, osłabienia siły mięśniowej lewej ręki i jej wydolności powód będzie odczuwał na stałe i że rzutować będą one na jego aktywność zawodową, osobistą i rodzinną. Z opinii biegłego wynika, że istnieje prawdopodobieństwo pojawienia się zmian zwyrodnieniowych mogących z czasem pogarszać zakres ruchomości i sprawność obu kończyn górnych. Rokowania, co do odzyskania pełnej prawności określono jako złe.

Z opinii biegłego Ż. wynika także, że powód doznał znacznych dolegliwości bólowych wynikających z uszkodzenia obu kończyn górnych, utrudnienia funkcjonowania ogólnego, uszkodzenia nerwu promieniowego, wielokrotnego leczenia operacyjnego i procesu usprawniania. Dolegliwości te występują u powoda do dzisiaj i będą się utrzymywały stale ze zmiennym nasileniem. Konieczne jest stałe korzystanie przez powoda z leczenia fizjoterapeutycznego i pozostawanie pod stałą opieką poradni ortopedycznej. Konieczne jest także dostosowanie wykonywanego zawodu do sprawności i wydolności kończyn górnych.

Skutki neurologiczne uszkodzenia nerwu promieniowego lewego nie były jednak tak poważne. Wprawdzie po wypadku powód doznał niedowładu lewej ręki. Opadała ona, brak było ruchu unoszenia dłoni w nadgarstku czyli zgięcia grzbietowego oraz wyprostuj dłoni i palców. Obecnie jednak uszkodzenie nerwu promieniowego jest powodem mniejszej sprawności lewej dłoni w czynnościach wyprostnych dłoni i palców, wykonywania precyzyjnych ruchów – u powoda głównie w czynnościach zawodowych jako elektryka. W przyszłości nie dojdzie do ujemnych w skutkach następstw neurologicznych wypadku, co nie zmienia tego, że rokowania, co do uzyskania pełnej sprawności lewej dłoni nie są pomyślne. Powód nie wymaga podawania leków i specjalnych zabiegów rehabilitacyjnych. Dolegliwości bólowe związane z uszkodzeniem nerwu były niewielkie. Jako, że jest to nerw ruchowy, niedowład dłoni i palców lewej dłoni nie wiąże się z zespołem bólowym.

Poziom stałego uszczerbku na zdrowiu biegły ortopeda określił na 41%, a biegła neurolog na 30%.

Zdaniem Sądu, w tak ustalonych okolicznościach, odpowiednią kwotą zadośćuczynienia w rozumieniu przepisu art. 445 k.c. jest kwota 45 000 zł., a łącznie z już wypłaconą kwota 100 000 zł. Kwota ta odpowiada rodzajowi i rozmiarowi cierpień psychicznych, jakich powód doznał, czasowi ich trwania, wiekowi powoda i rokowaniom na przyszłość. Pamiętać także trzeba, że zadośćuczynienie w łącznej kwocie 55 000 zł. pozwany przyznał powodowi już w lutym 2014 r., a więc prawie trzy miesiące po wypadku. Wartość ekonomiczna przyznanego wówczas świadczenia była wyższa, niż wartość tej samej kwoty dzisiaj.

Zdaniem Sądu, roszczenie powoda domagającego się zadośćuczynienia ponad łączną kwotę 100 000 zł. jest wygórowane, a zatem niezasadne. Wprawdzie powód doznał poważnych obrażeń, ale w wyniku zastosowanego leczenia powrócił do prawie pełnej sprawności. Nie jest obecnie niezdolny do pracy, wykonuje wyuczony zawód elektryka. Jest praworęczny, a zatem skutki przerwania nerwu promieniowego ręki lewej nie są bardzo dotkliwe. Powrócił do dawnej swojej aktywności, prowadzi samochód, spotyka się z kolegami, gra w piłkę. Jest samodzielny, a dolegliwości bólowe odczuwa jedynie sporadycznie. Nie musi stosować farmakoterapii, a jedynie zabiegi fizjoterapeutyczne w ramach oferty NFZ.

Mając na uwadze tak poczynione ustalenia i rozważania, w punkcie 1 lit. a) wyroku, na podstawie przepisów art. 444 par. 1 k.c. oraz art. 445 par. 1 k.c., zasądzono na rzecz powoda dalsze zadośćuczynienie w kwocie 45 000 zł.

W punkcie 1 lit. a) wyroku zasądzono także odsetki ustawowe i odsetki ustawowe za opóźnienie od tej kwoty od dnia 17 maja 2014 r. W pozwie powód domagał się zadośćuczynienia w kwocie właśnie 45 000 zł. z odsetkami właśnie od tej daty. Roszczenie o zapłatę kwoty 90 000 zł. zadośćuczynienia powód pierwszy raz zgłosił pismem z dnia 10 stycznia 2014 r., które wpłynęło do pozwanego w dniu 15 stycznia 2014 r. W wyniku tego zgłoszenia pismami z dnia 4 lutego 2014 r. 21 lutego 2014 r. przyznano powodowi łącznie zadośćuczynienie w kwocie 55 000 zł. Kolejnym pismem z dnia 6 maja 2014 r., które wpłynęło w dniu 8 maja, powód wniósł o przyznanie dalszego zadośćuczynienia w kwocie 55 000 zł. Pismem z dnia 16 maja 2017 r. (k. 77-78) pozwany odmówił wypłaty dalszego zadośćuczynienia. Wobec tego, od dnia następnego, to jest od dnia 17 maja 2014 r. pozwany opóźnił się ze spełnieniem świadczenia i powodowi przysługują odsetki ustawowe, a od 1 stycznia 2016 r. odsetki ustawowe za opóźnienie. O odsetkach orzeczono na podstawie przepisów art. 481 par. 1 i 2 k.c.

W punkcie 2 wyroku oddalono powództwo, co do dalszego zadośćuczynienia, o czym orzeczono na podstawie przepisów art. 444 par. 1 k.c., art. 445 par. 1 k.c. stosowanych, a contrario.

Odnośnie roszczenia o zapłatę odszkodowania:

W pozwie powód domagał się kwoty 450 zł wraz z odsetkami tytułem zwrotu kosztów leczenia. W piśmie z dnia 8 grudnia 2016 r. domagał się także kwoty 4 536 zł. z odsetkami od 31 dnia od dnia rozszerzenia powództwa tytułem kosztów opieki oraz kwoty 19 855,69 zł. z odsetkami od 31 dnia od dnia rozszerzenia powództwa tytułem utraconych zarobków.

Zgodnie z przepisem art. 444 par.1 k.c., w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Oczywistym jest, że takimi kosztami są koszty wizyt lekarskich i badań. Wskazać przy tym należy, że poszkodowany ma prawo do żądania zwrotu poniesionych wydatków o ile są one uzasadnione, a gdy chodzi o koszty leczenia o ile są konieczne ponad standard oferowany przez NFZ.

Powód domagał się zwrotu kwoty 450 zł., na którą składały się: 100 zł. – koszt wizyty u neurologa, 150 zł. koszt wizyty u ortopedy oraz 200 zł. z tytułu kosztu badania USG nerwów lewej dłoni.

Zdaniem Sądu, powód nie udowodnił zasadności tych roszczeń, a zgodnie z normą wynikającą z art. 6 k.c. ciężar dowodu w tym zakresie na nim spoczywał. Z poczynionych ustaleń wynika, że w dniu 30 czerwca 2014 r. powód poddał się badaniu neurologicznemu, którego koszt wynosił 100 zł. W dniu 23 lipca 2014 r. był konsultowany ortopedycznie. Koszt konsultacji wynosił 150 zł., a w dniu 9 października 2014 r. powodowi wykonano badanie USG nerwów ręki. Koszt tego badania wyniósł 200 zł.

Powód nie wykazał zasadności konsultacji ortopedycznej w dniu 23 lipca 2014 r. skoro leczenie ortopedyczne powoda zostało zakończone rehabilitacją w marcu 2014 r. po dwóch zabiegach operacyjnych wykonanych w grudniu 2013 r. Kolejny bowiem zabieg operacyjny wykonany w czerwcu 2015 r. dotyczył leczenia neurologicznego, a nie ortopedycznego.

Niezasadne są także wydatki związane z konsultacją neurologiczną i badaniem USG nerwu promieniowego. Jak wynika z poczynionych ustaleń w dniu 26 czerwca 2014 r., w placówce publicznej służby zdrowia, powodowi wykonano badanie ENG nerwu promieniowego. Stwierdzono wówczas masywne zwyrodnienie aksonalne pnia nerwu promieniowego lewego (śladowe przewodzenie włókien ruchowych i czuciowych) oraz zmiany aksonalne włókien ruchowych nerwu pośrodkowego prawego. Zalecono kontrolę za sześć miesięcy. W dniu 30 czerwca 2014 r. powód został skierowany do poradni rehabilitacyjnej celem rehabilitacji dłoni. Skoro po wykonanym badaniu ENG zalecono rehabilitację i kontrolę za sześć miesięcy, a więc leczenie w ramach NFZ było w toku, nie było uzasadnionego powodu podejmowania leczenia prywatnie. Oczywiście powód mógł takie konsultacje i badanie odbyć, ale na swój koszt. Koszt ten wykracza bowiem poza granice odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego.

Dlatego w punkcie 2 wyroku oddalono roszczenie powoda w tym zakresie, o czym orzeczono na podstawie przepisów art. 6 k.c. i art. 444 par. k.c. stosowanego, a contrario.

Powód domagał się także zwrotu kosztów opieki w kwocie 4 536 zł. wraz z odsetkami. Uzasadniając swoje roszczenie powód wskazał, że z opinii neurologicznej z dnia 31 października 2016 r. wynika, że wymagał opieki stałej w okresie 6 tygodni od wypadku. Przez kolejne 12 tygodni wymagał częściowej opieki przez 3 godz. dziennie. Zdaniem powoda, przez 6 tygodni po wypadku wymagał opieki przez 12 godz., na dobę, a opieka ta była konieczna z powodu złamania obu rąk. Powód obliczył swoje roszczenie przyjmując stawkę opieki za godzinę po 10 zł., to jest znacznie poniżej średniej stawki roboczogodziny. Łączny koszt opieki wyniósł 7 560 zł., która to kwota została pomniejszona o kwotę 3 024 zł. wypłaconą przez pozwanego dobrowolnie.

Powód swoje roszczenie oparł na ocenie zawartej w opinii biegłej neurolog M. Ż.. Jako stawkę za godzinę opieki wskazał 10 zł., a wyliczenie tej stawki odniósł do przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce w latach 2013-2015. Przy tym przyjmując stawkę 10 zł./h określił ją poniżej przeciętnej stawki minimalnej (k. 344).

Zdaniem Sądu, na takim ustaleniu stawki nie można się oprzeć, albowiem opiekę nad powodem sprawowali jego rodzice – osoby nie posiadające w tym względzie żadnych umiejętności specjalistycznych i przeszkolenia. Powód reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika nie zaoferował żadnych dowodów dla ustalenia rzeczywistych kosztów takiej opieki. Z kolei pozwany kwestionował stawkę wskazywaną przez powoda jeszcze w postępowaniu likwidacyjnym przyjmując stawkę na poziomie 8 zł./h. Zatem ta stawka była między stronami niesporna i ponieważ powód nie wykazał zasadności stawki wyższej, Sąd za podstawę ustalenia odszkodowania przyjął stawkę 8 zł./h.

Opierając się na opinii biegłej neurolog oraz przyjmując stawkę 8 zł./h Sąd uznał, że powodowi przysługuje zwrot kosztów opieki: 42 dni x 12 h x 8 zł./h czyli 4 032 zł. i 84 dni x 3 h x 8 zł./h czyli 2016 zł. Razem to kwota 6 048 zł., którą należy pomniejszyć o wypłaconą w toku postępowania likwidacyjnego kwotę 3 024 zł.

Do zapłaty pozostaje więc kwota 3 024 zł. i taką też kwotę zasądzono w punkcie 1 lit. b) wyroku, na podstawie przepisu art. 444 par. 1 k.c., tytułem zwrotu kosztów opieki.

Powód w piśmie z 8 grudnia 2016 r. domagał się odsetek od kosztów opieki od 31 dnia od dnia rozszerzenia powództwa. Odpis pisma z dnia 8 grudnia 2016 r. doręczono pełnomocnikowi pozwanego w dniu 23 stycznia 2017 r. (k. 389). Biorąc pod uwagę dyspozycję art. 817 par. 2 k.c., pozwany opóźnił się ze spełnieniem tego świadczenia i powodowi należą się odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 7 lutego 2017 r. O odsetkach ustawowych orzeczono w punkcie 1 lit. b) wyroku, na podstawie przepisów art. 481 par. 1 i 2 k.c.

W punkcie 2 wyroku, a podstawie przepisów art. 444 par. 1 k.c. i art. 481 par. 1 i 2 k.c. stosowanych, a contrario oddalono roszczenie o zapłatę kosztów opieki w pozostałym okresie jako bezzasadne.

Odnośnie roszczenia o zapłatę utraconych zarobków:

W piśmie z dnia 8 grudnia 2016 r. powód domagał się kwoty 19 855,69 zł. z odsetkami od 31 dnia od dnia rozszerzenia powództwa tytułem utraconych zarobków za okres od 1 września 2014 r. do 30 czerwca 2016 r. Powód miał podjąć pracę na stanowisku elektryka od 1 września 2014 r. Utracony dochód powód wyliczył w formie tabeli (k. 346) przyjmując za punkt wyjścia minimalne wynagrodzenie.

W istocie powód domagał się skapitalizowanej renty z tytułu utraconych zarobków w rozumieniu przepisu art. 444 par. 2 k.c.

Jak wynika z poczynionych ustaleń, gdyby nie wypadek, powód zakończyłby naukę zawodu z dniem 31 sierpnia 2014 r. i mógł podjąć pracę w Zakładach (...) S.A. jako elektryk.

Powód za punkt wyjścia wyliczenia dochodzonego roszczenia przyjął wysokość minimalnego wynagrodzenia netto w gospodarce kształtującego się od 1 237,20 zł. we wrześniu 2014 r. do 1 355,69 zł. w czerwcu 2016 r. Jak Sąd ustalił, z tytułu świadczenia rehabilitacyjnego powodowi wypłacono netto: we wrześniu 2014 r. 107,10 zł.; w październiku 2014 r. 111,47 zł.; w listopadzie 2014 r. 107,10 zł.; w grudniu 2014 r. 110,89 zł.; w styczniu 2015 r. 111,05 zł.; w lutym 2015 r. 100,36 zł.; w marcu 2015 r. 111,47 zł.; w kwietniu 2015 r. 107,10 zł.;

od 1 do 28 maja 2015 r. 100,36 zł. Od 29 maja 2015 r. do 30 czerwca 2016 r. powodowi wypłacono rentę po 591,37 zł. netto miesięcznie. Orzeczeniem z dnia 21 czerwca 2016 r. stwierdzono, że powód nie jest niezdolny do pracy.

Możliwe do uzyskania przez powoda zarobki netto za okres dochodzony wyniosły łącznie 28 516,86 zł., a kwoty wypłacone z ZUS – 8 661,17 zł. Różnicę stanowi kwota 19 855,69 zł.

Taką też kwotę tytułem utraconych zarobków zasądzono powodowi w punkcie 1 lit. c) wyroku na podstawie przepisów art. 444 par. 1 i 2 k.c.

Powód domagał się odsetek od kwoty utraconych zarobków od 31 dnia od dnia rozszerzenia powództwa. Odpis pisma z dnia 8 grudnia 2016 r. doręczono pełnomocnikowi pozwanego w dniu 23 stycznia 2017 r. (k. 389). Biorąc pod uwagę dyspozycję art. 817 par. 2 k.c., pozwany opóźnił się ze spełnieniem tego świadczenia i powodowi należą się odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 7 lutego 2017 r. O odsetkach ustawowych orzeczono w punkcie 1 lit. c) wyroku, na podstawie przepisów art. 481 par. 1 i 2 k.c.

W punkcie 2 wyroku, a podstawie przepisów art. 481 par. 1 i 2 k.c. stosowanych, a contrario oddalono roszczenie o zapłatę odsetek za okres przed 7 lutego 2017 r. jako bezzasadne.

O kosztach postępowania orzeczono w punktach 3-5 wyroku na podstawie przepisów art. 108 par. 1 k.p.c. i art. 98 par. 3 k.p.c. oraz art. 100 k.p.c. rozdzielając je stosunkowo między stronami. Powód wygrał sprawę w 75,55%, a pozwany w 24,45%.

W punkcie 3 wyroku zasądzono od pozwanego dla powoda kwotę 2 273 zł. tytułem uiszczonej opłaty od pozwu oraz kwotę 1 848,28 zł. tytułem kosztów zastępstwa procesowego. Powód domagał się kwoty 4 800 zł. zastępstwa procesowego ale Sąd nie znalazł podstaw do orzeczenia ponad stawkę minimalną. Sprawa ta jest typowa i jej rozpoznanie nie wymagało szczególnego nakładu pracy pełnomocnika. Zasądzone koszty zastępstwa wyliczono jako różnicę pomiędzy: 3 617 zł. x 0,7555 = 2 732,64 zł. pomniejszone o 3 617 zł. x 0,2445 = 884,36 zł.

W punktach 4 i 5 wyroku orzeczono o ściągnięciu na rzecz Skarbu Państwa opłaty od rozszerzonego powództwa, której powód nie uiszczał: od powoda w części, w jakiej rozszerzone powództwo zostało oddalone, a od pozwanego w części uwzględnionej. Orzeczono także proporcjonalnie o kosztach opinii biegłych, które łącznie wyniosły 1 995,48 zł.