Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gdańsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy w Gdańsku XV Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSO Weronika Klawonn

Protokolant: st. sekr. sąd Magdalena Florian

po rozpoznaniu w dniu 15 czerwca 2016 r. na rozprawie

sprawy z powództwa L. M.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda L. M. kwotę 25000 zł. (dwadzieścia pięć tysięcy złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 27 października 2014 r. do dnia zapłaty,

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

3.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda L. M. kwotę 1200 zł. (tysiąc dwieście złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego,

4.  zasądza od powoda L. M. na rzecz pozwanego (...) Spółki Akcyjnej kwotę 2400 zł. (dwa tysiące czterysta złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego,

5.  nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Gdańsku:

- od powoda L. M. z zasądzonego roszczenia kwoty:

- 2534 zł. (dwa tysiące pięćset trzydzieści cztery złote) – tytułem obciążającej powoda części opłaty od pozwu,

- 187 zł. 17 gr. (sto osiemdziesiąt siedem złotych siedemnaście groszy) tytułem obciążającej powoda części wydatków związanych z opinią biegłego,

- od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty:

- 1266 zł. (tysiąc dwieście sześćdziesiąt sześć złotych) – tytułem obciążającej pozwanego części opłaty od pozwu,

- 93 zł. 59 gr. (dziewięćdziesiąt trzy złote pięćdziesiąt dziewięć groszy) – tytułem obciążającej pozwanego części wydatków związanych z opinią biegłego.

UZASADNIENIE

Stanowiska stron

L. M. wniósł pozew przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W., w którym domagał się zasądzenia od pozwanego na swoją rzecz kwoty 76.000 zł wraz z odsetkami od dnia wniesienia pozwu (27 października 2014 roku) do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, ból, cierpienie. Powód wniósł również o ustalenie odpowiedzialności pozwanego za szkody mogące powstać u powoda w przyszłości na skutek doznanego w dniu 22 grudnia 2012 roku wypadku. Powód wniósł wreszcie o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu podano, że 22 grudnia 2012 roku powód przechodził przez drogę wewnętrzną będącą własnością Gminy Miasta H.. Na tej drodze powód poślizgnął się i przewrócił. Droga w miejscu wypadku była pokryta śniegiem i lodem. Powód niezwłocznie zgłosił zdarzenie do zarządcy drogi a następnie ubezpieczyciela podmiotu odpowiedzialnego za stan drogi. Powód doznał poważnego urazu ręki, doszło do zerwania mięśnia dwugłowego ramienia po stronie lewej. Mimo podjętych działań leczniczych, kończyna pozostaje całkowicie niesprawna do dnia dzisiejszego.

W dniu 29 grudnia 2012 roku powód zgłosił się do Szpitala (...) na H., gdzie został przyjęty z podejrzeniem naderwania mięśnia dwugłowego ramienia. Powód przebywał na oddziale ortopedyczno-urazowym szpitala. W dniu 9 marca 2013 roku powód uzyskał orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności. Powód korzysta z poradni specjalistycznej, poddawany jest badaniom, korzysta z rehabilitacji, zażywa leki przeciwbólowe. Stan zdrowia powoda uległ pogorszeniu (całkowite przerwanie mięśni, brak możliwości podnoszenia ręki, sięgania dłonią do ust i głowy, brak czynnej funkcji zgięcia, znaczna utrata siły mięśniowej). Przed wypadkiem funkcja zgięcia była określana u powoda jako dobra. Powód mógł podnosić drobne przedmioty, podnosić rękę, co w chwili obecnej jest niemożliwe. Powodowi zalecono rekonstrukcję i reinfekcję bicepsu, skierowano na oddział. Powód w dalszym ciągu się leczy.

Pozwany w toku postępowaniu likwidacyjnego uznał swoją odpowiedzialność. Powód domagał się wypłaty 100.000 zł zadośćuczynienia. W dniu 14 sierpnia 2014 roku wypłacono powodowi łączną kwotę 5.937,50 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia, zadośćuczynienia pieniężnego pomniejszonego o franszyzę redukcyjną w kwocie 312,50 zł.

W odpowiedzi na pozew pozwany (...) wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwany przyznał, że powód doznał obrażeń ciała, oraz że została przyznana powodowi kwota tytułem zadośćuczynienia (6.000 zł) pomniejszona o franszyzę redukcyjną, która z kolei wynikała z umowy wiążącej pozwanego ze sprawcą szkody. Inwalidztwo, na które powołuje się powód istnieje od 2001 roku, a zatem nie ma związku z przedmiotowym wypadkiem.

Pozwany zanegował żądanie ustalenia odpowiedzialności na przyszłość. Od chwili wypadku minęło już 2,5 roku. Wszystkie konsekwencje w/w zdarzenia z pewnością zdążyły już ujawnić się w tym okresie u powoda.

Na rozprawie w dniu 22 maja 2015 r. (k. 66) pozwany zakwestionował zasadę swej odpowiedzialności. Powoła się na to, ze miejsce, w którym doszło do wypadku nie było objęte obowiązkiem zimowego utrzymania przez Gminę, zaś nieruchomość, na której miało miejsce zdarzenie nie jest własnością Gminy.

Podstawa faktyczna wyroku

Powód od 2005 roku jest emerytem. Mieszka z żoną w mieszkaniu w bloku. W 2001 roku doznał udaru niedokrwiennego mózgu, po którym nastąpił niedowład powłowiczny lewostronny. Powód poruszał się bez kul, przez cały czas leczył się, korzystał z rehabilitacji – lewa ręka była częściowo sprawna. Powód mógł wykonywać proste czynności życia codziennego np. odkręcać śrubki, kroić chleb. Ponadto w 2005 r. powód doznał złamania podudzia lewego. Leczy się z powodu choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa i stawów kolanowych.

Powód przebywał raczej w domu, czasami wyszedł na dwór ze swoim psem, na spacery nad morze. Nie miał żadnego hobby. Samochodem kierował jedynie na trasach do pobliskich miejscowości.

Powód dorywczo pracuje jako pracownik ochrony w porcie.

Dowód: przesłuchanie powoda [2015.05.22 00:18:28] k. 70, zeznania R. M. [2016.06.15 00:03:28] k. 145; karta informacyjna leczenia szpitalnego k. 21, opinia biegłego k. 113 i nast.,

Pozwany był związany z Gminą Miasta H. umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Polisa przewidywała w szczególności udział własny ubezpieczającego w szkodach rzeczowych i osobowych w wysokości 5%. Integralną częścią tejże umowy pozostawały ogólne warunku ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej dla klienta korporacyjnego.

Teren, przez który przechodził powód, stanowił własność Gminy Miasta H.. Pozostaje to teren niezabudowany oznaczony w ewidencji gruntów symbolem Bp.

Dowód: okoliczności bezsporne, polisa k. 88, OWU k. 51-56, mapa geodezyjna z informacją uproszczoną z rejestru gruntów k. 74-75, odpis KW nr (...) k. 76-87;

W dniu 22 grudnia 2012 roku powód ok. 6:15 szedł ulicą (...) do sklepu po pieczywo. Było jeszcze ciemno, droga była ośnieżona. Przechodził przez niezagospodarowany teren stanowiący własność gminy miasta H.. Powód poślizgnął się obok oblodzonej studzienki kanalizacyjnej i upadł. Przechodzący nieopodal pracownik Gospodarki Komunalnej pomógł powodowi wstać. Gdy powód doszedł do sklepu zauważył, że drętwieją jemu palce. Ręka siniała i spuchła. Początkowo powód sądził, że wszystkie objawy cofną się, jednak po tygodniu ręka zrobiła się czarna, pojawił się krwiak. Dowód: przesłuchanie powoda [2015.05.22 00:18:28] k. 70;

Od 28 grudnia 2012 roku powód odczuwał silny ból w okolicy stawu kończyny górnej lewej. W dniu 29 grudnia 2012 roku powód zgłosił się do Szpitala (...) w H.. Podejrzewano naderwanie mięśnia dwugłowego ramienia. Zlecono badania diagnostyczne, skierowano do oddziału ortopedyczno-urazowego w W.. Po wizycie w Szpitalu powodowi zalecono korzystanie z chusty ortopedycznej przez okres sześciu tygodni.

Dowód: karta pobytu pacjenta w izbie przyjęć k. 17-18, zeznania R. M. [2016.06.15 00:03:28] k. 145;

W okresie od 1 stycznia do 4 lutego 2013 roku powód, w związku z przedmiotowym zdarzeniem, przebywał na zwolnieniu lekarskim.

Dowód: zwolnienie lekarskie k. 92;

W dniu 9 maca 2013 roku powód został zaliczony do osób ze znacznym stopniem niepełnosprawności z przyczyn związanych z uszkodzeniami narządów ruchu (kręgosłupa) oraz neurologicznymi. Orzeczenie wydano do dnia 31 marca 2016 roku. Wskazano, że niepełnosprawność istnieje już od 2001 roku.

Dowód: orzeczenie o stopniu niepełnosprawności k. 20;

W okresie od 15 kwietnia do 17 maja 2013 roku powód przebywał w Szpitalu (...) w H. z rozpoznaniem stanu po udarze niedokrwiennym mózgu z niedowładem połowiczym lewostronnym, chorobą zwyrodnieniową stawów kolanowych i kręgosłupa, stanu po złamaniu kości piszczelowej lewej oraz dyskopatii. Pacjent został przyjęty do oddziału rehabilitacji po raz kolejny z powodu nasilających się dolegliwości bólowych stawów barkowych, kolanowych, kręgosłupa i niedowładu połowiczego lewostronnego. Wówczas powód poruszał się przy pomocy kuli łokciowej.

Dowód: karta informacyjna leczenia szpitalnego k. 21;

W czerwcu 2013 roku leczenie zachowawcze w poradni ortopedycznej zakończono.

W dniu 26 września 2013 roku powód skorzystał z wizyty ambulatoryjnej. W wywiadzie stwierdzono przestarzałe uszkodzenie mięśnia dwugłowego po stronie lewej, stan po udarze niedokrwiennym mózgu z niedowładem połowiczym lewostronnym (2001), stan po złamaniu kości piszczelowej lewej (2005) oraz dyskopatii. Powód został skierowany do rekonstrukcji i reinsercji mięśnia bicepsa. Powód w dalszym ciągu był kierowany do poradni specjalistycznych oraz na rehabilitację.

Dowód: zaświadczenia lekarskie k. 24 i 28, karta wizyty ambulatoryjnej k. 23, skierowania k. 25-27;

W międzyczasie powód w piśmie z dnia 17 lipca 2013 roku skierowanym do Burmistrza Miasta H. poinformował o przedmiotowym zdarzeniu, zwrócił się o wypłatę zadośćuczynienia i odszkodowania. W odpowiedzi Burmistrz zwrócił się o skierowanie zgłoszenia szkody do ubezpieczyciela.

Dowód: korespondencja stron k. 93-94;

W piśmie z dnia 18 czerwca 2014 powód zgłosił pozwanemu poniesioną szkodę i wezwał pozwanego do zapłaty zadośćuczynienia w wysokości 100.000 zł za doznany ból, cierpienie i krzywdę w terminie 30 dni, z zachowaniem prawa do dalszego odszkodowania za szkody poniesione bądź ujawnione w przyszłości.

Pozwany ustosunkował się do roszczeń powoda w piśmie z dnia 14 sierpnia 2014 roku. Pozwany przyznał powodowi odszkodowanie w wysokości 5.937,50 zł. Na powyższą kwotę złożyły się – koszty leczenia 250 zł, zadośćuczynienie 6.000 zł. Łączna kwota 6.250 zł została pomniejszona o franszyzę redukcyjną 5%. W konsekwencji powodowi wypłacono kwotę 5.937,50 zł. Kwotę udziału własnego 312,50 zł powód mógł dochodzić bezpośrednio od sprawcy szkody.

Dowód: wezwanie przed-sądowe do spełnienia roszczenia k. 29-30, akta szkody dołączone do akt głównych oraz decyzja pozwanego k. 31-32;

W wyniku wypadku powód doznał urazu kończyny górnej lewej z całkowitym uszkodzeniem bliższej części mięśnia dwugłowego ramienia lewego. Z uwagi na to, że doszło do całkowitego uszkodzenia mięśnia należy uznać, że jest ono wynikiem samego urazu a nie stanu chorobowego, który najczęściej wiąże się z izolowanym uszkodzeniem głowy długiej mięśnia dwugłowego.

Następstwem powyższego jest potwierdzone badaniem osłabienie siły zgięcia i odwodzenia ramienia oraz siły zgięcia i supinacji stawu łokciowego lewego. Z uwagi na współistnienie niedowładu po przebytym udarze ośrodkowego układu nerwowego, który manifestuje się osłabieniem innych grup mięśniowych o jeden punkt w skali Lovetta należy uznać 20% wpływ stanu chorobowego na obecną funkcję kończyny górnej lewej.

Przebieg leczenia był prawidłowy. Powód nie rokuje poprawy stanu zdrowia. Leczenie operacyjne po obkurczeniu się mięśnia i jego bliznowatej przebudowie nie poprawi sprawności kończyny.

Nie stwierdzono istotnych przesłanek klinicznych mających wpływ na ewentualne pogorszenie stanu klinicznego w przyszłości.

Wysokość uszczerbku na zdrowiu powoda ustalono na 10%, jednak należy go pomniejszyć do 8% z uwagi na współistniejący stan chorobowy.

Dowód: opinia biegłego sądowego w zakresie ortopedii k. 112-115;

Po przedmiotowym zdarzeniu powód wciąż pracuje. Obecnie porusza się o kulach z uwagi na chorobę stawów i kręgosłupa. Powód nie może wykonywać czynności domowych. Małżonka pomaga powodowi w myciu i ubieraniu się. Powód odczuwa ból barku promieniujący aż do bioder, drętwieją jemu palce. Powód nie może nic złapać uszkodzoną ręką, która jest zimna jak lód. Powód przyjmuje środki przeciwbólowe w dużych dawkach. Powód obawia się zapisać na operację ręki z uwagi na brak pewności, czy po operacji ręka będzie sprawna.

Dowód: przesłuchanie powoda [2015.05.22 00:18:28] k. 70, zeznania R. M. [2016.06.15 00:03:28] k. 145;

W okresie od 3 do 6 lutego 2016 roku powód był hospitalizowany. W trakcie hospitalizacji przeprowadzono u powoda operację naprawczą ściany brzucha w związku z bólem zlokalizowanym w nadbrzuszu oraz przepukliną. Pomiędzy występującą u powoda przepukliną a nadmiernym przeciążeniem prawej strony ciała nie istnieje jednak związek przyczynowy.

Dowód: karta informacyjna leczenia szpitalnego k. 129, opinia uzupełniająca biegłego sądowego w zakresie ortopedii k. 142;

Ocena dowodów

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie materiału dowodowego zaoferowanego przez strony niniejszego postępowania. Sąd ocenił wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału (art. 233 § 1 k.p.c.).

Pierwszą grupę dowodów, na których oparł się Sąd przy ustaleniu stanu faktycznego stanowiły dokumenty prywatne i urzędowe. Żadna ze stron nie kwestionowała autentyczności ani prawdziwości złożonych wzajemnie dokumentów. W szczególności na podstawie Inforamcji z rejestru gruntów oraz odpisu z księgi wieczystej Sąd ustalił istnienie po stronie Gminy Miasta H. prawa własności działki, na której doszło do wypadku oraz status tejże nieruchomości. Dokumetacja medyczna powoda stanowiła podstawę ustalenia jego stanu zdrowia oraz przebiegu procesu leczenia i rehabilitacji. Stała się ona przedmiotem analizy biegłego.

Pisemnego oświadczenia J. M. (k. 19) nie było brane pod uwagę przy ustalaniu stanu faktycznego albowiem kłóciłoby się to z zasadą bezpośredniości postępowania dowodowego.

Biegły sądowy z zakresu ortopedii w swojej opinii oraz opinii uzupełniającej dostarczył sądowi wiadomości specjalne (art. 278 k.p.c.), które okazały się niezbędne dla prawidłowego rozstrzygnięcia procesu. Jego opinię ocenić należy jako sporządzona rzetelnie i profesjonalnie, z zachowaniem prawidłowej metodologii. Dopuszczony i przeprowadzony w toku niniejszego postępowania dowód służył do tego, aby uznać, że doszło u powoda w wyniku przedmiotowego zdarzenia do pogorszenia stanu zdrowia, proces leczenia zachowawczego został ukończony, zaś procentowy trwały uszczerbek na zdrowiu wyniósł 8%.

Sąd dopuścił i przeprowadził podczas rozprawy dowód z zeznań świadka R. M. – małżonki powoda. Świadek zeznawała na okoliczności związane z funkcjonowanie męża przed i po wypadku. Jej zeznania uznać należy, w świetle pozostałych środków dowodowych, za spójne i autentyczne, złożone w sposób spontaniczny. Wiarygodność ich zeznań nie wzbudzała wątpliwości.

Dowód z przesłuchania stron dopuszczony i przeprowadzony w trybie art. 303,304 k.p.c., z przyczyn natury faktycznej ograniczony do przesłuchania powoda, stanowił istotne uzupełnienie zebranego materiału dowodowego.

Podstawa prawna wyroku

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

Odpowiedzialność pozwanego za następstwa zdarzenia z 22 grudnia 2012 roku co do zasady została w pewnym stopniu uznana w toku postępowania likwidacyjnego. Tym niemniej wobec stanowiska pozwanego wyrażonego w toku postępowania (tj. na pierwszej rozprawie) kwestia ta wymagała rozstrzygnięcia.

Bezspornym pozostaje to, że w rzeczonym okresie pozwany pozostawał związany z Gminą Miasta H. umową odpowiedzialności cywilnej. Zgodnie z art. 822 par. 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Zakres odpowiedzialności pozwanego jest więc determinowany odpowiedzialnością ubezpieczonego tj. Gminy Miasta H..

Podstawę ich odpowiedzialności podmiotu samorządu terytorialnego za szkody związane niewłaściwym utrzymaniem nieruchomości stanowiącym własność gminy określa art. 415 k.c. poprzez stwierdzenie, że obowiązany do naprawienia szkody jest ten, kto wyrządził szkodę ze swojej winy. Potwierdza to linia orzecznictwa, m.in. wyrok SN z dnia 10 czerwca 2005 r. (sygn. akt II CK 719/04, niepubl.), w którym Sąd stwierdził, że jeżeli z winy zarządcy drogi publicznej doszło na niej do niebezpiecznego wypadku, to ponosi on odpowiedzialność na zasadzie winy.

Ustawa z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tekst jedn. Dz. U. z 2007 r. nr 19, poz. 115 z późn. zm.) wskazuje, iż generalnymi zadaniami, których niedochowanie uzasadnia odpowiedzialność zarządcy drogi jest w szczególności utrzymywanie jej nawierzchni, chodników, drogowych obiektów inżynierskich, urządzeń zabezpieczających ruch i innych urządzeń związanych z drogą, przeprowadzanie okresowych kontroli stanu dróg i drogowych obiektów inżynierskich, ze szczególnym uwzględnieniem ich wpływu na stan bezpieczeństwa ruchu drogowego, wykonywanie robót interwencyjnych, robót utrzymaniowych i zabezpieczających, przeciwdziałanie niszczeniu dróg przez ich użytkowników, wprowadzanie ograniczeń lub zamykanie dróg i drogowych obiektów inżynierskich dla ruchu oraz wyznaczanie objazdów drogami różnej kategorii, gdy występuje bezpośrednie zagrożenie bezpieczeństwa osób lub mienia, odpowiednie ich znakowanie m.in. wskazujące na występujące zimą zagrożenia.

Nieruchomość na której doszło do wypadku nie stawiła wprawdzie drogi publicznej lecz była drogą wewnętrzną w rozumieniu art. 8 ust.1. ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych. , który wymienia przykładowe kategorie drog wewnętrznych – np. drogi na osiedlach mieszkaniowych, drogi dojazdowe do obiektów użytkowych. Miejsce, w którym doszło do wypadku było używanym prze mieszkańców osiedla ciągiem prowadzącym do lokalnego sklepu. W ocenie Sądu miejsce to było objęte obowiązkiem utrzymania do przez Gminę.

Powód w niniejszym postępowaniu wykazał, że strona pozwana obejmowała ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej właściciela drogi, na którym ciążyły obowiązki wskazane w zacytowanej ustawie. W dniu, gdy powód doznał obrażeń ciała, droga pozostawała oblodzona, nie została odśnieżona. W sposób zawiniony (choćby poprzez niedbalstwo) sprawca szkody nie wykonał w sposób należyty swoich obowiązków. Stąd pozwany, jako ubezpieczyciel odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody, ponosi odpowiedzialność za skutki wypadku z dnia 22 grudnia 2012 roku.

Podstawę prawną roszczenia powoda stanowił przepis art. 445 § 4 k.c., w myśl którego w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie wskazuje na to, że powód już przed wypadkiem z 2012 roku pozostawał osobą o znacznym stopniu niepełnosprawności albowiem w 2001 roku doznał udaru niedokrwiennego mózgu, a następnie złamania podudzia. Cierpiał na dolegliwości stawów kolanowych oraz kręgosłupa. Rehabilitacja odniosła jednakże pewne skutki, powód tylko czasami musiał poruszać się o lasce. Ręka – jakkolwiek nie była w stu procentach sprawna, to powód mógł nią w miarę swobodnie operować, wykonywać pewne czynności. Powód nie prowadził zbyt aktywnego życia.

Po zdarzeniu stan kończyny górnej uległ dalszemu, znacznemu pogorszeniu. Ręka już nie powróciła i prawdopodobnie nie powrócić do sprawności sprzed wypadku. Uszkodzenie ciała zostało więc udowodnione. Powód z uwagi na doznane uszkodzenie dłoni musiał nieco ograniczyć swoją aktywność życiową. W większym stopniu musi korzystać z pomocy swojej małżonki. Posiłkowo należy również uwzględnić 8% uszczerbek na zdrowiu ustalony przez biegłego sądowego w zakresie ortopedii.

Z powyższego punktu widzenia Sąd uznał, że łączna kwota 30.000 zł tytułem zadośćuczynienia (wypłacona już kwota 5.000 zł oraz zasądzona w niniejszym wyroku kwota 25.000 zł) będą stanowiły odpowiednią rekompensatę krzywdy doznanej przez powoda wskutek zawinionego działania podmiotu posiadającego polisę u pozwanego. Zważył Sąd, że kwota wypłacona przez ubezpieczyciela pozostawała symboliczna i nie odpowiadała w pełni zakresowi krzywdy powoda.

Z drugiej zaś strony należało wziąć pod uwagę, że kwota dochodzona w niniejszym postępowaniu, tj. 76.000 zł pozostawała dalece wygórowana i nadmierna. Przy miarkowaniu wysokości zadośćuczynienia Sąd brał bowiem pod uwagę również wiek, standard życia, aktywność powoda. Z ustaleń poczynionych w oparciu o przedstawione środki dowodowe wynika, że powód nie pozostawał nadmiernie aktywny przed wypadkiem, nie uprawiał sportu, jego życie w zasadzie skupiało się wokół miejscowości, w której mieszkał. Z tego punktu widzenia skala ubytku w jego witalności życiowej nie była znaczna w związku z przedmiotowym zdarzeniem.

Wobec powyższego, na podstawie art. 415 k.c., 445 § 1 k.c. oraz art. 6 k.c. Sąd orzekł jak w punkcie 1 i 2 sentencji wyroku.

Odnosząc się do roszczenia o ustalenie odpowiedzialności pozwanego na przyszłość, Sąd zważył, co następuje.

W myśl art. 189 k.p.c. powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny.

Żądanie ustalenia odpowiedzialności pozwanego na przyszłość w ocenie Sądu pozostawało nieuzasadnione.

Przepis art. 442(1) wprowadzony został do kodeksu cywilnego ustawą z dnia 16 lutego 2007 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 80, poz. 538), ze skutkiem od dnia 10 sierpnia 2007 r. Przepis ten stanowi w §1, że roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. Jednakże termin ten nie może być dłuższy niż dziesięć lat od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę.

Po wprowadzeniu w życie omawianej regulacji w judykaturze pojawiły się rozbieżności co do możliwości orzekania o odpowiedzialności na przyszłość. Jakkolwiek Sąd Najwyższy w uchwale z 24 lutego 2009 roku, sygn. akt III CZP 2/09 opowiedział się za możliwością uznania interesu prawnego powoda w ustaleniu odpowiedzialności, to należy podzielić pogląd wyrażony w nieco późniejszym wyroku Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 15 listopada 2012 roku, sygn. akt I ACa 594/12. W wyroku tym stwierdzono, że nie można zgodzić się z poglądem, zgodnie z którym pod rządem art. 4421 § 3 k.c. powód dochodzący naprawienia szkody na osobie może mieć interes prawny w ustaleniu odpowiedzialności pozwanego za szkody mogące powstać w przyszłości.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy uznać należało, że w zasadzie proces leczenia powoda zakończył się. Należy z dużym prawdopodobieństwem założył, że skutki wypadku są już na tyle utrwalone, że można racjonalnie ocenić ich rozmiar (vide opinia biegłego sądowego). Naturalnie nie jest wykluczone, że z jakichś przyczyn pojawią się inne następstwa, o których w dniu orzekania nie było wiadomo. Tym niemniej w takim wypadku powód do pewnego czasu będzie mógł skorzystać z przysługujących jej uprawnień i wystąpić na drogę sądową w celu dochodzenia dalszej kwoty zadośćuczynienia. Nie jest zatem konieczne udzielenie powodowi ochrony prawnej.

Wobec powyższego, na podstawie art. 189 k.p.c. stosowanego a contrario, Sąd orzekł jak w punkcie 2 sentencji wyroku.

Powód wniósł o zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienie od zasądzonego na jego rzecz roszczenia począwszy od dnia wniesienia pozwu (27 października 2014 roku) do dnia zapłaty.

Wniosek powyższy w ocenie Sądu zasługiwał na uwzględnienie w całości.

Stosownie do art. 481 § 1,2 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy.

Dodać należy, że w ustawie z dnia 9 października 2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2015.1830) dokonano istotnych zmian, które sprowadzają się do innego sposobu liczenia odsetek ustawowych. Zmieniono również nazewnictwo. Tym niemniej zmiany te nie mają wpływu na uznanie, że odsetki ustawowe należne są co do zasady w przypadku opóźnienia w spełnieniu roszczenia, niezależnie od przyczyn takiego opóźnienia. Stąd w ocenie Sądu nie ma konieczności rozdzielenia okresów odsetkowych – do dnia nowelizacji oraz po tymże dniu.

Sąd uznał, że istotnie w okolicznościach niniejszej sprawy pozwany popadł w opóźnienie już wtedy, gdy upłynął bezskutecznie 30-dniowy termin na przeprowadzenie postępowania likwidacyjnego i wypłatę zadośćuczynienia adekwatnego do szkody (szkoda zgłoszona 6 marca 2014 roku). Tym bardziej więc zasadne pozostawało zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

Dlatego też na podstawie art. 481 § 1,2 k.p.c. należało orzec o odsetkach jak w punkcie 1 sentencji wyroku.

Koszty procesu

O kosztach postępowania Sąd orzekł w punkcie 3-5 sentencji wyroku biorąc pod uwagę art. 100 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 zd. 1 k.p.c. Pozwany przegrał sprawę w 1/3, zaś powód w 2/3. Koszty należało rozdzielić stosunkowo. Zważywszy, że koszty zastępstwa procesowego radcy prawnego przy wartości przedmiotu sporu przekraczającej 50.000 zł wynoszą 3.600 zł (§6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t.j. Dz. U. z 2013.490 ze zm.), Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.200 zł, zaś od powoda na rzecz pozwanego kwotę 2.400 zł.

Sąd ustalił również w oparciu o art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz. U. z 2014 roku poz. 1025 ze zm.) kwoty, które powód i pozwany są zobowiązani zwrócić Skarbowi Państwa – Sądowi Okręgowemu w Gdańsku tytułem wydatków poniesionych tymczasowo ze Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Gdańsku. W zakresie kwoty należnej od powoda Sąd nakazał ją pobrać z zasądzonego roszczenia. Biorąc powyższe pod uwagę od powoda należy pobrać kwotę 2.534 zł tytułem obciążającej powoda części opłaty od pozwu oraz kwotę 187,17 zł tytułem obciążającej powoda części wydatków związanych z opinią biegłego. Od pozwanego należy pobrać odpowiednio kwotę 1.266 zł oraz 93,59 zł.