Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gdańsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy w Gdańsku XV Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSO Weronika Klawonn

Protokolant: st. sekr. sąd. Magdalena Florian

po rozpoznaniu w dniu 27 listopada 2015 roku na rozprawie

sprawy z powództwa P. M.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej (...)w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej (...)w W. na rzecz powoda P. M. tytułem zadośćuczynienia kwotę 60.000 zł. (sześćdziesiąt tysięcy złotych) wraz z ustawowymi odsetkami:

- od kwoty 10.000 zł. (dziesięć tysięcy złotych) od dnia 9 sierpnia 2013 r do dnia zapłaty,

- od kwoty 50.000 zł. (pięćdziesiąt tysięcy złotych) od dnia 2 sierpnia 2015 r. do dnia zapłaty,

2.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej (...)w W. na rzecz powoda P. M. kwotę 1264 zł. 38 gr (tysiąc dwieście sześćdziesiąt cztery złote trzydzieści osiem groszy) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 9 sierpnia 2013 r. do dnia zapłaty – tytułem skapitalizowanych odsetek od kwoty 10.000 zł. (dziesięciu tysięcy złotych) zadośćuczynienia,

3.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej (...)w W. na rzecz powoda P. M. tytułem odszkodowania za utracone dochody kwotę 6834 zł. 49 gr. (sześć tysięcy osiemset trzydzieści cztery złote czterdzieści dziewięć groszy) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 21 lutego 2014 r. do dnia zapłaty,

4.  w pozostałym zakresie żądanie odszkodowania za utracone zarobki oddala,

5.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej (...)w W. na rzecz powoda P. M. tytułem zwrotu kosztów leczenia kwotę 373 zł. 1 gr. (trzysta siedemdziesiąt trzy złote jeden grosz) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 2 sierpnia 2015 r. do dnia zapłaty,

6.  oddala powództwo w zakresie żądania ustalenia odpowiedzialności pozwanego na skutki wypadku mogące ujawnić się w przyszłości.

7.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej (...)w W. na rzecz powoda P. M. kwotę 4505 zł. (cztery tysiące pięćset pięć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3600 zł. (trzy tysiące sześćset złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego,

8.  nakazuje pobrać od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej (...)w W. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 3157 zł. (trzy tysiące sto pięćdziesiąt siedem złotych) tytułem opłaty od pozwu nie uiszczonej przez powoda.

UZASADNIENIE

Żądanie powoda P. M.

Powód P. M. pozwem skierowanym przeciwko (...) Spółce Akcyjnej (...)w W. domagał się zasądzenia:

⚫

kwoty 10.000 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty;

⚫

kwoty 1.264,38 zł tytułem skapitalizowanych odsetek za okres od 17 sierpnia 2012 do 7 sierpnia 2013 od kwoty 10.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wytoczenia powództwa (9 sierpnia 2013 roku) do dnia zapłaty;

⚫

kwoty 6.831,49 zł tytułem zwrotu utraconego dochodu (za okres od lipca 2012 roku do marca 2013 roku wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wytoczenia powództwa (9 sierpnia 2013 roku) do dnia zapłaty;

⚫

kwoty 4.800 zł wraz z opłatą skarbową od udzielonego pełnomocnictwa w kwocie 17 zł;

Podstawa faktyczna powództwa

W dniu 10 październik 2011 roku w W. doszło do wypadku drogowego w ten sposób, że kierujący pojazdem marki O.skręcając w lewo nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu i doprowadził do zderzenia z motorowerem kierowanym przez powoda. Powód doznał obrażeń ciała. Sprawca wypadku pozostawał objęty umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w pozwanym towarzystwie.

Bezpośrednio po wypadku powód został przewieziony do szpitala, gdzie zdiagnozowano otwarte złamanie trzonu i bliższego odcinka kości podudzia prawego z przemieszczeniem oraz ranę płatową podudzia prawego. Powód przeszedł zabieg operacyjny polegający na chirurgicznym opracowaniu rany podudzia oraz zespoleniu złamania dwiema śrubami. W szpitalu powód przebywał w okresie od 10 do 25 października 2011 roku, do domu powód został wypisany z zaleceniem dalszego leczenia w poradni ortopedycznej oraz zakazem obciążania prawej kończyny dolnej. Po wyjściu ze szpitala dalsze leczenie powoda przebiegało w poradni ortopedycznej i rehabilitacyjnej. Następnie w trakcie leczenia od dnia 20 maja 2012 do dnia 25 maja 2012 roku powód przebywał w szpitalu z uwagi na rozpoznanie stawu rzekomego podudzia lewego. W trakcie pobytu w szpitalu powód przeszedł drugi zabieg operacyjny polegający na operacyjnym wycięciu stawu rzekomego kości piszczelowej prawej i resekcji strzałki. Powód został wypisany do domu z zaleceniem kontroli w poradni ortopedycznej oraz leczenia farmakologicznego. W marcu 2013 roku zostało dopiero zakończone leczenie powoda. Czeka go jednak kolejny zabieg usunięcia zespolenia.

Proces leczenia powoda był bolesny i długotrwały. Powód przed wypadkiem pracował zawodowo oraz prowadził aktywne życie rodzinne i towarzyskie. Po wypadku ze względu na proces leczenia wszystkie obowiązki związane z prowadzeniem gospodarstwa domowego oraz wychowywaniem dwójki dzieci, które w chwili wypadku miały 10 i 13 lat musiała przejąć żona powoda. Powód musiał przerwać prace związane z budową domu. Przed wypadkiem był zatrudniony w firmie budowlanej na stanowisku brygadzisty, samodzielnie wykonywał wiele prac związanych z budową domu. Obecnie powód wrócił już do pracy ale w dalszym ciągu odczuwa negatywne skutki wypadku. Wypadek wpłynął również negatywnie na zdrowie emocjonalne powoda, ponieważ dręczyły go obawy czy wróci do pracy i będzie mógł wykonywać wszystkie obowiązki jak przed wypadkiem oraz czy uda mu się zrealizować prace związane z budową domu.

Średnie miesięczne wynagrodzenie powoda i okresie od listopada 2011 roku do kwietnia 2012 roku wynosiło 3.237,34 zł netto. W okresie od lipca 2012 roku do marca 2013 roku powód otrzymywał zasiłek rehabilitacyjny w kwocie 2.553,90 zł. W tym okresie powód utracił wynagrodzenie w kwocie 5.861,49 zł. Powód utracił również świadczenie urlopowe tzw. „wczasy pod gruszą” w kwocie 1.100 zł brutto to jest 970 zł netto.

Powód za pośrednictwem pełnomocnika dokonał zgłoszenia szkody w piśmie z dnia 29 listopada 2011 roku, co skutkowało uznaniem przez pozwaną swojej odpowiedzialności co do zasady i wypłatą na rzecz powoda łącznie kwoty 20 000 zł tytułem zadośćuczynienia. Powód pismem z dnia 10 lipca 2012 roku sprecyzował roszczenie o zadośćuczynienie. Należy więc doliczyć 7 dni na obieg korespondencji oraz upływ 30 dniowego terminu wynikającego z art. 14 ustawy z dnia 22 maja 2003 o ubezpieczeniach obowiązkowych, ubezpieczeniowym funduszu gwarancyjnym i polskim biurze ubezpieczycieli komunikacyjnych. Świadczenie stało się zatem wymagalne z dniem 17 sierpnia 2012 roku.

Rozszerzenie powództwa - pismo procesowe z dnia 8 maja 2015 r. (k. 319):

Powód rozszerzył powództwo i ostatecznie domagał się zasądzenia od pozwanego:

⚫

kwoty 60.000 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami:

• od kwoty 10.000 zł od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty;

• od kwoty 50.000 zł liczonych od 30 dniach od dnia rozszerzenia powództwa do dnia zapłaty;

kwoty 1.264,38 zł tytułem skapitalizowanych odsetek za okres od 17 sierpnia 2012 roku do 7 sierpnia 2013 roku od kwoty 10.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty;

kwoty 6.831,49 zł tytułem zwrotu utraconego dochodu wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty;

kwoty 373,01 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od 30 dniach od dnia rozszerzenia powództwa do dnia zapłaty;

kwoty 12.758 zł tytułem zwrotu kosztów opieki wraz z ustawowymi odsetkami liczonych po 30 dniach od rozszerzenia powództwa do dnia zapłaty;

Ponadto powód wniósł o ustalenie odpowiedzialności strony pozwanej na przyszłość za skutki wypadku od dnia 10 października 2011r., jakie mogą pojawić się u powoda w przyszłości.

Uzasadnienie żądań w zakresie rozszerzonym

Jak wynika z opinii biegłego ortopedy skutkiem doznanych obrażeń jest deformacja kończyny to jest skrócenie kończyny oraz koślawość, wtórna artroza oraz niestabilność kolana. W związku z tym u powoda występuje trwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 40 %. Leczenie było powikłane, wystąpieniem stawu rzekomego wiązało się z dolegliwościami bólowymi, koniecznością leczenia i niewątpliwie ma wpływ na rozmiar krzywdy powoda. W dniu 16 stycznia w 2014 powód przeszedł zabieg operacyjny polegający na usunięciu materiału zespolenia z kości piszczelowej prawej.

W wyniku wypadku powód doznał skrajnie dużych dolegliwości bólowych trwających na znacznym poziomie przez okres około 12 miesięcy. Dopiero resekcja stawu rzekomego spowodowała zmniejszenie dolegliwości bólowych. Leczenie powoda nie zostało zakończone. Zaburzenia osi kończyny i rozwijające się zmiany zwyrodnieniowe w stawie kolanowym prawnym, skrócenie kończyny stanowią obecnie wskazania do leczenia operacyjnego. Powód nie ma możliwości pełnego wyleczenia gdyż rokowania co do zrostu złamania są dobre ale są niepomyślne co do rozwoju zmian zwyrodnieniowych w kolanie i powód powinien korzystać z zabiegów rehabilitacyjnych.

Wypadek wpłynął negatywnie na całe życie powoda – rodzinne, towarzyskie i zawodowe. Powód nie będzie mógł wykonywać prac wymagających dłuższego stania czy chodzenia, a jedynie prace siedzące.

Powód musiał korzystać z pomocy osób trzecich przez okres 12 miesięcy. Dzienny koszt opieki w wymiarze 4 godzin wynosił 40 zł. Zatem koszty opieki za cały rok wynosił 14.600 zł. Pozwany wypłacił z tego tytułu kwotę 1.842 zł. Obliczając stawkę za godzinę pracy powód powołał się na dane dotyczące przeciętnego i minimalnego wynagrodzenia w 2010 roku. Na koszty leczenia obrażeń powód poniósł wydatki w kwocie 373,01 zł.

Powód ma interes prawny w wystąpieniu z powództwem o ustalenie. W świetle opinii biegłego za prawdopodobną uznać należy możliwość pogorszenie się stanu zdrowia powoda w związku z wypadkiem. Nie jest możliwe całkowite wyleczenie powoda, a wg biegłego istnieje duże prawdopodobieństwo pogorszenia się jego stanu zdrowia.

Stanowisko pozwanego

Pozwany (...) Spółka Akcyjna (...)z siedzibą w W. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. Pozwany zakwestionował roszczenia zgłaszane przez powoda w niniejszym postępowaniu co do wysokości, zaś roszczenia dotyczące utraconych zarobków również co do zasady.

Pozwany po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego przyznał powodowi zadośćuczynienie w kwocie 20.000 zł zgodnie z decyzją z dnia 8 maja 2013. Przyznana kwota jest adekwatna do rozmiaru doznanej przez powoda krzywdy jak i stopnia poniesionych przez niego cierpień fizycznych i psychicznych w przebiegu procesu leczenia oraz prognozy i rokowania na przyszłość.

Pozwany zaprzeczył zaprezentowanym przez powoda wyliczeniom dotyczącym utraconego zarobku. Wyliczenia te mają charakter wyłącznie hipotetyczny i nie wykazują w żaden sposób rzeczywiście utraconych dochodów. Powód opiera swoje roszczenia jedynie o dochody jakie chciałby uzyskiwać we wskazanym przez siebie okresie z pominięciem kosztów związanych choćby z dojazdami do pracy. Oparcie tych roszczeń na dokumentach prywatnych powoduje że brak jest narzędzia do zweryfikowania prawidłowości wyliczeń i prawdziwości stawianych hipotez.

Stanowisko pozwanego wobec pozwu w zakresie rozszerzonym - pismo procesowe z dnia 12 października 2015 roku (k. 348):

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w zakresie rozszerzonym.

Odnosząc się do roszczenia o zapłatę zadośćuczynienia pozwany powołał się na stanowisko doktryny, w myśl której wysokość zadośćuczynienia nie może być automatycznie ustalana w odniesieniu do rozmiaru uszczerbku na zdrowiu.

Powód nie wykazał interesu prawnego żądanie ustalenia odpowiedzialności pozwanego za mające ujawnić się w przyszłości skutki wypadku. Sąd wydając orzeczenie merytoryczne nie może powoływać się na późniejsze zdarzenia które mogą zajść po zamknięciu rozprawy.

Pozwany podtrzymał swoje stanowisko dotyczące pozostałych roszczeń wskazując m.in. na brak związku przyczynowego pomiędzy nimi a przedmiotowym zdarzeniem.

Podstawa faktyczna rozstrzygnięcia

Powód P. M. od 1988 roku jest żonaty, ma troje dzieci. Od 2000 roku jest powód jest zatrudniony w jednym przedsiębiorstwie na stanowisku hydraulika – jego dochody wynosiły od 3.000 do 5.000 miesięcznie. Powód rozpoczął i kontynuował budowę domu. W czasie wolnym powód imał się prac dodatkowych albo spędzał czas z rodziną. Powód wraz z synem chodził na treningi do klubu (...).

Dowód: przesłuchanie powoda k. 230-231 oraz [2015.11.27 00:04:47] k. 354;

W dniu 10 października 2011 roku w W. doszło do wypadku drogowego w ten sposób, że kierujący pojazdem marki o.skręcając w lewo nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu i doprowadził do zdarzenia z motorowerem kierowanym przez 34-letniego powoda P. M., w wyniku czego powód doznał obrażeń ciała.

Dowód: okoliczność bezsporna, zaświadczenie oraz oświadczenie k. 19-20, przesłuchanie powoda k. 230-231 oraz [2015.11.27 00:04:47] k. 354;

Obrażenia ciała powoda doznane wskutek przedmiotowego wypadku obejmowały: wieloodłamowe złamanie trzonu nasady bliższej kości piszczelowej prawej oraz rozległej rany płatowej podudzia. Powód bezpośrednio po zdarzeniu został przewieziony do Szpitala (...) w W., gdzie przebywał w okresie od 10 do 25 października 2011 roku. Podczas hospitalizacji wykonano zabieg operacyjny polegający na chirurgicznym opracowaniu ran podudzia prawego, BGN, zespolenie złamania dwoma śrubami. Powodowi założono wyciąg bezpośredni.

Powód został wypisany z zaleceniem zakazu obciążania kończyny prawej dolnej, dalszego leczenia w poradni ortopedycznej. Zastosowano gips udowy. W dalszym czasie powód odbywał kolejne konsultacje w poradni ortopedycznej.

Dowód: dokumentacja medyczna k. 45 i nast. – w tym w szczególności: Poradni urazowo-Ortopedycznej k. 169 i nast., karta informacyjna leczenia szpitalnego k. 46, skierowanie do poradni ortopedycznej k. 47, historia choroby SOR k. 48, przesłuchanie powoda k. 230-231 oraz [2015.11.27 00:04:47] k. 354;

Od 25 października 2011 roku do 18 kwietnia 2012 roku powód miał założony gips udowy, wymagał przy tym pomocy w czynnościach życia codziennego. Opiekę nad powodem sprawowała jego żona. Przez okres pierwszych dwóch miesięcy powód nie poruszał się samodzielnie. Wymagał pomocy i wyręczenia we wszystkich czynnościach życia codziennego. Potem powód poruszał się po domu o dwóch kulach, Nie opuszczał mieszkania.

W okresie od 20 do 25 maja 2012 roku powód był hospitalizowany w związku z wycięciem stawu rzekomego kości piszczelowej prawej, resekcji strzałki oraz usunięcia śrub. Po zabiegu powód poruszał się przy pomocy dwóch kul łokciowych, nie obciążając kończyny prawej dolnej. Powód był poddawany zabiegom rehabilitacyjnym w Poradni Rehabilitacyjnej w W.. W październiku 2012 roku powód zaczął obciążać prawą kończynę dolną.

Dowód: karta informacyjna leczenia szpitalnego k. 113, karta zdrowia i choroby Poradni Rehabilitacyjnej k. 159 i nast., przesłuchanie powoda k. 230-231 oraz [2015.11.27 00:04:47] k. 354;

Ostatecznie leczenie i rehabilitacja powoda zakończyło się w marcu 2013 roku. Powód korzystał w międzyczasie ze świadczeń z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności zaliczył powoda do osób z umiarkowanym stopniem niepełnosprawności z uwagi na przyczyny leżące po stronie układu ruchowego. Orzeczenie z dnia 24 października 2012 roku wydano do dnia 31 października 2018 roku.

W okresie od 9 kwietnia 2012 roku do 7 lipca 2012 roku powód otrzymywał świadczenie rehabilitacyjne w wysokości 80% podstawy wymiaru świadczenia. Następnie pomiędzy 8 lipca 2012 roku a 5 października 2012 roku oraz od 6 października 2012 roku do 3 kwietnia 2013 roku powód otrzymywał świadczenie rehabilitacyjne w wysokości 75% podstawy wymiaru świadczenia. W ten sposób od lipca 2012 roku do marca 2013 roku powód utracił dochód w wysokości 5.861,49 zł. Ponadto nie otrzymał również świadczenia urlopowego w kwocie 970 zł, które utracił wskutek absencji w miejscu zatrudnienia.

Dowód: historia choroby Poradni Urazowo - Ortopedycznej k. 175, zaświadczenia lekarza ortopedy i rehabilitanta, k. 189, orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z 12 kwietnia 2012 r. – k. 190, orzeczenie o stopniu niepełnosprawności k. 193, pozostałe dokumenty ubezpieczeniowe k. 190-197, przesłuchanie powoda k. 230-231 oraz [2015.11.27 00:04:47] k. 354;

Powód zgłosił pozwanemu szkodę oraz pierwsze żądania zapłaty w piśmie z dnia 29 listopada 2011 roku. Pozwany przeprowadził stosowne postępowanie likwidacyjne oraz uznał swoją odpowiedzialność za skutki zdarzenia co do zasady.

W piśmie z dnia 30 grudnia 2011 roku poinformowano powoda o przyznaniu dalszej kwoty 5.000 zł tytułem zadośćuczynienia, 882 zł tytułem kosztów opieki, 290,05 zł tytułem kosztów leczenia.

W piśmie z dnia 31 lipca 2012 roku poinformowano o przyznaniu dalszych 4.000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz 832,98 zł tytułem kosztów leczenia.

W piśmie z dnia 14 kwietnia 2013 roku poinformowano o przyznaniu powodowi zwrotu kosztów opieki w wymiarze 3 godzin dziennie sprawowanych przez 12 dni w łącznej kwocie 288 zł.

Ostatecznie w piśmie z dnia 8 maja 2013 roku poinformowano powoda o przyznaniu dodatkowej kwoty 11.000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz 672 zł tytułem kosztów opieki.

Łącznie przyznano zatem powodowi kwotę 20.000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz 1.842 zł tytułem zwrotu kosztów opieki sprawowanej przez osoby trzecie.

Dowód: korespondencja stron k. 11-44, akta likwidacji szkody dołączone do akt głównych, przesłuchanie powoda k. 230-231 oraz [2015.11.27 00:04:47] k. 354;

Na przełomie lat 2013-2014 powód wydatkował na koszty leczenia kwotę 376,01 zł.

W okresie od 14 do 17 stycznia 2014 roku powód ponownie był hospitalizowany w Szpitalu (...) w W.. Usunięto materiał zespalający z części bliższej kości piszczelowej prawej. Powód korzystał z tego powodu z konsultacji w poradni specjalistycznej jak również zwolnienia od pracy do dnia 20 lutego 2014 roku.

Dowód: dokumentacja medyczna k. 237-241, dokumenty księgowe k. 325-327;

Powód wciąż odczuwa negatywne następstwa wypadku komunikacyjnego. Nie może biegać, klękać, wciąż odczuwa ból jednej z kończyn, stosuje maści przeciwbólowe. Powód korzysta z wkładek ortopedycznych. W pracy powód osiąga mniejszą wydajność, nie może jak kiedyś pracować w godzinach nadliczbowych, nie jeździ na delegacje. Z uwagi na lęk psychiczny powód nie może prowadzić skutera. Od czasu wypadku stał się bardziej nerwowy. Powód nie może wskutek wypadku grać z synem w piłkę, chodzić na spacery. Po pracy wraca bezpośrednio do domu, jest bardzo zmęczony i kładzie się na łóżku.

Przez okres około dwóch lat budowa domu rozpoczęta jeszcze przed wypadkiem została wstrzymana. Obecnie dom został przez powoda wykończony systemem gospodarczym i powód wraz z rodziną w nim zamieszkał.

Dowód: przesłuchanie powoda k. 230-231, zeznania A. M. k. 245, zeznania K. K. k. 246, zeznania W. K. k. 246;

W badaniu przedmiotowym stwierdzono w szczególności: chód utykający na kończynę dolną prawą, kręgosłup prawidłowej budowy i dobrej ruchomości, skrócenie kończyny dolnej prawej około 4,5 cm, koślawość kolana prawego narastająca przy obciążeniu do 30st, zaniki mięśni kończyny dolnej prawej uda i podudzia, blizna podudzia prawego długości 20 cm, trzeszczenie stawu kolanowego prawego. Rozpoznano wygojone, leczone operacyjnie wielo-odłamowe złamanie trzonu i końca bliższego kości piszczelowej prawej, powikłane stawem rzekomym, artrozę stawu kolanowego prawego.

Złamanie wygojone z deformacją kończyny i niestabilnością kolana spełnia kryteria trwałego uszczerbku na zdrowiu w łącznej wysokości 40%. Powód wskutek wypadku doznał skrajnie dużych dolegliwości bólowych, trwających na poziomie znacznym przez okres około 12 miesięcy. Dopiero resekcja stawu rzekomego i rekonwalescencja spowodowały zmniejszenie dolegliwości.

Zaburzenia osi kończyny, rozwijające się zmiany zwyrodnieniowe w stawie kolanowym prawym, skrócenie kończyny stanowią już obecnie względne wskazania do leczenia operacyjnego. W przyszłości można się spodziewać narastania siły tych wskazań. Nie ma możliwości pełnego wyleczenia, rokowania co do zrostu złamania są dobre, co do rozwoju zmian zwyrodnieniowych w kolanie – niepomyślne. Nie ma konieczności stosowania na stałe leków, jednak mogą pojawić się przejściowe wskazania do takiego leczenia (leki przeciwbólowe). Wskazania do rehabilitacji istnieją i wynikają z potrzeby opóźniania zmian zwyrodnieniowych.

Powód może obecnie wykonywać prace siedzące. Nie będzie mógł wykonywać prac wymagających dłuższego stania czy chodzenia. Skutki wypadku odczuwane przez powoda nie rokują ustąpienia. Znacznie ograniczają one jego aktywność życiową oraz zawodową.

Dowód: opinia biegłego sądowego w zakresie ortopedii k. 294-295;

Ocena dowodów

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie materiału dowodowego zaoferowanego przez strony niniejszego postępowania. Sąd ocenił wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału (art. 233 § 1 k.p.c.).

Powód przedłożył do akt sprawy obszerną dokumentację związaną z likwidacją szkody, informacjami o samym zdarzeniu wskutek którego nastąpiła szkoda, dokumentację medyczną obejmującą proces leczenia powoda, orzeczenia ZUS i Powiatowego Zespołu ds. Orzekania o Stopniu Niepełnosprawności. Wszystkie te dokumenty nie budziły wątpliwości Sądu co do ich autentyczności oraz prawdziwości. Dokumenty prywatne oraz urzędowe korzystały więc z domniemań, o których mowa w art. 244 § 1 oraz 245 k.p.c. i stanowiły istotną podstawę ustaleń faktycznych co do przebiegu zdarzenia, przebiegu postępowania likwidacyjnego, rodzaju obrażeń doznanych przez powoda, okresu leczenia i rehabilitacji, wysokości utraconych dochodów itp.

Biegły sądowy z zakresu ortopedii w swojej opinii dostarczył sądowi wiadomości specjalne (art. 278 k.p.c.), które okazały się niezbędne dla prawidłowego rozstrzygnięcia procesu. Jego opinię ocenić należy jako sporządzona rzetelnie i profesjonalnie, z zachowaniem prawidłowej metodologii. Dopuszczony i przeprowadzony w toku niniejszego postępowania dowód ponad wszelką wątpliwość potwierdził, że powód doznał znacznego trwałego uszczerbku na zdrowiu (40%), przez dłuższy czas musiał zmierzyć się z brakiem samodzielności oraz bólem. Co więcej rokowania co do odzyskania pełnej sprawności sprzed zdarzenia nie są pomyślne.

Sąd dopuścił i przeprowadził podczas rozprawy dowód z zeznań świadków A. M., K. i W. K.. Świadkowie zeznawali na okoliczności związane ze zmianami w trybie życia powoda po wypadku komunikacyjnym. Ich zeznania uznać należy, w świetle pozostałych środków dowodowych, za spójne i autentyczne, złożone w sposób spontaniczny. Wiarygodność ich zeznań w zasadzie nie wzbudzała wątpliwości. Wobec powyższego na ich podstawie Sąd miał możliwość ustalenia, że powód przez dłuższy czas odczuwał konsekwencje zdarzenia zarówno w sferze fizycznej jak również psychicznej. Wypadek negatywnie odbił się na jego życiu zawodowym i prywatnym.

Dowód z przesłuchania stron dopuszczony i przeprowadzony w trybie art. 303,304 k.p.c. stanowił istotne uzupełnienie zebranego materiału dowodowego, z przyczyn natury faktycznej został ograniczony do przesłuchania powoda. W oparciu o przeprowadzony dowód Sąd ustalił jaki był tryb życia powoda przed zdarzeniem, jak przebiegał proces leczenia i rehabilitacji. Wreszcie powód w sposób spontaniczny i szczery przedstawił w jaki sposób zmieniło się jego życie po przebytym wypadku.

Ocena prawna

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

W toku procesu strona pozwana nie kwestionowała swojej odpowiedzialności z skutki zdarzenia z 2011 roku. Odpowiedzialność ta wynika z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zawartej ze sprawcą wypadku komunikacyjnego, w którym powód odniósł obrażenia ciała. Zakres odpowiedzialności pozwanego jest pochodną odpowiedzialności sprawcy. Pomiędzy stronami sporne pozostawało to jaki zakres świadczeń finansowych będzie właściwy dla należytego zrekompensowania szkód oraz krzywdy doznanej przez powoda.

Zadośćuczynienie

Powód otrzymał od pozwanego kwotę 20.000 zł tytułem zadośćuczynienia. Po ostatecznym rozszerzeniu powództwa powód domagał się zapłaty dalszej kwoty 60.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami. W ocenie Sądu takie roszczenie zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Stosownie do art. 445 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Nie ulega wątpliwości, że powód doznał w wyniku zdarzenia komunikacyjnego uszkodzenia ciała oraz rozstroju zdrowia. Kategoria „odpowiedniej kwoty tytułem zadośćuczynienia” wymaga pewnego doprecyzowania po przeprowadzeniu postępowania dowodowego. Orzecznictwo sądowe wskazuje na pewne kryteria oceny wysokości zadośćuczynienia. Ustalenie wysokości zadośćuczynienia przewidzianego w art. 445 § 1 k.c. wymaga uwzględnienia wszystkich okoliczności istotnych dla określenia rozmiaru doznanej krzywdy, takich jak: wiek poszkodowanego, stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność i czas trwania, nieodwracalność następstw uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia (kalectwo, oszpecenie), rodzaj wykonywanej pracy, szanse na przyszłość, poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiowa oraz inne czynniki podobnej natury. (wyrok SN z 9 listopada 2007 roku, sygn. akt V CSK 245/07).

W ocenie Sądu pozwany w sposób rażący nie doszacował rozmiarów krzywdy doznanej przez powoda. Wniosek taki wynika w szczególności z wniosków opinii biegłego sądowego w zakresie ortopedii. Wszakże uszkodzenia ciała powoda są znaczne, związane były z potrzebą wielomiesięcznego bolesnego leczenia jak również rehabilitacji. Powód nigdy nie powróci do sprawności sprzed wypadku. Za podwyższeniem zadośćuczynienia przyznanego powodowi przez pozwanego przemawia również bardzo młody wiek powoda – przed wypadkiem był silny, sprawnym mężczyzną. Obecnie, jakkolwiek powód jest wciąż zatrudniony na tym samym stanowisku, jego możliwości zarobkowe są nieco niższe. Dodać należy, że powód przez pewien okres pozostawał niesamodzielny, co z pewnością wiązało się ze wzmożonym stresem. W konsekwencji Sąd uznał, że kwota 80.000 zł będzie stanowiła odpowiednią kompensatę krzywdy doznanej przez powoda. Jest to kwota pozwalająca na zakup pewnych dóbr konsumpcyjnych, średniej klasy samochodu. Nie jest to z pewnością kwota nadmierna biorąc choćby pod uwagę kwoty zasądzane w innych sprawach tego rodzaju.

Zważywszy na przepis art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 455 k.c. oraz art. 14 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j. Dz. U. z 2013 roku poz. 382 ze zm.) powód w sposób właściwy określił wymagalność odsetek ustawowych płatnych w przypadku opóźnienia z zapłatą świadczenia z tytułu umowy ubezpieczenia OC.

Powód żądał również zasądzenia skapitalizowanych odsetek za okres od dnia 17 sierpnia 2012 roku do 7 sierpnia 2013 roku, tj. za zamknięty okres od dnia ostatecznego zakończenia postępowania likwidacyjnego do dnia poprzedzającego dzień wniesienia pozwu. Takie wyliczenie było uprawnione stosownie do art. 482 § 1 k.c. W ocenie Sądu żądanie w tym zakresie zasługiwało na uwzględnienie.

Wobec powyższego, na podstawie art. 445 § 1, 481 § 1, 482 § 1 k.c. oraz innych Sąd orzekł jak w punkcie 1 i 2 sentencji wyroku.

Na marginesie wskazać należy, że w punkcie 2 sentencji wyroku doszło do oczywistej omyłki pisarskiej, która to zostanie sprostowana z urzędu w postanowieniu.

Odszkodowanie za utracone dochody oraz koszty leczenia

W razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu. (art. 444 § 1 k.c.).

Celem przepisu art. 444 k.c. jest określenie zakresu i sposobu naprawienia szkody majątkowej na osobie, w postaci uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia. Powód, stosownie do art. 6 k.c. jest obowiązany wykazać w takim przypadku wszelkie przesłanki dla wykazania szkody.

Powód przez dłuższy czas pozostawał poza zatrudnieniem. Był zmuszony korzystać ze świadczenia rehabilitacyjnego z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Przyznane świadczenie było niższe aniżeli dochody osiągane przez powoda ze stosunku pracy. Powód przedstawił wiarygodne wyliczenia, z których wynikała różnica pomiędzy świadczeniem rehabilitacyjnym a wynagrodzeniem w wysokości 5.861,49 zł. Nadto z zaświadczenia pracodawcy wynikało, że powód nie uzyskał świadczenia urlopowego w wysokości 970 zł netto. Sumę obu kwot Sąd uwzględnił jako udowodnione roszczenie o odszkodowanie. Odsetki ustawowe obliczone zostały począwszy od dnia 21 lutego 2014 roku (30 dni od dnia doręczenia odpisu pozwu) na podstawie art. 481 § 1 k.c.

Dalej idące żądanie zasądzenia od pozwanego kosztów

Podobnie należało ocenić roszczenie powoda o zapłatę kwoty 373,01 zł. Taka kwota została ustalona w oparciu o dołączone do akt sprawy dokumenty księgowe. Zakupione przez powoda przedmioty medyczne pozostawały w ścisłym związku przyczynowym z obrażeniami ciała doznanymi wskutek wypadku komunikacyjnego.

Wobec powyższego, na podstawie art. 444 § 1, 481 § 1 k.c. Sąd orzekł jak w punkcie 3,4,5 sentencji wyroku.

Ustalenie odpowiedzialności pozwanego na przyszłość

W myśl art. 189 k.p.c. powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny.

Żądanie ustalenia odpowiedzialności pozwanego na przyszłość w ocenie Sądu pozostawało nieuzasadnione.

Przepis art. 442(1) wprowadzony został do kodeksu cywilnego ustawą z dnia 16 lutego 2007 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 80, poz. 538), ze skutkiem od dnia 10 sierpnia 2007 r. Przepis ten stanowi w §1, że roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. Jednakże termin ten nie może być dłuższy niż dziesięć lat od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę.

Po wprowadzeniu w życie omawianej regulacji w judykaturze pojawiły się rozbieżności co do możliwości orzekania o odpowiedzialności na przyszłość. Jakkolwiek Sąd Najwyższy w uchwale z 24 lutego 2009 roku, sygn. akt III CZP 2/09 opowiedział się za możliwością uznania interesu prawnego powoda w ustaleniu odpowiedzialności, to należy podzielić pogląd wyrażony w nieco późniejszym wyroku Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 15 listopada 2012 roku, sygn. akt I ACa 594/12. W wyroku tym stwierdzono, że nie można zgodzić się z poglądem, zgodnie z którym pod rządem art. 4421 § 3 k.c. powód dochodzący naprawienia szkody na osobie może mieć interes prawny w ustaleniu odpowiedzialności pozwanego za szkody mogące powstać w przyszłości.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy uznać należało, że w zasadzie proces leczenia powoda zakończył się. Należy z dużym prawdopodobieństwem założył, że skutki wypadku są już na tyle utrwalone, że można racjonalnie ocenić ich rozmiar. Naturalnie nie jest wykluczone, że z jakichś przyczyn pojawią się inne następstwa, o których w dniu orzekania nie było wiadomo. Powód dzięki dyspozycji art. 442 ¹§ 3 k.p.c. nie narazi się na zarzut przedawnienia roszczenia o ile zgłosi żądanie przed upływem trzech lat od ujawnienia się nowego następstwa zdarzenia wywołującego szkodę.

Pozwany zakład ubezpieczeń uznał w toku postepowania likwidacyjnego oraz w niniejszym procesie swą odpowiedzialność za skutki zdarzenia. Wyrok w niniejszej sprawie o ile się uprawomocni uzyska moc wiążąca z macy art. 365 § 1 k.p.c. z zw. z art. 366 k.p.c. w zakresie zasady odpowiedzialności pozwanego. Ujawnienie się kolejnego następstwa zdarzenia stanowić będzie nową okoliczność i powód nie będzie zwolniony od wykazania w kolejnym procesie odszkodowawczym istnienia adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy owym następstwem (i dalej krzywdą) o zdarzeniem, za które ponosi odpowiedzialność pozwany.

W takim razie powód nie ma żadnego interesu w ustaleniu przyszłej odpowiedzialności pozwanego.

Wobec powyższego, na podstawie art. 189 k.p.c. stosowanego a contrario, Sąd orzekł jak w punkcie 6 sentencji wyroku.

Koszty postępowania

O kosztach postępowania Sąd orzekł w punkcie 7 i 8 sentencji wyroku biorąc pod uwagę art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 zd. 1 k.p.c. Pozwany przegrał sprawę praktycznie w całości, zaś powód uległ w niewielkiej części. Zatem pozwany zobowiązany jest zwrócić powodowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Powód poniósł niezbędne koszty postępowania w wysokości 4.505 zł oraz koszty zastępstwa procesowego adwokata w pojedynczej stawce, tj. 3.600 zł (por. §6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, t.j Dz. U. z 2013 roku poz. 461 ze zm.).

Sąd ustalił również w oparciu o art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz. U. z 2014 roku poz. 1025 ze zm.) kwotę 3.157 zł, którą pozwany jest zobowiązany zwrócić Skarbowi Państwa – Sądowi Okręgowemu w Gdańsku tytułem wydatków poniesionych tymczasowo ze Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Gdańsku. Powód pozostawał zwolniony od opłaty stosunkowej od pozwu i ta kwota należna jest Skarbowi Państwa – Sądowi Okręgowemu w Gdańsku.