Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gdańsku

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 07 września 2017 r.

Sąd Okręgowy w Gdańsku XV Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Ewa Tamowicz

Protokolant: staż. Natalia Nocoń

po rozpoznaniu w dniu 07 września 2017 r. w Gdańsku

na rozprawie sprawy

z powództwa (...) Bank (...) S.A.

przeciwko R. W., A. G.

o zapłatę

I.  Umarza postępowanie w zakresie cofniętego powództwa.

II.  Oddala powództwo w pozostałym zakresie.

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym dnia 24 marca 2016 roku powód (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. wniósł o wydanie nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, domagając się zasądzenia solidarnie od pozwanych A. G. i R. W. kwoty 335.336,10 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 19 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych, jak również zwrotu innych kosztów w wysokości 41,92 zł (opłata manipulacyjna ustalona na podstawie Regulaminu płatności elektronicznych dokonywanych za pomocą strony internetowej www.e-sad.gov.pl z dnia 8 kwietnia 2015 roku).

W uzasadnieniu powód podniósł, iż wierzytelność dochodzona od pozwanych solidarnie wynika z umowy o kredyt hipoteczny o nr (...) z dnia 6 grudnia 2007 roku wraz z dalszymi zmianami. Pozwani nie wywiązali się należycie ze swoich zobowiązań w związku, z czym po ich stronie powstało wymagalne zadłużenie. Następnie, powód jako następca prawny kredytodawcy w dniu 16 października 2015 roku wypowiedział pozwanym umowę o kredyt hipoteczny, wzywając ich jednocześnie do zapłaty wszystkich należności z niej wynikających. Powód dnia 18 stycznia 2016 roku wystawił wyciąg z ksiąg banku nr (...) na kwotę 339.336,10 zł. Jednocześnie powód wskazał, iż po dniu wystawienia wyciągu z ksiąg bankowych pozwani dokonali wpłat: w dniu 29 stycznia 2016 roku w kwocie 2.400,00 zł, w dniu 3 marca 2016 roku w kwocie 800,00 zł oraz w dniu 14 marca 2016 roku kwocie 800,00 zł, które to wpłaty, zdaniem powoda, stanowią uznanie długu przez pozwanych. Po zaliczeniu tych wpłat zobowiązanie pozwanych wynosi 335.336,10 zł.

Dodatkowo, powód domagał się odsetek ustawowych naliczonych od dnia następującego po dniu wystawienia wyciągu z ksiąg bankowych do dnia zapłaty (pozew k. 3-8).

Postanowieniem z dnia 19 kwietnia 2016 roku (k. 9) Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie, po stwierdzeniu braku podstaw do wydania nakazu zapłaty, przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Gdańsku.

Pismem z dnia 6 czerwca 2016 roku (k. 15-19) powód domagał się zasądzenia solidarnie od pozwanych kwoty 555.685,76 zł wraz z odsetkami.

W piśmie procesowym z dnia 24 stycznia 2017 roku (k. 124) powód cofnął powództwo, co do łącznej kwoty 6.400,00 zł, jako że pozwani tytułem spłaty swojego zadłużenia na rzecz powoda dokonali wpłat: w dniu 29 stycznia 2016 roku w kwocie 2.400,00 zł, w dniu 3 marca 2016 roku w kwocie 800,00 zł, w dniu 14 marca 2016 roku w kwocie 800,00 zł oraz w dniu 15 czerwca 2016 roku w kwocie 2.400,00 zł. Tym samym, powód ograniczył należność główną żądaną pozwem do kwoty 332.936,10 zł.

Na rozprawie w dniu 7 września 2017 roku (czas nagrania 00:02:20 – 00:05:54) pełnomocnik powoda ograniczył wysokość żądania pozwu do kwoty 328.136,10 zł tytułem należności głównej i oświadczył, że powód żąda również zasądzenia od pozwanych odsetek za opóźnienie liczonych od kwoty 319.632,79 zł od dnia 19 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 8.503,31 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Jednocześnie powód cofnął powództwo w pozostałym zakresie wraz ze zrzeczeniem się roszczenia w tymże zakresie.

Pozwani nie złożyli odpowiedzi na pozew i nie wdali się w spór. Odpisy pozwu przesłane na adresy pozwanych, jak również zawiadomienia o rozprawach, po dwukrotnym awizowaniu zostały pozostawione w aktach sprawy ze skutkiem doręczenia (korespondencja dot. rozprawy w dniu 7 09 2017 roku – koperty k. 169, 170 akt)..

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Umowa kredytu hipotecznego z dnia 29 listopada 2007 roku została zawarta przez (...) S.A. Oddział w Polsce jako kredytodawcę.

W dniu 19 września 2011 roku utworzony został bank krajowy (...) S.A., który na zasadach określonych przepisem art. 42a ustawy - Prawo Bankowe wstąpił we wszystkie prawa i obowiązki dotychczasowego wierzyciela, to jest (...) SA Spółka Akcyjna Oddział w Polsce.

W dniu 31 grudnia 2012 roku (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. połączył się ze spółką (...) Spółka Akcyjna na podstawie art. 492 par. 1 pkt 1 k.s.h. poprzez przeniesienie całego majątku spółki (...) S.A. jako spółki przejmowanej.

Dowód: odpis pełny (...) S.A. k. 21-37, odpis wyciągu z decyzji Komisji Nadzoru Finansowego z dnia 29 08 2011 roku k. 42-43, oświadczenie (...) SA. o wstąpieniu w prawa i obowiązki (...) S.A. Oddział w Polsce k. 39, postanowienie Sądu Rejonowego dla M. St. Warszawy z dnia 23 09 2011 roku o wykreśleniu (...) S.A. Spółka Akcyjna Oddział w Polsce k. 44, odpis z KRS powoda k. 21-34 akt.

W dniu 29 listopada 2007 roku poprzednik prawny powoda zawarł z pozwanymi R. W. i A. G. (wówczas W.) umowę o kredyt hipoteczny nr (...). Integralną częścią zawartej umowy jest Regulamin kredytu hipotecznego (par. 1 ust. 2 umowy).

Zgodnie z postanowieniami par. 1 i 2 umowy Bank udzielił pozwanym kredytu w kwocie 213.000,00 zł na zakup lokalu mieszkalnego na rynku wtórnym, refinansowanie poniesionych wydatków na cele mieszkaniowe - na warunkach określonych w umowie.

Kredyt był indeksowany do waluty obcej CHF (franka szwajcarskiego). Okres kredytowania wynosił 360 miesięcy.

Zgodnie z postanowieniem par. 3 umowy kredyt oprocentowany był według zmiennej stopy procentowej, która na dzień sporządzenia umowy wynosiła 4,54833 % w stosunku rocznym, z zastrzeżeniem postanowień Regulaminu w zakresie ustalania wysokości oprocentowania.

Bank był uprawniony do pobierania opłat i prowizji określonych w Taryfie oprocentowania opłat i prowizji dla kredytów hipotecznych (...) zwanej dalej Taryfą. Bank zastrzegł sobie prawo do zmiany wysokości opłat i prowizji w sytuacjach określonych w Regulaminie, o czym powinien był poinformować klienta w sposób określony w Regulaminie (par. 4 umowy).

Stosownie zaś do treści postanowienia par. 6 umowy, kredytobiorcy mieli dokonywać spłaty kredytu w miesięcznych ratach równych obejmujących część kapitałową oraz część odsetkową w terminach i wysokościach określonych w umowie. Raty kredytu oraz inne należności związane z kredytem miały być pobierane ze wskazanego rachunku bankowego, a kredytobiorca obowiązany był do utrzymywania wystarczających środków na tym rachunku, uwzględniając możliwe wahania kursowe w przypadku kredytów indeksowanych do waluty obcej. Informacje na temat zmian stopy procentowej, wysokości rat oraz terminów spłaty kredytobiorca miał otrzymywać w wyciągu bankowym dotyczącym kredytu.

Zgodnie z postanowieniem par. 8 umowy, od zadłużenia przeterminowanego Bank miał prawo pobierać odsetki o charakterze zmiennym, które w dniu sporządzenia umowy wynosiły 16 % w stosunku rocznym, przy czym szczegółowe zasady naliczania odsetek od zadłużenia przeterminowanego oraz zasady zmiany tego oprocentowania zawarte były w Regulaminie.

Nadto, zgodnie z postanowieniem par. 15 umowy, w zakresie w niej nieuregulowanym zastosowanie miały mieć postanowienia Regulaminu.

W dniu 21 grudnia 2007 roku strony zawarły aneks nr (...) zmieniający umowę kredytu, co do przedmiotu kredytowania i sposobu zabezpieczenia.

Dowód: umowa o kredyt hipoteczny k. 46-51, aneks nr (...) k. 52-53, harmonogram spłat k. 127-128, historia spłat k. 129-135 akt.

Pismem z dnia 9 września 2015 roku powód wypowiedział pozwanym umowę kredytu z dnia 29 listopada 2007 roku z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia. Bank wskazał, że wraz z upływem okresu wypowiedzenia całość zadłużenia wynikającego z umowy zostanie postawiona w stan natychmiastowej wymagalności. Pozwani zobowiązani byli do spłaty kredytu wynoszącej na dzień wypowiedzenia 82.972,88 CHF. Jednocześnie Bank wezwał pozwanych do bezzwłocznej spłaty bieżącego zadłużenia w kwocie 2.166,45 CHF na dzień sporządzenia pisma. Spłata tego zadłużenia na dzień 13 października 2015 roku miała spowodować ustanie skuteczności prawnej wypowiedzenia pozwalając na kontynuację obsługi kredytu według aktualnie obowiązującego harmonogramu spłat.

Pisma zostały podpisane przez A. M. (1) działającą z upoważnienia (...) Bank (...) S.A. Do akt nie dołączono pełnomocnictwa dla osoby, która podpisała wypowiedzenia umowy kredytu.

Pismo to zostało doręczone pozwanemu w dniu 14 września 2015 roku.

Pismo przesłane pozwanej na adres W. (...) – adres lokalu, który miał być przedmiotem finansowania z kredytu i adres zamieszkania pozwanej – nie zostało odebrane i zwrócono je do nadawcy.

Dowód: wypowiedzenia umowy kredytu k. 54, 57, potwierdzenie odbioru przesyłki przez pozwanego k. 55-56, koperta przesyłki nadanej dla pozwanej k. 58-59 akt.

W dniu 18 stycznia 2016 roku, powód wystawił wyciąg z ksiąg bankowych (...) Bank (...) S. A. nr (...), w treści którego wskazał, iż na wysokość zobowiązania pozwanych wynikającego z umowy kredytu składają się następujące należności:

- 330.832,79 zł z tytułu kapitału kredytu,

- 1.895,20 zł z tytułu odsetek umownych, naliczonych zgodnie z Regulaminem od kwoty kapitału kredytu za okres od dnia 2 kwietnia 2015 roku do dnia rozwiązania umowy, to jest do dnia 16 października 2015 roku,

- 163,66 zł z tytułu opłat naliczonych zgodnie z Regulaminem oraz Tabelą Opłat i Prowizji (...)Bank Polska S.A.,

- 6.444,45 zł z tytułu odsetek ustawowych naliczonych od kwoty kapitału kredytu za okres od dnia następnego po dniu rozwiązania umowy, to jest od dnia 17 października 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia wystawienia wyciągu z ksiąg banku. Razem jest to kwota 339 336,10 zł.

Wyciąg został podpisany przez A. M. (2) – pełnomocnika Banku.

Dowód: wyciąg z ksiąg bankowych z dnia 18 01 2016 roku k. 60, pełnomocnictwo k. 61-62 akt.

Pismami z dnia 15 lutego 2016 roku pełnomocnik powoda wystosował do pozwanych przedsądowe wezwanie do zapłaty domagając się zapłaty kwoty 338.704,80 zł..

Dowód: przedsądowe wezwania do zapłaty wraz z dowodami nadania k. 63-68 akt.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów urzędowych i prywatnych złożonych do akt przez powoda. Dowody te nie budziły wątpliwości, co do ich wiarygodności. Dowód z dokumentów Sąd przeprowadził na rozprawie w dniu 7 września 2017 roku.

Na rozprawie w tym dniu pełnomocnik powoda ograniczył wysokość żądania pozwu do kwoty 328.136,10 zł tytułem należności głównej i oświadczył, że powód żąda również zasądzenia od pozwanych odsetek za opóźnienie liczonych od kwoty 319.632,79 zł od dnia 19 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 8.503,31 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Jednocześnie powód cofnął powództwo w pozostałym zakresie wraz ze zrzeczeniem się roszczenia.

Przepis art. 203 par. 1 k.p.c. stanowi, że pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia – aż do wydania wyroku. Sąd obowiązany jest jednak zawsze dokonać oceny, czy cofnięcie takie nie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo czy nie zmierza do obejścia prawa (art. 203 par. 4 k.p.c.).

Ponieważ Sąd nie dopatrzył się okoliczności niweczących skuteczność cofnięcia pozwu, Sąd postępowanie w zakresie cofniętego powództwa umorzył, o czym orzekł w punkcie I wyroku zaocznego na podstawie przepisu art. 355 par. 1 k.p.c..

Roszczenie powoda jest niezasadne, albowiem nie zostało udowodnione.

Powód domagał się od pozwanych solidarnie zapłaty kwoty 328.136,10 zł. wraz z odsetkami na podstawie umowy kredytowej z dnia 29 listopada 2007 roku. Na poparcie swojego roszczenia powód złożył do akt dokumenty mające wykazać następstwo prawne powoda po Banku kredytodawcy, umowę kredytu hipotecznego wraz z aneksem nr (...), jak również kopie wypowiedzeń umowy i wezwań do zapłaty.

Na rozprawie w dniu 26 stycznia 2017 roku zobowiązano powoda do złożenia wyliczenia kwoty dochodzonej pozwem (adnotacja 00:09:13). W wykonaniu tego zobowiązania powód przedstawił harmonogram spłat (k. 127-128), jak należy rozumieć stanowiący załącznik do umowy kredytu oraz historię spłaty kredytu (k. 129-135). Historia ta zawiera dane dotyczące dat wpłat w PLN oraz ich równowartości w CHF i wielkości kursu CHF do PLN.

Natomiast powód nie złożył do akt Regulaminu kredytu hipotecznego, który jak wynika z umowy kredytu stanowił jej integralną część, danych kursowych CHF, a przede wszystkim informacji pozwalających na zweryfikowanie istnienia przyczyn uprawniających Bank do wypowiedzenia umowy, sposobu indeksacji dokonywanej przez Bank. Złożone do akt dokumenty nie zawierają podstawowej informacji o równowartości kredytu udzielonego w PLN do waluty, w jakiej dokonywano indeksacji - CHF. Nie pozwala to więc na zweryfikowanie kwoty dochodzonej przez Bank tytułem należności głównej jak i sposobu naliczenie skapitalizowanych odsetek. Powód nie przedstawił również informacji o sposobie zmiany wysokości odsetek – umowa kredytu zawiera jedynie informacje o aktualnej wówczas wysokości odsetek. Nie przedstawił także informacji dotyczących sposobu ustalania wysokości i zmian kursu waluty indeksacji – CHF. Z umowy kredytu wynika, że postanowienia w tym zakresie zawiera Regulamin.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo Bankowe, do czynności bankowych zalicza się także udzielanie kredytów. Ustawowa definicja umowy kredytu została zawarta w przepisie art. 69 ust. 1 tej ustawy. Przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy, na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Odpowiedzialność, jaką pozwani przyjęli na siebie na podstawie umowy kredytu jest odpowiedzialnością kontraktową uregulowaną w przepisach art. 471 i następnych k.c.

Zgodnie z przepisem art. 471 k.c., dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba, że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Odpowiedzialność wynikająca z art. 471 k.c. oparta jest na zasadzie domniemania winy. Zatem wierzyciela obciąża obowiązek udowodnienia istnienia ważnego zobowiązania, szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania oraz związku przyczynowego pomiędzy szkodą a niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem zobowiązania. Natomiast dłużnik, w celu zwolnienia się od odpowiedzialności, powinien wykazać, że szkoda wynikła z okoliczności przez niego niezawinionych. Wobec takiej konstrukcji odpowiedzialności na zasadzie art. 471 k.c. i zgodnie z normą wynikającą z art. 6 k.c. stanowiącego, że ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne, powód w tej sprawie obowiązany był do udowodnienia wszystkich wskazanych wyżej przesłanek odpowiedzialności pozwanego, przy czym nie udowodnienie jednej z nich skutkuje brakiem możliwości uwzględnienia roszczenia.

Zdaniem Sądu, powód nie udowodnił zarówno zasady jak i wysokości dochodzonego roszczenia. Złożone przez powoda do akt sprawy dokumenty nie pozwalają na uznanie roszczenia powoda za udowodnione.

Zgodnie z przepisem art. 95 ust. 1 ustawy Prawo Bankowe, księgi rachunkowe banków i sporządzone na ich podstawie wyciągi oraz inne oświadczenia podpisane przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych banków i opatrzone pieczęcią banku, jak również sporządzone w ten sposób pokwitowania odbioru należności mają moc prawną dokumentów urzędowych w odniesieniu do praw i obowiązków wynikających z czynności bankowych oraz ustanowionych na rzecz banku zabezpieczeń i mogą stanowić podstawę do dokonania wpisów w księgach wieczystych. Jednakże zgodnie z przepisem art. 95 ust. 1a tej ustawy, obowiązującym od dnia 20 lipca 2013 r., a więc jeszcze przed wystawieniem przez powoda wyciągu z dnia 18 stycznia 2016 r., moc prawna dokumentów urzędowych, o której mowa w ust. 1, nie obowiązuje w odniesieniu do dokumentów wymienionych w tym przepisie w postępowaniu cywilnym. Z przywołanego przepisu wynika więc, że wyciągi z ksiąg rachunkowych banku sporządzone w prawidłowej formie nie mają mocy dokumentu urzędowego w postępowaniu cywilnym – moc ta przepisem szczególnym w tym postępowaniu została uchylona.

Zgodnie z przepisem art. 244 k.p.c., dokumenty urzędowe, sporządzone w przepisanej formie przez powołane do tego organy władzy publicznej i inne organy państwowe w zakresie ich działania, stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone (par. 1). Przepis par. 1 stosuje się odpowiednio do dokumentów urzędowych sporządzonych przez organizacje zawodowe, samorządowe, spółdzielcze i inne organizacje społeczne w zakresie zleconych im przez ustawę spraw z dziedziny administracji publicznej (par. 2).

Z przywołanego przepisu par. 1 art. 244 k.p.c. wynika, że dokument urzędowy korzysta z domniemania prawdziwości tego, co zostało zapisane w jego treści. Istotą dokumentu urzędowego jest bowiem domniemanie jego zgodności z prawdą to znaczy, że zaświadcza on prawdziwy stan rzeczy. Z takiego domniemania nie korzysta dokument prywatny, gdyż zgodnie z normą wynikającą z art. 245 k.p.c., dokument prywatny stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie.

Przenosząc te rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy stwierdzić trzeba, że złożony do akt wyciąg z ksiąg rachunkowych powodowego Banku z dnia 18 stycznia 2016 roku, nie będący w postępowaniu cywilnym dokumentem urzędowym, nie korzysta z domniemania prawdziwości tego, co zostało w nim urzędowo zaświadczone. Jako dokument prywatny stwierdza jedynie, że w księgach rachunkowych Banku, po stronie pozwanych, zapisano zadłużenie w wysokości w nim wskazanej wynikające z zawartej umowy kredytu. Nie przesądza zatem istnienia i wysokości wierzytelności powoda wobec pozwanych w tej sprawie.

Również pozostałe złożone do akt przez powoda dokumenty nie stanowią podstawy udowodnienia roszczenia powoda, co do zasady i wysokości.

Przede wszystkim powód nie wykazał, aby zaistniały przesłanki upoważniające go do wypowiedzenia umowy. Kwestia ta nie jest uregulowana wprost w umowie kredytu. Należy więc przypuszczać, że regulują ją postanowienia Regulaminu kredytu hipotecznego będącego integralną częścią umowy, którego nie złożono do akt. Z treści wypowiedzenia wynika, że zadłużenie bieżące pozwanych wynosiło 2.166,45 CHF. Tymczasem kredyt został udzielony w PLN i roszczenie pozwu też zostało określone w PLN. Z przedstawionych dowodów nie wynika, czy takie zadłużenie uprawniało powoda do wypowiedzenia umowy, a zatem czy roszczenie powoda stało się wymagalne.

Oświadczenie o wypowiedzeniu umowy jest jednostronną czynnością prawną skutkująca rozwiązaniem umowy. Musi być więc stanowcze skoro wiąże się z nim tak poważny skutek jak ustanie stosunku prawnego. Tymczasem w treści wypowiedzenia z dnia 9 września 2015 roku zawarto stwierdzenie, iż zapłata bieżącego zadłużenia w terminie do 13 października 2015 roku (terminie, którego zasada ustalenia też nie została określona) spowoduje ustanie skuteczności prawnej wypowiedzenia pozwalając na kontynuację obsługi kredytu zgodnie z dotychczasowym harmonogramem. W istocie więc nie wiadomo, czy powodowi chodziło o rozwiązanie umowy czy o umotywowanie pozwanych do dokonania spłaty bieżącego zadłużenia.

Poza tym powód nie wykazał, aby osoba składająca oświadczenia o wypowiedzeniu, działająca z upoważnienia Banku (...), była uprawniona do reprezentowania Banku przy tej czynności. Nie złożono bowiem do akt odpowiedniego pełnomocnictwa dla tej osoby. Zatem powód nie wykazał, aby jego roszczenie było wymagalne, nie wykazał więc go, co do zasady..

Powód nie wykazał także wysokości swego roszczenia. W oświadczeniu o wypowiedzeniu umowy wskazano, że pozwani obowiązani się do zapłaty kwoty 82.972,88 CHF. Roszczenie pozwu wywiedziono jednak w PLN, a nie CHF, bez określenia kursu po jakim dokonano przeliczenia kwoty ostatecznie dochodzonej. Poza tym kredyt, jak już wyżej wskazano, został udzielony w PLN w kwocie 213.000,00 zł. Miał być indeksowany w CHF. Jak wynika z historii spłat (k. 129-135) pozwani spłacali go w okresie od lutego 2008 roku do października 2015 roku. Mimo tego kwota dochodzona przez powoda jest wyższa od kwoty udzielonego kredytu. Powód nie wykazał, do jakiej kwoty w CHF została indeksowana kwota 213.000,00 zł. udzielonego kredytu. Złożona do akt historia spłat nie pozwala więc na zweryfikowanie twierdzeń podwoda, co do wysokości zadłużenia pozwanych w dacie wypowiedzenia umowy. Brak danych dotyczących rodzaju i sposobu przyjęcia przez powoda kurów PLN do CHF wskazanych w historii spłat w powiązaniu do generalnej informacji o rodzaju i sposobie ustalania kurów walut, nie pozwala także na zweryfikowanie wysokości dochodzonego roszczenia.

Powód w zakresie kwoty dochodzonej pozwem dochodzi też skapitalizowanych odsetek. Brak danych, co do wysokości i rodzaju stosowanych przez powoda odsetek, w okresie realizacji umowy przez pozwanych, sprawia, że i w tym wypadku Sąd nie jest w stanie zweryfikować wysokości dochodzonego roszczenia w tej części.

Wprawdzie pozwani, którzy nie wdali się w spór, nie podnosili żadnych zarzutów dotyczących istnienia i wysokości roszczenia powoda, lecz w ocenie Sądu, powód zgodnie z art. 232 k.p.c. nie przedstawił dostatecznych dowodów na potwierdzenie faktów, z których wywodził skutki prawne.

Mając na uwadze wyżej poczynione ustalenia i rozważania, a w szczególności to, że powód nie wykazał, czy i kiedy umowa uległa rozwiązaniu, jaki był stan zadłużenia pozwanych na dzień rozwiązania umowy, powództwo zostało oddalone. O oddaleniu powództwa orzeczono na podstawie przepisów art. 471 k.c. stosowanego, a contrario oraz przepisów art. 6 k.c., art. 95 ust. I i 1a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo Bankowe. O oddaleniu powództwa orzeczono w punkcie II wyroku.

O roszczeniu powoda orzeczono wyrokiem zaocznym, po przeprowadzeniu postępowania dowodowego w zakresie dowodów zaoferowanych przez powoda, albowiem pozwani nie złożyli odpowiedzi na pozew i nie wdali się w spór.

Zgodnie z przepisem art. 339 k.p.c., jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny (par. 1). W tym wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa (par. 2).

Jak wyżej wykazano, twierdzenia powoda budziły wątpliwości i nie zostały wykazane odpowiednimi do treści tych twierdzeń dowodami. Dlatego o oddaleniu powództwa orzeczono wyrokiem zaocznym.

.