Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gdańsku

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 1 lutego 2021 r., wydanym w sprawie z powództwa A. T. i M. T. przeciwko G. K. o zapłatę, sygn. akt. IV GC 876/18 Sąd Rejonowy Gdańsk-Północ w Gdańsku w punkcie I zasądził od pozwanego na rzecz powódki A. T. kwotę 9.180 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 lutego 2016 r. do dnia zapłaty, oddalając w punkcie II powództwo A. T. w pozostałym zakresie. Ponadto w punkcie III wyroku Sąd Rejonowy oddalił powództwo M. T., natomiast w punkcie IV zniósł wzajemnie między stronami koszty procesu.

W uzasadnieniu pozwu powodowie wskazali, że pomiędzy stronami została zawarta umowa pensjonatu konia, będącego własnością pozwanego, której przedmiotem było świadczenie przez powodów usług opieki nad koniem oraz obsługi masztalerskiej za miesięcznym wynagrodzeniem wnoszącym 20 zł za dzień, płatnym do 10 każdego miesiąca. Pozwany nie zapłacił należnego wynagrodzenia za świadczone usługi oraz nie uiścił wynagrodzenia w kwocie 1.000 zł za krycie klaczy. Pomimo skierowania wezwania do zapłaty, pozwany nie zapłacił należności.

Pozwany w odpowiedzi na stanowisko powodów potwierdził, że strony łączyła umowa pensjonatu konia, będącego własnością pozwanego, wskazując że jednym z celów umowy było przeprowadzenie krycia klaczy. Pozwany podkreślił, że w momencie zawarcia umowy strony zgodnie ustaliły, że kwoty należne z tytułu umowy miały zostać potrącone z kwoty 22.000 zł stanowiącej koszt odbudowy karuzeli dla koni wykonanej przez pozwanego dla stadniny powodów. W październiku 2014 roku okazało się, że klacz jest w ciąży, jednakże powodowie odmówili jej wydania. Wydanie klaczy nastąpiło dopiero w dniu 9 października 2015 r., w tym też dniu okazało się że stan klaczy jest ciężki. W związku z powyższym przyjąć należało, że strona powodowa wykonała umowę w sposób nienależyty i nie należy jej się żadne wynagrodzenie. Nadto pozwany wskazał, że nie otrzymał żadnych rachunków związanych z pobytem konia w stadninie.

Kwestia sporna dotyczyła sposobu rozliczenia zobowiązania wynikającego z umowy zawartej między stronami w dniu 20 sierpnia 2014 r. - strona powodowa twierdziła, że pozwany był zobowiązany do zapłaty wynagrodzenia wynikającego z umowy wraz z ustalonym ustnie wynagrodzeniem związanym z kryciem klaczy, natomiast pozwany stał na stanowisku że nie był zobowiązany do zapłaty należnego wynagrodzenie, gdyż rozliczenie powyższej umowy nastąpiło w ramach umowy związanej z wykonaniem karuzeli dla koni (pozwany po jej wykonaniu miał otrzymać od strony powodowej cztery konie, krycie klaczy oraz jej pobyt w stadninie).

Mając na uwadze całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd Rejonowy przyjął, iż roszczenie powódki A. T. o zapłatę zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części, zaś roszczenie powoda M. T. podlegało oddaleniu w całości.

Zdaniem Sądu pierwszej instancji pozwany nie udowodnił okoliczności, z których wynikałoby że strona powodowa niezasadnie obciążała go należnościami wynikającymi z wystawionych rachunków. Z kolei przedstawiony przez stronę powodową materiał dowodowy, w ocenie Sądu Rejonowego pozwolił na ustalenie, że powódkę i pozwanego łączył stosunek zobowiązaniowy, który był wykonywany przez powódkę A. T., w związku z czym pozwany jest zobowiązany do zapłaty należnego wynagrodzenia.

Sąd Rejonowy na podstawie art. 750 k.c. w zw. z art. 734 § 1 k.c. zasądził od pozwanego na rzecz powódki A. T. kwotę 9.180 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 lutego 2016 r., zaś w zakresie żądania zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 5 lutego 2016 r. do dnia 10 lutego 2016 r. oddalił powództwo, o czym orzeczono w punkcie I i II wyroku. O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c.

Z uwagi na brak legitymacji czynnej po stronie powoda M. T., Sąd w punkcie III wyroku oddalił powództwo względem powoda w całości.

O kosztach procesu w punkcie IV wyroku rozstrzygnięto zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 100 k.p.c. przyjmując że strony wygrały sprawę po połowie w związku z czym koszty winny być wzajemnie zniesione.

Apelację od tego wyroku wniósł pozwany, zaskarżając orzeczenie w części, tj. w zakresie punktu I i IV oraz zarzucając:

1.  naruszenie przepisów prawa procesowego w stopniu mającym wpływ na treść Wyroku, a także obrazę przepisów materialnoprawnych, to jest:

⚫

naruszenie art. 233 § 1 k.p.c., poprzez dokonanie całkowicie dowolnej oraz wybiórczej, sprzecznej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego oceny zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego, co polegało na niedostrzeżeniu przez Sąd I instancji, że w świetle treści § 3 Umowy pensjonatu z 20 sierpnia 2014 roku należy uznać ją za nieważna, jako sprzeczną z zasadami współżycia społecznego, gdyż jego treść powoduje, iż Powodowie nie ponosili jakiejkolwiek odpowiedzialności związanej z wykonywaniem przez nich odpłatnie - w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej - usługi pensjonatu konia, co powoduje rażący stan braku ekwiwalentności świadczeń stron Umowy pensjonatu, który stanowi wyjście poza sferę swobody umów i nie zasługuje na ochronę prawną,

co prowadzi w konsekwencji do:

⚫

obrazy art. 58 § 2 w zw. z art. 353 ¹ k.c., poprzez niezastosowanie i niedostrzeżenie nieważności §3 Umowy, co winno nastąpić biorąc pod uwagę nieważność tych postanowień Umowy pensjonatu a w konsekwencji prowadzi do stwierdzenia, że Powodowie ponosili odpowiedzialność za szkodę powstałą w związku z pogorszeniem się stanu zdrowia konia SILVIA w trakcie jego pensjonowania, co rzutuje na ocenę wykonania przez nich zobowiązania wynikającego z Umowy pensjonatu i prowadzi do stwierdzenia niewłaściwego wykonania tego zobowiązania i w konsekwencji bezzasadności żądania Powodów;

⚫

art. 233 § 1 k.p.c., poprzez dokonanie całkowicie dowolnej oraz wybiórczej, sprzecznej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego oceny zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego, co doprowadziło do błędnego ustalenia stanu faktycznego i niedostrzeżenia, że ponieważ w świetle § 4 pkt 1 Umowy pensjonatu konia stronie Powodowej przysługiwało uprawnienie do odstąpienia od umowy z 1-miesięcznym terminem wypowiedzenia, z którego to uprawnienia Powodowie nie skorzystali, pomimo, że stan zadłużenia Pozwanego względem Powodów pogłębiać się miał przez okres kilkunastu miesięcy, a zatem doszło do jego znacznego powiększenia w związku ze świadomym znoszeniem takiego stanu rzeczy przez Powodów, co wskazuje, iż przyczynili się oni do powstania tak rozumianej szkody w stopniu znacznym;

co w efekcie prowadzi do stwierdzenia:

⚫

obrazy przepisu art. 362 k.c., poprzez jego niezastosowanie i nieuwzględnienie w jakim stopniu Powodowie przyczynili się do powstania w ich majątku szkody - zadłużenia Powoda, stanowiącego rzekomo należne wynagrodzenie z Umowy pensjonatu, która to okoliczność winna stanowić podstawę do określenia stopnia przyczynienia się Powodów do powstania tak rozumianej szkody w ich majątku i odpowiednio proporcjonalnej redukcji kwoty zasądzenia;

⚫

art. 233 § 1 k.p.c., poprzez przydanie wiarygodności treści zeznań Powodów: A. T. i M. T. oraz jednoczesną odmowę przydania wiarygodności treści zeznań Pozwanego w zakresie, w którym dotyczą one wzajemnej relacji Umowy pensjonatu oraz budowy karuzeli i solarium dla koni w zakresie uwzględnienia wierzytelności przysługującej Pozwanemu względem Powodów w ramach wynagrodzenia z Umowy pensjonatu dot. konia S. (...);

co w efekcie prowadziło do:

⚫

obrazy przepisu art. 65 § 2 k.c., polegającej na jego niezastosowaniu w okolicznościach sprawy, co doprowadziło do nieuwzględnienia wzajemnego wpływu rozliczeń dotyczących wierzytelności z Umowy pensjonatu, a także wynagrodzenia należnego Pozwanemu na wzajemne saldo zobowiązań między stronami, co w okolicznościach sprawy winno prowadzić do uznania, iż roszczenie Powodów jest bezzasadne;

a ponadto:

⚫

obrazę art. 65 § 2 k.c., poprzez jego rażąco błędną wykładnię i przyjęcie, że w świetle normy wynikającej z treści ww. przepisu zachodzą podstawy do stwierdzenia, iż treść Umowy pensjonatu posiada walor nadrzędny wobec ogółu ustaleń stron związanych ze wzajemnymi zobowiązaniami stron i w szczególności ustaleń dotyczących rozliczeń, czego wyrazem jest stwierdzenie przez Sąd I instancji w treści uzasadnienia wyroku, że skoro rozliczenie miało nastąpić w taki sposób na jaki powołuje się pozwany (uwzględniając należności przysługujące Pozwanemu w zw. z wykonaniem dla Powódki karuzeli i solarium dla koni - przyp. pełnomocnika) strony powinny były złożyć odpowiednie oświadczenia woli, chociażby zastrzec w zawartej umowie z dnia 20 sierpnia 2014 r., że należne wynagrodzenie zostanie rozliczone w ramach umowy na wykonanie karuzeli oraz solarium dla koni co też nie nastąpiło.

⚫

art. 233 § 1 k.p.c., poprzez dokonanie całkowicie dowolnej oraz wybiórczej, sprzecznej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego oceny zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego, co doprowadziło do błędnego ustalenia stanu faktycznego i niedostrzeżenia, że w okolicznościach sprawy Powodowie wykonywali swoje zobowiązanie z Umowy pensjonatu tak dalece niewłaściwe, że doprowadzili do pogorszenia się zdrowia konia SILVIA;

co w efekcie prowadzi do stwierdzenia:

⚫

obrazy art. 5 k.c., polegającej na jego niezastosowaniu, pomimo że żądanie zapłaty wynagrodzenia wobec kwalifikowanej wadliwości, którą należy przypisać sposobowi wykonywania przez Powodów ich zobowiązania z Umowy pensjonatu sprawia, iż żądanie zapłaty tego wynagrodzenia przybiera postać nadużycia prawa i jako takie nie powinno korzystać z ochrony prawnej;

⚫

obrazę art. 471 k.c. w wyniku jego błędnej wykładni, przy okazji obrazy art. 487 k.c., polegającej na niezastosowaniu ww. przepisu, które to uchybienia doprowadziły Sąd I instancji do uznania, iż Pozwany w celu obrony przed roszczeniem Powodów winien był wykazać powstanie szkody związanej z nienależytym wykonaniem Umowy pensjonatu a także zgłosić zarzut potrącenia, podczas gdy stosownie do przyjętej reguły odpowiedzialności Pozwanego fakt nienależytego wykonania Umowy pensjonatu przez Powodów, sprawił, iż Pozwany nie miał obowiązku spełnienia swojego świadczenia (rzekomy dług Pozwanego z Umowy pensjonatu), gdyż Umowa pensjonatu (umowa wzajemna) cechuje się tym, że świadczenia stron są z sobą powiązane w taki sposób, iż niewykonanie lub nienależyte wykonane świadczenia jednego z kontrahentów ma wpływ na wymagalność obowiązku spełnienia świadczenia wzajemnego przez Pozwanego;

⚫

art. 232 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. poprzez błędne określenie rozkładu ciężaru dowodu w postępowaniu l-instancyjnym w szczególności w kontekście niewykonania (niewłaściwego) wykonania zobowiązania z Umowy pensjonatu przez Powodów, co wiąże się z koniecznością dostrzeżenia, iż w tym zakresie Pozwanemu przysługuje dobrodziejstwo tzw. dowodu prima facie, co w prawidłowo ustalonym stanie faktycznym sprawy (uwzględniającym nieważność § 3 Umowy pensjonatu) - winno prowadzić do ustalenia, że ponieważ ocena poprawności wykonania zobowiązania umownego przez Powodów związana jest z pogorszeniem się stanu zdrowia konia SILVIA w trakcie, kiedy przebywał on w stadninie Powodów, to w zakresie powstania tej szkody Pozwanemu przysługuje ułatwienie dowodowe,

co w efekcie doprowadziło do:

⚫

obrazy art. 471 w zw. z art. 487 k.c., polegającej na nieuwzględnieniu przez Sąd I instancji, że ponieważ to Powodowie nie zaoferowali dowodów na wykazanie braku niewłaściwego wykonania Umowy pensjonatu (w kontekście przysługującemu Pozwanemu ułatwieniu dowodu prima facie w zakresie szkody związanej ze stanem zdrowia konia (...)), to należy zatem uznać, iż Powodowie tak rażąco niewłaściwie wykonywali swoje zobowiązanie umowne, że Pozwany mógł wstrzymać się z zapłatą wynagrodzenia, gdyż jako takie nie należy się ono Powodom;

a ponadto:

⚫

naruszenie art. 7 k.c. oraz art. 232 i 234 k.p.c., co polegało na niedostrzeżeniu przez Sąd I instancji, że w świetle postępowania dowodowego sposób działania Powodów, biorąc pod uwagę rażący charakter uchybień związanych z wykonywaniem Umowy pensjonatu, a także bezprawność publicznoprawną - kwestia braku fiskalizowania rachunków związanych z rzekomo należnym wynagrodzeniem sprawia, iż działania Powodów należy oceniać jako niekorzystające z domniemania dobrej wiary, co rzutuje m.in. na właściwą ocenę wiarygodności środków dowodowych pochodzących od Powodów.

Mając na uwadze powyższe zarzuty pozwany wniósł o uwzględnienie niniejszej apelacji, zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie przedmiotowego powództwa jako bezzasadnego, względnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, w tym w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach postępowania apelacyjnego.

Strona powodowa w odpowiedzi na apelację wniosła o oddalenie apelacji oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powodów kosztów postępowania, w tym zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w płatności liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Na wstępie wskazać należy, że Sąd Okręgowy zaaprobował ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji, uznając je za własne, a także zgodził się z oceną dowodów dokonaną przez Sąd Rejonowy, która nie naruszała granic swobody sędziowskiej wyrażonych w art. 233 § 1 k.p.c. Co więcej, Sąd odwoławczy w pełni podzielił wyciągnięte na jej podstawie wnioski jurydyczne. Czyniło to zbędnym powtarzanie ustaleń Sądu Rejonowego. Tym samym Sąd Okręgowy w niniejszym uzasadnieniu ograniczył się do rozważenia zarzutów podniesionych w apelacji strony pozwanej.

Jako całkowicie bezzasadny jawił się zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy zasady swobodnej oceny dowodów wyrażonej w art. 233 § 1 k.p.c. Wskazać należy, że przedmiotowy zarzut nie może sprowadzać się do zaprezentowania stanu faktycznego ustalonego przez stronę, na podstawie poczynionej przez nią własnej i subiektywnej oceny dowodów, odmiennej od oceny dowodów zaprezentowanej przez sąd rozpatrujący spór. Skarżący może tylko wskazywać, posługując się wyłącznie argumentami jurydycznymi, że Sąd I instancji rażąco naruszył zasady logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego i że uchybienie to mogło mieć wpływ na wynik sprawy. Jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadził wnioski logiczne poprawne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego, to taka ocena dowodów nie narusza swobodnej zasady oceny dowodów przewidzianej w treści art. 233 k.p.c. choćby dowiedzione zostało, że z tego samego materiału dałoby się wysnuć równie logiczne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego wnioski odmienne. Zgodnie z ugruntowanym poglądem Sądu Najwyższego jedynie w przypadku wykazania, że brak jest powiązania, w świetle kryteriów wyżej wzmiankowanych, przyjętych wniosków z zebranym materiałem dowodowym, możliwe jest skuteczne podważenie oceny dowodów dokonanej przez sąd. Nie jest wystarczająca sama polemika naprowadzająca wnioski odmienne, jak czyni to pozwany, lecz wymagane jest wskazanie, w czym wyraża się brak logiki lub uchybienie regułom doświadczenia życiowego w przyjęciu wniosków kwestionowanych.

W ocenie Sądu odwoławczego nie można zgodzić się z twierdzeniem pozwanego, że § 3 Umowy pensjonatu z 20 sierpnia 2014 roku należy uznać za nieważny. Wskazany paragraf w żaden sposób nie ogranicza odpowiedzialności strony powodowej i należy czytać go łącznie z paragrafem 2 wspomnianej umowy, a nie w oderwaniu od niego, jak uczynił to pozwany. Zapisy te odnoszą się,bowiem jedynie do sytuacji braku ubezpieczenia konia oraz braku posiadania przez właściciela konia ubezpieczenia OC i w konsekwencji stwierdzić należy, że strona powodowa ponosi odpowiedzialność na zasadach ogólnych przepisanych prawem.

Na uwzględnienie nie zasługuje również stanowisko pozwanego mówiące o tym, że umowa pensjonatu dla konia miała być rozliczona z umową o wykonanie karuzeli i solarium dla koni. Pozwany poza gołosłownymi twierdzeniami nie przedstawił jakichkolwiek dowodów dotyczących wspomnianego rozliczenia, natomiast w umowie pensjonatu z 20 sierpnia 2014 roku żadne tego typu ustalenia nie zostały zawarte. Sąd Okręgowy zauważa również, że pozwany na etapie przedsądowym nie kwestionował obciążenia wynikającego ze wspomnianej wyżej umowy, a zrobił to dopiero w sprzeciwie od nakazu zapłaty.

Odnosząc się do wskazywanego w apelacji zarzutu naruszenia art. 5 k.c. podkreślić należało, że zgodnie z treścią tego przepisu nie można czynić ze swego prawa użytku, który byłby sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub zasadami współżycia społecznego. Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie korzysta z ochrony albowiem nie jest uważane za wykonywanie prawa. Klauzula generalna z art. 5 k.c. opiera się na normach społecznych, które nie zawierają jednak wyraźnie określonych elementów definiujących zasady współżycia społecznego, czy też społeczno-gospodarcze przeznaczenie prawa, a właśnie te zasady pozwalają na korektę oceny prawnej przypadków wyjątkowych. Podstawą zastosowania klauzuli generalnej, wynikającej z art. 5 k.c. jest ocena, iż korzystanie przez uprawnionego z prawa mu przysługującego, jest w świetle konkretnego stanu faktycznego sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Istnieje bowiem domniemanie, że osoba uprawniona korzysta z przysługującego jej prawa podmiotowego w sposób legalny, tj. zasługujący na ochronę prawną. Kwestionujący takie uprawnienie obowiązany jest wykazać racjonalne przesłanki swojej kontestacji (por. wyrok Sądu Najwyższego z 9 lipca 2008 r., V CSK 43/08). W konsekwencji zaznaczyć należy, iż aby zarzut naruszenia art. 5 k.c. odniósł skutek, strona musi wyraźnie wskazać, jakie konkretne zasady współżycia społecznego naruszyła osoba, której wspomniane naruszenia się zarzuca oraz powinna wskazać pełną treść powołanej zasady, natomiast w treści apelacji pozwany nie sprecyzował, o jakie konkretnie zasady chodzi. Mając na uwadze okoliczności przedmiotowej sprawy nie sposób potraktować domaganie się przez stronę powodową zapłaty należnego wynagrodzenia jako nadużycie prawa.

Dalsze twierdzenia apelacji zmierzały do wykazania, że strona powodowa wykonała zawartą między stronami umowę w sposób nienależyty. Pozwany nie wskazał jednak, na czym dokładnie takie nienależyte wykonanie umowy przez powoda miałoby polegać. Nie została wskazana przez pozwanego wysokość poniesionej przez niego szkody, którą, jak twierdził, miał ponieść w wyniku „rażąco niewłaściwego wykonania zobowiązania przez powodów”. Pozwany zarzuca niezastosowanie przez Sąd Rejonowy art. 471 k.c., twierdząc, że dysponuje roszczeniem odszkodowawczym w rozumieniu tego przepisu, jednakże sam nie zajął konkretnego stanowiska procesowego poprzez chociażby zgłoszenie zarzutu potrącenia czy wytoczenie powództwa wzajemnego. W konsekwencji dla zatamowania roszczenia strony powodowej pozwany winien był, poza zgłoszeniem okoliczności poniesienia szkody wywieźć roszczenie procesowe, czego nie dokonał. W takiej sytuacji przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego było bezcelowe. Zdaniem Sądu odwoławczego Sąd Rejonowy prawidłowo przyjął, że to na pozwanym ciążył obowiązek udowodnienia faktu nienależytego wykonania zobowiązania, wystąpienia szkody i określenia jej wysokości oraz istnienia związku przyczynowego. Pozwany nie udowodnił, że strona powodowa swoim zachowaniem doprowadziła do pogorszenia stanu zdrowia konia oraz, że skutkowało to powstaniem szkody oznaczonej wartości po stronie pozwanego. Nie doszło więc do naruszenia art. 232 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c.

Niezrozumiałym dla Sądu odwoławczego jest wywiedziony przez pozwanego zarzut obrazy przepisu art. 362 k.c. poprzez jego niezastosowanie i nieuwzględnienie w jakim stopniu powodowie przyczynili się do powstania w ich majątku szkody. Sąd Okręgowy nie jest w stanie przychylić się do twierdzenia pozwanego, jakoby strona powodowa przyczyniła się do „pogłębienia zadłużenia pozwanego” poprzez niewypowiedzenie umowy przy zadłużeniu przekraczającym 6 miesięcy. Pozwany sam w treści apelacji wskazywał, że wypowiedzenie umowy jest uprawnieniem i w konsekwencji zauważyć należy, że skoro takie uprawnienie przysługuje obydwu stronom, to strona pozwana również mogła takiego wypowiedzenia dokonać. Mając na uwadze okoliczności przedmiotowej sprawy należało stwierdzić, że to jedynie pozwany przyczynił się do „pogłębienia” szkody w majątku powodów, ponieważ pomimo łączącej strony umowy pensjonatu nie wywiązywał się z ciążącego na nim obowiązku zapłaty wynagrodzenia. Nie można również zgodzić się z twierdzeniem pozwanego, iż nie miał on możliwości wypowiedzenia umowy, w szczególnie w obliczu tego, że pomimo nieuregulowania zaległości pieniężnych, klacz została pozwanemu wydana.

Powyższe wywody wskazują, że wyrok Sądu Rejonowego jest prawidłowy i odpowiada prawu, a zarzuty pozwanego nie są zasadne. Z tych względów Sąd Okręgowy na mocy art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sporu na etapie postępowania apelacyjnego na podstawie art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z art. 98 k.p.c. w zw. z § 2 pkt. 4 w zw. z § 10 pkt. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (tj. Dz. U. poz. 1800 ze zm.), zasądzając od pozwanego na rzecz powódki A. T. kwotę 900 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.