Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gdańsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 kwietnia 2013 roku

Sąd Okręgowy w Gdańsku XII Wydział Gospodarczy Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący: S.S.O. Bożena Kachnowicz – Kokot

Sędziowie: S.O. Ewa Górniak

S.R. (del.) Magdalena Kiedrowicz – Kopeć (spr.)

Protokolant: sekr. sąd. Beata Golan

po rozpoznaniu w dniu 16 kwietnia 2013 roku w Gdańsku

na rozprawie

sprawy z powództwa Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna w W.

przeciwko (...) Spółka Akcyjna w S.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 23 października 2012 roku, sygn. akt VI GC1619/10

I.  Zmienia zaskarżony wyrok :

1.  W pkt. II ( drugim ) w ten sposób, że obniża zasądzoną od pozwanego na rzecz powoda kwotę 13.088,62 zł. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 15 maja 2010r. do dnia zapłaty do kwoty 2.740,35 zł. ( dwa tysiące siedemset czterdzieści złotych 35/100 ) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 15 maja 2010r. do dnia zapłaty , a w pozostałym zakresie powództwo oddala.

2.  W pkt IV ( czwartym ) w ten sposób, że zasądza od powoda Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna w W. na rzecz pozwanego (...) Spółka Akcyjna w S. kwotę 1.793,42zł. ( jeden tysiąc siedemset dziewięćdziesiąt trzy złote 42/100) tytułem kosztów zastępstwa procesowego za postępowanie apelacyjne.

II.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 518 zł. ( pięćset osiemnaście złotych ) oraz kwotę 1.200,00 zł. ( jeden tysiąc dwieście złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego za postępowanie przed Sądem II instancji.

Sygn. akt XII Ga 74/13

UZASADNIENIE

Powód Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. pozwem z dnia 7 czerwca 2010r. wniósł o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. kwoty 32.859,70 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 15 maja 2010 roku oraz kosztami procesu tytułem regresu ubezpieczeniowego wypłaconych poszkodowanemu T. M. kosztów naprawy pojazdu marki M. (...) o nr rej. (...) uszkodzonego przez sprawcę ubezpieczonego od odpowiedzialności cywilnej u pozwanego ubezpieczyciela.

Pismem z dnia 18 listopada 2010 roku powód cofnął powództwo co do kwoty 18.292,44 zł oraz w zakresie odsetek od tej kwoty wraz ze zrzeczeniem się roszczenia. Powód jednocześnie podtrzymał żądanie co do pozostałej kwoty 14.576,26 zł wraz z ustawowymi odsetkami.

Wyrokiem z dnia 23 października 2012 r. Sąd Rejonowy w Gdyni w punkcie I umarzył postępowanie co do należności głównej w kwocie 18.292,44 zł; w punkcie II zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 13.088,62 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 15 maja 2010 roku do dnia zapłaty, w punkcie III oddalił powództwo w pozostałym zakresie, zaś w punkcie IV zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 573,80 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Ustalając stan faktyczny Sąd Rejonowy wskazał, że dnia 21 września 2009 roku miała miejsce kolizja drogowa, w której uszkodzeniu uległ pojazd marki M. (...) o nr rej. (...) stanowiący własność poszkodowanego T. M.. Sprawcą szkody był M. R., kierujący pojazdem marki O. (...) o nr rej. (...).

W chwili zdarzenia pojazd poszkodowanego objęty był umową dobrowolnego ubezpieczenia autocasco u powoda. Dnia 25 września poszkodowany zgłosił szkodę u powoda.

Dalej Sąd wskazał, że wartość brutto pojazdu marki M. (...) o nr rej. (...) przed zdarzeniem powodującym szkodę wynosiła 124.600,00 zł. Wartość naprawy przedmiotowego pojazdu oszacowano na kwotę 32.859,70 zł.

Sąd ustalił, że dnia 18 listopada 2009 roku sporządzono kalkulację naprawy nr (...), w której koszt naprawy określono na kwotę 32.859,70 zł przy zastosowaniu stawki za prace blacharsko-lakiernicze odpowiednio w kwocie 85/85 zł/rbg. Na tak wyliczony koszt naprawy składały się: robocizna 4.384,58 zł, lakierowanie wraz z materiałem 2.495,73 zł, części zamienne oraz normalia 25.979,39 zł. Zgodnie z kalkulacją nr (...) wymieniono następujące części zamienne: zderzak tylny, osłona tylna dolna, poprz. zderzaka tylnego, obudowa 1 i 2 czujnika tylnego środkowego, czujniki 1 i 2 tylne środkowe, wzmocnienie tylne, pokrywa tylna, osłona pokrywy tylnej, zawias lewy i prawy pokrywy tylnej, lampa tylna prawa komplet, błotnik tylny oprawy, osłona wnęki koła tylnego prawego, pas bezpieczeństwa przedni lewy i prawy, osłona wnęki koła zapasowego, tłumik tylny prawy, osłona wewnętrzna wydech tylny prawe, amortyzator tylny prawy.

Powód przyznał i wypłacił z tytułu odszkodowania za szkodę powstałą w pojeździe marki M. (...) o nr rej. (...) łącznie kwotę 32.859,70 zł.

W dalszej części ustaleń faktycznych Sąd wskazał, że pismem z dnia 09 kwietnia 2010 roku powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 32.859,70 zł z tytułu regresu ubezpieczeniowego. Zapłata miała nastąpić w terminie 14 dni od daty otrzymania wezwania. Pismo zostało odebrane przez pozwanego dnia 14 kwietnia 2010 roku.

Dnia 24 maja 2010 roku pozwany wykonał kalkulacje naprawy nr (...), w której określił koszt naprawy pojazdu na kwotę 18.292,44 zł przy zastosowaniu stawki za prace blacharsko-lakiernicze odpowiedni w kwocie 85/85 zł/rbg, na tak wyliczony koszt naprawy składały się: robocizna 4.384,58 zł, lakierowanie wraz z materiałem 2.041,74 zł, części zamienne oraz normalia 8.787,50 zł.

Przy naprawie pojazdu marki M. (...) o nr rej. (...) nie zostały wymienione na nowe: błotnik tylny prawy, pokrywa komory bagażnika, osłona tłumika tylnego. Stan techniczny tłumika prawego wskazuje, iż także nie został wymieniony na nowy.

Rozważając Sąd Rejonowy podkreślił, że ustalając stan faktyczny oparł się na oświadczeniach stron w zakresie, w jakim nie były one kwestionowane przez drugą stronę, a ponadto na dokumentach załączonych do akt sprawy, w tym aktach szkody nr 14280/2010.

Istotne znaczenie dla rekonstrukcji stanu faktycznego w niniejszej sprawie miał, zdaniem Sądu, dowód z opinii biegłego sądowego do spraw samochodowych T. S.. Biegły na podstawie akt sprawy, akt szkody oraz oględzin pojazdu wyliczył rzeczywisty koszt naprawy uszkodzonego pojazdu oraz ustalił, które części zostały w przedmiotowym pojeździe wymienione na nowe, a które naprawione. Opinia biegłego została sporządzona zgodnie z tezą dowodową zakreśloną przez Sąd, jest logiczna, zgodna z zasadami doświadczenia życiowego i wskazaniami wiedzy. Pozwany wniósł o sporządzenie opinii uzupełniającej co też biegły uczynił i w sposób jasny i konkretny odpowiedział na zadane przez pozwanego pytania. Sąd jedynie nie uwzględnił w wyliczonym przez biegłego koszcie naprawy przedmiotowego pojazdu wymiany części w postaci tłumika tylnego prawego, albowiem jak wynika z opinii biegłego ustalenie czy przedmiotowa część została naprawiona czy wymieniona na nową z uwagi na upływ czasu od naprawy oraz niewyraźną dokumentację fotograficzną jest niemożliwe w chwili obecnej. Pozwany zakwestionował wymianę tej części na nową, powód natomiast nie odpowiedział na zarzut pozwanego oraz nie przedłożył żadnego dowodu na potwierdzenie wymiany danej części.

W ocenie Sądu powództwo było częściowo zasadne.

W niniejszej sprawie powód dochodził zapłaty od pozwanego kwoty stanowiącej równowartość wypłaconego z tytułu umowy dobrowolnego ubezpieczenie autocasco poszkodowanemu z tytułu zaistniałej szkody w pojeździe marki M. (...) o nr rej. (...).

Sąd wskazał na przepis art. 828 § 1 k.c., który reguluje instytucję regresu ubezpieczeniowego tj. uprawnienia zakładu ubezpieczeń do dochodzenia zwrotu wypłaconego odszkodowania od osoby ponoszącej odpowiedzialność cywilną za szkodę poniesioną przez ubezpieczającego.

Podstawową przesłanką do domagania się odszkodowania jest zaistnienie szkody spowodowanej przez zobowiązanego do jej naprawy, a na mocy art. 822 § 1 k. c. ubezpieczyciel odpowiada w granicach odpowiedzialności posiadacza lub właściciela pojazdu, z którym zawarł umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej.

W ocenie Sądu, materiał dowodowy zebrany w sprawie uzasadnia przyjęcie, że wyłączną winę za spowodowanie kolizji drogowej ponosi kierujący pojazdem marki O. (...) o nr rej (...) M. R., którego pojazd objęty był obowiązkowym ubezpieczeniem od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych (OC). M. R. nie zachował należytej ostrożności oraz nie dostosował prędkości jazdy do warunków w wyniku czego wjechał w pojazd poszkodowanego, który zatrzymał się przed przejściem dla pieszych w celu ustąpienia pierwszeństwa pieszym na przejściu.

Wobec kwestionowania przez pozwanego kosztów naprawy przedmiotowego pojazdu oraz faktu wymiany części wskazanych w kalkulacji nr (...) sporządzonej przez powoda Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego do spraw samochodowych T. S..

Biegły sądowy T. S. dokonał oględzin przedmiotowego pojazdu, jak wynika z przedłożonej opinii przy naprawie przedmiotowego pojazdu nie zostały wymienione następujące części: błotnik tylny prawy, pokrywa komory bagażnika, osłona tłumika tylnego. Stan techniczny tłumika prawego wskazuje, iż część ta również nie została wymieniona na nową, jednakże z uwagi na upływ czasu od naprawy (2 lata) oraz brak możliwości porównania jego aktualnego stanu ze stanem bezpośrednio po kolizji, ponieważ brak dokumentacji fotograficznej, uniemożliwia jednoznaczne stwierdzenie wymiany bądź naprawy. Również późniejsze przedłożenie dokumentacji fotograficznej nie wyeliminowało wątpliwości dotyczących zakresu uszkodzeń tłumika prawego i sposobu jego naprawy. Jak wynika z opinii biegłego sądowego koszt naprawy przedmiotowego pojazdu z uwzględnieniem naprawy, a nie wymiany w/w części zamiennych wyniósł 32.893,70 zł, przy czym z uwagi na niemożliwość ustalenia czy tłumik prawy wymieniono czy naprawiono biegły uznał obliczając koszt naprawy przedmiotowego pojazdu jego wymianę.

Pozwany wniósł o pomniejszenie ustalonego przez biegłego kosztu naprawy o:

- część w postaci tłumika tylnego prawego 1.314,31 zł,

- o prace naprawcze „układ wydechowy kpl wyb/wbud”- 170 zł oraz „osłona wew wydech TP wyb-/wbudowanie”- 28,33 zł, tj. łącznie o 1.512,64 zł netto.

Powód w żaden sposób nie odniósł się do stanowiska pozwanego oraz nie przedstawił żadnego dowodu na potwierdzenie, iż część w postaci tłumika tylnego prawego została wymieniona, a nie naprawiona.

Sąd zważył, iż zgodnie z przepisem art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która wywodzi z niego skutki prawne. W świetle powyższego, wobec wątpliwości powstałych po oględzinach przedmiotowego pojazdu to na powodzie spoczywał ciężar udowodnienia faktu, iż podczas naprawy wymieniono sporne części, a nie dokonano ich naprawy. Powód nie sprostał powyższemu obowiązkowi, wobec czego Sąd uznał za zasadne stanowisko pozwanego odnośnie części tłumika tylnego prawego.

Dalej Sąd wskazał, że pismem z dnia 18 listopada 2010 roku powód cofnął powództwo co do kwoty 18.292,44 zł wraz z odsetkami od tej kwoty wraz ze zrzeczeniem się roszczenia. Wobec czego Sąd umorzył postępowanie w powyższym zakresie. Oceniając dopuszczalność cofnięcia pozwu w niniejszej sprawie co do powyższej kwoty, Sąd uznał, iż na przeszkodzie cofnięcia pozwu nie stoją przesłanki określone w art. 479 ¹³ §1 k.p.c. i na mocy art. 355 k.p.c. w związku z art. 203 k.p.c. orzekł jak w punkcie I sentencji wyroku.

W świetle powyższych okoliczności Sąd ustalił, iż koszt naprawy przedmiotowego pojazdu wyniósł 31.381,06 zł, przy uwzględnieniu części faktycznie wymienionych oraz części naprawionych. Pozwany z tytułu regresu wypłacił kwotę 18.292,44 zł, wobec czego do zapłaty pozostała kwota 13.088,62 zł, którą Sąd na mocy art. 822 § 1 k.c. w zw. z art. 828 § 1 k.c. zasądził na rzecz powoda w punkcie II sentencji wyroku.

Uznając dalej idące roszczenie powoda za niezasadne Sąd w punkcie II sentencji wyroku na mocy w/w regulacji stosowanych a contrario oddalił powództwo w pozostałym zakresie.

W punkcie IV wyroku o kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów na podstawie art. 100 k.p.c. oraz 108 k.p.c., zgodnie z którą każda ze stron powinna ponieść koszty procesu w takim stopniu w jakim przegrała sprawę, powód w 60%, pozwany w 40%.

Od powyższego wyroku apelację wywiódł pozwany zaskarżając wyrok w części tj. co do pkt II co do kwoty 10.348,27 zł. oraz w całości w pkt IV i wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w części tj. w pkt II co do kwoty 10.348,27 zł. oraz w całości w pkt IV poprzez oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych, zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w części tj. w pkt II co do kwoty 10.348,27 zł. oraz w całości w pkt IV poprzez oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu wg norm przepisanych i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, przy uwzględnieniu kosztów dotychczasowego postępowania.

Powyższemu wyrokowi skarżący zarzucił:

- naruszenie prawa materialnego przepisu art. 822 k.c. oraz art. 824(1) § 1 k.c. w zw. z art. 361 k.c., 363 k.c. oraz 354 § 2 k.c. poprzez rzeczywiste poniesione koszty na naprawę pojazdu;

- naruszenie prawa procesowego art. 232 k.p.c., art. 233 k.p.c. oraz art. 278 k.p.c. poprzez pominięcie dowodów z opinii uzupełniających biegłego sądowego, w szczególności opinii z dnia 31.03.2012 r., a tym samym dokonanie przez Sąd Rejonowy oceny dowodów w sposób nie wszechstronny, gdyż z pominięciem i wbrew wnioskom opinii uzupełniającej biegłego sądowego.

W uzasadnieniu wskazał, że Sąd Rejonowy poprzez pominięcie dowodów z opinii uzupełniających biegłego sądowego w szczególności opinii z dnia 31.03.2012 r. dokonał ustalenia zawyżonego w sprawie odszkodowania. Wobec tego, że opinia biegłego sądowego potwierdziła ostatecznie brak wymiany następujących części: błotnik tylny lewy, komora bagażnika, osłona tłumika prawego oraz tłumik prawy na nowe, brak jest podstaw, aby pozwany zobowiązany był do refundacji kosztów, które nie zostały przez poszkodowanego poniesione. Zgodnie z art. 824 (1) § 1 k.c. skoro pojazd został naprawiony, to pozwany zobowiązany jest wyłącznie do refundacji kosztów faktycznie poniesionych na naprawę pojazdu. Tym samym, skoro biegły sądowy sporządził kolejną opinię z dnia 31.03.2012 r. w której uwzględnił brak wymiany na nowe ww. części ustalając ostatecznie koszt naprawy netto na kwotę 22.545,43 zł., to odliczając koszt niedokonanej naprawy tłumika 1515,64 zł., kwota należnego odszkodowania wynosi kwotę 21.032,79 zł. Mając na względzie, że pozwany wypłacił kwotę 18.292,44 zł. zasądzona kwota winna wynieść 2.740,35 zł.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy, uznając, że z prawidłowo i niewadliwie ustalonego stanu faktycznego Sąd Rejonowy wyciągnął co do zasady logiczne wnioski. Sąd jednak błędnie ustalił wysokość należnego poszkodowanemu odszkodowania.

Odnosząc się do zarzutów naruszenia prawa procesowego podkreślić w pierwszej kolejności należy, że zarzucany uchybieniem Sądu Rejonowego przepis art. 232 k.p.c., nie może odnieść zamierzonego skutku albowiem wskazuje jedynie na ciężar dowodu w znaczeniu procesowym, czyli obowiązek przedstawiania faktów i dowodów przez strony. Przepis ten nie stanowi podstawy wyrokowania Sądu i nie może mieć wpływu na poprawność wydanego przez sąd rozstrzygnięcia. Skoro, bowiem przepis ten jest źródłem ustawowego obowiązku stron wskazywania dowodów, Sąd nie może naruszyć przepisu będącego źródłem obowiązku stron, a nie źródłem obowiązku Sądu. Dlatego niezasadnie zarzuca skarżący naruszenie przepisu art. 232 k.p.c. Sąd meriti prawidłowo, bowiem rozłożył ciężar dowodu. Wadliwa jest natomiast ocena tego sądu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w zakresie ustalenia należnego poszkodowanemu odszkodowania sprowadzającego się do kosztu naprawy uszkodzonego pojazdu. W tym zakresie Sąd Rejonowy naruszył przepis art. 233 § 1 k.p.c., na co trafnie pozwany zwrócił uwagę w apelacji. Sąd Rejonowy opierając się na dowodzie z pisemnej opinii biegłego sądowego przeprowadzonej na mocy art. 278 k.p.c., ustalając, bowiem, iż przy naprawie pojazdu nie zostały wymienione na nowe: błotnik tylny prawy, pokrywa komory bagażnika, osłona tłumika tylnego, ustalił zarazem wyliczony przez biegłego sądowego w opinii z dnia 08.09.2011 r. koszt naprawy przy użyciu nowych oryginalnych części zamiennych z logo producenta pojazdu na poziomie 32.893,70 zł. Sąd Rejonowy nie uwzględnił natomiast sporządzonej w rozpoznawanej sprawie opinii uzupełniającej z dnia 31.03.2012 r., będącej odpowiedzią na zastrzeżenia pozwanego zgłoszone w piśmie z dnia 7.12.2011 r. Pozwany wytknął bowiem opinii jej wewnętrzną sprzeczność. Dopiero w uzupełniającej opinii biegłego sądowego z dnia 31.03.2012 r. biegły wycenił koszty naprawy ww. części bez wymiany na oryginalne części i jednocześnie zweryfikował koszty naprawy pojazdu w czasie likwidacji szkody do kwoty 22.545,43 zł, a powód nie zgłosił w tym zakresie zastrzeżenia poddając jedynie w wątpliwość kwestię czy wartość szkody powinna być ustalana w oparciu o wartość części rzeczywiście użytych do naprawy pojazdu, czy na podstawie niezbędnych i uzasadnionych kosztów naprawy pojazdu, co należy do oceny materialnej roszenia. Trafny jest, więc zarzut obrazy przepisu art. 233 § 1 k.p.c., albowiem brak jest związku pomiędzy ustaleniem kosztów naprawy pojazdu z zebranym w sprawie materiałem dowodowym w szczególności z opinią uzupełniającą biegłego z dnia 31 marca 2012 r. Sąd Rejonowy pomimo przeprowadzenia dowodu z uzupełniającej opinii biegłego sądowego, dokonując ustaleń faktycznych i wywodząc na ich podstawie wnioski prawne w rzeczywistości pominął ów dowód i wyciągnął wnioski w zakresie kosztu naprawy uszkodzonego pojazdu, które nie zostały potwierdzone w materiale dowodowym sprawy.

Trafne okazały się zarzuty naruszenia prawa materialnego art. 822 k.c., art. 824 (1) 1 k.c. w zw. z art. 361 § 1 k.c., 363 k.c. oraz art. 354 § 2 k.c. poprzez ustalenie kwoty należnego odszkodowania ponad rzeczywiste poniesione koszty naprawy pojazdu.

Wysokość odszkodowania ubezpieczeniowego świadczonego z tytułu ubezpieczenia OC jest zakreślona granicami odpowiedzialności cywilnej posiadacza, kierowcy samochodu. Do ustalenia szkody w ubezpieczeniu OC stasuje się ogólne zasady prawa odszkodowawczego. Podstawą prawną dla powstania roszczenia o odszkodowanie ubezpieczeniowe jest istnienie stosunku prawnego ubezpieczenia, a przesłanką jest powstanie szkody wskutek zajścia wypadku ubezpieczeniowego przewidzianego w warunkach danego ubezpieczenia. Związek przyczynowy w sensie sprawstwa w zakresie odpowiedzialności gwarancyjnej zastąpiony jest związkiem normatywnym to jest przepisem ustawy lub postanowieniem umownym wiążącym obowiązek naprawienia szkody z określonymi okolicznościami jej powstania. Przy ubezpieczeniu OC odesłanie do obowiązującego prawa oznacza odesłanie do art. 361 k.c., a więc do związku przyczynowego adekwatnego.

Do odszkodowania ubezpieczeniowego przy ubezpieczeniu OC znajduje zastosowanie,

obowiązująca w prawie odszkodowawczym, zasada pełnego odszkodowania, która odnosi się do szkody wyrządzonej przez ubezpieczonego innej osobie (por. wyrok Sadu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 19.09.2012 r. w sprawie I ACa 449/12, LEX nr 1223455). Zobowiązanie sprawcy szkody do naprawienia wyrządzonej szkody powstaje i staje się wymagalne z chwilą jej wyrządzenia. Tak ogólnie ujęte zobowiązanie może przybrać formę świadczenia zobowiązanego polegającego na przywróceniu stanu poprzedniego (restytucji naturalnej) albo świadczenia pieniężnego w postaci odszkodowania. Zgodnie, bowiem z art. 363 § 1 k.c., naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Uczynienie zadość obowiązkowi naprawienia szkody przez osobę odpowiedzialną za jej naprawienie wymaga, więc dokonania przez poszkodowanego wyboru. Skoro, zatem skarżący dokonuje przewidzianego w art. 363 § 1 k.c. wyboru i żąda odszkodowania pieniężnego, to zobowiązany do naprawienia szkody nie może narzucać skarżącemu innego sposobu jej naprawienia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 września 1972 r. w sprawie I CR 391/72,

LEX nr 7134). Zważyć przy tym należy, że obowiązkiem poszkodowanego zgodnie z art. 354 § 1 k.c. jest działanie, tak jak jest „ogólnie wymagane” w stosunkach danego rodzaju.

W rezultacie w przypadku uszkodzenia samochodu odszkodowanie obejmuje przede wszystkim kwotę pieniężną, konieczną do opłacenia jego naprawy lub przywrócenia do stanu sprzed wypadku. Osoba odpowiedzialna jest zobowiązana zwrócić poszkodowanemu wszelkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki poniesione w celu przywrócenia poprzedniego stanu samochodu, do których należą koszty nowych części i innych materiałów (wyrok Sądu Najwyższego z 20 października 1972 r., II CR 425/72, OSNCP 1973, nr 6, poz. 111, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2003 r. w sprawie III CZP 32/03, OSNC 2004/4/51).

Mając na uwadze powyższe ogólne rozważania podnieść należy, że w niniejszej sprawie obowiązek naprawienia szkody przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej jakkolwiek powstał z chwilą wyrządzenia szkody i nie był uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierza ją naprawić, to wobec tego, że odszkodowanie ma wyrównać rzeczywisty uszczerbek majątkowy powstały w wyniku zdarzenia wyrządzonego szkodą, a szkodą w rozumieniu art. 361 § 2 kc jest różnica między stanem majątku poszkodowanego, jaki zaistniał po zdarzeniu wywołującym szkodę, a stanem tego majątku, jaki istniałby, gdyby nie wystąpiło to zdarzenie, wartość szkody wyraża się w faktycznie poniesionych przez pozwanego wydatkach przy naprawie uszkodzonego pojazdu, a nie hipotetycznie ustalonych.

Zważyć należy, że poszkodowany w wybranym przez siebie warsztacie naprawczym dokonał naprawy uszkodzonego samochodu. Na skutek dokonanej naprawy szkoda w pojeździe została usunięta a pojazd został przywrócony do stanu sprzed wypadku. Odpowiednie wydatki przez poszkodowanego zostały zatem już poniesione i powstało zagadnienie ich skompensowania przez ubezpieczyciela. W takim wypadku zdaniem Sądu Okręgowego zakres wyrządzonej poszkodowanemu szkody i zakres należnego mu odszkodowania zdeterminowany jest wykonanymi w pojeździe pracami naprawczymi.

Skoro, pojazd poszkodowanego został naprawiony, to pozwany zobowiązany jest do zrekompensowania kosztów faktycznie poniesionej naprawy, a zatem naprawy uwzględniającej koszty spornych części naprawionych i to niezależnie od tego, że według hipotetycznego kosztorysu naprawczego poszczególne elementy zostały zakwalifikowane do wymiany na nowe i oryginalne a nie do naprawy. Poszkodowany dokonując wyboru sposobu naprawy uszkodzonego pojazdu poprzez naprawę błotnika tylnego prawego, pokrywy komory bagażnika, osłony tłumika tylnego oraz tłumika prawego określił wysokość należnego mu odszkodowania z tytułu kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu. W rozpoznawanej sprawie z dowodu z uzupełniającej opinii biegłego wynikał koszt naprawy uszkodzonych części a nie ich wymiany, dlatego ostateczna wysokość kosztu naprawy kształtowała się na poziomie kwoty 22.545,43 zł. Skoro jednak ubezpieczyciel na podstawie art. 828 k.c. wypłacił kwotę 18.292,44 zł., kwota odszkodowania w niniejszej sprawie winna wynieść różnicę 2.740,35 zł.

Z tych względów Sąd Rejonowy dokonał zmiany rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego na mocy art. 386 § 1 k.p.c. w ten sposób, że w punkcie II wyroku Sądu Rejonowego obniżył zasądzoną kwotę 13.088,62 zł. do kwoty 2.740,35 zł. wraz z ustawowymi odsetkami zasądzonymi na mocy art. 481 k.c.

Zmiana rozstrzygnięcia wymagała korekty w zakresie kosztów postępowania. Sąd Okręgowy na zasadzie art. 100 k.p.c. zastosował zasadę stosunkowego rozdzielenia Kompensując kwoty kosztów procesu poniesione przez obie strony stosownie do wyniku, w jakim wygrały sprawę, powód w 8,34 %, pozwany w 91,66 % Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1.793,42 zł. tytułem kosztów procesu.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł mając na względzie zasadę odpowiedzialności za wynik procesu, stosownie do treści przepisów art. 98 k.p.c., art. 108 k.p.c. oraz § 6 pkt 5 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z dnia 3 października 2002 r.).