Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gdańsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 lipca 2013 r.

Sąd Okręgowy w Gdańsku

VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA w SO w Gdańsku Ewa Downar-Zapolska

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Małgorzata Wronkowska

po rozpoznaniu w dniu 15 lipca 2013 r. w Gdańsku

sprawy D. L.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania D. L.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

z dnia 23 października 2012 r. nr 08 (...)- (...)

oddala odwołanie

Sygn. akt VII U 3287/12

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. decyzją z dnia 23 października 2012 r. odmówił ubezpieczonej D. L. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy powołując się na fakt, iż komisja lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 22 października 2012 r. stwierdziła, że nie jest ona niezdolna do pracy.

Ubezpieczona D. L. odwołała się od powyższej decyzji zaskarżając ją w całości i wnosząc o jej zmianę poprzez przyznanie jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, zasądzenie od strony pozwanej na rzecz ubezpieczonej kosztów postępowania według norm przepisanych oraz o dopuszczenie o dowodu dokumentacji medycznej przekazanej do ZUS oraz z dokumentów w postaci wyników badania ortopedycznego oraz zaświadczenia lekarskiego załączonych do odwołania.

W uzasadnieniu ubezpieczona podała, że wydając orzeczenia o braku niezdolności do pracy lekarz orzecznik i komisja lekarska nie zwróciła należytej uwagi na stan faktyczny chorób i ich skutki, że niesprawność ogranicza podstawowe czynności dnia codziennego. Wskazała, że wieloletni proces chorobowy spowodował destrukcję stanu fizycznego i psychicznego, a występujące u niej schorzenia uniemożliwiają normalne funkcjonowanie.

Pozwany organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie, wskazując na argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczona D. L., urodzona dnia (...), z zawodu specjalista do spraw handlowych, wykonywała prace polegające na prowadzeniu sekretariatu oraz magazynu materiałów i odzieży.

W dniu 28 sierpnia 2012 r. ubezpieczona złożyła do pozwanego wniosek o przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

(okoliczności bezsporne, vide: wniosek o przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy z dnia 28 sierpnia 2012 r. – k. 1-2 akt rentowych; dowód: wyjaśnienia ubezpieczonej – k. 78 (nagranie CD) akt sprawy)

Wnioskodawczyni udowodniła ogółem 21 lat, 11 miesięcy i 7 dni okresów składkowych i nieskładkowych. W dziesięcioleciu na dzień zgłoszenia wniosku o prawo do renty wnioskodawca legitymuje się stażem 7 lat, 9 miesięcy i 14 dni okresów składkowych i nieskładkowych.

(okoliczności bezsporne, vide: raport ustalenia uprawnień do świadczenia – k. 28 akt rentowych)

Lekarz Orzecznik ZUS rozpoznał u ubezpieczonej zmiany zwyrodnieniowe barku prawego z objawami stenozy podbarkowej, zmiany przeciążeniowe przyczepów mięśni do oby nadkłykci kości ramiennych, zespół cieśni kanału nadgarstka prawego o miernym nasileniu, astmę oskrzelową łagodną, wole guzowate w eutyreozie, niedokrwistość oraz reakcję depresyjną sytuacyjną. Mimo to, w orzeczeniu z dnia 18 września 2012 r. stwierdził, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy.

(vide: opinia lekarska z dnia 18 września 2012 r. - k. 74 dokumentacji medycznej ZUS, orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 18 września 2012 r. - k. 13 akt rentowych)

W wyniku sprzeciwu ubezpieczonej, została ona poddana kolejnemu badaniu przez Komisję Lekarską ZUS, która rozpoznała u niej zmiany zwyrodnieniowe prawego barku z okresowym zespołem bólowym, zmiany przeciążeniowe przyczepów mięśni do obu kłykci naramiennych, zespół cieśni prawego nadgarstka o miernym nasileniu, bóle kręgosłupa wywiadzie, astmę oskrzelową w wywiadzie, wole guzowate w eutyreozie oraz zaburzenia neurasteniczne i łuszczycę skóry w okresie remisji. Mimo to, w orzeczeniu z dnia 22 października 2012 r. również uznała, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy.

(vide: sprzeciw – k. 75, opinia lekarska z dnia 22 października 2012 r. – k. 87-88 dokumentacji medycznej ZUS, orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 22 października 2012 r. – k. 25 akt rentowych)

Zaskarżoną w sprawie decyzją z dnia 23 października 2012 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił wnioskodawczyni prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

(vide: decyzja ZUS z dnia 23 października 2012 r. – k. 29 akt rentowych)

Ustalenia w sprawie wymagało, czy stan zdrowia strony wskazuje, że utraciła ona całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, a nadto, przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy należało ustalić stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowości przekwalifikowania zawodowego biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychiczne, najwcześniejszą datę powstania ustalonego stopnia niezdolności do pracy oraz trwałość lub przewidywany okres (od kiedy do kiedy) niezdolności do pracy. W związku z tym, konieczne było uzyskanie wiadomości specjalnych, zatem Sąd na mocy art. 279, 284 i 292 k.p.c. dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych pulmonologia, dermatologa, ortopedy i psychiatry, zgodnie z rodzajem schorzeń stwierdzonych u wnioskodawczyni.

Powołani w sprawie biegli sądowi dokonali u ubezpieczonej D. L. rozpoznania następujących schorzeń:

⚫

łuszczycy pospolitej skóry w okresie remisji,

⚫

przewlekłego spastycznego zapalenia oskrzeli w postaci umiarkowanej,

⚫

zaburzenia czynnościowe w formie odczynu depresyjnego,

⚫

zmiany zwyrodnieniowej stopy prawej,

⚫

cech elektrofizjologicznych zespołu cieśni kanału nadgarstka.

Biegły sądowy dermatolog w uzasadnieniu swojej opinii podał, że występująca u ubezpieczonej łuszczyca nie ogranicza żadnych funkcji i czynności życiowych organizmu, choć wymaga stałej kontroli i leczenia dermatologicznego.

Biegły sądowy psychiatra wskazał natomiast m.in., że obraz kliniczny nie wskazuje ewidentnych faz depresyjnych z okresami remisji. Brak jest zaburzeń psychotycznych lub objawów świadczących o pełnoobjawowej depresji, bowiem u wnioskodawczyni nie ujawniają się zaburzenia napędu psychoruchowego, zaburzenia afektu, czy zaburzenia życia popędowego z wyjątkiem bezsenności. Prezentowany stan psychiczny jest współmierny do zaistniałych czynników reaktywnych.

Biegły sądowy ortopeda podał z kolei, że w badaniu sądowym nie wykazano upośledzenia sprawności ruchowej, chód ubezpieczonej jest wydolny, a sprawność manualna dobra. Wskazał, że zgłaszanym dolegliwościom nie towarzyszy upośledzenie ruchomości stawów, zaniki mięśniowe czy przykurcze. Ponadto, wniósł o dokonanie pomocniczych badań neurologicznych.

(dowód: opinia biegłego sądowego dermatologa – k. 22-23, opinia biegłego sądowego pulmonologa – k. 26-27, opinia sądowo-psychiatryczna – k. 30-31, opinia biegłego sądowego ortopedy – k. 36-37 akt sprawy)

Po doręczeniu odpisów opinii powołanych w sprawie biegłych sądowych, ubezpieczona wniosła zastrzeżenia do opinii wszystkich w/w biegłych.

Ustosunkowując się do opinii biegłego sądowego ortopedy ubezpieczona zarzuciła, że badanie zostało przeprowadzone w niecałe 5 minut, nie zwracając uwagi na schorzenie stawów. Wbrew stanowisku biegłego, ze względu na stenozę prawego barku i jego ból rozbieranie i ubieranie ubezpieczonej nie jest sprawne i szybkie. W okresie nawrotu łuszczycy chód i stanie jest utrudnione i bardzo bolesne. Za niesłuszne ubezpieczona uznała również twierdzenie biegło, iż brak jest istotnych zmian barku prawego wobec występujących wysięków i zmian zwyrodnieniowych. Podała, że uszkodzony nerw na poziomie nadgarstka uniemożliwia prozaiczne czynności dnia codziennego, w tym pianie, trzymanie kubka. Nadto ubezpieczona, powołując się na przedmiotową opinię wniosła o dokonanie dodatkowych neurologicznych badań pomocniczych.

Odnośnie opinii biegłego sądowego dermatologa ubezpieczona podała, że na łuszczycę choruje od 7 lat, a względna remisja nastąpiła dopiero na początku 2013 r. toteż żadne pracodawca nie będzie utrzymywać pracownika z wielomiesięczną absencją chorobową każdego roku.

Opinii biegłego sądowego pulmonologa ubezpieczona zarzuciła, że nie brano w niej pod uwagę tego, że astma oskrzelowa powoduje ograniczony wysiłek fizyczny, wobec czego badania powinny być rozszerzone o badania wysiłkowe.

Opinii biegłego sądowego psychiatry ubezpieczona zarzuciła natomiast pomieszanie zdań i stwierdzeń w zebranym wywiadzie, we wnioskach i opinii liczne nieścisłości i niespójności oraz podważenie opinii i zdania innego lekarza psychiatry leczącego odwołującą.

(dowód: zarzuty – k. 59 akt sprawy)

W wydanych przez siebie opiniach uzupełniających biegli sądowi podtrzymali swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie uznając, iż ubezpieczona nie jest ani częściowo ani całkowicie niezdolna do pracy.

Biegły sądowy dermatolog podał, że występujące okresowo u ubezpieczonej zmiany łuszczycowe skóry poddają się leczeniu (w dniu badania nie było żadnych cech zapalnych), dając długotrwałe remisje. Skarżącą powinna pozostawać w stałym leczeniu i kontroli dermatologicznej (schorzenie genetyczne) a w okresie nasilenia zmian skóry korzystać z okresowego zwolnienie lekarskiego.

(dowód: opinia uzupełniająca biegłego sądowego dermatologa – k. 61 akt sprawy)

Biegły sądowy ortopeda podał, że u ubezpieczonej nie wykazał zaburzeń chodu toteż jest on wydolny. Brak również ewentualnej ciasnoty barku. Wysięki i zwyrodnienia nie mają znaczenia dla oceny zdolności o pracy w zawodzie ubezpieczonej – decyduje ocena stanu funkcjonalnego. Brak jest zaników mięśni w obrębie rąk, a ruchomość czynna palców jest pełna.

(dowód: opinia uzupełniająca biegłego sądowego ortopedy – k. 63 akt sprawy)

Również biegły sądowy pulmonolog oraz biegły sądowy psychiatra, nie znajdując podstaw do zmiany stanowiska, podtrzymali swoje dotychczasowe opinie.

(dowód: opinia uzupełniająca biegłego sądowego pulmonologa – k. 66, opinia uzupełniająca biegłego sądowego psychiatry – k. 69 akt sprawy)

Po doręczeniu odpisów opinii uzupełniających powołanych w sprawie biegłych sądowych, wnioskodawczyni nie wniosła zastrzeżeń i zarzutów do żadnej z nich.

(okoliczność bezsporna)

Bezsporny stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach rentowych pozwanego oraz dokumentacji lekarskiej ZUS, których prawdziwości i rzetelności nie kwestionowała żadna ze stron postępowania. Sąd również nie znalazł podstaw by odmówić im wiarygodności.

Opinie wydane w sprawie przez biegłych sądowych zostały sporządzone w sposób rzeczowy i konkretny, zawierają jasne, logiczne i przekonujące wnioski. Zostały one uzasadnione w sposób wyczerpujący i zgodny z wiedzą medyczną posiadaną przez biegłych. Jednocześnie odzwierciedlały pogląd wyrażony uprzednio przez lekarza orzecznika oraz komisję lekarską ZUS. Opinie te zostały wydane po dokonaniu oględzin i badaniu ubezpieczonej, analizie przedłożonej przez nią dokumentacji lekarskiej i w oparciu o wyniki badań znajdujące się w aktach ZUS oraz w aktach niniejszej sprawy. Wyczerpująco zostały opisane stwierdzone u ubezpieczonej schorzenia i ich wpływ na jej zdolność do pracy. Sąd nie znalazł podstaw do podważenia opinii biegłych, uznając, iż stanowią one wiarygodną podstawę do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Nie bez znaczenia pozostał fakt, iż wszystkie opinie zgodnie wskazywały na brak niezdolności do pracy u ubezpieczonej.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonej D. L. nie jest zasadne i jako takie nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd zważył, iż zgromadzony w toku postępowania materiał dowodowy w pełni zasługuje na wiarę, dokumenty zawarte w aktach rentowych ubezpieczonego oraz dokumentacji lekarskiej nie były kwestionowane przez żadną ze stron co do ich prawdziwości, rzetelności. Także i Sąd nie znalazł podstaw, by nie dać im wiary.

Opinie sporządzone przez biegłych sądowych są rzeczowe i konkretne, zawierają jasne, logiczne i przekonujące wnioski. Zostały uzasadnione w sposób wyczerpujący i zgodny z wiedzą medyczną posiadaną przez biegłych. Sąd w pełni je podzielił. Zważyć należy, że zostały wydane po dokonaniu oględzin i badaniu ubezpieczonej, analizie przedłożonej przez nią dokumentacji i w oparciu wyniki badań znajdujące się w aktach ZUS i aktach sprawy.

Wyczerpująco zostały opisane stwierdzone u ubezpieczonej schorzenia i ich wpływ na jej zdolność do pracy. Sąd nie znalazł podstaw do podważenia opinii biegłych sądowych. Stanowią one wiarygodną podstawę do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

W myśl art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U z 2009 r. nr 153 poz. 1227 ze zm.), dalej: ustawa, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy,

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3.  niezdolność do pracy powstała w okresie podlegania ubezpieczeniu społecznemu lub nie później niż 18 miesięcy od ich ustania.

Zgodnie zaś z treścią art. 12 ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Z brzmienia art. 12 ustawy wyraźnie wynika, że do stwierdzenia niezdolności do pracy nie jest wystarczające samo występowanie naruszenia sprawności organizmu (choroby), lecz jednocześnie naruszenie to musi powodować całkowitą lub częściową utratę zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, nie rokując odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Natomiast zgodnie z jej art. 13 przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, oraz możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Dokonując analizy pojęcia „całkowita niezdolność do pracy” należy brać pod uwagę zarówno kryterium biologiczne (stan organizmu dotkniętego schorzeniami naruszającymi jego sprawność w stopniu powodującym całkowitą niezdolność do jakiejkolwiek pracy), jak i ekonomiczne (całkowita utrata zdolności do zarobkowania wykonywaniem jakiejkolwiek pracy). Osobą całkowicie niezdolną do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 2 ustawy jest więc osoba, która spełniła obydwa te kryteria, a więc jest dotknięta upośledzeniem zarówno biologicznym, jak i ekonomicznym (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 grudnia 2004 r., I UK 28/04). W orzecznictwie przyjmuje się również (wyroki Sądu Najwyższego z dnia 20 sierpnia 2003 r., II UK 11/03 oraz z dnia 5 lipca 2005 r., I UK 222/04), że decydującą dla stwierdzenia niezdolności do pracy jest utrata możliwości wykonywania pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu przy braku rokowania odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Gdy więc biologiczny stan kalectwa lub choroba, nie powodują naruszenia sprawności organizmu w stopniu mającym wpływ na zdolność do pracy dotychczas wykonywanej lub innej mieszczącej się w ramach posiadanych lub możliwych do uzyskania kwalifikacji, to brak prawa do tego świadczenia.

Prawa tego nie można w szczególności wywodzić z przewidzianych w art. 13 ustawy przesłanek, a więc: stopnia naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwości wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowości przekwalifikowania zawodowego, przy wzięciu pod uwagę rodzaju i charakteru dotychczas wykonywanej pracy, poziomu wykształcenia, wieku i predyspozycji psychofizycznych, bowiem odnoszą się one tylko do ustalania stopnia lub trwałości niezdolności do pracy. Są więc bez znaczenia, jeżeli aspekt biologiczny (medyczny) wskazuje na zachowanie zdolności do pracy. Obiektywna możliwość podjęcia dotychczasowego lub innego zatrudnienia, zgodnie z poziomem kwalifikacji, wykształcenia, wieku i predyspozycji psychofizycznych może być brana pod uwagę tylko wówczas, gdy ubiegający się o rentę jest niezdolny do pracy z medycznego punktu widzenia, gdyż oba te aspekty muszą występować łącznie (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 r., II UKN 675/98, OSNAPiUS 2000 nr 16, poz. 624). O niezdolności do pracy nie decyduje więc niemożność podjęcia innej pracy warunkowana wiekiem, poziomem wykształcenia i predyspozycjami psychofizycznymi, lecz koniunkcja niezdolności do pracy z niezdolnością do przekwalifikowania się do innego zawodu.

Kwestią sporną w niniejszej sprawie było to czy ubezpieczona D. L. jest niezdolna do pracy z ogólnego stanu zdrowia.

Nie budziło wątpliwości Sądu, że ubezpieczona cierpi na określone schorzenia, jednakże to nie fakt występowania schorzeń, a jedynie stopień ich zaawansowania, może powodować niezdolność do pracy. Należy wskazać przy tym, iż subiektywna ocena stanu zdrowia ubezpieczonego i jego przekonanie, że jest niezdolny do pracy, nie może zastąpić oceny dokonanej przez biegłych sądowych – wysokiej klasy specjalistów, którzy w przekonujący sposób uzasadnili swoje stanowisko (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 1998 r., II UKN 466/97, OSNAP 1999/1/25).

Podkreślić należy, iż ubezpieczona D. L. nie przedstawiła dowodów świadczących w jego ocenie o faktycznym stanie zdrowia – w odwołaniu od spornej decyzji pozwanego podała, że wydając orzeczenia o braku niezdolności do pracy lekarz orzecznik i komisja lekarska nie zwróciła należytej uwagi na stan faktyczny chorób i ich skutki, że niesprawność ogranicza podstawowe czynności dnia codziennego. Podała, że wieloletni proces chorobowy spowodował destrukcję stanu fizycznego i psychicznego, a występujące u niej schorzenia uniemożliwiają normalne funkcjonowanie. W szczególności nie przedstawiła wyników badania neurologicznego dotyczącego wskazywanego schorzenia cieśni nadgarstka.

W związku z powyższym, należało stwierdzić, że wnioskodawczyni w żaden sposób nie wykazała się więc, w ocenie Sądu, inicjatywą dowodową, obciążającą ją na podstawie art. 6 k.c. – nie przedłożyła żadnej nowej dokumentacji lekarskiej, która mogła by stanowić podstawę przyjęcia zmiany lub pogorszenia się jej stanu zdrowia, odnośnie której formułowała twierdzenia, co stanowiło jej obowiązek – jak wskazał Sąd Najwyższy mówiąc, iż sąd ubezpieczeń społecznych nie ma obowiązku prowadzenia postępowania dowodowego z urzędu. Odrębny charakter postępowania nie wyłącza zasady kontradyktoryjności w tych sprawach, w tym ciężaru dowodzenia twierdzeń przez ubezpieczonego w sprawie o rentę z tytułu niezdolności do pracy - art. 232 k.p.c. (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 lutego 2011 r., II UK 269/10). Tym samym jego stanowisko o niezdolności do pracy - stanowiące jedynie subiektywne odczucia co do stanu zdrowia – nie zasługiwało na uwzględnienie.

W celu ustalenia, czy stan zdrowia strony wskazuje, że utraciła ona całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy należy ustalić: stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowości przekwalifikowania zawodowego biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychiczne, najwcześniejszą datę powstania ustalonego stopnia niezdolności do pracy oraz trwałość lub przewidywany okres (od kiedy do kiedy) niezdolności do pracy - konieczne były wiadomości specjalne, zatem Sąd na mocy art. 279, 284 i 292 k.p.c. dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych pulmonologia, dermatologa, ortopedy i psychiatry. Byli oni zgodni co do tego, iż brak jest przesłanek uzasadniających uznanie ubezpieczonej za osobę niezdolną do pracy, a co za tym idzie należy zgodzić się z orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z dnia 22 października 2012 r. w zakresie braku niezdolności do pracy ubezpieczonej oraz wydaną na jej podstawie decyzją pozwanego z dnia 23 października 2012 r. o odmowie ubezpieczonej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy z ogólnego stanu zdrowia, od której odwołanie stanowi przedmiot niniejszego postępowania.

Powołani w sprawie biegli sądowi rozpoznali u ubezpieczonej D. L. łuszczycę pospolitą skóry w okresie remisji, przewlekłe spastyczne zapalenie oskrzeli w postaci umiarkowanej, zaburzenia czynnościowe w formie odczynu depresyjnego, zmiany zwyrodnieniowej stopy prawej, cechy elektrofizjologiczne zespołu cieśni kanału nadgarstka.

Zarówno w treści wydanych przez siebie opinii jak i opinii uzupełniających biegli sądowi stwierdzili, iż ubezpieczona nie jest ani częściowo ani całkowicie niezdolna do pracy.

Biegły sądowy dermatolog podkreślił dodatkowo, że występujące okresowo u ubezpieczonej zmiany łuszczycowe skóry poddają się leczeniu (w dniu badania nie było żadnych cech zapalnych), dając długotrwałe remisje.

Biegły sądowy psychiatra wskazał, że obraz kliniczny nie wskazuje ewidentnych faz depresyjnych z okresami remisji, a stan psychiczny jest współmierny do zaistniałych czynników reaktywnych.

Biegły sądowy ortopeda podał z kolei, że w badaniu sądowym nie wykazano upośledzenia sprawności ruchowej, chód ubezpieczonej jest wydolny, a sprawność manualna dobra. Zgłaszanym dolegliwościom nie towarzyszy upośledzenie ruchomości stawów, zaniki mięśniowe czy przykurcze. Brak również ewentualnej ciasnoty barku. Wysięki i zwyrodnienia nie mają znaczenia dla oceny zdolności o pracy w zawodzie ubezpieczonej – decyduje ocena stanu funkcjonalnego. Brak jest zaników mięśni w obrębie rąk, a ruchomość czynna palców jest pełna.

Sąd przyjął przedstawione opinie wszystkich powołanych w sprawie biegłych za podstawę rozstrzygnięcia w sprawie, ponieważ w jego ocenie są one miarodajne, wnioski w nich wysnute logiczne i właściwe (a równocześnie zbieżne), zaś ich uzasadnienie wyczerpujące i przekonywujące.

Podkreślenia wymaga, że ubezpieczona kwestionowała opinie wszystkich biegłych sądowych wydających opinie w niniejszej sprawie. W związku z powyższym, Sąd zobowiązał ich do wydania opinii uzupełniających w przedmiocie występowania u bezpiecznej niezdolności do pracy. Uznając zarzuty ubezpieczonej za pozbawione podstaw biegli podtrzymali jednak swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie. Dodatkowo należy wskazać, że przedstawione przez ubezpieczoną zarzuty nie miały merytorycznego charakteru ani nie zostały podparte jakąkolwiek dokumentacją medyczną, wobec czego Sąd uznał je za bezpodstawna polemikę ze stanowiskiem specjalistów z zakresu medycyny. (vide: zarzuty – k. 59 akt sprawy).

W tym miejscu zauważyć również należy, że specyfika oceny dowodu z opinii biegłych wyraża się w tym, że sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest przez Sąd – który nie posiada wiadomości specjalnych – tylko w zakresie zgodności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej. Kryteria oceny tego dowodu stanowią również: poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania sformułowanych w nich stanowisk oraz stopień stanowczości wyrażonych w nich ocen.

Sąd uznał zatem, stosownie do opinii oraz opinii uzupełniających powołanych w sprawie biegłych i rozpoznanych przez nich schorzeń, a w szczególności mając na uwadze kompetencję ograniczoną w zasadzie do możliwości opiniowania stanu zdrowia ubezpieczonej zgodnie z zakresem posiadanej specjalizacji, iż bez wątpienia stanowiska biegłych wyrażone w poszczególnych ich opiniach przemawiają przeciwko uznaniu ubezpieczonej za niezdolną do pracy z ogólnego stanu zdrowia i brak jest jakichkolwiek podstaw, przy dysponowaniu wystarczającymi i należycie uzasadnionymi opiniami w sprawie, do zakwestionowania którejkolwiek z nich.

Wiarygodne dla Sądu opinie biegłych, nie potwierdziły stanowiska ubezpieczonej, iż wskazywane przez nią schorzenia czynią ją w jakimkolwiek stopniu niezdolną do pracy z ogólnego stanu zdrowia. Sąd zważył, iż opinie sporządzone przez poszczególnych biegłych są rzetelne, a ich wnioski logiczne i prawidłowo uzasadnione. Zostały w każdym wypadku wydane przez lekarza – specjalistę z dziedziny medycyny adekwatnej do wskazywanych przez ubezpieczonego schorzeń i są miarodajnym oraz rzetelnym środkiem dowodowym. Sąd w pełni podziela ich ustalenia i wnioski. Opinie zostały wydane przez biegłych po dokonaniu oględzin i badaniu ubezpieczonego, analizie przedłożonej oryginalnej dokumentacji i w oparciu o wyniki badań znajdujące się w aktach ZUS. Wyczerpująco zostały opisane stwierdzone u ubezpieczonej schorzenia i ich wpływ na jej zdolność do pracy, a opisany w opiniach stan przedmiotowy ubezpieczonej koresponduje z wnioskami ostatecznymi opinii.

Podsumowując, z przytoczonych względów, Sąd nie znalazł podstaw do podważenia opinii biegłych sądowych i w związku z powyższym, na podstawie przeprowadzonego postępowania dowodowego uznał, iż odwołująca się D. L. nie jest niezdolna do pracy i nie spełnia warunków do przyznania prawa do świadczenia rentowego w postaci renty z tytułu niezdolności do pracy z ogólnego stanu zdrowia.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oraz cytowanych powyżej przepisów, Sąd Okręgowy oddalił odwołanie ubezpieczonej D. L. od decyzji pozwanego organu rentowego z dnia 23 października 2012 r.

SSA w SO Ewa Downar-Zapolska