Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gdańsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 kwietnia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gdańsku

VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Elżbieta Zabrocka

Protokolant: st. sekr. sądowy Sylwia Kowalska

po rozpoznaniu w dniu 9 kwietnia 2014 r. w Gdańsku

sprawy J. Ł.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania J. Ł.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

z dnia 13 listopada 2013 r. nr (...)

zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. i przyznaje ubezpieczonemu J. Ł. prawo do emerytury od dnia 1 listopada 2013 r.

Sygn. akt VII U 2713/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 13 listopada 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił J. Ł. prawa do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych na podstawie art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, albowiem wnioskodawca na dzień 01 stycznia 1999r. nie legitymuje się 15 letnim okresem pracy w szczególnych warunkach.

W odwołaniu od powyższej decyzji wnioskodawca wniósł o jej zmianę i przyznanie prawa emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach. Wskazał, iż był zatrudniony na Politechnice G. w okresie od 16.09.1973 r. do 31.12.1993 r. i w całym tym okresie wykonywał pracę w warunkach szczególnych, przy czym był zatrudniony na różnych stanowiskach. Dodatkowo wyjaśnił, że w okresie tegoż zatrudnienia ukończył studia wyższe i uzyskał tytuł inżyniera, z uwagi na powyższe z dniem 01.07.1985 r. zakład pracy – Politechnika G. powierzył mu stanowisko specjalisty, z nowym wynagrodzeniem zasadniczym, na podstawie nowego angażu z 01.07.1985 r., w którym także stwierdzono, iż pozostałe warunki umowy o pracę pozostają bez zmian. Podał, iż na tym stanowisku pracował w okresie od 01.07.1985r. do 31.12.1993 r.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. wniósł o oddalenie odwołania ubezpieczonego, podtrzymując stanowisko jak w zaskarżonej decyzji. Dodatkowo wskazał, iż nie zaliczył do pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia na Politechnice G. od 16.09.1973r. do 15.03.1974 r. na stanowisku stażysty i okresu od 01.07.1985 r. do 31 .12.1993 r. na stanowisku specjalisty, z uwagi , iż ww. stanowiska nie są wymienione w rozporządzeniu Ministra Nauki , Szkolnictwa Wyższego i Techniki z dnia 25.10.1983 r. jako kwalifikujące do pracy w szczególnych warunkach.

Wnioskodawca pismem z dnia 24.01.2014r. wniósł o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka Z. Z..

(vide : pismo z dnia 24.01.0214 r. k. 12)

Sąd ustalił co następuje:

Ubezpieczony J. Ł. urodzony (...), w dniu 04 listopada 2013 r . wystąpił z wnioskiem o przyznanie mu prawa do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych .

Zaskarżoną w niniejszej sprawie decyzją z dnia 13. 11. 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił wnioskodawcy J. Ł. prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnym warunkach, z uwagi na niespełnienie warunków nabycia tego prawa.

Wnioskodawca jest członkiem OFE ale złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na koncie w OFE w dochody budżetu państwa .

W toku postępowania przed organem rentowym pozwany zaliczył ubezpieczonemu na dzień 01 stycznia 1999 r. staż sumaryczny w wymiarze 25 lat, 4 miesięcy i 24 dni okresów składkowych i nieskładkowych, oraz 11 lat, 3 miesiące i 16 dni okresu pracy w szczególnych warunkach.

Okoliczności bezsporne, vide : wniosek – k. 1-3 plik akt ubezpieczeniowych, karta przebiegu zatrudnienia k. 28, decyzja ZUS z dnia 13.11.2013. k.29 akt ubezpieczeniowych

Wnioskodawca J. Ł. z zawodu inżynier. Był zatrudniony na Politechnice G. w G. na Wydziale (...)w okresie od 16 września 1973 r. do 31 grudnia 1993 r.

Pracował w komórce Naukowo Badawczej tj. Zespole (...), komórka mieściła się na Wydziale (...). Zespołem, kierował J. S., który zmarł w lipcu 1993 r. po jego śmierci zespół rozwiązano.

Wnioskodawca wykonywał pracę w środowisku gdzie występowało promieniowanie elektromagnetyczne. Komórka, w której zatrudniony był wnioskodawca nie była komórką dydaktyczną, zajmowała się opracowaniem urządzeń radionawigacyjnych do określenia pozycji na lądzie, wodzie i w powietrzu. Urządzenia były odpowiednikiem obecnego GPS. Na lądzie były ustawione nadajniki a więc źródła fal elektromagnetycznych, natomiast użytkownicy posiadali odbiorniki, które za pomocą odbioru fal z nadajników umożliwiały lokalizację obiektu. W zespole pracowało maksymalnie 7 osób. Praca odbywała się w czterech pomieszczeniach Wydziału Elektroniki. W tych pomieszczeniach znajdowały się stanowiska, na których sprawdzano detale - elementy składowe urządzeń, dokonywano łączenia detali w większe bloki a następnie odbywały się testy urządzeń. Urządzenia były instalowane w terenie. Zespół, w którym zatrudniony był wnioskodawca wykonywał urządzenia dla Poru Północnego, później dla Stoczni. Urządzenia były też wykorzystane w agrolotnictwie . Urządzenia były tworzone także dla W. Zachodniego i Środkowego .

J. Ł. w okresie pracy na Politechnice G. od 16.09.1973 r. do 15.03.1974 r. był zatrudniony na stanowisku stażysty. Zakres obowiązków stażysty pokrywał się z zakresem obowiązków pracownika. Wnioskodawca był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy. Do zakresu jego obowiązków wówczas należało wykonanie generatora na podstawie projektu, przetestowanie go i dołączenie do urządzenia. W każdym pomieszczeniu, w którym zatrudniony był wnioskodawca generowanie było pole elektromagnetyczne. Następnie wnioskodawca został zatrudniony na stanowisku laboranta ( od 16.03.1974 r. do 31.12.1977r.), wykonując tę samą pracę. Świadczył ją w warunkach gdzie generowanie było pole elektromagnetyczne, miał jedynie większą odpowiedzialność. Kolejnym stanowiskiem na jakim był zatrudniony wnioskodawca to stanowisko technika (od 01.01.1978 r. do 31.12.1980 r.).

Z upływem czasu zmieniały się elementy składkowe urządzeń a także całe urządzenia. Jednak zakres obowiązków wnioskodawcy na stanowisku stażysty , laboranta, technika i starszego technika nie zmieniał się. Jedynie zadania co do zasady były bardziej skomplikowane. Awans wnioskodawcy na stanowisko starszego technika (od 01.01.1981r. do 30.06.1985 r.), był ściśle związany okresem pracy- stażem pracy, zdobytym doświadczeniami. Zakres zdań i miejsce ich wykonywania zostały nie zmienione.

Wnioskodawca po ukończeniu studiów na Politechnice G. w dniu 26.06.1985 r., wystąpił z wnioskiem do pracodawcy o przeszeregowanie. Od dnia 01.07.1985r. powierzono wnioskodawcy stanowisko specjalisty (od 01.07.1985 r. do 31.12.1993 r.). Zakres obowiązków pozostał bez zmian. Wnioskodawcy powierzono nowe zadania związane z budową i testowaniem urządzeń radionawigacyjnych. W tym czasie w zespole zatrudnionych było trzy osoby łącznie z kierownikiem .

Zakres obowiązków ubezpieczonego na stanowisku specjalisty w dalszym ciągu związany był z pracami wykonywanymi z narażeniem na działanie pola elektromagnetycznego. Wykonywał te same zadania jak poprzednio. Zmieniał się tylko stopień ich skomplikowania .

Poza pracami stricte technicznymi , w czasie pracy na każdym z zajmowanych stanowisk , ubezpieczony zajmował się tworzeniem dokumentacji dotyczącej opracowywanego elementu czy urządzenia , w tym również dokumentacji dotyczącej przeprowadzanych prób . Do zdań wnioskodawcy należało także tworzenie zamówień na materiały potrzebne do pracy. Nie można było zlecić tych zadań innym osobom, gdyż prace objęte były procedurą tajności.

Obsługą administracyjną Zespołu , w którym pracował ubezpieczony , zajmował się Instytut (...).

Z. D. był zatrudniony na Politechnice G. od 01.04.1974r do 30.10.1994 r., od 1992 r. pracował wraz z wnioskodawcą w jednym zespole, zajmował się częścią odbiorczą urządzenia, nie był narażony na działanie pola magnetycznego.

Dowód:

akta osobowe w tym świadectwo pracy z dnia 31.12.1993 r. k. 33, świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 20.09.2013 r. k.39, wyjaśnienia k. 40, informacja z dnia 24.08.1973 r , k. 2,

akta sprawy w tym zeznania świadka Z. Z. k. 27-28 wraz z nagraniem na płycie CD k.29, zeznania wnioskodawcy k. 28 wraz z słuchaniem informacyjnym k. 25-27 wraz nagraniem na płycie CD k. 29

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentacji zgromadzonej w aktach ubezpieczeniowych pozwanego organu emerytalnego, aktach osobowych, oraz dokumentacji z akt sprawy, której prawdziwość i rzetelność nie była przez żadną ze stron kwestionowana. Sąd również nie znalazł podstaw do podważenia jej wiarygodności z urzędu.

Podstawą ustaleń stanu faktycznego stanowiły także zeznania świadka Z. Z., które zasługiwały na wiarę, albowiem były jasne, spójne, rzetelne i razem z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie tworzyły zwartą i logiczną całość. W poczet materiału dowodowego Sąd zaliczył także zeznania wnioskodawcy J. Ł., które ocenił jako wiarygodne i zbieżne z zeznaniami świadka.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W świetle poczynionych ustaleń faktycznych odwołanie skarżącego J. Ł. zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem niniejszego postępowania była kwestia ustalenia prawa ubezpieczonego do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnych warunkach.

Wyniki przeprowadzonego przez Sąd postępowania dowodowego wykazały, że wnioskodawca legitymuje się wymaganym 15 – letnim stażem pracy w szczególnych warunkach, co sprawia, że stanowisko organu emerytalnego odmawiające wnioskodawcy prawa do wcześniejszej emerytury, nie jest słuszne.

Ogólne zasady nabywania prawa do emerytury dla ubezpieczonych urodzonych po 1948 r. zostały uregulowane w treści art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tj. Dz. U. z 2009, Nr 153 poz. 1227 ze zm.), zgodnie z którym ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, tj. spełniają łącznie następujące warunki:

1)legitymują się okresem zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż: 65 lat - dla mężczyzn, 60 dla kobiet,

2) mają okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej: 25 lat dla mężczyzn, 20 dla kobiet,

3 ) nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego albo złożyli wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Podkreślenia wymaga, iż art. 184 ust 2, zmieniony został przez art. 1 pkt 20 ustawy z dnia 11 maja 2012 r. ( Dz.U.2012.637) z dniem 1 stycznia 2013r., co skutkuje tym iż od 1 stycznia 2013r. aby uzyskać uprawnienia do emerytury w warunkach szczególnych nie ma konieczności spełniania przesłanki rozwiązania stosunku pracy.

Podkreślić także należy, iż dla uzyskania uprawnień do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym wymagane jest osiągnięcie wskazanego w przepisach wykonawczych wieku, a także przepracowanie określonej ilości lat w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze.

Aktem wykonawczym, do którego odsyła ustawa o emeryturach i rentach z FUS, jest rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Stosownie do treści § 4 tego rozporządzenia pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

W wykazie A – prac w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego – stanowiącym załącznik do rozporządzenia, w dziale XIV

( prace różne) pod poz. 4 wskazano prace narażające na działanie promieniowania jonizującego oraz prace narażające na działanie pól elektromagnetycznych w zakresie od 0,1 do 300.000 MHz w strefie zagrożenia, natomiast w Zarządzeniu nr 37 Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki z dnia 25 .10.1983 r. ( Dz. Urz. Nr 6 z 1983 r.) w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu nauki, szkolnictwa wyższego i techniki w dziale XIV ( prace różne ) poz. 4 (prace narażające na działanie promieniowania jonizującego oraz prace narażające na działanie pól elektromagnetycznych w zakresie od 0,1 do 300.000 MHz w strefie zagrożenia) w pkt 1 wskazano laborant i inni pracownicy zatrudnieni w laboratorium i pracowniach wyposażonych w aparaturę izotopową i rentgenowską, w pkt 2 wskazano operator generatorów wysokiej częstotliwości a w pkt 3 wskazano technika, asystenta stanowisk laboratoryjnych i układów otwartych wytwarzających pole elektromagnetyczne.

Dodatkowo wskazać należy, iż zgodnie z przepisem § 2 ust 1 i 2 powołanego wyżej rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Okresy pracy natomiast, o których mowa w ust. 1, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy (§ 2 ust. 2).

Trzeba jednak zwrócić uwagę, że zgodnie z utartą praktyką i orzecznictwem w postępowaniu przed sądem okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przewidziane rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze mogą być ustalane także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia z zakładu pracy (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 1984 r., III UZP 6/84 oraz uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21 września 1984 r. III UZP 48/84), a więc wszelkimi dopuszczalnymi przez prawo środkami dowodowymi.

Bezspornym jest, iż ubezpieczony na dzień 01 stycznia 1999 r. udokumentował okres składkowy i nieskładkowy w wymiarze 25 lat, 4 miesiące i 24 dni, oraz okres pracy w szczególnych warunkach w wymiarze 11 lat, 3 miesiące i 16 dni, jest członkiem OFE ale złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na koncie w funduszu w dochody budżetu państwa.

Wynik przeprowadzonego w sprawie postępowania dowodowego potwierdza w sposób nie budzących żadnych wątpliwości interpretacyjnych, iż wnioskodawca w całym okresie zatrudnienia na Politechnice G. od 16 września 1973 r. do 31 grudnia 1993 r.,

zajmując w tym czasie różne stanowiska (asystenta, laboranta , technika , starszego technika i specjalisty ) stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę w środowisku narażającym na działanie promieniowania jonizującego oraz prace narażające na działanie pól elektromagnetycznych w zakresie od 0,1 do 300.000 MHz w strefie zagrożenia.

Pozwany odmawiając zaliczenia spornego okresu od 16.09.1973r. do 15.03.1974 r. (stanowisko stażysty) oraz okresu od 01.07.1985 r. do 31 .12.1993 r. (stanowisko specjalisty) wskazywał, iż stanowiska te nie są wymienione w przepisach resortowych tj. w Zarządzeniu nr 37 Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki z dnia 25 .10.1983 r. ( Dz. Urz. Nr 6 z 1983 r.) w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu nauki, szkolnictwa wyższego i techniki.

Wnioskodawca podnosi, że przez cały okres zatrudnienia na Politechnice G. w Zespole (...), na Wydziale (...)wykonywał prace w narażeniu na oddziaływanie pola elektromagnetycznego a zakres tych prac był tożsamy.

Na początku rozważań wskazać należy, że świadectwo pracy, czy świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach nie jest dokumentem urzędowym w rozumieniu art. 244 § 1 i 2 k.p.c., gdyż podmiot wydający to świadectwo nie jest organem państwowym ani organem wykonującym zadania z zakresu administracji państwowej.

Dlatego też w ramach postępowania sądowego Sąd ocenia zarówno zasadność odmowy wydania przez pracodawcę świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach, jak i zasadność umieszczenia w świadectwie pracy wzmianki, że pracownik wykonywał pracę w warunkach szczególnych (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 kwietnia 1999 r., II UKN 619/98, OSNP 2000 Nr 11, poz. 439).

Ponadto przepisy regulujące postępowanie o świadczenia emerytalno-rentowe przed organem rentowym nie mają zastosowania w postępowaniu sądowym, które regulowane jest przepisami kodeksu postępowania cywilnego. Ewentualne ograniczenia dowodowe mogą zatem wynikać jedynie z przepisów tego kodeksu, przy czym przepisy regulujące postępowanie w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych (art. 477 ⁸ i następne k.p.c.) nie zawierają dodatkowych ograniczeń w stosunku do przepisów ogólnych regulujących postępowanie dowodowe ( art. 235-309 k.p.c.). Powyższe oznacza, iż okoliczności, od których uzależnione jest prawo do emerytury mogą być wykazywane wszelkimi środkami dowodowymi przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego, w tym także zeznaniami świadków czy opiniami biegłych, co znajduje bezpośrednie odzwierciedlenie w orzecznictwie Sądu Najwyższego (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 8 sierpnia 2006 r., I UK 27/06, OSNP 2007 nr 15-16, poz. 235, z dnia 2 lutego 1996 r., II URN 3/95, OSNAPiUS 1996 Nr 16, poz. 239, z dnia 25 lipca 1997 r., II UKN 186/97, OSNAPiUS 1998 Nr 11, poz. 342 oraz z dnia 14 czerwca 2006 r., I UK 115/06, OSNP 2007 nr 17-18, poz. 257).

Podkreślenia także wymaga, iż wykazy resortowe, mające za zadanie uszczegółowienie wykazu prac zawartego w rozporządzeniu Rady Ministrów, muszą być dostosowane do treści załącznika do wymienionego rozporządzenia. Mają charakter porządkujący, ale nie stanowią aktu normatywnego powszechnie obowiązującego, a więc ich treść nie jest wiążąca przy ustalaniu prawa do wcześniejszej emerytury. Gdy wymienione w nich stanowiska nie odpowiadają wykazowi prac ujętemu w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów, nie wywołują skutków przewidzianych w art. 32 ust. 1 ustawy emerytalno-rentowej (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 stycznia 2012 r., II UK 103/11, niepubl.).

Wnioskodawca legitymuje się świadectwem wykonywania pracy w szczególnych warunkach za okres zatrudnienia na Politechnice G. z dnia 20.9.2013 r., w którym zakład pracy wskazał stanowiska pracy na jakich wnioskodawca był zatrudniony, okres zatrudnienia w szczególnych warunkach oraz opisał także charakter wykonywanego zatrudnienia w oparciu o przepisy rozporządzenia.

Całościowa analiza zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego, oparta w szczególności o zeznaniach świadka, zeznaniach wnioskodawcy oraz dokumentacji z akt osobowych w sposób nie budzący żadnych wątpliwości interpretacyjnych potwierdza, iż wnioskodawca w okresie zatrudnienia w wykonywał pracę w szczególnych warunkach w środowisku narażającym na działanie promieniowania jonizującego oraz prace narażające na działanie pól elektromagnetycznych w zakresie od 0,1 do 300.000 MHz w strefie zagrożenia

a pracę te wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Okoliczności te zostały wykazane dokumentami z akt osobowych w tym w szczególności świadectwem pracy z dnia 31.12.1993 r. (k. 33), świadectwem wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 20.09.2013 r. (k.39), wyjaśnieniami (k. 40), informacją z dnia 24.08.1973 r. ( k. 2) a także doprecyzowane zeznaniami świadka Z. Z. i samego wnioskodawcy.

Świadek powołany w sprawie był współpracownikiem wnioskodawcy za część spornego okres zatrudnienia, pracował w tym samym zespole a to uzasadnia jego wiedzę co środowiska pracy, charakteru pracy, zakresu obowiązków i charakter wykonywanego zatrudnienia.

W tym miejscu celowym jest wskazanie, że nie możliwości powołania innych dowodów z osobowych źródeł dowodowych z uwagi, iż kierownik zespołu zmarł w lipcu 1993 r. a pozostali członkowie przebywają na stałe zagranicą.

Jednakże wynik przeprowadzonego postępowania dowodowego potwierdził, iż wnioskodawca wykonując pracę na Politechnice G. przez cały okres zatrudnienia niezależnie od zajmowanego stanowiska był narażony na działanie pól elektromagnetycznych w zakresie od 0,1 do 300.000 MHz w strefie zagrożenia a pracę w tym środowisku wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Kolejne przeszeregowania ubezpieczonego nie powodowały zmiany charakteru pracy co do zasady (chyba , że na coraz bardziej skomplikowaną ), była ona bowiem wykonywana w tym samym środowisku i dotyczyła tych samych urządzeń. Wynikały one ze stażu pracy , zdobycia większych umiejętności, jak i uzyskania w 1985 r. tytułu inżyniera .

Biorąc pod uwagę, powyższe w ocenie Sądu ubezpieczony spełnił wszystkie przesłanki dla nabycia emerytury w obniżonym wieku, ponieważ w dniu 10 kwietnia 2013 r. ukończył 60 lat, na dzień 01 stycznia 1999 r. udokumentował okres składkowy i nieskładkowy w wymiarze, co najmniej 25 lat, jest członkiem OFE ale złożył wniosek o przekazanie środków. Wynik przeprowadzonego w sprawie postępowania dowodowego wykazał, iż wnioskodawca legitymuje się 15 letnim stażem pracy w szczególnych warunkach w wobec doliczenia do zaliczonego przez ZUS okresu 11 lat , 3 miesięcy i 16 dni okresu zatrudnienia na stanowisku stażysty i specjalisty w Zespole (...).

Uwzględnienie, ww. okresów pracy, wskazuje, iż staż pracy wnioskodawcy w warunkach szczególnych jest dłuższy niż wymagany ustawą, a zatem, zgodnie z przepisem § 4 rozporządzenia, oznacza spełnienie tego wymogu do przyznania wnioskodawcy świadczenia emerytalnego w wieku obniżonym.

W konkluzji, z wyżej przytoczonych względów Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. w związku z cytowanymi wyżej przepisami, zmienił decyzje organu rentowego z dnia 13.11.2013r.. i przyznał wnioskodawcy prawo do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach od dnia 01 listopada 2013 r., mając na uwadze fakt, iż ubezpieczony w dniu 10.04.2013 r. ukończył 60 rok życia a w dniu 04.11.2013 r. złożył wniosek o przyznanie wnioskowanego świadczenia oraz dyspozycję art. 129 w zw. z art. 100 ust. 1 cyt. ustawy emerytalnej, zgodnie z którą świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca w którym zgłoszono wniosek.

/-/ SSO Elżbieta Zabrocka