Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gdańsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Gdańsk, 14 października 2025 roku

Sąd Okręgowy w Gdańsku, VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Joanna Wojnicka-Blicharz

Protokolant: sekretarz sądowy Katarzyna Jabłońska

po rozpoznaniu 7 października 2025 roku w Gdańsku na rozprawie

sprawy M. Z.

z udziałem D. Z.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w G.

o ustalenie istnienia bądź nieistnienia obowiązku podlegania ubezpieczeniom/u: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu

na skutek odwołania M. Z. od decyzji z dnia 20 czerwca 2024 r. znak: nr (...); (...)

I.  oddala odwołanie;

II.  zasądza od ubezpieczonej M. Z. na rzecz pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. kwotę 360 złotych /trzysta sześćdziesiąt/ tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od uprawomocnienia się orzeczenia o kosztach do dnia zapłaty.

sędzia Joanna Wojnicka-Blicharz

Sygn. akt VII U 2354/24

UZASADNIENIE

Decyzją z 20 czerwca 2024 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. stwierdził, że M. W. jako pracownik u płatnika składek D. Z. nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu od 1 listopada 2023r.

Zakład wskazał, iż w świetle dokonanych ustaleń okoliczności zatrudnienia i faktycznego wykonywania pracy na podstawie umowy o pracę przez ubezpieczoną u płatnika składek budzą uzasadnione wątpliwości. Organ podał, iż w toku postępowania nie zostały przedłożone dowody aktywności ubezpieczonej na zajmowanym przez nią stanowisku. Zakład stwierdził, że formalnie zawarto umowę o pracę pomiędzy stronami, lecz miało to na celu zapewnienie ubezpieczonej prawa do nienależnych świadczeń z ubezpieczenia społecznego. Organ rentowy stwierdził, że umowa o pracę z dnia 1 listopada 2023 r. została zawarta w celu obejścia prawa i dla pozoru. (k. 143-149 akt ubezpieczeniowych).

Odwołanie od powyższej decyzji złożyła ubezpieczona M. W., zaskarżając ją w całości i wnosząc o jej zmianę i uznanie, że ubezpieczona podlegała obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym jako pracownik od dnia 1 listopada 2023 r. do nadal. Nadto wniosła o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych.

Ubezpieczona wskazała, że podjęła pracę i ją wykonywała na rzecz płatnika składek w dogodnych dla niej warunkach i na odpowiadających jej zasadach, za co uzyskiwała adekwatne wynagrodzenie. Wskazała też, że nie miało to na celu obejście przepisów prawa. W jej ocenie świadczenie pracy czy jej podjęcie przez kobietę w ciąży nie jest zabronione obowiązującymi przepisami. Wskazała ponadto, że planuje wrócić do pracy u płatnika składek po odbyciu urlopu macierzyńskiego (k. 3-16 akt sprawy).

W odpowiedzi na powyższe odwołanie pozwany organ rentowy wniósł o jego oddalenie w całości, powołując się na argumentację przedstawioną w zaskarżonej decyzji oraz zasądzenie na rzecz organu rentowego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych (k. 47-49 v. akt sprawy).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Płatnik składek D. Z. od 9 listopada 2021 r. prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą pod firmą (...). Stałym miejscem wykonywania działalności jest G., ul. (...). Jako przeważający przedmiot działalności we wpisie do CEIDG widnieje: transport drogowy towarów.

okoliczności bezsporne, a nadto: dane z CEiDG znane sądowi z urzędu,

M. Z. (wcześniej W.) urodziła się (...) posiada wykształcenie średnie, z zawodu jest sprzedawcą. Przed spornym zatrudnieniem ubezpieczona była aktywna zawodowo. M. W. była zatrudniona w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. od 4 stycznia 2022 r. do 3 kwietnia 2023 r. na stanowisku referenta.

Uprzednio w dniu (...) ubezpieczona urodziła syna H. Z. i wówczas przebywała na urlopie macierzyńskim do 17 listopada 2023 r.

M. W. zawarła związek małżeński z D. Z. w dniu (...)

okoliczności bezsporne, a nadto świadectwo ukończenia uzupełniającego liceum ogólnokształcącego dla dorosłych k. 23 akt ubezpieczeniowych, świadectwo pracy z 3 kwietnia 2023 r. k. 25-27 akt ubezpieczeniowych, odpis skrócony aktu małżeństwa k. 12-13 akt sprawy,

Pomiędzy ubezpieczoną M. W., a płatnikiem składek D. Z. została podpisana umowa o pracę opatrzona datą 1 listopada 2023 r. W dokumencie wskazano, że umowa jest zawarta na czas nieokreślony. Zgodnie z treścią tej umowy M. W. miała zostać zatrudniona w pełnym wymiaru czasu pracy na stanowisku obsługi biurowej, za wynagrodzeniem w wysokości 4300, 00 zł brutto. Miejsce wykonywania pracy ustalono na województwo (...). Termin rozpoczęcia pracy określono na dzień 1 listopada 2023 r.

Do obowiązków ubezpieczonej na stanowisku obsługa biurowa miało należeć przygotowanie i kontrola dokumentów, archiwizacja dokumentów, dbanie o prawidłowe ich przechowywanie, fakturowanie, weryfikacja i obsługa płatności, ścisła współpraca z zewnętrznym biurem rachunkowym oraz agentem PZU, koordynowanie sprawnego obiegu dokumentów w firmie, bieżąca obsługa zleceń firmy, profesjonalny kontakt z klientem, monitoring wykonanych usłg oraz dbanie o wysoką jakość i terminowość realizacji zleceń, przygotowanie korespondencji wychodzącej, wsparcie bieżącej obsługi spraw administracyjnych.

dowód: umowa o pracę z 01.11.2023 r. - k. 19 akt ubezpieczeniowych, zakres obowiązków k. 29 akt ubezpieczeniowych,

Sporządzono dokument bez daty, w którym wskazano, że ubezpieczona odbyła szkolenie wstępne w dziedzinie bhp. Instruktaż ogólny został według treści dokumentu przeprowadzony przez J. M., zaś instruktaż stanowiskowy został przeprowadzony przez płatnika składek w dniu 3.11.2023 r. Ubezpieczona nie legitymowała się orzeczeniem lekarskim o zdolności do pracy na stanowisku obsługi biurowej.

dowód: karta szkolenia wstępnego w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy – k. 21 akt ubezpieczeniowych,

Płatnik składek dokonał zgłoszenia ubezpieczonej M. W. do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych: emerytalnego, rentowych, chorobowego i wypadkowego oraz ubezpieczenia zdrowotnego od 1 listopada 2023 r. z kodem ubezpieczenia 01 10 0 0 (pracownik).

Płatnik złożył za ubezpieczoną imienne raporty miesięcznie RUS RCA, w których naliczył składki na ubezpieczenia społeczne od następujących podstaw wymiaru składek za miesiące:

- 11/2023 r. – 4 300, 00 zł

- 12/2023 r. – 4 300, 00 zł

- 01/2024 r. – 3 440, 00 zł

- 02/2024 r. – 430, 00 zł

- 03/2024 r. – 0, 00 zł.

Imienne raporty miesięczne o wypłaconych świadczeniach i przerwach w opłacaniu składek ZUS RSA, w których wykazał wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy za okresy od 26 stycznia 2024 r. do 31 stycznia 2024 r. w kwocie 742, 08 zł, od 1 lutego 2024 r. do 27 lutego 2024 r. w kwocie 3 339, 36 zł.

M. W. zgłosiła do ZUS roszczenie o wypłatę zasiłku chorobowego za okres od 28 lutego 2024 r. do 21 kwietnia 2024 r. oraz wniosek o zasiłek macierzyński za okres od 9 kwietnia 2024 r. do 26 sierpnia 2024 r.

okoliczności bezsporne

Płatnik składek utworzył stanowisko pracownika biurowego dla ubezpieczonej. Nie prowadził otwartej rekrutacji na to stanowisko, poszukiwał pracownika wśród najbliższego kręgu znajomych i rodziny. Firma płatnika składek w 2023 r. zajmowała się transportem kurierskim, a kierowcą był D. Z.. Firma nie zatrudniała nikogo. Biuro płatnika składek znajduje się w miejscu zamieszkania M. i D. Z..

Płatnik składek nie wyposażył ubezpieczonej w komputer służbowy, ani służbowy telefon komórkowy. Ubezpieczona posiada pełnomocnictwo pocztowe do odbierania korespondencji oraz dostęp do rachunku bankowego firmy. Za pomocą strony Fakturownia ubezpieczona sporządzała kilkanaście faktur miesięcznie. Dokumenty związane z firmą oraz jej księgowością są przechowywane w miejscu zamieszkania płatnika składek oraz ubezpieczonej.

W ramach prowadzonej działalności D. Z. zajmuje się usługami kurierskimi. W spornym okresie współpracował jedynie z firmą (...) i wówczas obsługiwał rejon J. oraz M.. D. Z. poruszał się własnym pojazdem, którym podjeżdżał do sortu i rozwoził przesyłki po rejonie łącznie ok 120 paczek plus odbiory. Transport zajmował płatnikowi cały dzień.

Płatnik wystawiał faktury za wykonane usługi na podstawie kwot na jakie przewiózł towar raz na dwa tygodnie.

Płatnik składek posiada obsługę księgową zewnętrznej firmy Biura Rachunkowego (...). Wyjaśniając potrzebę zatrudnienia pracownika, płatnik wskazał, że potrzebny był mu pracownik, który wesprze go w sprawach biurowych i organizacyjnych tj. fakturowanie, obsługa korespondencji, kontakt z urzędami oraz księgową czy firmą ubezpieczeniową. W przypadku awarii samochodu płatnik składek korzystał z usług wypożyczalni T..

dowód: faktury VAT za usługi transportowe dla (...), olej napędowy na stacji (...), usługi księgowe biura rachunkowego(...), wynajem T. – k. 29-34 akt sprawy, akta osobowe ubezpieczonej oraz podatkowa księga przychodów i rozchodów za okres listopad 2022 r. – sierpień 2024 r., deklaracje dot. podatku VAT za ten okres, deklaracje PIT za lata 2022 i 2023 r. w kopercie k. 98 akt sprawy, kopie deklaracji VAT-7 za okres listopad 2023 r. – sierpień 2024r., deklaracje PIT -36 za lata 2022-2023 k. 125-150 akt sprawy, częściowo zeznania ubezpieczonej – k. 198-199 akt sprawy, protokół elektroniczny – k. 202 akt sprawy, częściowo zeznania płatnika składek – k. 199- 201 akt sprawy, protokół elektroniczny – k. 202 akt sprawy,

Od 26 stycznia 2024 r. M. Z. była niezdolna do pracy. Niezdolność do pracy przypadała w okresie ciąży. W chwili zawarcia umowy o pracę z płatnikiem składek, tj. 1 listopada 2023 r. ubezpieczona była w ciąży. W dniu 8 września 2023 r. odbyła wizytę ginekologiczną, na której potwierdzono ciążę, wiek ciąży ustalono na 9 tydzień. Ubezpieczona urodziła dziecko A. Z. w dniu (...)

okoliczności bezsporne, a nadto dowód: karta ciąży – k. 93-97 akt sprawy, zeznania ubezpieczonej – k. 198-199 akt sprawy, protokół elektroniczny – k. 202 akt sprawy

Płatnik składek nie zatrudnił nowej osoby na zastępstwo za ubezpieczoną M. W. (Z.), jej obowiązki wykonywał w soboty płatnik składek. W okresie od listopada 2023 r. do sierpnia 2024 r. ubezpieczona była jedyna osobą zatrudnioną przez płatnika składek. Po zakończeniu urlopu macierzyńskiego ubezpieczona nie powróciła do pracy u płatnika składek, przebywa na urlopie wychowawczym.

dowód: częściowo zeznania ubezpieczonej – k. 198-199 akt sprawy, protokół elektroniczny – k. 202 akt sprawy, częściowo zeznania płatnika składek – k. 199- 201 akt sprawy, protokół elektroniczny – k. 202 akt sprawy,

Zaskarżoną w niniejszej sprawie decyzją z 20 czerwca 2024 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. stwierdził, że M. W. jako pracownik u płatnika składek D. Z. nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu od 1 listopada 2023r.

okoliczność bezsporna

Wysokość podstawy opodatkowania D. D. (1) zgłoszona do Urzędu Skarbowego za listopad 2023 roku wynosiła 15260 złotych brutto, podatek do uiszczenia 2678 złotych. W miesiącu grudniu 2023 roku wynosiła 13911 złotych, podatek 2448 złotych, w miesiącu styczniu 2024 roku wynosiła 13811 złotych, podatek 2493 złotych, w miesiącu lutym 2024 roku 14033 złotych, podatek 2486 złotych.

/dowód: informacje z urzędu skarbowego karta 123-150/

Sąd zważył, co następuje:

Okoliczności faktyczne w sprawie sąd ustalił w oparciu o dokumenty zgromadzone w toku postępowania. Treść i autentyczność dokumentów nie budziły wątpliwości. Dokumentom urzędowym sąd przyznał moc dowodową zgodnie z art. 244 k.p.c. Jednakże w odniesieniu do umowy o pracę opatrzonej datą 1 listopada 2023 r. sąd nie ocenił jej jako wiarygodne dowód potwierdzający istnienie stosunku pracy. Bezsprzecznie płatnik składek i ubezpieczona podpisali umowę o pracę, jednakże w świetle przeprowadzonego postępowania dowodowego stwierdzić należy, że stron nie łączył stosunek pracy. Sąd nie uznał za wiarygodny materiał dowodowy dokumenty takie jak przedłożone listy płac czy ewidencja czasu pracy w zakresie, w jakim miałby być to dowód wykonywania pracy przez ubezpieczoną. W ocenie Sądu, dokumenty te mogły zostać wytworzone jedynie w celu uwiarygodnienia zatrudnienia ubezpieczonej. Wskazać także należy, iż takiego dowodu nie stanowią również faktury VAT przedłożone z odwołaniem, które potwierdzają jedynie współpracę w zakresie usług transportowych płatnika składek z firmą (...), tankowanie pojazdu na stacjach benzynowych (...) czy korzystanie z usług zewnętrznego biura rachunkowego. Sam fakt, iż fakturowaniem doraźnie mogła zajmować się ubezpieczona w spornym okresie nie dowodzi jednak, iż strony pozostawały w stosunku pracy. Sąd jednakże zauważa, że strona płatnika pozostawała w czynnej współpracy z Dlatego też, nie negując podpisania dokumentu umowy o pracę, dokumenty te nie mogą stanowić podstawy ustalenia charakteru prawnego stosunków prawnych łączących strony. Dodać należy, iż wszystkie ww. dokumenty stanowią dokument prywatny w myśl art. 245 k.p.c., a tym samym są dowodem jedynie na to, że osoba, która go wystawiła, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie.

Sąd wziął również pod uwagę zeznania stron, tj. ubezpieczonej M. Z. oraz płatnika składek D. Z., przy czym zeznaniom tym sąd częściowo odmówił wiarygodności.

Z ostrożnością sąd podszedł do zeznań ubezpieczonej M. Z. i płatnika składek D. Z.. Przede wszystkim sąd zważył, iż ich zeznania były zeznaniami stron postępowania, które niewątpliwie są zainteresowane złożeniem zeznań korzystnych dla siebie. Nadto strony pozostają w związku małżeńskim i wspólnie wychowują dwoje dzieci, zaś działalność gospodarcza ma swoją siedzibę w miejscu ich zamieszkania.

Sąd odmówił wiarygodności zeznaniom M. Z., co do faktycznego świadczenia przez nią pracy na rzecz płatnika składek w pełnym wymiarze czasu pracy, gdyż relacja strony w tej kwestii jest nielogiczna i nieprzekonywująca. Co do wymiaru czasu pracy, to znamiennym jest to, że ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie wynika, aby ubezpieczona faktycznie pozostawała w dyspozycji pracodawcy przez 8 godzin dziennie. Brak wiarygodności zeznań w tym zakresie przejawia się chociażby tym, że nie miała ona ani komputera ani nawet telefonu służbowego. Sąd nie dał wiary również twierdzeniom, iż ubezpieczona miała w spornym okresie w pełnym wymiarze czasu pracy wystawiać faktury w ramach działalności męża czy pomagać w przewożeniu paczek lub układać trasę przejazdu dla męża. W pierwszej kolejności wskazać należy, iż z relacji płatnika składek wynika, iż fakturowanie z firmą (...) odbywało się co dwa tygodnie, a nadto Sąd miał na względzie, iż w momencie zatrudnienia ubezpieczonej starszy syn ubezpieczonej miał niespełna rok, zaś ubezpieczona była wówczas w pierwszym trymestrze ciąży z drugim dzieckiem. Zdaniem Sądu, niewiarygodnym jest, że w takich okolicznościach ubezpieczona była w stanie transportować paczki z mężem, zaś opieka nad niespełna rocznym dzieckiem nie pozwalałaby ubezpieczonej na wydawanie dyspozycji mężowi jaka trasa jest najkorzystniejsza (nie wspominając już o tym, iż kurier posiada w samochodzie nawigację i jest to nieodłączną częścią jego pracy). Sąd odmówił wiarygodności zeznaniom ubezpieczonej, co do kontroli jej pracy przez płatnika składek, bowiem nie wyjaśniono w jaki sposób ubezpieczona była nadzorowana przez swojego męża. W ocenie Sądu, nieprzekonujące są zeznania ubezpieczonej co do możliwości efektywnego wykonywania powierzonej jej pracy z jednoczesnym sprawowaniem opieki nad niespełna rocznym dzieckiem oraz będąc w pierwszym trymestrze ciąży. Zdaniem sądu, uwaga ubezpieczonej w takiej sytuacji byłaby rozproszona, bowiem tak małe dziecko wymaga opieki cały czas. Nawet jeśli, ubezpieczona w listopadzie 2023 r. postanowiła zapisać dziecko do żłobka to wówczas było w procesie adaptacji do placówki i dyspozycyjność ubezpieczonej pozostawała ograniczona. Ponadto, Sąd doszedł do przekonania, iż wymiar zadań ubezpieczonej nie przekłada się na możliwość wykonywania jej w trakcie 8-godzinnego dni pracy, zwłaszcza, iż jak wskazały strony, po przejściu ubezpieczonej na zwolnienie lekarskie płatnik składek wykonywał te zadania w soboty. Ubezpieczona wprawdzie wskazała, jakie obowiązki miała wykonywać w firmie, jednak nie wykazano żadnym wiarygodnym materiałem dowodowym podjęcia i wykonywania tych czynności w reżimie pracowniczym. W ocenie sądu, zeznania takie są nie tylko niewiarygodne, ale wskazują na to, że praca przez ubezpieczoną nie była świadczona.

Podobnie oceniono zeznania płatnika składek D. Z.. W pierwszej kolejności, Sąd zwrócił uwagę na fakt, iż płatnik składek nie prowadził otwartej rekrutacji na stanowisko obsługi biurowej, lecz zatrudnił swoją żonę w ciąży, która pozostawała bez zatrudnienia od 3 kwietnia 2023 r. i korzystała z urlopu macierzyńskiego jedynie do 17 listopada 2023 r. Płatnik składek w ogóle wcześniej nie zatrudniał w ramach swojej działalności pracownika, wskazując, iż wiąże się z to z kosztami oraz nakładem pracy, aby przyuczyć owego pracownika. Co istotne, po przejściu ubezpieczonej na zwolnienie lekarskie w styczniu 2024 r. jej obowiązki miał przejąć D. Z., chociaż nowoutworzone stanowisko obsługi biurowej miało wynikać z konieczności przejęcia tego typu obowiązków. Zdaniem Sądu, powyższe świadczy o niewiarygodności twierdzeń płatnika o istnieniu rzeczywistej potrzeby zatrudnienia pracownika na stanowisku takim, jakie zaoferował ubezpieczonej, a nadto potwierdza to również zestawienie miesięcznych kosztów zatrudnienia ubezpieczonej z kwotami, jakie osiągał w ramach prowadzonej działalności. Zdaniem Sądu, jawi się to jako irracjonalnie działanie biorąc pod uwagę cel prowadzenia działalności gospodarczej jakim jest osiąganie zysku. Sąd doszedł do przekonania, iż główną motywacją płatnika składek do zatrudnienia ubezpieczonej był fakt, iż byli partnerami (obecnie małżonkami) i spodziewali się kolejnego dziecka, zaś ubezpieczona nie posiadała wówczas tytułu do ubezpieczeń po ustaniu zatrudnienia w kwietniu 2023r.

Sąd zważył, że stosownie do treści art. 6 k.c. mającego zastosowanie w niniejszej sprawie ciężar wykazania danej okoliczności spoczywa na stronie, która z tej okoliczności wywodzi dla siebie skutki prawne. Fakt rzeczywistego świadczenia pracy, w ramach stosunku pracy i w warunkach odpowiadających umowie o pracę, powinien zatem zostać wykazany przez ubezpieczoną, bowiem z faktu tego wywodziła swoje prawa – istnienie tytułu do ubezpieczenia.

Stosownie do treści art. 233 §1 k.p.c. sąd ocenia wiarogodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Wskazać należy, że sąd nie ma podstaw do zakwestionowania twierdzeń i zeznań stron, jeżeli przedstawiony stan faktyczny jest wiarygodny w świetle doświadczenia życiowego, jeśli przedstawiane zdarzenia stanowią logiczny ciąg, uzasadniony wiarygodną motywacją działań, a przedstawione okoliczności potwierdzają przeprowadzone dowody. Inna będzie jednak ocena przedstawianego stanu faktycznego, gdy przedstawiane dowody będą ze sobą sprzeczne, gdy motywacja działań stron będzie niewiarygodna w świetle zasad doświadczenia życiowego, lub gdy przedstawiany stan faktyczny nie znajdzie potwierdzenia w przedłożonych dowodach, zwłaszcza, gdy prawdopodobna w świetle zasad doświadczenia życiowego będzie inna wersja wydarzeń.

Odnosząc te rozważania do niniejszej sprawy wskazać należy, że co do zasady sytuacja, w której pracodawca zatrudnia pracownika krótko przed formalnym stwierdzeniem jego długotrwałej niezdolności do pracy jest w świetle doświadczenia życiowego możliwa i co do zasady nie może być z góry uznana za nieprawdopodobną; podobnie dopuszczalne i spotykane w praktyce jest zatrudnianie osób bliskich.

Z drugiej strony, sąd nie może pomijać wiedzy, że istnieją częste przypadki zawierania pozornych umów o pracę, których celem jest wyłącznie uzyskanie świadczeń z ubezpieczenia społecznego, bez faktycznej woli wykonywania pracy w ramach tak zawartej umowy. Zdarza się również, że strony pozostają w błędnym przekonaniu, że zawarcie formalnej umowy o pracę i terminowe opłacanie składek jest wystarczające do podlegania ubezpieczeniu społecznemu. Wskazać należy, że zawarcie umowy w celu uzyskania świadczeń z ubezpieczenia społecznego nie przesądza o nieważności umowy. W takim przypadku nie jest wykluczone stwierdzenie ważnej i rzeczywistej umowy o pracę, niemniej jednak jak wskazano, za ustaleniem takim powinny przemawiać obiektywne dowody potwierdzające rzeczywiste świadczenie pracy w warunkach umowy o pracę. Nie należy pominąć przy tym, że ubezpieczona w ramach zatrudnienia miała współpracować ze swoim mężem – jednocześnie ojcem dzieci.

W ocenie Sądu, w niniejszej sprawie ubezpieczona nie zdołała przedstawić logicznej i przekonywującej wersji wydarzeń, która zostałaby potwierdzona przez inne zgromadzone w aktach sprawy dowody, a tym samym przekonać sądu, że w ramach zawartej umowy o pracę świadczona była przez ubezpieczoną praca w warunkach stosunku pracy. Nie wykazano także świadczenia pracy w warunkach podporządkowania. Z przedłożonych dowodów nie wynika bowiem, aby jej praca była nadzorowana przez przełożonego, a czas pracy kontrolowany.

O dwołanie ubezpieczonej nie jest zasadne i nie zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem postępowania była odmienność w dokonaniu przez strony niniejszego postępowania subsumpcji okoliczności faktycznych sprawy pod przepisy ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (t.j. Dz. U. z 2025 r. poz. 350 z późn. zm.), dalej: ustawa systemowa, regulujących zagadnienie podlegania obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym - dokonanie weryfikacji trafności zawartego w spornej decyzji rozstrzygnięcia w zakresie stwierdzenia braku podstaw do podlegania przez skarżącą ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu z faktu zatrudnienia w oparciu o umowę o pracę u pracodawcy – płatnika.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy systemowej, obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają, z zastrzeżeniem art. 8 i 9, osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są pracownikami.

Ustawa systemowa w art. 8 ust. 1 podaje, iż za pracownika uważa się osobę pozostającą w stosunku pracy, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a.

W myśl art. 11 ust. 1 tejże ustawy, obowiązkowo ubezpieczeniu chorobowemu podlegają osoby wymienione w art. 6 ust. 1 pkt 1, 3 i 12. Z kolei z art. 12 ustawy systemowej wynika, iż obowiązkowo ubezpieczeniu wypadkowemu podlegają osoby podlegające ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym.

Z kolei art. 13 ust. 1 tejże ustawy wskazuje, iż obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu podlegają osoby fizyczne w następujących okresach: pracownicy - od dnia nawiązania stosunku pracy do dnia ustania tego stosunku.

Zakres podmiotowy przymusu ubezpieczeń emerytalnego i rentowego wyznaczają art. 6, 8 i 9 ustawy systemowej, i obowiązkowi w zakresie ubezpieczeń podlegają m.in. pracownicy (art. 6 ust. 1 pkt 1 tejże ustawy). Stosownie zaś do zawartej w art. 2 k.p. definicji, pracownikiem jest osoba zatrudniona na podstawie m.in. umowy o pracę. Użyty w powyższym przepisie zwrot „zatrudniona” oznacza istnienie między pracownikiem, a pracodawcą szczególnej więzi prawnej o charakterze zobowiązaniowym, tj. stosunku pracy. Istotą tegoż stosunku jest – w świetle art. 22 § 1 k.p. – uzewnętrznienie woli umawiających się stron, z których jedna deklaruje chęć wykonywania pracy określonego rodzaju w warunkach podporządkowania pracodawcy, natomiast druga – stworzenia stanowiska pracy i zapewnienia świadczenia pracy za wynagrodzeniem. Celem i zamiarem stron umowy o pracę winna być zatem faktyczna realizacja treści stosunku pracy, przy czym oba te elementy wyznaczają: ze strony pracodawcy – realna potrzeba ekonomiczna i umiejętności pracownika, zaś ze strony pracownika – ekwiwalentność wynagrodzenia uzyskanego za pracę. Dla skuteczności umowy o pracę wystarczy zatem zgodna wola stron, wyrażona w umowie o pracę.

Zgodnie z art. 83 § 1 k.c. nieważne jest oświadczenie woli złożone drugiej stronie za jej zgodą dla pozoru. Pozorność umowy wyraża się w braku zamiaru wywołania skutków prawnych przy jednoczesnym zamiarze stworzenia okoliczności mających na celu zmylenie osób trzecich.

Należy odróżnić nieważność spowodowaną pozornością czynności prawnej od nieważności czynności prawnej mającej na celu obejście ustawy (art. 58 § 1 k.c.). Czynność prawna mająca na celu obejście ustawy polega na takim ukształtowaniu jej treści, które z formalnego punktu widzenia nie sprzeciwia się ustawie, ale w rzeczywistości zmierza do zrealizowania celu, którego osiągnięcie jest przez ustawę zakazane. Pojęcie obejścia prawa i pozorności są sobie znaczeniowo bliskie i niejednokrotnie pokrywają się. Ustalenie, czy umowa zmierza do obejścia prawa lub jest pozorna wymaga poczynienia konkretnych ustaleń faktycznych dotyczących okoliczności jej zawarcia, celu jaki strony zamierzały osiągnąć, charakteru wykonywanej pracy i zachowania koniecznego elementu stosunku pracy, jakim jest wykonywanie pracy podporządkowanej (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 8 marca 1995 r., I PZP 7/95, OSNAPiUS 18/95, poz. 227; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 września 1997 r., I PKN 276/97, OSNAPiUS13/98, poz. 397).

W teorii prawa cywilnego uznaje się, że czynnością prawną podjętą w celu obejścia ustawy jest czynność, wprawdzie nie objęta zakazem prawnym, ale przedsięwzięta w celu osiągnięcia skutku zakazanego przez prawo (System Prawa Prywatnego, tom 2, red. Z. Radwański, Warszawa 2002, s. 227-228). Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z 25 listopada 2004 r. (I PK 42/04, OSNP 2005, nr 14, poz. 209), stwierdził, że "czynności mające na celu obejście ustawy ( in fraudem legis) zawierają jedynie pozór zgodności z ustawą. Czynność prawna mająca na celu obejście ustawy polega na takim ukształtowaniu jej treści, która z punktu widzenia formalnego (pozornie) nie sprzeciwia się ustawie, ale w rzeczywistości (w znaczeniu materialnym) zmierza do zrealizowania celu, którego osiągnięcie jest przez nią zakazane. Obejście ustawy to zachowanie podmiotu prawa, który napotykając prawny zakaz dokonania określonej czynności prawnej "obchodzi" go w ten sposób, że dokonuje innej niezakazanej formalnie czynności w celu osiągnięcia skutku związanego z czynnością zakazaną, a tym samym sprzecznego z prawem (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 lutego 2006 r., I UK 186/05).

Jak wynika z art. 22 § 1 k.p. przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca - do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem.

Podkreślić należy, że pomimo tego, iż dla powstania stosunku pracy wystarczającym są zgodne oświadczenia woli pracodawcy i pracownika, powyższa czynność prawna nie jest wystarczająca dla nabycia prawa do świadczeń z ubezpieczenia społecznego. Dla objęcia ubezpieczeniem społecznym istotnym jest bowiem, czy strony zawierające umowę o pracę miały realny zamiar wzajemnego zobowiązania się przez pracownika do świadczenia pracy, a przez pracodawcę do dania mu pracy i wynagrodzenia za nią, a także to czy taki zamiar został w rzeczywistości zrealizowany. Nie podlega ubezpieczeniu w rozumieniu ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych i nie nabywa prawa do świadczeń z niej wynikających osoba, która zawarła co prawda umowę o pracę, jednakże nie nosi cech zatrudnionego pracownika. Samo tylko zawarcie fikcyjnej umowy o pracę, bez zamiaru jej długotrwałego świadczenia w sposób określony umową, a tylko dla uzyskania prawa do świadczeń z ubezpieczenia społecznego nie wywołuje skutku objętego rzeczywistym zamiarem stron (wyrok Sądu Najwyższego z 17 grudnia 1996 roku, II UKN 32/96, OSNP 1997/15/275). Natomiast sama umowa o pracę zawarta wyłącznie w celu nabycia prawa do świadczeń z ubezpieczenia społecznego nosi cechę pozorności.

Cechy pozorności wymienia, wskazany powyżej, art. 83 k.c., zgodnie z którym pozorność występuje w sytuacji, gdy strony danej czynności prawnej nie wykazują zamiaru wywołania skutków prawnych, posiadając jednocześnie zamiar stworzenia okoliczności mających na celu zmylenie osób trzecich. Założeniem tej regulacji jest zgoda drugiej osoby na złożenie oświadczenia woli dla pozoru. Zatem podstawowe znaczenie ma w tym przypadku niezgodność między aktem woli a jego uzewnętrznieniem. Muszą więc wystąpić łącznie trzy przesłanki: oświadczenie woli musi być złożone tylko dla pozoru, drugiej stronie, a adresat musi zgadzać się na dokonanie czynności prawnej jedynie dla pozoru.

W kontekście pozorności umowy o pracę zasadnicze znaczenie będzie miało stwierdzenie, czy pracownik rzeczywiście realizował treść tej umowy przez świadczenie pracy. Tylko bowiem w przypadku, gdy po zawarciu umowy o pracę pracownik nie podjął pracy i nie wykonywał obowiązków z niej wynikających, bądź też gdy strony umowy o pracę podejmowały czynności zmierzające do upozorowania trwania i realizowania zatrudnienia pracownika, można przyjmować, że wystąpiła pozorność złożonych oświadczeń woli zawarcia umowy o pracę. Organy ubezpieczeń społecznych są natomiast uprawnione o kontroli i weryfikacji zawartych umów o pracę w stosunku do osób zgłoszonych do ubezpieczenia społecznego nie tylko w zakresie warunków formalnych tych umów, ale także tego, czy osoby zgłoszone do ubezpieczenia społecznego faktycznie wykonywały obowiązki pracownicze w okresie wskazanym w umowie (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 2 grudnia 2004 r., III AUa 1160/04, Apel.-W-wa 2005/1/4).

Bardzo syntetyczny wywód w przedmiocie zagadnienia kryteriów kwalifikowania umów o pracę pod kątem ewentualnej nieważności zaprezentował Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 maja 2011 r., II UK 20/11. Wskazano w nim, iż umowa o pracę jest zawarta dla pozoru (art. 83 k.c. w związku z art. 300 k.p.), a przez to nie stanowi tytułu do objęcia ubezpieczeniami społecznymi, jeżeli przy składaniu oświadczeń woli obie strony mają świadomość, że osoba określona w umowie jako pracownik nie będzie świadczyć pracy, a podmiot wskazany jako pracodawca nie będzie korzystać z jej pracy, czyli strony z góry zakładają, iż nie będą realizowały swoich praw i obowiązków wypełniających treść stosunku pracy. Nie można zatem przyjąć pozorności oświadczeń woli o zawarciu umowy o pracę, gdy pracownik podjął pracę i ją wykonywał, a pracodawca tę pracę przyjmował. Pozorności umowy o pracę zachodzi także wówczas, gdy praca jest faktycznie świadczona, lecz na innej podstawie niż umowa o pracę. Dla stwierdzenia, że pracownicze podporządkowanie pracownika pracodawcy występuje w treści stosunku prawnego z reguły wskazuje się na takie elementy jak: określony czas pracy i miejsce wykonywania czynności, podpisywanie listy obecności, podporządkowanie pracownika regulaminowi pracy oraz poleceniom kierownictwa co do miejsca, czasu i sposobu wykonywania pracy oraz obowiązek przestrzegania norm pracy, obowiązek wykonywania poleceń przełożonych, wykonywanie pracy zmianowej i stała dyspozycyjność, dokładne określenie miejsca i czasu realizacji powierzonego zadania oraz ich wykonywanie pod nadzorem kierownika (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 maja 2011 r., II UK 20/11). O fikcyjności zgłoszenia do pracowniczego ubezpieczenia społecznego świadczy tylko zamiar nawiązania stosunku ubezpieczenia społecznego bez rzeczywistego wykonywania umowy o pracę. Potwierdzenie w stanie faktycznym sprawy rzeczywistego wykonywania czynności wynikających z umowy o pracę wyklucza uznanie zawartej umowy o pracę za nieważną ze względu na jej pozorność (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 października 2006 r., II UK 84/06).

Jak przyjmuje judykatura, podstawą ubezpieczenia społecznego jest rzeczywiste zatrudnienie, a nie samo podpisanie dokumentu umowy o pracę (art. 22 k.p., art. 6 ust. 1 pkt 1 i art. 13 pkt 1 ustawy z 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych). W zatrudnieniu pracowniczym chodzi o wykonywanie pracy. Brak świadczenia pracy w warunkach art. 22kp podważa istnienie tytułu ubezpieczenia społecznego. Innymi słowy jej formalna strona, nawet połączona ze zgłoszeniem do ubezpieczenia społecznego, nie stanowi podstawy takiego ubezpieczenia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 sierpnia 2010 r., I UK 74/10).

W myśl ukształtowanego poglądu judykatury o tym czy strony istotnie nawiązały stosunek pracy stanowiący tytuł ubezpieczeń społecznych nie decyduje samo formalne zawarcie umowy o pracę, wypłata wynagrodzenia, przystąpienie do ubezpieczenia i opłacenie składki, wystawienie świadectwa pracy, ale faktyczne i rzeczywiste realizowanie elementów charakterystycznych dla stosunku pracy, a wynikających z art. 22 § 1 k.p. (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 października 2007 r. II UK 56/07). Dokument w postaci umowy nie jest niepodważalnym dowodem na to, że osoby podpisujące go, jako strony umowy faktycznie złożyły oświadczenia woli o treści zapisanej w dokumencie.

W judykaturze Sądu Najwyższego przyjmuje się, że dla włączenia do pracowniczego ubezpieczenia społecznego i pozostawania w nim niezbędna jest przynależność do tej grupy podmiotów, które wykonują zatrudnienie w ramach stosunku pracy, a więc w warunkach faktycznego i rzeczywistego realizowania elementów charakterystycznych dla tego stosunku, a wynikających z art. 22 § 1 k.p. Stosownie do tego przepisu przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca - do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. Elementami, bez istnienia których stosunek prawny nie może być uznany za stosunek pracy są więc:

1.  osobiste wykonywanie przez osobę zatrudnioną pracy zarobkowej (za wynagrodzeniem),

2.  na rzecz podmiotu zatrudniającego, a zatem "na ryzyko" socjalne, produkcyjne i gospodarcze (ekonomiczne) tego podmiotu,

3.  w warunkach podporządkowania jego kierownictwu (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 2010 r., II UK 357/09). Dla stwierdzenia, że podporządkowanie pracownika pracodawcy występuje w treści stosunku prawnego z reguły wskazuje się na takie elementy jak: określony czas pracy i miejsce wykonywania czynności, podpisywanie listy obecności, podporządkowanie pracownika regulaminowi pracy oraz poleceniom kierownictwa co do miejsca, czasu i sposobu wykonywania pracy oraz obowiązek przestrzegania norm pracy, obowiązek wykonywania poleceń przełożonych, wykonywanie pracy zmianowej i stała dyspozycyjność, dokładne określenie miejsca i czasu realizacji powierzonego zadania oraz ich wykonywanie pod nadzorem kierownika. Wymaga podkreślenia, iż podporządkowanie jest tylko jedną (aczkolwiek najistotniejszą) z konstytutywnych cech stosunku pracy i może istnieć wyłącznie w przypadku rozdzielenia osoby pracodawcy i pracownika (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 września 2013 r., II UK 36/13).

Przedkładając powyższe na kanwę tej sprawy stwierdzić należy, że ubezpieczona za pomocą przedłożonych dokumentów oraz zeznań własnych, płatnika składek nie zakwestionowała w sposób skuteczny prawidłowości decyzji pozwanego, który uznał, że umowa o pracę z dnia 1 listopada 2023 r. nie była realizowana przez strony i została podpisana wyłącznie w celu zapewnienia ubezpieczonej jako pracownikowi przyszłych świadczeń z ubezpieczeń społecznych.

Sąd nie kwestionuje tego, że ubezpieczona mogła wykonywać pewne czynności pomagając w szeroko pojętej działalności w ramach współpracy przy prowadzeniu działalności gospodarczej. Nie wykazano jednak, że były to działania w ramach stosunku pracy, a więc w warunkach podporządkowania, na rzecz spółki i w pełnym wymiarze czasu pracy. Niemniej z pozornością umowy o pracę mamy do czynienia również w sytuacji, gdy praca jest faktycznie wykonywana, lecz na innej podstawie niż umowa o pracę (por. wyrok Sądu Najwyższego z 8 lipca 2009 r., I UK 43/09, LEX nr 529772). Tak więc sam fakt wykonywania pewnych czynności przez wnioskodawczynię nie przesądza o pracowniczym charakterze łączącego ją z płatnikiem stosunku prawnego.

W pierwszej kolejności należy w ocenie sądu stwierdzić, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do przyjęcia, iż ubezpieczona M. Z. faktycznie wykonywała na rzecz płatnika składek jakąkolwiek pracę w ramach stosunku pracy. Podkreślenia wymaga, że nie miała ona wiedzy kierunkowej oraz żadnego doświadczenia, jeśli chodzi o prowadzenie tego typu działalności. Do tego dodać należy, iż od razu podpisano umowę na czas nieokreślony, sprzeczne jest z regułami doświadczenia życiowego i racjonalnego rozumowania, aby proponować długoterminową współpracę osobie, co do której nie wiadomo, czy obowiązkom podoła, a nadto sprawuje opiekę nad rocznym dzieckiem i oczekuje kolejnego dziecka w przeciągu pół roku. Nieracjonalny jest także argument płatnika, że zatrudnienie ubezpieczonej było podyktowane koniecznością odciążenia go w sprawach biurowych, biorąc pod uwagę fakt, iż po przejściu na długotrwałe zwolnienie przez ubezpieczoną ponownie płatnik składek zajmował się sprawami organizacyjnymi działalności. Mając również na uwadze koszty pracownika i osiągany przychód z tytułu prowadzenia działalności wątpliwa jest opłacalność zatrudnienia osoby w pełnym wymiarze czasu pracy. Działalność gospodarcza charakteryzuje się dążeniem do osiągniecia zysku, w co wpisuje się kwestia możliwej minimalizacji kosztów jej prowadzenia. Tymczasem w przypadku stanowiska ubezpieczonej pracodawca nie prowadzi żadnych innych rozmów rekrutacyjnych, zatrudnia najbliższą osobę, która notabene już przed zatrudnieniem wykonywała pewne czynności, które odciążały płatnika składek. Ubezpieczona miała bowiem pełnomocnictwo pocztowe oraz upoważnienie do konta bankowego firmy.

Zauważyć należy, że zatrudnienie ubezpieczonej było nierentowne. Skoro miesięczny brutto zysk płatnika z prowadzenia działalności polegającej na obsłudze kurierskiej firmy (...), wynosił około 15000 złotych brutto, co po uiszczeniu podatku dawało kwotę 12000 złotych, od której należy odjąć koszty i ubezpieczenie społeczne płatnika, co daje kwotę 10000 złotych. Zatrudnienie pracownika na umowę o pracę w kwocie 4300 brutto, oznacza dla pracodawcy koszt 5180, 64 złotych, a zatem realny zysk płatnika z działalności wyniósłby 4800 złotych netto.

Przyjmując, że pracownik płatnika w ramach umowy miałby jedynie wystawiać 4 faktury, to jego koszt przekraczałby zysk z działalności, co jest nielogiczne i niewiarygodne.

Według twierdzeń stron bezpośrednim przełożonym ubezpieczonej miał być jej mąż D. Z., w toku sprawy nie wykazano jednak, w jaki sposób nadzorował je pracę. Na okoliczność sprawowania przez pracodawcę nadzoru nad pracą ubezpieczonej nie przedłożono żadnych dowodów. Tym samym brak dowodów potwierdzających, że ubezpieczona wykonywała pracę podporządkowaną, czego wymaga art. 22 kp.

Sąd zwrócił też uwagę na okoliczności związane z wykryciem i przebiegiem ciąży u ubezpieczonej. Sąd zważył, że ciąża ubezpieczonej została potwierdzona na wizycie z dnia 8 września 2023 r. Zatem w dacie zgłoszenia do ZUS w dniu 2 listopada 2023 r. zarówno ubezpieczona, jak i płatnik składek mieli wiedzę o kolejnej ciąży strony i możliwości skorzystania ze świadczeń związanych z niezdolnością do pracy.

Jak już wskazano powyżej - w toku procesu płatnik składek nie wykazał, aby zatrudnienie ubezpieczonej było ekonomicznie uzasadnione oraz że zaszła po jego stronie potrzeba gospodarcza uzasadniająca zatrudnienie M. Z.. Należy bowiem mieć na względzie, iż u źródła każdej umowy o pracę leży przyczyna w postaci konieczności pozyskania pracownika do wykonywania prac zakreślonych przedmiotem działalności gospodarczej pracodawcy. Pracodawca kieruje się własną potrzebą gospodarczą i przy prawidłowym, ważnym stosunku pracy ta potrzeba jest sprawczym czynnikiem zatrudnienia (wyrok SA w Lublinie z 26 sierpnia 2015r., III AUa 413/15). W orzecznictwie Sądu Najwyższego konsekwentnie wywodzono, że przy ocenie ważności umowy o pracę racjonalność zatrudnienia, potrzeba zatrudnienia pracownika są przesłankami istotnymi dla oceny ważności umowy (por. np. wyroki Sądu Najwyższego: z 2 lutego 2002 r., II KN 359/99, z 15 marca 1997 r., II UKN 568/97).

W tej sprawie, niewiarygodnym było uznanie, że ubezpieczona i jej zatrudnienie było niezbędne dla płatnika z uwagi na konieczność pomocy przy sterowaniu nawigacją, czy przy rozwożeniu paczek. Z doświadczenia życiowego wiadomym jest, że kurierzy firm (...), czy I. pracują sami, rozwożą paczki samodzielnie w ramach rejonu i sami planują trasę, co jest zrozumiałe i logiczne z uwagi na konieczność podejmowania szybkich decyzji w zakresie dojazdu do klienta, zaś te decyzje są przedsiębrane przez kuriera, który ma bezpośrednią wiedzę o stanie ruchu drogowego czy dostępności przejazdowej auta. Uzasadnianie zatrudnienia ubezpieczonej jako pracownika celem nawigowania strony, jawi się w tym kontekście jako niewiarygodne, albowiem nie stanowi to normalnego trybu wykonywania pracy kurierskiej.

Reasumując - w ocenie Sądu, wszystkie wskazane powyżej argumenty prowadzą do wniosku, iż umowa o pracę zawarta przez ubezpieczoną i płatnika w dniu 1 listopada 2023 r. miała na celu jedynie upozorowanie nawiązania ważnego stosunku pracy i uzyskanie dzięki temu przez ubezpieczoną M. Z. świadczeń z ubezpieczenia społecznego w zakresie zasiłku chorobowego oraz zasiłku macierzyńskiego. W toku sprawy nie wykazano świadczenia przez ubezpieczoną pracy w warunkach określonych w art. 22 kp, zatem nie powstał tytuł ubezpieczenia społecznego w rozumieniu art. 6 ust. 1 pkt. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Pomoc ubezpieczonej – płatnikowi polegająca na wystawieniu faktury, o ile miała miejsce, czy polegająca na ustaleniu w internecie jakiejś okoliczności, nie oznacza wykonywania pracy w ramach stosunku pracy, a jest jedynie pomocą partnerską, domową, narzeczeńską, która nie podlega kwalifikacji w ramach stosunków zabezpieczenia społecznego jak i stosunków cywilnych.

Reasumując, Sąd Okręgowy uznał, że sporna decyzja pozwanego organu rentowego z 3 czerwca 2024 r. – zaskarżona w niniejszym postępowaniu jest prawidłowa.

Z powyżej wskazanych względów, uznając odwołanie ubezpieczonej za nieuzasadnione, sąd w punkcie I sentencji wyroku na mocy art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. w związku z powołanymi wyżej przepisami, oddalił odwołania jako niezasadne.

W punkcie II wyroku sąd orzekł o kosztach zastępstwa procesowego, kierując się zasadą odpowiedzialności za wynik sporu, na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., art. 99 k.p.c. oraz art. 108 k.p.c. oraz na podstawie § 9 ust § 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1935), ustalając je w wysokości 360 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty - biorąc pod uwagę rodzaj i stopień zawiłości sprawy, nakład pracy pełnomocnika oraz jego wkład pracy w przyczynienie się do wyjaśnienia sprawy i jej rozstrzygnięcia.

Sędzia Joanna Wojnicka-Blicharz