Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gdańsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 kwietnia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Gdańsku VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSR del. do SO Jarosław Matuszczak

Protokolant: referent stażysta Magdalena Szczygieł

po rozpoznaniu w dniu 7 kwietnia 2016 r. w Gdańsku

na rozprawie

sprawy z odwołania S. P.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

z dnia 27 sierpnia 2015 r. nr (...)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o prawo do emerytury

I.  zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje ubezpieczonej S. P. prawo do emerytury od dnia 10 czerwca 2015 r.,

II.  nie stwierdza odpowiedzialności pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. za nie ustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Sygn. akt VII U 2246/15

UZASADNIENIE

Decyzją z 27 sierpnia 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił ubezpieczonej S. P. prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnym warunkach z uwagi na niespełnienie warunków nabycia tego prawa, przewidzianych przepisami ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 r. poz. 748 ze zm.), dalej: ustawa. Organ rentowy podał, iż nie uwzględnił ubezpieczonej do stażu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach okresów pracy od dnia 01 czerwca 1978 r. do dnia 28 lutego 1985 r. oraz od dnia 01 kwietnia 1992 r. do dnia 31 grudnia 1998 r. w (...) Zakładach (...) w S. (następnie Fabryce (...) sp. z o.o. w S.), bowiem pracodawca nie podał w świadectwie wykonywania pracy w warunkach szczególnych z dnia 12 lipca 2000 r. pełnej podstawy prawnej tj. rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. nr 8 poz. 43), dalej: rozporządzenie (k. 31 akt rentowych).

S. P. odwołała się od powyższej decyzji pozwanego organu rentowego wniosła ubezpieczona, żądając przyznania prawa do świadczenia zgodnie z wnioskiem, wnosząc także o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków na potwierdzenie rodzaju i charakteru wykonywanej przez nią w spornym okresie pracy (k. 2 akt sprawy).

W odpowiedzi z dnia 20 listopada 2015 r. na odwołanie ubezpieczonej pozwany organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji (k. 3-4 akt sprawy).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczona S. P., urodzona dnia (...), z zawodu obuwnik – szwacz, w dniu 25 maja 2015 r. złożyła w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. wniosek emeryturę w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnym warunkach. Ubezpieczona jest członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego i złożyła wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku na dochody budżetu państwa. Wymagany wiek 55 lat ubezpieczona ukończyła w dniu 10 czerwca 2015 r.

Okoliczności bezsporne, nadto: wniosek ubezpieczonej o prawo do emerytury z dnia 25 maja 2015 r. – k. 1-4 akt rentowych

W toku postępowania przed organem rentowym ubezpieczona udowodniła według stanu na dzień 01 stycznia 1999 r. staż sumaryczny 21 lat i 7 miesięcy, równy ilości okresów składkowych – jednakże nie udowodniła wymaganych 15 lat pracy w warunkach szczególnych, a jedynie 7 lat i 1 miesiąc. W konsekwencji zaskarżoną w sprawie decyzją z dnia 27 sierpnia 2015 r. pozwany organ rentowy odmówił ubezpieczonej S. P. prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnym warunkach z uwagi na niespełnienie warunków nabycia tego prawa, tj. wobec nie udowodnienia wymaganego 15–letniego okresu pracy w szczególnych warunkach. Była to druga decyzja odmawiająca ubezpieczonej prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnym warunkach

Dowód: karta przebiegu zatrudnienia ubezpieczonej – k. 30 akt rentowych, decyzja pozwanego o odmowie prawa do emerytury z dnia 27 sierpnia 2015 r. – k. 31 akt rentowych , decyzja pozwanego o odmowie prawa do emerytury z dnia 26 czerwca 2015 r. – k. 12 akt rentowych

W spornych okresie od dnia 01 czerwca 1978 r. do dnia 30 czerwca 2000 r. wnioskodawczyni S. P. była zatrudniona w pełnym wymiarze czasu pracy w (...) Zakładach (...) w S. (następnie Fabryce (...) sp. z o.o. w S., ostatecznie w upadłości) na stanowisku obuwnika szwacza. W powyższym okresie wnioskodawczyni stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywała prace związane ze szlifowaniem, klejeniem i wykańczaniem wyrobów przemysłu skórzanego – prace obuwnika-montażysty przy nanoszeniu kleju i sklejaniu elementów wyrobów z użyciem klejów.

Łącznie w powyższym zakładzie pracy ubezpieczona zatrudniona była od dnia 01 czerwca 1977 r. do dnia 30 czerwca 2000 r.

Jako junak Ochotniczego Hufca Pracy dla Młodocianych ubezpieczona odbyła praktyczną naukę zawodu obuwnika formowacza w okresie od dnia 01 września 1977 r. do dnia 31 maja 1978 r.

Z dniem 01 czerwca 1978 r., po ukończeniu praktycznej nauki zawodu, ubezpieczona została zatrudniona na oddziale 411-1 zakładu pracy na stanowisku obuwnika formowacza.

Wnioskodawczyni zajmowała się zarówno formowaniem (prasowaniem) podeszw obuwia, a przede wszystkim klejeniem podeszw, obcasów. Poza tym kroiła podsuwki (gumowe podkładki w butach), jak również stemplowała numeratorem. Podeszwy i obcasy obuwia najpierw były wykonywane i formowane na maszynie prasującej, a następnie klejone klejem typu butapren. Klejenie podeszw było integralną i stałą częścią pracy ubezpieczonej.

Praca wykonywana była w pomieszczeniu pozbawionym wentylacji, w narażeniu na opary toksycznych klejów obuwniczych – co w przypadku innego obuwnika formowacza a zarazem koleżanki ubezpieczonej, D. W., doprowadziło do utraty głosu i przejścia na rentę z tytułu niezdolności do pracy.

Razem z ubezpieczoną, na tożsamych stanowiskach pracy obuwnika formowacza, pracowały w spornym okresie B. Ł. (zatrudniona w latach 1984-2000) i wspomniana D. W. (zatrudniona w latach 1972-2000).

Dowód: świadectwo pracy z dnia 12 30 czerwca 2000 r. – k. 7 akt rentowych, świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych z dnia 12 lipca 2000 r. – k. 8 akt rentowych, akta osobowe (osobna koperta w aktach sprawy): świadectwo pracy z 30.06.2000 r., zmiany umów o pracę – k. 42 – 54 i z 05.1978 (polecenie) legitymacja ubezpieczeniowa – k. 6-8 akt kapitałowych, zeznania ubezpieczonej oraz świadków B. Ł. i D. W. – protokół skrócony k. 20-23 akt sprawy, protokół elektroniczny k. 24 akt sprawy

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach rentowych pozwanego organu oraz aktach osobowych ubezpieczonej ze spornego okresu, w szczególności zmian umów o pracę określających jej stanowisko (obuwnik) których prawdziwość i rzetelność nie była przez żadną ze stron kwestionowana. Sąd również nie znalazł podstaw do podważenia jej wiarygodności z urzędu. Zwrócić należy przy tym uwagę, że w części zmian umów o pracę (k. 42 – 45 akt osobowych) wprost wskazano na czynności wykonywane przez ubezpieczoną w postaci „klejenia elementów spodowych”.

Podstawę ustaleń faktycznych stanowiły także zeznania świadków B. Ł. i D. W.. Są to osoby obce względem ubezpieczonej, nie zainteresowane wynikiem postępowania, a jednocześnie zatrudnione w spornym okresie w tym samym zakładzie pracy. Ich zeznania razem z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, w tym wyjaśnieniami wnioskodawczyni, tworzą zwartą i logiczną całość.

W świetle poczynionych ustaleń faktycznych odwołanie skarżącej S. P. jest zasadne i z tego tytułu zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem niniejszego postępowania była kwestia ustalenia prawa ubezpieczonej do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnych warunkach, przy czym spornym był fakt wykonywania przez ubezpieczoną pracy w szczególnych warunkach. Wyniki przeprowadzonego przez Sąd postępowania dowodowego wykazały, że wnioskodawczyni legitymuje się wymaganym 15–letnim stażem pracy w szczególnych warunkach, co sprawia, iż stanowisko organu emerytalnego odmawiające wnioskodawcy prawa do wcześniejszej emerytury, nie jest słuszne.

Ogólne zasady nabywania prawa do wcześniejszej emerytury dla ubezpieczonych urodzonych po 1948 r. zostały uregulowane w treści art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 poz. 748 j.t. ze zm.), dalej: ustawa, zgodnie z którym ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, tj. spełniają łącznie następujące warunki:

1)legitymują się okresem zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż: 65 lat dla mężczyzn, 60 lat dla kobiet,

2) mają okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej: 25 lat dla mężczyzn, 20 dla kobiet,

3 ) nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego albo złożyli wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Aktem wykonawczym, do którego odsyła ustawa, jest rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. nr 8 poz. 43), dalej: rozporządzenie. Stosownie do treści § 4 tego rozporządzenia pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

W wykazie A – prac w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego – stanowiącym załącznik do rozporządzenia w dziale VII (W przemyśle lekkim) pod pozycją 14 wskazano prace związane ze szlifowaniem, klejeniem i wykańczaniem wyrobów przemysłu skórzanego.

Zgodnie z przepisem § 2 ust. 1 i 2 powołanego wyżej rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Okresy pracy natomiast, o których mowa w ust. 1, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy (§ 2 ust. 2).

Powyższe ograniczenie dowodowe dotyczy jednak tylko postępowania przez organem rentowym i nie wiąże sądu ( por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 1984 r., III UZP 6/84 oraz uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21 września 1984 r. III UZP 48/84).

Bezspornym jest, iż ubezpieczona S. P. w dniu 10 czerwca 2015 r. osiągnęła 55 rok życia. Wnioskodawczyni na dzień złożenia wniosku udokumentowała okres składkowy i nieskładkowy w wymiarze 20 lat, jest członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego i złożyła wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku na dochody budżetu państwa.

Przedmiotem sporu pozostawało ustalenie, czy za zatrudnienie w szczególnych warunkach - prace związane ze szlifowaniem, klejeniem i wykańczaniem wyrobów przemysłu skórzanego - uznać można było okresy zatrudnienia ubezpieczonej od dnia 01 czerwca 1978 r. do dnia 31 grudnia 1998 r. w (...) Zakładach (...) w S. (następnie Fabryce (...) sp. z o.o. w S.). Pozwany wskazał bowiem, iż pracodawca nie podał w świadectwie wykonywania pracy w warunkach szczególnych z dnia 12 lipca 2000 r. pełnej podstawy prawnej tj. rozporządzenia.

W ocenie Sądu Okręgowego, fakt wykonywania przez ubezpieczoną pracy w szczególnych warunkach w spornych okresach znajduje potwierdzenie w zebranym w sprawie materiale dowodowym (świadectwo pracy, świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych, zmiany umów o pracę).

Faktycznie wykonywana praca ubezpieczonej została także potwierdzona zeznaniami świadków – współpracowników wnioskodawczyni ze spornych okresów zatrudnienia – którzy zgodnie wskazali, iż wnioskodawczyni stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywała w warunkach szczególnych prace związane ze szlifowaniem, klejeniem i wykańczaniem wyrobów przemysłu skórzanego. Ponownie wskazać należy, iż świadkowie B. Ł. i D. W. stanowili wiarygodne osobowe źródła dowodowe dla Sądu, ponieważ pracowali w zakładzie pracy okresach co do zasady pokrywających się z zatrudnieniem tam ubezpieczonej: B. Ł. w latach 1984-2000, zaś D. W. w latach 1972-2000). Obydwoje świadkowie pracowali na identycznych w stosunku do ubezpieczonej stanowiskach pracy obuwnika formowacza, nadto świadek W. wykonywała pracę, jak zeznała, w bezpośrednim sąsiedztwie ubezpieczonej. W sposób całkowicie analogiczny świadkowie opisywali stanowiska pracy ubezpieczonej oraz wykonywane przez nią prace – której to pracy znali specyfikę, zakresy obowiązków i charakter wykonywanego zatrudnienia.

Jak ustalił Sąd Okręgowy w toku postępowania dowodowego, łącznie w powyższym zakładzie pracy ubezpieczona zatrudniona była od dnia 01 czerwca 1977 r. do dnia 30 czerwca 2000 r. Jako junak Ochotniczego Hufca Pracy dla Młodocianych ubezpieczona odbyła praktyczną naukę zawodu obuwnika formowacza w okresie od dnia 01 września 1977 r. do dnia 31 maja 1978 r. Nie był to zatem okres jej zatrudnienia pracowniczego oraz wykonywania stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych, co wnioskodawczyni potwierdziła własnymi zeznaniami, wskazując, iż jako junak Ochotniczego Hufca Pracy wykonywała pracę w wymiarze niższym od pełnego wymiaru czasu pracy – tj. 6 godzin dziennie.

Jak przyjmuje judykatura, młodociany odbywający naukę zawodu w ramach umowy zawartej z zakładem pracy na podstawie przepisów ustawy z 1958 r. o nauce zawodu, przyuczeniu do określonej pracy i warunkach zatrudnienia młodocianych w zakładach pracy oraz o wstępnym stażu pracy posiadał status pracownika w rozumieniu przepisów o zaopatrzeniu emerytalnym oraz ubezpieczeniu społecznym, jednakże okres nauki zawodu połączonej z obowiązkiem dokształcania się w zasadniczej szkole zawodowej nie stanowił okresu pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej na zasadach określonych w § 2 ust. 1 rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (por . wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 12 września 2012 r., III AUa 414/12, za: Lex). Zatem okres ten nie mógł zostać uwzględniony do stażu pracy w szczególnych warunkach.

Jednakże z dniem 01 czerwca 1978 r., po ukończeniu praktycznej nauki zawodu, ubezpieczona została zatrudniona na oddziale 411-1 zakładu pracy na stanowisku obuwnika formowacza.

Na podstawie zeznań świadków i ubezpieczonej oraz dokumentów Sąd Okręgowy ustalił, iż wnioskodawczyni zajmowała się zarówno formowaniem (prasowaniem) podeszw obuwia, a przede wszystkim klejeniem podeszw i obcasów. Poza tym kroiła podsuwki (gumowe podkładki w butach), jak również stemplowała numeratorem. Podeszwy i obcasy obuwia najpierw były wykonywane i formowane na maszynie prasującej, a następnie klejone klejem typu butapren. Klejenie podeszw było zatem zasadniczą i stałą częścią pracy ubezpieczonej. Praca wykonywana była w pomieszczeniu pozbawionym wentylacji, w narażeniu na opary toksycznych klejów obuwniczych – co w przypadku innego obuwnika formowacza D. W. doprowadziło do utraty głosu i przejścia na rentę z tytułu niezdolności do pracy.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy uwzględnił ubezpieczonej do stażu pracy w warunkach szczególnych sporne okresy zatrudnienia od dnia 01 czerwca 1978 r. do dnia 31 grudnia 1998 r. jako okres pracy związanej ze szlifowaniem, klejeniem i wykańczaniem wyrobów przemysłu skórzanego – czyli wykonywaniu obowiązków obuwnika formowacza – ustalając, iż jako pracę w warunkach szczególnych należało uznać w ciągłości nie tylko w/w okres, ale cały okres zatrudnienia wnioskodawczyni u w/w pracodawcy od dnia 01 czerwca 1978 r. łącznie do dnia 30 czerwca 2000 r.

Na takie właśnie prace wprost wskazał pracodawca w świadectwie pracy w warunkach szczególnych z dnia 12 lipca 2000 r. (k. 8 akt rentowych) – gdy wskazał na wykaz A dział VII pozycję 14 (prace związane ze szlifowaniem, klejeniem i wykańczaniem wyrobów przemysłu skórzanego) punkt 1 (obuwnik - montażysta [przy ścieraniu, ścienianiu i szlifowaniu elementów wyrobów]) i 2 (obuwnik - montażysta [przy nanoszeniu kleju i sklejaniu elementów wyrobów z użyciem klejów]) załącznika do zarządzenia nr 19 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 6 sierpnia 1983 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego (Dz. Urz. MG. z 1983 r. nr 1 poz. 2).

Niewątpliwie więc – wbrew twierdzeniom pozwanego zawartym w uzasadnieniu spornej decyzji – ubezpieczona wykazała w niniejszym postępowaniu, iż zajmowała się wykonywaniem poszczególnych czynności w ramach procesu produkcyjnego obuwia przy wykonywaniu elementów spodowych obuwia, w tym klejeniem, wykańczaniem, montowaniem, formowaniem podeszw i obcasów. Zeznania świadków w całej rozciągłości potwierdziły stanowisko skarżącej odnośnie charakteru i rodzaju wykonywanej przez nią pracy. Sąd Okręgowy w powyższym zakresie miał także na uwadze, iż na stanowisko pracy obuwnika formowacza i prace obuwnika - montażysty przy nanoszeniu kleju i sklejaniu elementów wyrobów z użyciem klejów wskazywała oryginalna dokumentacja w postaci akt osobowych, która w części wskazywała również (m.in. angaże z dnia 27 lutego 1985 r., 02 kwietnia 1991 r. oraz 01 sierpnia 1991 r.) wprost na stanowisko określone jako „obuwnik – sklejanie elementów spodowych – VII-14-2”, a więc wskazując wprost na charakter pracy z nawiązaniem do, cytowanego powyżej, zarządzenia resortowego (wykaz A dział VII pozycja 14 punkt 2).

Zarządzenia resortowe – w tym wskazywane powyżej zarządzenie – nie stanowią źródeł powszechnie obowiązującego prawa, i stanowią jedynie pomocnicze akty prawa niższego rzędu oraz dokumenty dotyczące jedynie konkretnych zakładów pracy, do których odwoływali się poszczególni pracodawcy, wskazując w dokumentacji pracowniczej (świadectwach wykonywania pracy w warunkach szczególnych) na rodzaje wykonywanej przez pracowników pracy. Kluczowym i podstawowym dokumentem w tym zakresie pozostaje cytowane powyżej rozporządzenie. Wykazy resortowe wydane na podstawie § 1 ust. 2 i 3 rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze mają charakter informacyjny, techniczno - porządkujący, uściślający oraz mogą mieć znaczenie w sferze dowodowej, stanowiąc podstawę domniemania faktycznego ( por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 marca 2012 r., I UK 403/11, za: Lex).

Niemożliwe było w ocenie Sądu Okręgowego uczynienie zadość żądaniu ubezpieczonej w zakresie zaliczenia mu do stażu pracy w warunkach szczególnych okresu od dnia 01 stycznia 1999 r. do dnia 30 czerwca 2000 r. Z cytowanego bowiem wyżej przepisu art. 184 ust. 1 ustawy w związku z § 4 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia wynika, iż wymóg wykazania 15 lat pracy w warunkach szczególnych musi być spełniony przez ubezpieczonego ubiegającego się o świadczenie w dniu wejścia w życie ustawy, zgodnie z art. 196 ustawy przypadającym na dzień 01 stycznia 1999 r. Powyższe uniemożliwia zaś zaliczenie do w/w stażu pracy okresów zatrudnienia i wykonywania pracy w warunkach szczególnych po dacie 31 grudnia 1998 r.

W ocenie Sądu Okręgowego, wobec udowodnienia wykonywania stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych, ubezpieczona S. P. spełniła wszystkie przesłanki dla nabycia emerytury w obniżonym wieku, ponieważ osiągnęła 55 rok życia, na dzień złożenia wniosku udokumentowała okres składkowy i nieskładkowy w wymiarze 20 lat, przystąpiła do otwartego funduszu emerytalnego i złożyła wniosek o przekazanie środków na rachunku na dochody budżetu państwa, a także spełniła przesłankę udokumentowania stażu co najmniej 15 lat pracy wykonywanej w szczególnych warunkach.

W konkluzji z wyżej przytoczonych względów Sąd Okręgowy na zasadzie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. w związku z cytowanymi wyżej przepisami, w punkcie I wyroku zmienił zaskarżoną decyzję organu rentowego z dnia 27 sierpnia 2015 r. i przyznał ubezpieczonej S. P. prawo do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach od dnia 10 czerwca 2015 r. (tj. od dnia ukończenia wieku 55 lat jako daty spełnienia ostatniej przesłanki). Sąd Okręgowy wziął pod uwagę fakt, iż wniosek o emeryturę ubezpieczona złożyła w dniu 25 maja 2015 r. oraz dyspozycję art. 129 ust. 1 cyt. ustawy, zgodnie z którym świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstawania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca w którym zgłoszono wniosek.

W punkcie II wyroku, na podstawie art. 118 ust. 1a ustawy, wnioskując a contrario, Sąd nie stwierdził odpowiedzialności pozwanego organu rentowego za nie ustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, mając na uwadze fakt, iż dopiero wyniki niniejszego postępowania dowodowego, w tym treść zeznań świadków oraz zawartość akt osobowych, pozwoliły na poczynienie wiążących ustaleń co do charakteru zatrudnienia ubezpieczonej, mającego wpływ na jej prawo do wnioskowanego świadczenia, które były ostatnią okolicznością niezbędną do wydania decyzji.