Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gdańsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 maja 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gdańsku

VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Monika Popielińska

Protokolant: st. sekr. sądowy Adrianna Mikulska

po rozpoznaniu w dniu 28 maja 2014 r. w Gdańsku

sprawy R. J.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania R. J.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

z dnia 25 lipca 2013 r. nr (...)

I. Zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, iż przyznaje ubezpieczonemu R. J. prawo do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych od dnia 06 marca 2013r.;

II. nie stwierdza odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania zaskarżonej decyzji.

/ Na oryginale właściwy podpis. /

Sygn. akt VII U 1887/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 25 lipca 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G., działając na podstawie przepisu 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Dz. U. z 2009r. ne 153, poz. 1227 ze zm. ) odmówił R. J. prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym w oparciu o ustalenie, iż na dzień 01 stycznia 1999 r. wnioskodawca nie udowodnił wymaganego przez prawo 15 – letniego stażu pracy w szczególnych warunkach.

Do stażu pracy w szczególnych warunkach pozwany nie uwzględnił ubezpieczonemu okresu pracy od 04 listopada 1974 roku do 31 października 1988 roku z tytułu zatrudnienia w Państwowym Ośrodku (...) z uwagi na fakt, iż przedłożone świadectwo z dnia 31 października 1988 roku budzi wątpliwości organu rentowego co do prawdziwości wskazanych w nim faktów. Z przedłożonych przez skarz skarżącego dokumentów tj. świadectwa pracy z dnia 31 października 1988 roku, legitymacji ubezpieczeniowej oraz kartotek zarobkowych wynika, że wnioskodawca zajmował stanowiska: „ mechanik maszyn rolniczych i urządzeń mechanizacji rolnictwa”, „ kierowca- mechanik”, „ mechanik”, „ mechanik magazynu paliw”, „ mechanik maszyn rolniczych”. Jednocześnie pozwany nadmienił, iż zakład pracy w świadectwie potwierdzającym zatrudnienie ubezpieczonego w szczególnych warunkach z dnia 31 października 1988 roku potwierdził parce na stanowisku „ montera baz paliw” powołując się na charakter pracy wymieniony w przepisach rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07 lutego 1983 r. w spawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach w wykazie A, dział IV poz. 39 – „ monter baz paliw – oczyszczanie cystern wewnątrz”. Natomiast w wykazie A dział IV, poz. 39 w/w rozporządzenia wymieniono prace polegające na „ oczyszczaniu albo naprawianiu aparatów lub pojemników po produktach toksycznych, żrących i parzących oraz prace wewnątrz cystern, kotłów, zbiorników, aparatów i kanałów technologicznych”. Wobec powyższych rozbieżności w ocenie pozwanego wystawione świadectwo pracy z dnia 31 października 1988 roku nie zasługuje na uwzględnienie.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł ubezpieczony R. J. podnosząc, iż w okresie 1974r. do 1988 r. świadczył pracę w warunkach szczególnych.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wniósł o jego oddalenie podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji. Jednocześnie ozwany informacyjnie nadmienił, iż zaliczeniu do stażu pracy w szczególnych warunkach podlega okres pracy ubezpieczonego od 01 tycznia 1992 roku do 31 grudnia 1998 roku z wyłączeniem okresów zasiłkowych z tytułu pracy w Przedsiębiorstwie (...), W., (...) spółka jawna.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony R. J., urodzony dnia (...), w dniu 12 lutego 2013r. złożył wniosek o przyznanie prawa do emerytury.

Ubezpieczony , który jest członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego, złożył jednocześnie oświadczenie o przekazaniu środków zgromadzonych na rachunku na Otwartym Funduszu Emerytalnym za pośrednictwem pozwanego na dochody budżetu państwa . Ubezpieczony pozostaje w stosunku pracy.

Decyzją z dnia 19 kwietnia 2013 roku pozwany odmówił ubezpieczonemu prawa do wcześniejszej emerytury powołując się na fakt, iż wnioskodawca nie udowodnił 15 – letniego stażu pracy w warunkach szczególnych.

W okresie do zaskarżenia decyzji – pismem z dnia 15 maja 2013r. ubezpieczony wniósł o ponowne rozpatrzenie sprawy , zgodnie z przysługującym mu prawem odwołania , przedkładając dodatkowe dokumenty uzasadniające okresy pracy w warunkach szczególnych.

W wyniku rozpatrzenia odwołania ubezpieczonego organ rentowy kolejną decyzją z dnia 25 lipca 2013 r. – zaskarżoną w niniejszym postępowaniu, , działając na podstawie przepisu 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych cyt. wyżej , ponownie odmówił R. J. prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym w oparciu o ustalenie, iż na dzień 01 stycznia 1999 r. nie udowodnił on wymaganego przez prawo 15 – letniego stażu pracy w szczególnych warunkach.

Okoliczności bezsporne, vide: akta rentowe : wniosek z dnia 15 maja 2013 r. – k. 71, decyzja pozwanego z dnia 19 kwietnia 2013 r. – k. 63, pismo z dnia 15.05.2013r. k. 71 akt ZUS, decyzja pozwanego z dnia 25 lipca 2013 r. – k. 100

W toku postępowania przed organem rentowym ubezpieczony udowodnił na dzień 01 stycznia 1999r. staż ubezpieczeniowy w wymiarze 28 lat, 4 miesiące i 1 dzień i okresów składkowych i nieskładkowych, w tym 6 lat, 9 miesięcy i 19 dni pracy w szczególnych warunkach.

W okresie od dnia 27 lipca 1970 roku do 31 października 1988 roku ubezpieczony R. J. był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w Państwowym Ośrodku (...).

Mimo, iż z wystawionego w dniu 31 października 1988 roku świadectwa pracy wynika, iż skarżący zajmował stanowiska mechanika maszyn rolniczych i urządzeń mechanizacji rolnictwa , w rzeczywistości ubezpieczony począwszy od dnia 04 listopada 1974 roku do końca zatrudnienia we wskazanym powyżej przedsiębiorstwie pracował przy czyszczeniu cystern z paliwami jak również montażu i naprawie dystrybutorów na stacjach paliw. Powyższe prace ubezpieczony wykonywał stale oraz w pełnym wymiarze czasu pracy.

Przepisane zadania skarżący wykonywał na zlecenia przedsiębiorstw zewnętrznych (głównie stacji paliw). W związku z powyższym wnioskodawca świadczył pracę w terenie, na obszarze całego województwa (...).

Do obowiązków skarżącego należało czyszczenie cystern z paliwem. Aby wykonać przypisane mu zadanie wnioskodawca musiał najpierw wypompować resztki paliwa znajdujące się w zbiorniku, a następnie wejść do jego środka i dokonać czyszczenia. Ponadto skarżący sprawdzał, czy zbiorniki nadają się do dalszej eksploatacji jak również zajmował się montażem dystrybutorów paliw.

Ubezpieczony wchodził w skład dwuosobowej brygady, podlegając bezpośrednio J. Ł. oraz kierownikowi oddziału.

W okresie od 29 listopada 1976 roku do 04 sierpnia 1976 roku ubezpieczony uczestniczył w kursie czyszczenia i legalizacji zbiorników po paliwach płynnych, zaś w okresie od 02 sierpnia 1987 roku do 13 marca 1987 roku był słuchaczem kursu mechaników gwarancyjnych technicznych urządzeń baz paliw.

W dniu 31 października 1988 roku pracodawca wystawił ubezpieczonemu świadectwo pracy w szczególnych warunkach wskazując, iż w okresie od 04 listopada 1974 roku do 31 października 1988 roku skarżący stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace montera baz paliw – czyszczenie cystern wewnątrz precyzując, iż wnioskodawca we w/w okresie czasu zajmował stanowisku montera baz paliw wymienionym w wykazie A , działu IV poz. 39 stanowiącym załącznik nr 1 do zarządzenia Ministra Rolnictwa , Leśnictwa i Gospodarki Żywnościowej .

W Państwowym Ośrodku (...) w okresie od 15 września 1963 roku do 29 lutego 1992 roku zatrudniony był również J. M.. Pracownikiem w/w przedsiębiorstwa w okresie od 01 września 1963 roku do 29 lutego 1992 roku był również J. K.. Wskazani wyżej świadkowie wykonywali tożsamą pracę co ubezpieczony.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych zaliczył J. K. oraz J. M. okres zatrudnienia w okres zatrudnienia w Państwowym Ośrodku (...) do stażu pracy w szczególnych warunkach, w związku z powyższym w/w świadkowie otrzymują emeryturę w obniżonym wieku z tytułu pracy w szczególnych warunkach . Do stażu pracy w warunkach szczególnych organ rentowy zaliczył obu świadkom okresy zatrudnienia w wyżej wymienionym przedsiębiorstwie na podstawie przedłożonych świadectw potwierdzających pracę w warunkach szczególnych.

W okresie od 01 stycznia 1992 roku do 31 stycznia 2000 roku wnioskodawca był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...), W., (...) spółka jawna. W okresie od 27 października 1993 roku do 02 listopada 1993 roku, od 29 grudnia 1994 roku do 12 stycznia 1995 roku, od 25 grudnia 1995 roku do 31 grudnia 1995 roku skarżący przebywał na zasiłku chorobowym, zaś w okresie od 20 listopada 1995 roku do 24 grudnia 1995 roku, od 01 stycznia 1996 roku do 08 stycznia 1996 roku i od 22 grudnia 1997 roku do 24 grudnia 1997 roku ubezpieczony pobierał wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy.

dowód: : akta rentowe : świadectwo pracy z dnia 31 października 1988 r. –k. 5 plik do. kapitału początkowego , świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach –k. 7 plik emerytura, zaświadczenie o ukończonych kursach – k. 77-79, załącznik do druku Rp 7 – k. 47

dowód: akta sprawy : zeznania ubezpieczonego –k. 34 w zw. z k. 23 , zeznania świadka J. M. – k. 24, zeznania świadka J. K. – k. 24, akta osobowe ubezpieczonego

dowód : akta emerytalne : świadka J. K. oraz J. M.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentacji zgromadzonej w aktach sprawy w tym w aktach osobowych wnioskodawcy oraz w aktach rentowych ubezpieczonego jak również aktach rentowych świadków J. K. oraz J. M., których prawdziwość i rzetelność nie była przez żadną ze stron kwestionowana. Sąd również nie znalazł podstaw do podważenia jej wiarygodności z urzędu.

Podstawę ustaleń stanu faktycznego stanowiły także zeznania świadków: J. K. oraz J. M. tym bardziej, że korespondowały z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, w tym z zeznaniami ubezpieczonego, które Sąd uznał za przekonujące. W szczególności podkreślenia wymaga, że zgromadzimy w sprawie materiał dowodowy w tym zeznania wzajemnie się uzupełniając, stworzyły spójną całość.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W świetle poczynionych ustaleń faktycznych odwołanie skarżącego R. J. zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem niniejszego postępowania była kwestia ustalenia prawa ubezpieczonego do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnych warunkach. Wyniki przeprowadzonego przez Sąd postępowania dowodowego wykazały, że wnioskodawca legitymuje się wymaganym 15 – letnim stażem pracy w szczególnych warunkach, co sprawia, iż stanowisko organu emerytalnego odmawiające wnioskodawcy prawa do wcześniejszej emerytury, nie jest słuszne.

Ogólne zasady nabywania prawa do emerytury dla ubezpieczonych urodzonych po 1948 r. zostały uregulowane w treści art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U .2013, 1440 j.t .), zgodnie z którym ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, tj. spełniają łącznie następujące warunki:

1)legitymują się okresem zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż: 65 lat dla mężczyzn, 60 lat dla kobiet,

2) mają okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej : 25 lat dla mężczyzn, 20 dla kobiet,

3 ) nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego albo złożyli wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa;

Podkreślenia wymaga, iż art. 184 ust 2 powyższej ustawy zmieniony został przez art. 1 pkt 20 ustawy z dnia 11 maja 2012 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2012 r. nr 637) z dniem 01 stycznia 2013r., co skutkuje tym iż od 01 stycznia 2013 r. celem uzyskania uprawnienia do emerytury w warunkach szczególnych nie ma konieczności spełniania przez ubezpieczonych przesłanki rozwiązania stosunku pracy.

Aktem wykonawczym, do którego odsyła ustawa o emeryturach i rentach z FUS, jest rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Stosownie do treści § 4 tego rozporządzenia pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

W wykazie A – prac w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego – stanowiącym załącznik do rozporządzenia w dziale IV ( prace w chemii) pod poz. 39 wymienione są prace przy oczyszczaniu albo naprawianiu aparatów lub pojemników (np. cystern, zbiorników itp.) po produktach toksycznych, żrących i parzących oraz prace wewnątrz cystern, kotłów, zbiorników, aparatów i kanałów technologicznych.

Dodatkowo wskazać należy, iż zgodnie z przepisem § 2 ust 1 i 2 powołanego wyżej rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Okresy pracy natomiast, o których mowa w ust. 1, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy (§ 2 ust. 2).

Trzeba jednak zwrócić uwagę, że zgodnie z utartą praktyką i orzecznictwem w postępowaniu przed sądem okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przewidziane rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze mogą być ustalane także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia z zakładu pracy (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 1984 r., III UZP 6/84 oraz uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21 września 1984 r. III UZP 48/84), a więc wszelkimi dopuszczalnymi przez prawo środkami dowodowymi.

Bezspornym jest, iż ubezpieczony w dniu 06 marca 2013 roku osiągnął 60 rok życia, udokumentował na dzień 01 stycznia 1999r. okres składkowy i nieskładkowy w wymiarze powyżej 25 lat oraz złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w Otwartym Funduszu Emerytalnym na dochody budżetu państwa.

Przedmiotem sporu pozostawało ustalenie, czy za zatrudnienie w szczególnych warunkach może zostać uznany okres zatrudnienia wnioskodawcy od 04 listopada 1974 roku do 31 października 1988 roku z tytuły zatrudnienia w Państwowym Ośrodku (...) z uwagi na fakt, iż przedłożone świadectwo z dnia 31 października 1988 roku budzi wątpliwości organu rentowego co do prawdziwości wskazanych w nim faktów.

W ocenie Sądu Okręgowego, fakt wykonywania przez ubezpieczonego pracy w szczególnych warunkach przy oczyszczaniu albo naprawianiu aparatów lub pojemników (np. cystern, zbiorników itp.) po produktach toksycznych, żrących i parzących oraz prace wewnątrz cystern, kotłów, zbiorników, aparatów i kanałów technologicznych znajduje potwierdzenie w zebranym w sprawie materiale dowodowym – w szczególności w świadectwie pracy w warunkach szczególnych ( k. 7 akt rentowych), a także w pozostałych dokumentach znajdujących się w aktach osobowych wnioskodawcy .

Niewątpliwie faktyczny rodzaj pracy ubezpieczonego został potwierdzony zeznaniami świadków – współpracowników ubezpieczonego ze spornych okresów zatrudnienia – który zgodnie podali, iż wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace przy czyszczeniu cystern z paliwami oraz przy montażu dystrybutorów paliw. Należy wskazać, iż świadkowie J. M. oraz J. K. stanowią dla Sądu wiarygodne osobowe źródła dowodowe, ponieważ pracowali w przedsiębiorstwie w okresach pokrywających się z zatrudnieniem ubezpieczonego. W związku z powyższym należało uznać, iż w/w świadkowie posiadają dokładną wiedzę na temat tego, czym w czasie pracy zajmował się wnioskodawca.

Podkreślenia wymaga także fakt, iż J. K. oraz J. M. w trakcie zatrudnienia w Państwowym Ośrodku (...) wykonywali tożsamą pracę co ubezpieczony, a okres ten został uznany przez pozwanego za prace w szczególnych warunkach. Nadmienić przy tym trzeba, iż dochodząc prawa do emerytury obniżonym wieku świadkowie przedłożyli organowi rentowemu świadectwa pracy w szczególnych warunkach wystawionych przez tą samą osobę ( tj. specjalistę ds. kadr/ samodzielnego referenta ds. kadr- M. G.) która wystawiła świadectwo pracy w szczególnych warunkach ubezpieczonemu. Nie uszło uwadze Sądu, iż treść świadectw wystawionym przez pracodawcę w/w świadkom jest zbieżna z treścią świadectwa pracy w szczególnych warunkach wystawionego ubezpieczonemu ( wyszczególniono w nich identyczne stanowiska pracy, przywołano te same przepisy Rozporządzenia Rady Ministrów). Nie bez znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy pozostaje fakt, iż przyznając prawo do świadczenia emerytalnego J. K. oraz J. M. pozwany nie kwestionował prawidłowości przywołanych powyżej dokumentów. Przedmiotowe świadectwa pracy nie budziły wówczas zastrzeżeń czy wątpliwości organu rentowego. W związku z powyższym Zakład Ubezpieczeń Społecznych wykazał się niekonsekwencją ,bowiem w sposób niezrozumiały dla Sądu różnicuje sytuacje osób, których praca w istocie polegała na tym samym i która został w identyczny sposób udokumentowana.

Dodatkowo należy zaznaczyć, że pozwany uwzględniając okres zatrudnienie wnioskodawcy w Przedsiębiorstwie (...), W., (...) spółka jawna ( od 01 stycznia 1992 roku do 31 grudnia 1998 roku) za pracę w szczególnych warunkach bezzasadnie pominął okres przebywania przez ubezpieczonego na zasiłkach chorobowych. W ocenie Sądu Okręgowego stanowisko organu rentowego dokonującego odliczenia od stażu pracy w szczególnych warunkach okresów zasiłków chorobowych oraz okresów, za które za czas niezdolności do pracy zostało wypłlacone wynagrodzenie we wskazanym wyżej okresie nie jest trafne. W orzecznictwie Sądu Najwyższego wyjaśniono, że osiągnięcie do dnia 1 stycznia 1999 r. okresu pracy w szczególnych warunkach, o którym mowa w art. 184 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 z późn. zm.) wyłącza ponowne ustalenie tego okresu po osiągnięciu wieku emerytalnego według zasad wynikających z art. 32 ust. 1a pkt 1 tej ustawy, obowiązujących od dnia 1 lipca 2004 r. (wyrok SN z dnia 23 kwietnia 2010 r., II UK 313/09, OSNP 2011, nr 19-20, poz. 260, postanowienie SN z dnia 9 marca 2012 r., I UK 367/11, Lex nr 1215125). Sąd Okręgowy w pełni podziela argumentację zawartą we wskazanych judykatach. Powyższe zaś ustalenie prowadzi do konstatacji, iż cały okres zatrudnienia ubezpieczonego we wskazanym wyżej zakładzie pracy tj. od 01 stycznia 1992 roku do 31 grudnia 1998 roku powinien być zaliczony do stażu pracy w warunkach szczególnych.

Reasumując powyższe rozważania ,w ocenie Sądu, ubezpieczony spełnił więc wszystkie przesłanki dla nabycia prawa do emerytury w obniżonym wieku, ponieważ na dzień złożenia wniosku osiągnął 60 rok życia, udokumentował okres składkowy i nieskładkowy w wymiarze powyżej 25 lat, przekazał środku zgromadzone na rachunku Otwartego Funduszu Emerytalnego na dochody budżetu państwa, a także spełnił przesłankę co najmniej 15 lat zatrudnienia w szczególnych warunkach.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy uznał, że wnioskodawca w okresie od 04 listopada 1974 roku do 31 października 1988 roku w trakcie zatrudnienia w Państwowym Ośrodku (...) wykonywał prace przy oczyszczaniu albo naprawianiu aparatów lub pojemników (np. cystern, zbiorników itp.) po produktach toksycznych, żrących i parzących oraz prace wewnątrz cystern, kotłów, zbiorników, aparatów i kanałów technologicznych- wobec czego był zatrudniony na stanowisku, o którym mowa w poz. 39 działu IV wykazu A stanowiącego załącznik do przywołanego powyżej Rozporządzenia Rady Ministrów. Uwzględnienie bowiem spornego okresu oraz doliczenie okresów zasiłkowych oraz okresów niewykonywania pracy , za które ubezpieczony otrzymał wynagrodzenie po 14 listopada 1991r. pominiętych w raporcie ustalenia uprawnień przez organ rentowy wskazuje, iż staż pracy ubezpieczonego w warunkach szczególnych jest dłuższy niż wymagany ustawą, a zatem, zgodnie z przepisem § 4 rozporządzenia, oznacza spełnienie tego wymogu do przyznania ubezpieczonemu świadczenia emerytalnego w wieku obniżonym.

W tym miejscu zwrócić także należy uwagę na to, iż zgodnie z brzmieniem art. 118 ust. 1a ustawy, w razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uważa się również dzień wpływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego, jeżeli organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nie ustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Organ odwoławczy, wydając orzeczenie, stwierdza odpowiedzialność organu rentowego.

Należy podkreślić, że zgodnie z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 września 2007 r. OTK-A 2007/8/97 powyższy przepis należy rozumieć w ten sposób, że za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uznaje się dzień wpływu prawomocnego orzeczenia tylko w sytuacji, gdy za nie ustalenie tych okoliczności nie ponosi odpowiedzialności organ rentowy.

Zdaniem Sądu, w niniejszej sprawie okoliczności, na podstawie których Sąd uznał odwołanie ubezpieczonego za zasadne zostały ostatecznie wyjaśnione w drodze uzupełnienia materiału dowodowego o zeznania świadków ( poparte danymi zawartymi w ich aktach emerytalnych m.in. co do świadectw pracy w warunkach szczególnych ) i wiarygodne wyjaśnienia ubezpieczonego co do zakresu obowiązków i charakteru pracy wykonywanej w zakwestionowanym przez ZUS okresie , co uzasadnia zastosowanie dyspozycji art. 118 ust. 1a ustawy poprzez wnioskowanie a contrario.

W konkluzji z wyżej przytoczonych względów Sąd Okręgowy na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. w związku z cytowanymi wyżej przepisami, zmienił decyzję organu rentowego i przyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury począwszy od 06 marca 2013 roku ( tj. od ukończenia przez skarżącego wymaganego prawem wieku 60 lat) na zasadzie art. 129 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS , mając na uwadze fakt, iż ubezpieczony wniosek o przyznanie prawa do emerytury złożył w dniu 12 lutego 2013r. a w dniu 15 maja 2013r. jedynie uzupełnił dokumenty w sprawie, kwestionując w dalszym ciągu ustalenia i decyzję ZUS z dnia 19 kwietnia 2013r. – o czym orzekł w punkcie pierwszym.

W punkcie drugim, działając na podstawie art. 118 ust. 1a ustawy, Sąd wnioskując a contrario, nie stwierdził odpowiedzialności pozwanego organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, mając na uwadze fakt, iż dopiero wyniki niniejszego postępowania dowodowego pozwoliły na określenie charakteru prac w rzeczywistości wykonywanych przez ubezpieczonego, mających wpływ na prawo do wnioskowanego świadczenia.

SSO Monika Popielińska