Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gdańsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 stycznia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gdańsku

VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Maria Ołtarzewska

Protokolant: st. sekr. sądowy Alicja Jarzyna

po rozpoznaniu w dniu 23 stycznia 2014 r. w Gdańsku

sprawy W. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania W. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

z dnia 11 maja 2013 r. nr (...)

zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje ubezpieczonemu W. K. prawo do emerytury od dnia 01 marca 2013r. i stwierdza, że pozwany organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nie ustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Sygn. akt VII U 1524/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 11 maja 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił ubezpieczonemu W. K. prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnym warunkach z uwagi na niespełnienie warunków nabycia tego prawa, przewidzianych przepisami ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 poz. 1440 ze zm.), dalej: ustawa. Organ rentowy podał, iż nie uwzględnił ubezpieczonemu do stażu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach okresów pracy wykonywanej w szczególnych warunkach w okresie od dnia 08 listopada 1974 r. do dnia 30 września 1975 r., od dnia 01 czerwca 1991 r. do dnia 30 czerwca 1996 r. w (...) Przedsiębiorstwie (...) w G. na stanowisku kierowcy samochodowego II kategorii prawa jazdy, kierowcy i kierowcy konwojenta oraz w okresie od dnia 01 października 1975 r. do dnia 31 maja 1991 r. w Przedsiębiorstwie Państwowym Zakładzie (...) w G. na stanowisku kierowcy – w ocenie pozwanego na podstawie przedłożonych dokumentów nie sposób jest jednoznacznie ustalić, czy wskazana praca była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych wobec faktu, iż przedłożone dokumenty wskazują na stanowisko pracy kierowcy, nie wymienione w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. nr 8 poz. 43) (k. 139 akt rentowych i k. 4 akt sprawy).

Odwołanie z dnia 22 maja 2013 r. od powyższej decyzji pozwanego organu rentowego wniósł ubezpieczony W. K. wskazując, iż w/w okresach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę kierowcy samochodów ciężarowych powyżej 3,5 tony oraz nie ponosi on winy za fakt, iż obecnie nie ma możliwości potwierdzenia rodzaju wykonywanej pracy – wnosząc o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków na okoliczność czasookresu, rodzaju i charakteru wykonywanej pracy (k. 2-3 akt sprawy).

W odpowiedzi z dnia 19 czerwca 2013 r. na odwołanie pozwany organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zaprezentowaną w spornej decyzji (k. 5-6 akt sprawy).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony W. K., urodzony dnia (...), z zawodu kierowca, w dniu 06 marca 2013 r. złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. wniosek o emeryturę w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnym warunkach. Ubezpieczony nie jest członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego. Wymagany wiek 60 lat ubezpieczony ukończył w dniu 26 lutego 2013 r. Ubezpieczony nie pozostaje w stosunku pracy.

okoliczności bezsporne, vide: wniosek ubezpieczonego o emeryturę – k. 1-3 akt rentowych, zeznania ubezpieczonego – k. 42 akt sprawy

W toku postępowania przed organem rentowym ubezpieczony udowodnił według stanu na dzień 01 stycznia 1999 r. staż sumaryczny 29 lat, 1 miesiąca i 16 dni – w tym 27 lat, 1 miesiąca i 29 dni okresów składkowych oraz 11 roku, 11 miesięcy i 17 dni okresów nieskładkowych – jednakże nie udowodnił wymaganych 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

dowód: karta przebiegu zatrudnienia ubezpieczonego – k. 138 akt rentowych

Zaskarżoną w sprawie decyzją z dnia 11 maja 2013 r. pozwany organ rentowy odmówił ubezpieczonemu prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnym warunkach z uwagi na niespełnienie warunków nabycia tego prawa, tj. wobec nie udowodnienia wymaganego 15–letniego okresu pracy w szczególnych warunkach oraz nie rozwiązania stosunku pracy.

dowód: decyzja pozwanego o odmowie prawa do emerytury z dnia 11 maja 2013 r. – k. 139 akt rentowych i k. 4 akt sprawy

W okresie od dnia 08 listopada 1974 r. do dnia 30 września 1975 r. ubezpieczony W. K. był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w (...) Przedsiębiorstwie (...) w G. na stanowisku kierowcy samochodowego II kategorii prawa jazdy.

Ubezpieczony posiada prawo jazdy na samochody ciężarowe 11 października 1972 r., w zakresie zaś samochodów ciężarowych z naczepami od dnia 23 października 1974 r.

W powyższym okresie ubezpieczony jeździł samochodem gospodarczym – samochodem skrzyniowym do przewożenia skór, odpadów mięsnych, butli z gazem oraz oleju. Dodatkowo zajmował się załadunkiem i wyładunkiem przewożonych towarów.

Z dniem 01 października 1975 r. wnioskodawca został przeniesiony nowo utworzonego Przedsiębiorstwa Państwowego Zakładu (...) w G..

Następnie zaś w okresie od dnia od dnia 01 października 1975 r. do dnia 31 maja 1991 r. ubezpieczony W. K. był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w Przedsiębiorstwie Państwowym Zakładzie (...) w G. na stanowisku kierowcy. W powyższym okresie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał on prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony.

Swoją pracę wnioskodawca wykonywał na różnych samochodach ciężarowych marki S. (25, 28 i 29), samochodem chłodnią (...), jak również przez ok. rok (...)(ciężarówką wywrotką) w okresie, kiedy dowoził materiały budowlane na potrzeby rozbudowy tuczarni świń zakładu pracy. Co do zasady – zajmował się przewożeniem żywca, mięsa i wędlin. W sytuacji, jeśli pracodawca nie miał ładunku do przetransportowania – ubezpieczony wraz z samochodem wykonywał pracę na rzecz podmiotów zewnętrznych, przewożąc różne towary na trasach. Praca odbywała się czasami także samochodami skrzyniowymi marki S. o ładowności (...).

W powyższym okresie ubezpieczony otrzymywał od dnia 01 września 1975 r. dodatek za prowadzony pojazd („dodatek za rodzaj wozu” w wysokości 2 zł). Otrzymywał on również dodatek za agregat. Wynagrodzenie ubezpieczonego oparto o stawki płac zasadniczych kierowców autobusów, samochodów, ciężarowych oraz motorniczych tramwajów, obejmując od dnia 01 października 1980 r. wcześniejszy dodatek za rodzaj prowadzonego pojazdu. W spornym okresie otrzymywał on regularnie wynagrodzenie z tytułu pracy w godzinach nadliczbowych.

Poza normalnymi czynnościami i obowiązkami kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony, ubezpieczony na podstawie odrębnych umów zlecenia przyjmował do wykonania czynności konwojenta żywca, mięsa i przetworów mięsnych (załadowacza) w zakresie załadunku i wyładunku na obsługiwanym pojeździe – które wykonywał poza zwykłym czasem pracy kierowcy.

W związku z toczącym się postępowaniem w przedmiocie zagarnięcia wędlin o wartości 25.455 starych zł wraz z innymi osobami (art. 202 § 1 k.k.), Prokuratura Wojewódzka w G. w sprawie o sygn. akt Ds. 79/76 postanowieniem z dnia 26 kwietnia 1977 r. zastosowała w stosunku do W. K. od dnia wydania postanowienia środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania. Środek ten zastosowano także wobec dwóch innych pracowników – J. S. i J. W.. Po zwolnieniu z aresztu wnioskodawca stawił się ponownie w pracy w dniu 15 lipca 1977 r.

Wreszcie w okresie od dnia 01 czerwca 1991 r. do dnia 30 czerwca 1993 r. ubezpieczony W. K. był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w (...) Przedsiębiorstwie (...) w G. na stanowisku kierowcy i kierowcy konwojenta. W powyższym okresie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał on prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony.

dowód: świadectwo pracy z dnia 10 grudnia 1975 r. – k. 6 akt (...), świadectwo pracy z dnia 31 maja 1991 r. – k. 7 akt (...), świadectwo pracy z dnia 30 czerwca 1993 r. – k. 8 akt (...), kopie kartotek zasiłkowych i zarobkowych – koszulki na k. 11-13 akt (...), świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych z dnia 30 czerwca 1993 r. – k. 7 akt rentowych, świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych z dnia 07 grudnia 1995 r. – k. 8 akt rentowych, akta osobowe i kartoteki zarobkowe – koperta na k. 12 i 21 akt sprawy, zeznania ubezpieczonego oraz świadków P. B., L. C. i H. P. – protokół skrócony k. 39-43 akt sprawy, protokół elektroniczny k. 44 akt sprawy

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentacji zgromadzonej w aktach niniejszej sprawy, aktach rentowych ubezpieczonego, oraz aktach osobowych ubezpieczonego ze spornego okresu, których prawdziwość i rzetelność nie była przez żadną ze stron kwestionowana. Sąd również nie znalazł podstaw do podważenia jej wiarygodności z urzędu.

Podstawę ustaleń stanu faktycznego stanowiły także zeznania świadków P. B., L. C. i H. P., bowiem jako osoby obce, nie zainteresowane wynikiem postępowania, a jednocześnie zatrudnione w spornym okresie w tym samym zakładzie pracy, w ocenie Sądu zasługują na walor wiarygodności, tym bardziej, że ich zeznania razem z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, w tym wyjaśnieniami wnioskodawcy, tworzą zwartą i logiczną całość – za wyjątkiem opisanych niżej pewnych sprzeczności.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W świetle poczynionych ustaleń faktycznych odwołanie skarżącego W. K. jest zasadne i z tego tytułu zasługuje na uwzględnienie.

Ogólne zasady nabywania prawa do emerytury dla ubezpieczonych urodzonych po 1948 r. zostały uregulowane w treści art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 poz. 1440 ze zm.), dalej: ustawa, zgodnie z którym ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, którzy spełniają łącznie następujące warunki:

1)legitymują się okresem zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż: 65 lat dla mężczyzn, 60 lat dla kobiet,

2) mają okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej: 25 lat dla mężczyzn, 20 dla kobiet,

3 ) nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego albo złożyli wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Podkreślenia wymaga, iż art. 184 ust 2 powyższej ustawy zmieniony został przez art. 1 pkt 20 ustawy z dnia 11 maja 2012 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2012 r. nr 637) z dniem 01 stycznia 2013r., co skutkuje tym iż od 01 stycznia 2013 r. celem uzyskania uprawnienia do emerytury w warunkach szczególnych nie ma konieczności spełniania przez ubezpieczonych przesłanki rozwiązania stosunku pracy.

Aktem wykonawczym, do którego odsyła ustawa, jest rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Stosownie do treści § 4 tego rozporządzenia pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

W wykazie A – prac w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego – stanowiącym załącznik do rozporządzenia w dziale VIII (W transporcie i łączności) pod pozycją 2 wskazano prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, specjalizowanych, specjalistycznych (specjalnych), pojazdów członowych i ciągników samochodowych balastowych, autobusów o liczbie miejsc powyżej 15, samochodów uprzywilejowanych w ruchu w rozumieniu przepisów o ruchu na drogach publicznych, trolejbusów i motorniczych tramwajów.

Wskazać również należy, iż zgodnie z przepisem § 2 ust. 1 powołanego wyżej rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Okresy pracy natomiast, o których mowa w ust. 1, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy (§ 2 ust. 2).

Trzeba jednak zwrócić uwagę, że zgodnie z utartą praktyką i orzecznictwem w postępowaniu przed sądem okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przewidziane rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze mogą być ustalane także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia z zakładu pracy (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 1984 r., III UZP 6/84 oraz uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21 września 1984 r. III UZP 48/84), a więc wszelkimi dopuszczalnymi przez prawo środkami dowodowymi.

Bezspornym jest, iż ubezpieczony w dniu 26 lutego 2013 r. osiągnął 60 rok życia. Wnioskodawca na dzień złożenia wniosku udokumentował okres składkowy i nieskładkowy w wymiarze ponad 25 lat, nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego i nie pozostaje również w stosunku pracy (zgodnie z jego zeznaniami na rozprawie) – co biorąc pod uwagę brzmienie art. 184 ust. 2 ustawy od dnia 01 stycznia 2013 r. pozostaje okolicznością w sprawie bez znaczenia.

Przedmiotem sporu pozostawało ustalenie, czy za pracę w szczególnych warunkach – prace kierowcy samochodów ciężarowych powyżej 3,5 tony – uznać można było sporne okresy zatrudnienia ubezpieczonego od dnia 08 listopada 1974 r. do dnia 30 września 1975 r. i od dnia 01 czerwca 1991 r. do dnia 30 czerwca 1993 r. w (...) Przedsiębiorstwie (...) w G. na stanowisku kierowcy samochodowego II kategorii prawa jazdy, kierowcy i kierowcy konwojenta oraz w okresie od dnia 01 października 1975 r. do dnia 31 maja 1991 r. w Przedsiębiorstwie Państwowym Zakładzie (...) w G. na stanowisku kierowcy.

W ocenie Sądu Okręgowego, fakt wykonywania przez ubezpieczonego pracy w szczególnych warunkach na stanowisku kierowcy samochodów ciężarowych powyżej 3,5 tony w spornym okresie znajduje potwierdzenie w zebranym w sprawie materiale dowodowym (świadectwa pracy, akta osobowe, dokumentacja płacowa. Niewątpliwie faktyczny rodzaj pracy ubezpieczonego został potwierdzony zeznaniami świadków – współpracowników ubezpieczonego z okresu zatrudnienia – którzy zgodnie wskazali, iż wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał w warunkach szczególnych właśnie kierowcy samochodów ciężarowych powyżej 3,5 tony. Należy wskazać, iż świadkowie ci stanowili wiarygodne osobowe źródła dowodowe dla Sądu, ponieważ pracowali w tym samym zakładzie pracy w okresie co do zasady pokrywającym się z zatrudnieniem tam ubezpieczonego: świadek P. B. w latach 1976-1990 (kierowca, następnie kierowca samochodów ciężarowych), świadek L. C. w latach 1978-1991 (kierowca samochodów ciężarowych) oraz świadek H. P. w latach 1976-ok. 1995 (kierownik bazy w T.). Wszyscy ci świadkowie w sposób zbieżny i dla Sądu wiarygodny opisywali rodzaj i dokładne zadania, jakie wnioskodawca wykonywał w spornych okresach – nadto w ocenie Sądu mieli oni obiektywną możliwość posiadania wiedzy na temat rodzaju i charakteru pracy ubezpieczonego, mając z nim bardzo częstą styczność.

W sposób całkowicie analogiczny w/w osoby opisywały stanowisko pracy ubezpieczonego jako kierowcy samochodu ciężarowego, jak również wykonywane przez niego prace. I tak, ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż w pierwszym okresie ubezpieczony jeździł samochodem gospodarczym – samochodem skrzyniowym do przewożenia skór, odpadów mięsnych, butli z gazem oraz oleju. Dodatkowo zajmował się załadunkiem i wyładunkiem przewożonych towarów. Następnie zaś w okresie od dnia od dnia 01 października 1975 r. do dnia 31 maja 1991 r. ubezpieczony W. K. był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w Przedsiębiorstwie Państwowym Zakładzie (...) w G. na stanowisku kierowcy. Swoją pracę wnioskodawca wykonywał na różnych samochodach ciężarowych marki S. (25, 28 i 29), samochodem chłodnią (...), jak również przez ok. rok (...)(ciężarówką wywrotką) w okresie, kiedy dowoził materiały budowlane na potrzeby rozbudowy tuczarni świń zakładu pracy. Co do zasady – zajmował się przewożeniem żywca, mięsa i wędlin. W sytuacji, jeśli pracodawca nie miał ładunku do przetransportowania – ubezpieczony wraz z samochodem wykonywał pracę na rzecz podmiotów zewnętrznych, przewożąc różne towary na trasach. Praca odbywała się czasami także samochodami skrzyniowymi marki S. o ładowności (...). Niewątpliwie z większości angaży wynika stanowisko kierowcy – materiał dowodowy wskazuje jednakże na szereg okoliczności, które pozwalają przyjąć, iż de facto w praktyce wykonywał on obowiązki kierowcy samochodu ciężarowego. Po pierwsze bowiem ubezpieczony otrzymywał od dnia 01 września 1975 r. dodatek za prowadzony pojazd („dodatek za rodzaj wozu” w wysokości 2 zł), co w ocenie Sądu świadczy o pracy na samochodzie ciężarowym jako pracy w warunkach szczególnych. Po drugie, otrzymywał on również dodatek za agregat, co w sposób oczywisty należy wiązać z pracą na samochodzie ciężarowym chłodni, na który wskazywali także w/w świadkowie. Po trzecie zaś wynagrodzenie ubezpieczonego oparto o stawki płac zasadniczych kierowców autobusów, samochodów, ciężarowych oraz motorniczych tramwajów, obejmując od dnia 01 października 1980 r. wcześniejszy dodatek za rodzaj prowadzonego pojazdu – co również zdaniem Sądu świadczy o pracy skarżącego na samochodzie ciężarowym jako pracy w warunkach szczególnych. Poza normalnymi czynnościami i obowiązkami kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony, ubezpieczony na podstawie odrębnych umów zlecenia przyjmował do wykonania czynności konwojenta żywca, mięsa i przetworów mięsnych (załadowacza) w zakresie załadunku i wyładunku na obsługiwanym pojeździe – które wykonywał poza zwykłym czasem pracy kierowcy; pozwala to przyjąć okoliczność, iż w spornym okresie wnioskodawca otrzymywał regularnie wynagrodzenie z tytułu pracy w godzinach nadliczbowych, zatem nie budzi wątpliwości Sądu, iż mógł on w pełnym wymiarze podstawowego czasu pracy wykonywać obowiązki kierowcy samochodu ciężarowego.

Niewątpliwie, wobec tymczasowego aresztowania ubezpieczonego w okresie od 26 kwietnia 1977r. do 15 lipca 1977r., okres ten w sposób oczywisty nie podlegał uwzględnieniu do ustalonego przez Sąd stażu pracy wnioskodawcy w warunkach szczególnych.

Sąd Okręgowy powziął również wątpliwości co do ok. 2 lat liczonych od dnia 01 września 1989 r., kiedy angaże ubezpieczonego wskazywały na stanowisko kierowcy samochodu gospodarczego – który to charakter pracy wnioskodawcy w sądowym postępowaniu odwoławczym nie został jednoznacznie rozstrzygnięty. Sprzecznie bowiem zeznawał w tym zakresie ówczesny kierownik ubezpieczonego świadek H. P. – z jednej strony wskazując, iż samochodem gospodarczym nazywano samochód marki N., zatem pojazd w żadnym wypadku nie będący samochodem ciężarowym, z drugiej zaś wskazując, iż ubezpieczony samochodem marki N. nie jeździł. Z kolei świadek L. C., również kierowca samochodu ciężarowego, zeznawał, iż pod pojęciem samochodu gospodarczego należało rozumieć samochód skrzyniowy do przewozu szczecin i skóry, który nie miał przydzielonego na stałe kierowcy.

Okoliczności te pozostają w ocenie Sądu jednakże bez znaczenia, bowiem uznane przez Sąd Okręgowy w ramach przeprowadzonego postępowania dowodowego okresy zatrudnienia ubezpieczonego, z pominięciem okresu aresztowania w 1977 r. i lat 1989-1991, oznaczają przyjęcie, iż prace kierowcy samochodów ciężarowych w warunkach szczególnych wykonywał on stale i w pełnym wymiarze czasu pracy przez przeszło 15 lat – zatem w zakresie wystarczającym do przyznania wnioskowanego świadczenia w postaci emerytury w obniżonym wieku z tytułu pracy w warunkach szczególnych.

W ocenie Sądu Okręgowego, wobec udowodnienia wykonywania stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych, ubezpieczony W. K. spełnił wszystkie przesłanki dla nabycia emerytury w obniżonym wieku, ponieważ osiągnął 60 rok życia, na dzień złożenia wniosku udokumentował okres składkowy i nieskładkowy w wymiarze 25 lat, nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego, a także spełnił przesłankę udokumentowania stażu co najmniej 15 lat pracy wykonywanej w szczególnych warunkach.

W tym miejscu zwrócić także należy uwagę na to, iż zgodnie z brzmieniem art. 118 ust. 1a ustawy, w razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uważa się również dzień wpływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego, jeżeli organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nie ustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Organ odwoławczy, wydając orzeczenie, stwierdza odpowiedzialność organu rentowego.

Należy podkreślić, że zgodnie z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 września 2007 r. OTK-A 2007/8/97 powyższy przepis należy rozumieć w ten sposób, że za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uznaje się dzień wpływu prawomocnego orzeczenia tylko w sytuacji, gdy za nie ustalenie tych okoliczności nie ponosi odpowiedzialności organ rentowy.

Zdaniem Sądu, w niniejszej sprawie okoliczności, na podstawie których Sąd uznał odwołanie ubezpieczonego za zasadne zostały ostatecznie wyjaśnione w drodze uzupełnienia materiału dowodowego o zeznania świadków i ubezpieczonego wyjaśniające zakres obowiązków i charakter pracy ubezpieczonego, co uzasadnia zastosowanie dyspozycji art. 118 ust. 1a ustawy poprzez wnioskowanie a contrario.

W konkluzji Sąd Okręgowy na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. w związku z cytowanymi wyżej przepisami, zmienił zaskarżoną decyzję organu rentowego z dnia 11 maja 2013 r. i przyznał ubezpieczonemu W. K. prawo do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach od dnia 01 marca 2013 r. (tj. od pierwszego dnia miesiąca złożenia wniosku o emeryturę jako spełnienia ostatniej przesłanki ustawowej przyznania świadczenia). Sąd Okręgowy wziął pod uwagę fakt, iż wniosek o emeryturę ubezpieczony złożył w dniu 06 marca 2013 r. oraz dyspozycję art. 129 ust. 1 cyt. ustawy, zgodnie z którym świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstawania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca w którym zgłoszono wniosek.

Działając zaś na podstawie art. 118 ust. 1a ustawy, Sąd wnioskując a contrario nie stwierdził odpowiedzialności pozwanego organu rentowego za nie ustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, mając na uwadze fakt, iż dopiero wyniki niniejszego postępowania dowodowego pozwoliły na poczynienie wiążących ustaleń co do charakteru zatrudnienia ubezpieczonego, mającego wpływ na jej prawo do wnioskowanego świadczenia.

SSO Maria Ołtarzewska

(...)

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

(...)