Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gdańsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 czerwca 2016 r.

Sąd Okręgowy w Gdańsku VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSR del. do SO Jarosław Matuszczak

Protokolant: referent stażysta Magdalena Szczygieł

po rozpoznaniu w dniu 9 czerwca 2016 r. w Gdańsku

na rozprawie

sprawy z odwołania Z. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

z dnia 22 grudnia 2015 r. nr (...)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o prawo do emerytury

I.  zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje ubezpieczonemu Z. S. prawo do emerytury od dnia 09 grudnia 2015 r.,

II.  stwierdza brak odpowiedzialności pozwanego organu rentowego za nie ustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji w sprawie.

Sygn. akt VII U 206/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 22 grudnia 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił ubezpieczonemu Z. S. prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnym warunkach z uwagi na niespełnienie warunków nabycia tego prawa, przewidzianych przepisami ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 r. poz. 748 ze zm.), dalej: ustawa, w postaci braku udowodnienia 15 lat pracy w warunkach szczególnych – nie uznając żadnego okresu pracy w warunkach szczególnych (tom III k. 23 akt rentowych).

Odwołanie z dnia 13 stycznia 2016 r. od powyższej decyzji pozwanego organu rentowego wniósł ubezpieczony Z. S., wnosząc zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie prawa do wnioskowanego świadczenia, a także wnosząc o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków na okoliczność charakteru i rodzaju wykonywanej w spornych okresach pracy (k. 2 akt sprawy).

W odpowiedzi z dnia 25 stycznia 2015 r. (błędna data roczna) na odwołanie pozwany organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zaprezentowaną w spornej decyzji (k. 5-6 akt sprawy).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony Z. S., urodzony dnia (...), w dniu 07 grudnia 2015 r. złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. wniosek o emeryturę w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnym warunkach. Ubezpieczony nie jest członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego. Wymagany wiek 60 lat ubezpieczony ukończył w dniu 09 grudnia 2015 r.

okoliczności bezsporne, nadto: wniosek ubezpieczonego o prawo do emerytury z dnia 07 grudnia 2015 r. – tom II k. 1-4 akt rentowych

W toku postępowania przed organem rentowym ubezpieczony udowodnił według stanu na dzień 01 stycznia 1999 r. staż sumaryczny 25 lat, 6 miesięcy i 18 dni – w tym 24 lat, 3 miesięcy i 16 dni okresów składkowych i 1 roku, 3 miesięcy i 2 dni okresów nieskładkowych – jednakże nie udowodnił wymaganych 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Na skutek przeprowadzonego przez Sąd postępowania dowodowego uznać należało jednak, iż ubezpieczony łącznie udowodnił przeszło 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

dowód: karta przebiegu zatrudnienia ubezpieczonego – tom II k. 22 akt rentowych

Ubezpieczony Z. S. był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w okresach na stanowisku traktorzysty:

⚫

od dnia 01 marca 1977 r. do dnia 06 lipca 1977 r. w Państwowym (...) we F. w Zakładzie (...) w B.

⚫

od dnia 04 sierpnia 1977 r. do dnia 24 września 1977 r. w Spółdzielni (...) w B.

⚫

od dnia 01 września 1979 r. do dnia 09 września 1993 r. w (...) Skarbu Państwa w S.

⚫

od dnia 10 września 1993 r. do dnia 07 stycznia 1996 r. w Gospodarstwie (...) w S..

W powyższych okresach ubezpieczony stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał w warunkach szczególnych prace kierowców ciągników, kombajnów lub pojazdów gąsienicowych.

Prawo jazdy kategorii T (na ciągnik (...) z naczepami) wnioskodawca posiada od dnia 15 maja 1974 r.

Ubezpieczony jeździł na c.: U. (...), U. (...), U. (...), C. (...) lub (...), Z., zimą na ciągniku (...) (...).

W okresie od wiosny do jesieni ubezpieczony wykonywał prace na roli, polowe, transportowe: orkę, posiewy nasion, opryski, koszenie trawy, poza tym wywoził zboże, buraki, ściętą trawę na susz, wywoził gnojowicę z produkcji zwierzęcej. Prace powyższe wykonywane były na potrzeby zakładu pracy, jak również usługowo na rzecz indywidualnych rolników (po upadku spółdzielni kółek rolniczych było duże zapotrzebowanie na tego rodzaju usługi). Za pomocą ładowacza przy ciągniku ładował na przyczepy siano, słomę i kiszonkę. Wnioskodawca zajmował się wożeniem płodów rolnych, zdarzyło się także, iż ciągnął za ciągnikiem przyczepę asenizacyjną.

W okresie zimowym praca wnioskodawcy polegała na odśnieżaniu dróg rejonowych i gminnych, naprawie dróg szlakowych, dowożeniu paszy oraz także dzieci do szkoły (w przyczepie osobowej), wywożeniu płodów rolnych, przewożeniu szlaki, nawozów.

Ubezpieczony był, zarówno w opinii przełożonych, jak i kolegów, uważany za jednego z lepszych traktorzystów – w związku z czym wykonywał prace wyłącznie przy pomocy ciągnika (słabsi traktorzyści byli wykorzystywani także, w zależności od potrzeb, do innych prac w gospodarstwie (...)).

Powyższe prace ubezpieczony wykonywał w pełnym wymiarze czasu pracy – w okresie prac wiosennych i żniw często po 14-16 godzin dziennie. Co do zasady pracę rozpoczynano o godz. 7:00 i kończono o godz. 15:00, jednakże ubezpieczony musiał stawić się w zakładzie ok. godzinę wcześniej w celu przygotowania maszyny do pracy, zatankowania pojazdu, podczepienia właściwego osprzętu. Praca w sezonie orki, żniw i siewu wykonywana zaś była aż do jej zakończenia

Ubezpieczony jeździł ciągnikiem w celu przywiezienia sprzętu po terenie całej P., min. do G., D., P., P., G., P., B., do W..

Gospodarstwo (...) w S. stanowiło część kombinatu rolniczego P.. Po restrukturyzacji zostało przejęte przez 27 parafii i od września 1993 r. stało się gospodarstwem (...) diecezji (...). Na mocy art. 23 ¹ k.p. z dniem 10 września 1993 r. doszło do przejścia zakładu pracy na nowego pracodawcę – w którym pracownicy, w tym ubezpieczony, nadal kontynuowali dotychczasową pracę.

W dniu 10 lipca 1995 r. ubezpieczony uległ wypadkowi w czasie pracy – oczekując na wykładowcę, który miał przeprowadzić szkolenie okresowe z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy, pracownicy postanowili złożyć rusztowanie, co oznaczało podawanie ciężkich stalowych elementów konstrukcyjnych. W trakcie wykonywania tych czynności doznał kompresyjnego złamania kręgu L5 w kręgosłupie. Był to jedyny przypadek, aby wnioskodawca wykonywał tego rodzaju czynności, nie związane z pracą traktorzysty.

T. M. był dyrektorem w (...) Skarbu Państwa w S., następnie zarządcą gospodarstwa w Gospodarstwie Rolnym (...) w S. – łącznie zarządzając wspomnianym gospodarstwem (...) w latach 1981-1996. R. T. był zatrudniony na stanowisku traktorzysty w (...) Skarbu Państwa w S. (następnie Gospodarstwie Rolnym (...) w S.) w latach 1972-1996.

Dowód: świadectwo pracy z dnia 20 lipca 1977 r. – tom I k. 71 akt rentowych i k. 17 akt sprawy, świadectwo pracy z dnia 28 września 1977 r. – tom I k. 72 akt rentowych i k. 18 akt sprawy, świadectwo pracy z dnia 15 września 1993 r. – tom I k. 77 akt rentowych i k. 13 akt sprawy, świadectwo pracy z dnia 27 grudnia 1995 r. – tom I k. 76 akt rentowych i k. 16 akt sprawy, legitymacja ubezpieczeniowa – koperta w tomie I na k. 78 akt rentowych, zeznania ubezpieczonego oraz świadków T. M. i R. T. – protokół skrócony k. 30-33 akt rentowych, protokół elektroniczny k. 34 akt rentowych, prawo jazdy wnioskodawcy – k. 15 akt sprawy

Zaskarżoną w sprawie decyzją z dnia 22 grudnia 2015 r. pozwany organ rentowy odmówił ubezpieczonemu Z. S. prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnym warunkach z uwagi na niespełnienie warunków nabycia tego prawa, przewidzianych przepisami ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 r. poz. 748 ze zm.), dalej: ustawa, w postaci braku udowodnienia 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Okoliczność bezsporna, nadto: decyzja pozwanego o odmowie prawa do emerytury z dnia 22 grudnia 2015 r. – tom III k. 23 akt rentowych

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny w spornej części, dotyczącej charakteru pracy ubezpieczonego Sąd ustalił na podstawie dokumentów prywatnych i urzędowych (prawo jazdy, decyzje) znajdujących zgromadzonej w aktach niniejszej sprawy, aktach rentowych pozwanego organu, których prawdziwość i rzetelność nie była przez żadną ze stron kwestionowana i nie budziła wątpliwości sądu.

Podstawę ustaleń stanu faktycznego stanowiły także zeznania świadków T. M. i R. T. oraz ubezpieczonego Z. S., uznane za spontaniczne, wiarygodne, tym bardziej, że korespondowały z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, w szczególności świadectwami pracy ubezpieczonego. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy stworzyły spójną całość dającą logiczny obraz pracy ubezpieczonego w spornych okresach.

W świetle poczynionych ustaleń faktycznych odwołanie skarżącego Z. S. jest zasadne.

Wyniki przeprowadzonego przez Sąd postępowania dowodowego wykazały, że wnioskodawca legitymuje się wymaganym 15–letnim stażem pracy w szczególnych warunkach, co sprawia, iż stanowisko organu emerytalnego odmawiające wnioskodawcy prawa do wcześniejszej emerytury, nie jest słuszne.

Ogólne zasady nabywania prawa do emerytury dla ubezpieczonych urodzonych po 1948 r. zostały uregulowane w treści art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 r. poz. 748 ze zm.), dalej: ustawa, zgodnie z którym ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, tj. spełniają łącznie następujące warunki:

1)legitymują się okresem zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż: 65 lat dla mężczyzn, 60 lat dla kobiet,

2) mają okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej: 25 lat dla mężczyzn, 20 dla kobiet,

3 ) nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego albo złożyli wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Aktem wykonawczym, do którego odsyła ustawa odwołując się do „przepisów dotychczasowych”, jest rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. nr 8 poz. 43), dalej: rozporządzenie. Stosownie do treści § 4 tego rozporządzenia pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

W wykazie A – prac w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego – stanowiącym załącznik do rozporządzenia w dziale VIII (W transporcie i łączności) pod pozycją 3 wskazano prace kierowców ciągników, kombajnów lub pojazdów gąsienicowych.

Zgodnie z przepisem § 2 ust. 1 i 2 powołanego wyżej rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Okresy pracy natomiast, o których mowa w ust. 1, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy (§ 2 ust. 2).

Jednakże w postępowaniu przed sądem okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przewidziane rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze mogą być ustalane także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia z zakładu pracy ( por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 1984 r., III UZP 6/84 oraz uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21 września 1984 r. III UZP 48/84), a więc wszelkimi dopuszczalnymi przez prawo środkami dowodowymi.

Bezspornym jest, iż ubezpieczony Z. S. w dniu 09 grudnia 2015 r. osiągnął 60 rok życia. Wnioskodawca na dzień złożenia wniosku udokumentował okres składkowy i nieskładkowy w wymiarze 25 lat, nie przystąpił także do otwartego funduszu emerytalnego.

Przedmiotem sporu pozostawało ustalenie, czy za pracę w szczególnych warunkach można było uznać sporne okresy zatrudnienia ubezpieczonego Z. S. na stanowisku traktorzysty:

⚫

od dnia 01 marca 1977 r. do dnia 06 lipca 1977 r. w Państwowym (...) we F. w Zakładzie (...) w B.

⚫

od dnia 04 sierpnia 1977 r. do dnia 24 września 1977 r. w Spółdzielni (...) w B.

⚫

od dnia 01 września 1979 r. do dnia 09 września 1993 r. w (...) Skarbu Państwa w S.

⚫

od dnia 10 września 1993 r. do dnia 07 stycznia 1996 r. w Gospodarstwie Rolnym (...) w S..

Datę ustania zatrudnienia w ostatnim w/w okresie – w braku jej wskazania w świadectwie pracy z dnia 27 grudnia 1995 r. (tom I k. 76 akt rentowych) – Sąd ustalił na podstawie rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z dnia 04 stycznia 1996 r. (tom I k. 82 akt rentowych), jak również wynika ona z faktu, iż od dnia następnego – tj. 08 stycznia 1996 r. – ubezpieczonemu przyznano prawo do świadczenia rehabilitacyjnego (tom II k. 84 akt rentowych).

W ocenie Sądu Okręgowego, fakt wykonywania przez ubezpieczonego pracy w szczególnych warunkach pracy traktorzysty w spornych okresach znajduje potwierdzenie w zebranym w sprawie materiale dowodowym (świadectwa pracy wszystkie wskazujące spójnie i konsekwentnie wyłącznie na stanowisko pracy traktorzysty). Faktyczny rodzaj pracy ubezpieczonego został potwierdzony zeznaniami świadków T. M. i R. T. – współpracowników ubezpieczonego z dwóch ostatnich najdłuższych badanych w sprawie okresów zatrudnienia (łącznie 16 lat) – którzy zgodnie wskazali, iż wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w każdym wykonywał w warunkach szczególnych właśnie w/w prace.

Jak już wyjaśniono przy ocenie dowodów, świadkowie ci stanowili wiarygodne osobowe źródło dowodowe dla Sądu, ponieważ pracowali w tym samym zakładzie pracy w okresach pokrywających się z zatrudnieniem tam ubezpieczonego: T. M. był dyrektorem w (...) Skarbu Państwa w S., następnie zarządcą gospodarstwa w Gospodarstwie Rolnym (...) w S. – łącznie zarządzając wspomnianym gospodarstwem (...) w latach 1981-1996, zaś R. T. był zatrudniony na stanowisku traktorzysty w (...) Skarbu Państwa w S. (następnie Gospodarstwie Rolnym (...) w S.) w latach 1972-1996.

Świadkowie ci opisali rodzaj i dokładne zadania, jakie wnioskodawca wykonywał w spornych okresach przy czym mieli oni obiektywną możliwość posiadania wiedzy na temat rodzaju i charakteru pracy ubezpieczonego, mając z nim bardzo częstą styczność, a wręcz wykonując tożsame prace na identycznych stanowiskach traktorzystów, kierowców ciągników (świadek T.) oraz jako przełożony całego gospodarstwa (...) (świadek M.).

Ubezpieczony mógł wykonywać prace przy pomocy ciągnika w badanych okresach – jako że prawo jazdy kategorii T (na ciągnik (...) z naczepami) wnioskodawca posiada od dnia 15 maja 1974 r. (prawo jazdy – k. 15 akt sprawy).

Na podstawie zbieżnych zeznań przesłuchanych w sprawie osób ustalono w zakresie sprzętu, na którym pracował wnioskodawca, iż jeździł on na c.: U. (...), U. (...), U. (...), C. (...) lub (...), Z., zimą na ciągniku (...) (...). Marki te i modele w sposób zbieżny podawali świadkowie.

Wnioskodawca kierując w/w ciągnikami (traktorami) w okresie od wiosny do jesieni ubezpieczony wykonywał prace charakterystyczne dla traktorzystów szczegółowo opisane w stanie faktycznym, do czasu kompresyjnego złamania kręgu L5 w kręgosłupie.

Istotnym jest, jak ustalił Sąd, że powyższe prace ubezpieczony wykonywał w pełnym wymiarze czasu pracy – w okresie prac wiosennych i żniw często po 14-16 godzin dziennie. Co do zasady pracę rozpoczynano o godz. 7:00 i kończono o godz. 15:00, jednakże ubezpieczony musiał stawić się w zakładzie ok. godzinę wcześniej w celu przygotowania maszyny do pracy, zatankowania pojazdu, podczepienia właściwego osprzętu. Praca w sezonie orki, żniw i siewu wykonywana zaś była aż do jej zakończenia.

Co istotne, traktorzyści zasadniczo nie wykonywali żadnych innych prac – w szczególności nie zajmowali się pracami w polu ani naprawami ciągników. Ubezpieczony był, zarówno w opinii przełożonych, jak i kolegów, uważany za jednego z lepszych traktorzystów – w związku z czym wykonywał prace wyłącznie przy pomocy ciągnika (jak wskazywał świadek M. jako dyrektor zakładu pracy, słabsi traktorzyści byli wykorzystywani także, w zależności od potrzeb, do innych prac w gospodarstwie (...)).

W zakresie przekształceń zakładu pracy z kluczowego okresu lat 1979-1996 Sąd Okręgowy ustalił na podstawie zeznań w/w świadków, iż Gospodarstwo (...) w S. stanowiło część kombinatu rolniczego P., po restrukturyzacji zostało przejęte przez 27 parafii i stało się gospodarstwem (...) diecezji (...). Na mocy art. 23 ¹ k.p. z dniem 10 września 1993 r. doszło do przejścia zakładu pracy na nowego pracodawcę – w którym pracownicy, w tym ubezpieczony, nadal kontynuowali dotychczasową pracę.

Ponadto, Sąd Okręgowy zważył także, iż z osobnego tomu akt rentowych wynika, że w dniu 10 lipca 1995 r. ubezpieczony uległ wypadkowi w czasie pracy: znajdował się w grupie pracowników, którzy składali rusztowanie, co oznaczało podawanie ciężkich stalowych elementów konstrukcyjnych. Zdarzenie powyższe niewątpliwie odbiegało od zakresu obowiązków traktorzysty i nie miało żadnego związku z wykonywaniem prac przy pomocy ciągnika – zaś spowodowało uszkodzenie kręgosłupa wnioskodawcy, a w następstwie zarówno ustanie zatrudnienia, jak i korzystanie ze świadczenia rehabilitacyjnego w 1996 r. (tom I k. 86 akt rentowych), jak i renty inwalidzkiej III grupy inwalidów w związku z wypadkiem przy pracy w latach 1996-1997. Niemniej jednak przesłuchanie wnioskodawcy na rozprawie pozwoliło Sądowi ustalić, iż sytuacja powyższa miała miejsce w momencie, kiedy pracownicy, oczekując na wykładowcę, który miał tego dnia przeprowadzić szkolenie okresowe z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy, podjęli się składania rusztowania – w toku których to czynności doszło do zdarzenia z udziałem ubezpieczonego (a które pracodawca zakwalifikował jako wypadek przy pracy). Był to zatem jedyny przypadek, aby wnioskodawca wykonywał tego rodzaju czynności, nie związane z pracą traktorzysty.

Sąd Okręgowy nie ma wątpliwości zatem, na podstawie zebranego i poddanego wnikliwej analizie materiału dowodowego – także w braku świadectw wykonywania pracy w warunkach szczególnych – iż w latach 1977-1996 pracował wyłącznie oraz stale i w pełnym wymiarze czasu pracy jako kierowca ciągnika (traktorzysta).

W ocenie Sądu Okręgowego, wobec udowodnienia wykonywania stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych, ubezpieczony Z. S. spełnił wszystkie przesłanki dla nabycia emerytury w obniżonym wieku, ponieważ osiągnął 60 rok życia, na dzień złożenia wniosku udokumentował okres składkowy i nieskładkowy w wymiarze 25 lat, nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego, a także spełnił przesłankę udokumentowania stażu co najmniej 15 lat pracy wykonywanej w szczególnych warunkach.

W konkluzji Sąd Okręgowy na zasadzie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. w związku z cytowanymi wyżej przepisami, w punkcie I zmienił zaskarżoną decyzję organu rentowego z dnia 22 grudnia 2015 r. ubezpieczonemu Z. S. prawo do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach od dnia 09 grudnia 2015 r. (tj. od dnia ukończenia wieku 60 lat jako daty spełnienia ostatniej przesłanki). Sąd Okręgowy wziął pod uwagę fakt, iż wniosek o emeryturę ubezpieczony złożył w dniu 07 grudnia 2015 r., oraz dyspozycję art. 129 ust. 1 cyt. ustawy, zgodnie z którym świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstawania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca w którym zgłoszono wniosek.

Zgodnie z brzmieniem art. 118 ust. 1a ustawy, w razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uważa się również dzień wpływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego, jeżeli organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nie ustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Organ odwoławczy, wydając orzeczenie, stwierdza odpowiedzialność organu rentowego.

Zdaniem Sądu, w niniejszej sprawie okoliczności, na podstawie których Sąd uznał odwołanie ubezpieczonego za zasadne zostały ostatecznie wyjaśnione w drodze uzupełnienia materiału dowodowego o zeznania świadków i ubezpieczonego, wyjaśniające zakres obowiązków i charakter pracy ubezpieczonego, co uzasadnia zastosowanie dyspozycji art. 118 ust. 1a ustawy poprzez wnioskowanie a contrario.

Działając na podstawie tego przepisu, Sąd, wnioskując a contrario, w punkcie II wyroku nie stwierdził odpowiedzialności pozwanego organu rentowego za nie ustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, mając na uwadze fakt, iż dopiero wyniki niniejszego postępowania dowodowego, w szczególności w zakresie zeznań świadków, pozwoliły na poczynienie wiążących ustaleń co do charakteru zatrudnienia ubezpieczonego, mającego wpływ na jego prawo do wnioskowanego świadczenia.