Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gdańsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 maja 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gdańsku

VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Elżbieta Zabrocka

Protokolant: st. sekr. sądowy Ala Pilewska-Grabowska

po rozpoznaniu w dniu 21 maja 2014 r. w Gdańsku

sprawy M. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania M. W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

z dnia 27 września 2013 r. nr (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. i przyznaje ubezpieczonemu M. W. prawo do emerytury od dnia 15 sierpnia 2013 roku,

2.  zasądza od pozwanego na rzecz ubezpieczonego kwotę 120 (sto dwadzieścia ) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

/ na oryginale właściwy podpis/

Sygn. akt: VII U 76/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 27 września 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił ubezpieczonemu M. W. prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnym warunkach z uwagi na niespełnienie warunków nabycia tego prawa, przewidzianych przepisami ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U.2013, 1440 j. t.), tj. nieudowodnienia 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych.

Do stażu pracy w warunkach szczególnych organ rentowy nie uwzględnił okresu zatrudnienia od 16 sierpnia 1971 roku do 31 grudnia 1998 roku z uwagi na fakt, iż na świadectwie prac w szczególnych warunkach z dnia 31 października 2004 r. charakter wykonywanej pracy nie został określony ściśle wyg wykazu, działu i pozycji rozporządzenia Ministra Łączności. Organ rentowy wskazał, iż z przedłożonej dokumentacji wynika, iż w tym okresie ubezpieczony zajmował stanowisko montera, telemontera, st. Telemontera, instruktora technicznego – kierownika (...), kierownika kolumny, kierownika grupy technicznej, lecz nie podano okresów na podanych stanowiskach.

Jednocześnie pozwany nadmienił, iż w powołany przez zakład pracy w/w zarządzeniu w wykazie A, dział VIII , poz. 20 pkt 2,3,8,13 i 18 jako prace w szczególnych warunkach wymieniono telemonter, starszy telemonter, instruktor techniczny, monter linii kablowych międzymiastowych, technik budowy – a nie montera , instruktora technicznego – kierownika (...)., kierownika kolumny, kierownika grupy technicznej.

Ponadto organ rentowy wskazał, że dla pracowników dozoru inżynieryjno – technicznego wymagania określone w wykazie A , Dział VIII, pozycja 20 oznaczają konieczność stałego i w pełnym wymiarze czasu pracy, obowiązującym na danym stanowisku pracy, przebywania w środowisku pracy, w którym zatrudnieni są pracownicy wykonujący prace w szczególnych warunkach, ponieważ to właśnie te warunki ( a nie rodzaj wykonywanych przez nich pracy) zdecydował o umieszczeniu ich w wykazie. Pozwany podniósł, iż w przypadku pracowników dozoru inżynieryjno – technicznego wyższego szczebla wykonywanie jakichkolwiek innych prac np. o charakterze administracyjno- biurowym, typowych dla pełnionej funkcji lub przebywanie w czasie zmiany roboczej z dala od stanowiska pracy wymienionych w wykazie decyduje o nie zaliczeniu danej pracy do prac wykonywanych w szczególnych warunkach.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł ubezpieczony M. W. wnosząc o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie prawa do emerytury oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz ubezpieczonego zwrotu kosztów procesu, w tym w szczególności zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w wysokości stawki maksymalnej o której mowa w § 2 ust. 2 w zw. z § 11 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. „ w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielnej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.

W uzasadnieniu odwołania wnioskodawca wskazał, iż świadczył pracę w szczególnych warunkach w okresie od 16 sierpnia 1971 roku do 31 grudnia 1998 roku.

W odpowiedzi na odwołanie ubezpieczonego pozwany organ rentowy wniósł o jego oddalenie, a w uzasadnieniu powołał się na argumentację jak w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony M. W., urodzony w dniu (...) w dniu 19 sierpnia 2013 r., złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. wniosek o emeryturę w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnym warunkach.

Ubezpieczony nie jest członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego, a wymagany wiek 60 lat ukończył w dniu (...)

okoliczności bezsporne, vide: wniosek o emeryturę – k. 1-3 akt ubezpieczeniowych plik E

W toku postępowania przed organem rentowym ubezpieczony, według stanu na dzień 31 grudnia 1998 r., udowodnił 27 lat, 3 miesiące i 24 dni okresów składkowych i nieskładkowych.

dowód: karta przebiegu zatrudnienia – k. 27 akt ubezpieczeniowych plik E

Zaskarżoną w sprawie decyzją z dnia 27 września 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił ubezpieczonemu M. W. prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnym warunkach.

dowód: decyzja z dnia 27 września 2013 roku – k. 28 akt ubezpieczeniowych plik E

Ubezpieczony M. W. od 16 sierpnia 1971 roku do 31 października 2004 roku był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w przedsiębiorstwie (...) S.A. (...) w G..

We wskazanym powyżej okresie czasu wnioskodawca zajmował odpowiednio stanowiska: montera ( od 16 sierpnia 1971 roku do 30 września 1972 roku), starszego telemontera ( od 01 października 1972 roku do 23 kwietnia 1976 roku), instruktora technicznego ( od 02 maja 1978 roku do 31 grudnia 1979 roku), starszego instruktora technicznego ( od 01 stycznia 1980 roku do 31 grudnia 1985 roku) kierownika kolumny ( od 01 stycznia 1986 roku do 31 października 1989 roku) kierownika wieloosobowego stanowiska pracy ( od 01 listopada 1989 roku).

W okresie od 24 kwietnia 1976 roku do 12 kwietnia 1978 roku ubezpieczony odbywał zasadniczą służbę wojskową.

Od 25 sierpnia 1986 roku do 30 sierpnia 1986 roku wnioskodawca korzystał z urlopu bezpłatnego.

Ubezpieczony w okresie od rozpoczęcia zatrudnieniowe w/w przedsiębiorstwie tj. od dnia 16 sierpnia 1974 roku do 21 września 2004 r. z wyłączeniem okresu odbywania zasadniczej służby wojskowej oraz korzystania z urlopu bezpłatnego stale i w pełnym wymiarze wykonywał prace przy montażu, konserwacji i remoncie linii kablowych oraz telefonicznych lub napowietrznych. Wnioskodawca obsługiwał rejon od G. do G., a także C., K., K. , Ż..

Do zadań wnioskodawcy także wtedy, gdy był zatrudniony na stanowiskach kierowniczych, poza znikomą ilością czynności stricte administracyjnych ( polegającym m. in. na przydzieleniu pracy na dany dzień, wykonywaniu planu pracy, wypełnieniu dziennika robót), związanych z pełnioną funkcją kierowniczą, należały wszystkie czynności będące w zakresach obowiązków monterów.

W związku z powyższym, niezależnie od pory roku ubezpieczony zajmował się konserwacją, remontem oraz przebudową kabli łączy międzymiastowych. Do obowiązków wnioskodawcy należało zatem utrzymanie sieci kabli w stanie użyteczności. W trakcie pracy skarżący lutował załącza, robił wykopy, pomiary jak wyciągał kable do kanalizacji Od momentu objęcia stanowiska instruktora technicznego wnioskodawca uprawniony był do wykonywania bardziej skomplikowanych prac technicznych – m. in. samodzielnie dokonywał lokalizacji uszkodzonych kabli. Skarżący wykonywał także takie czynności, których z uwagi na brak wiedzy czy doświadczenia nie mogli wykonywać szere­gowi pracownicy np. lokalizował awarie przy pomocy radioaktywnych gazów.

Od momentu objęcia stanowiska kierownika kolumny skarżący odpowiedzialny był również za organizację pracy . Do jego obowiązków należało zatem sporządzanie planu pracy na dany dzień, przydzielania zadań poszczególnym pracownikom, sporządzanie protokołów oraz wypełnianie dziennika robót.

Odwołujący się , przez cały sporny okres pracy otrzymywał dodatek szkodliwy do przysługującego mu wynagrodzenia z tytułu pracy w warunkach szkodliwych i niebezpiecznych jak również posiłki regeneracyjne, mleko, środki czystości. Z uwagi na szkodliwość warunków pracy ( co było związane m.in. z kontaktem z ołowiem ) wnioskodawca , podobnie jak i pozostali pracownicy wchodzący w skład kolumny , świadczył pracę w skróconym systemie czasu pracy.

Praca na każdym z zajmowanych stanowisk była wykonywana w terenie. Pracując na stanowisku kierownika , ubezpieczony stale przebywał w środowisku pracy, w którym zatrudnieni byli pracownicy wykonujący prace w szczególnych warunkach wykonując pracę związana z utrzymaniem łączy międzymiastowych , jak i sprawując bezpośredni nadzór na podległymi mu pracownikami kolumny.

(...) S.A. (...) w G. w okresie od 01 lutego 1974 roku do 30 kwietnia 2009 roku był także R. B. , który do 1998 roku zajmował stanowisko kierownika kolumny kablowej.

We wskazanym powyżej przedsiębiorstwie od 15 sierpnia 1971 roku do 30 maja 2010 roku zatrudniony był także M. L. świadczący prace kolejno w charakterze montera, mistrza, instruktora technicznego oraz kierownika kolumny.

W (...) S.A w okresie od 15 października 1972 roku do 30 kwietnia 2012 roku pracował również S. K. zatrudniony w charakterze kierownika kolumny, potem kierownika oddziału, wydziału.

dowód: akta sprawy: zeznania ubezpieczonego – k. 37 w zw. z k. 33, zeznania świadka R. B. – k. 34, zeznania świadka M. L. – k. 36, zeznania świadka S. K. k. 36-37, akta osobowe wnioskodawcy

dowód: akta rentowe: świadectwo wykonywania prac w warunkach szczególnych – k. 17

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentacji zgromadzonej w aktach sprawy w tym w aktach osobowych wnioskodawcy oraz w aktach ubezpieczeniowych pozwanego organu emerytalnego, których prawdziwość i rzetelność nie była przez żadną ze stron kwestionowana. Sąd również nie znalazł podstaw do podważenia jej wiarygodności z urzędu.

Podstawę ustaleń stanu faktycznego stanowiły także zeznania świadków: R. B., M. L., S. K., tym bardziej, że korespondowały z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, w tym z zeznaniami ubezpieczonego, które Sąd uznał za przekonujące, z dokumentacja osobowa wnoskodawcy. W szczególności podkreślenia wymaga, że zgromadzimy w sprawie materiał dowodowy w tym zeznania wzajemnie się uzupełniając, stworzyły spójną całość.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W świetle poczynionych ustaleń faktycznych odwołanie skarżącego M. W. jest zasadne i z tego tytułu zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem niniejszego postępowania była kwestia ustalenia prawa ubezpieczonego do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnych warunkach. Wyniki przeprowadzonego przez Sąd postępowania dowodowego wykazały, że ubezpieczony legitymuje się wymaganym 15–letnim stażem pracy w szczególnych warunkach, co sprawia, iż stanowisko organu emerytalnego odmawiające mu prawa do wcześniejszej emerytury, nie jest słuszne.

Ogólne zasady nabywania prawa do emerytury dla ubezpieczonych urodzonych po 1948 r. zostały uregulowane w treści art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 nr 153 poz. 1227 ze zm.), dalej: ustawa, zgodnie z którym ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, tj. spełniają łącznie następujące warunki:

1)legitymują się okresem zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż: 65 lat dla mężczyzn, 60 lat dla kobiet,

2) mają okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej: 25 lat dla mężczyzn, 20 dla kobiet,

3 ) nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego albo złożyli wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa;

Stosownie do dyspozycji art. 32 ust. 1 cytowanej ustawy ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., będącym pracownikami zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27. Dla uzyskania uprawnień do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym wymagane jest osiągnięcie wskazanego w przepisach wykonawczych wieku, a także przepracowanie określonej ilości lat w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze.

Aktem wykonawczym, do którego odsyła ustawa, jest rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Stosownie do treści § 4 tego rozporządzenia pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

W wykazie A – prac w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego – stanowiącym załącznik do rozporządzenia w dziele VIII (W transporcie i łączności) pod poz. 20 wskazano montaż, konserwacje i remont linii kablowych oraz telefonicznych linii napowietrznych zaś w dziale XIV ( prace różne) pod poz. 24 wskazano prace przy kontroli międzyoperacyjnej, kontrola jakości produkcji i usług oraz dozór inżynieryjno-techniczny na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie

Pomocniczo wskazać należy, że w Zarządzenia Nr 33 Ministra Łączności z dnia 16 maja 1983 r. w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu hutnictwa i przemysłu maszynowego (Dz. Urz. MŁ z 1983 r., nr 3, poz. 32) w dziale VIII (W transporcie i łączności) pod pozycją 20 (montaż, konserwacja i remont linii kablowych oraz telefonicznych linii napowietrznych) wśród stanowisk, na których wykonywana jest praca w warunkach szczególnych wymieniono. m.in. montera linii kablowych międzymiastowych (pkt 13), starszy telemonter (pkt 3), instruktor techniczny (pkt 8). Z kolei w dziale XIV ( prace różne) pod poz. 24 ( kontrola międzyoperacyjna, kontrola jakości produkcji i usług oraz dozór inżynieryjno techniczny na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wymienione są prace wymienne w wykazie) wskazano m. in. stanowisko pracy na których prace wykonywane są stale i bezpośrednio przy stanowisku wymienionym w wykazie ( pkt 1).

Sąd podziela stanowisko, zgodnie, z którym zarządzenia resortowe nie stanowią źródeł powszechnie obowiązującego prawa, i stanowią jedynie pomocnicze akty prawa niższego rzędu oraz dokumenty dotyczące jedynie konkretnych zakładów pracy, do których odwoływali się poszczególni pracodawcy, wskazując w dokumentacji pracowniczej (świadectwach wykonywania pracy w warunkach szczególnych) na rodzaje wykonywanej przez pracowników pracy. Kluczowym i podstawowym dokumentem w tym zakresie pozostaje cytowane powyżej rozporządzenie. Jednakże wykazy resortowe wydane na podstawie § 1 ust. 2 i 3 rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze mają charakter informacyjny, techniczno - porządkujący, uściślający oraz mogą mieć znaczenie w sferze dowodowej, stanowiąc podstawę domniemania faktycznego (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 marca 2012 r., I UK 403/11).

Okresy pracy natomiast, o których mowa w ust. 1, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy (§ 2 ust. 2).

Trzeba jednak zwrócić uwagę, że zgodnie z utartą praktyką i orzecznictwem w postępowaniu przed sądem okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przewidziane rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze mogą być ustalane także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia z zakładu pracy (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 1984 r., III UZP 6/84 oraz uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21 września 1984 r. III UZP 48/84), a więc wszelkimi dopuszczalnymi przez prawo środkami dowodowymi.

Bezspornym jest, iż ubezpieczony M. W. nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego i w dniu (...) osiągnął 60 rok życia, a na dzień 31 grudnia 1998 r. udokumentował okres składkowy i nieskładkowy w wymiarze powyżej 25 lat (łącznie 27 lat, 3 miesiące i 24 dni).

Przedmiotem sporu pozostawało jedynie ustalenie, czy za zatrudnienie w szczególnych warunkach uznać można było sporny okres zatrudnienia ubezpieczonego od 16 sierpnia 1971 roku do 31 grudnia 1998 roku z tytułu zatrudnienia w (...) S.A. (...) w G..

W ocenie Sądu Okręgowego, fakt wykonywania przez ubezpieczonego pracy w szczególnych warunkach przy montażu, konserwacji i remoncie linii kablowych oraz telefonicznych linii napowietrznych jak również przy kontroli jakości produkcji i usług oraz dozorze inżynieryjno-technicznym na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie w okresie od 16 sierpnia 1971 r. do 31 grudnia 1998 roku z wyłączeniem okresu służby wojskowej i przebywania przez skarżącego na urlopie bezpłatnym ( tj. od 25 sierpnia 1986 roku do 30 sierpnia 1986 r.) znajduje potwierdzenie w zebranym w sprawie materiale dowodowym , w tym dokumentacji osobowej, świadectwie pracy w warunkach szczególnych .

Niewątpliwie faktyczny rodzaj pracy ubezpieczonego został potwierdzony zeznaniami świadków – współpracowników ubezpieczonego ze spornych okresów zatrudnienia – którzy zgodnie podali, iż wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace przy montażu, konserwacji i remoncie linii kablowych oraz telefonicznych linii napowietrznych. Należy wskazać, iż świadkowie R. B., M. L. oraz S. K. stanowią dla Sądu wiarygodne osobowe źródła dowodowe, ponieważ pracowali w przedsiębiorstwie w okresach pokrywających się z zatrudnieniem ubezpieczonego. W związku z powyższym należało uznać, iż w/w świadkowie posiadają dokładną wiedzę na temat tego, czym w czasie pracy zajmował się wnioskodawca.

Nie bez znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy pozostaje fakt, iż w ocenie Sądu zarówno wnioskodawca jak i powołani w sprawie świadkowi zdołali wiarygodnie wyjaśnić, że mimo wykonywania prac na różnych stanowiskach pracy ( np. montera, starszego telemontera, instruktora technicznego) praca wnioskodawcy w istocie polegała na tym samym i była ściśle pracą techniczną świadczoną w terenie. Awans oraz zmiana nazwy stanowiska pracy wiązała się zatem jedynie z możnością uzyskania przez ubezpieczonego wyższego wynagrodzenia oraz zdobyciem uprawnień do wykonywania coraz bardziej odpowiedzialnych zadań oraz skomplikowanych czynności. Podkreślić również należy, iż wykonywanie przez ubezpieczonego czynności o charakterze kierowniczo –administracyjnych związanych z nadzorem na grupą zawodową na stanowisku kierownika kolumny jest również kwalifikowane jako praca w szczególnych warunkach – bowiem została wyszczególniona w wykazie A stanowiącym załącznik do przywołanego powyżej rozporządzenia.

W czasie zatrudnienia na tym stanowisku , ubezpieczony w dalszym ciągu wykonywał prace związane z montażem, konserwacją i remontem linii kablowych oraz telefonicznych linii napowietrznych, z tym że o jeszcze większym stopniu skomplikowania , a znikomy zakres prac administracyjnych , wykonywany był poza godzinami pracy .

W ocenie Sądu, ubezpieczony spełnił więc wszystkie przesłanki dla nabycia emerytury w obniżonym wieku, ponieważ na dzień złożenia wniosku osiągnął 60 rok życia, udokumentował okres składkowy i nieskładkowy w wymiarze powyżej 25 lat, nie jest członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego, a także spełnił przesłankę co najmniej 15 lat zatrudnienia w szczególnych warunkach.

Uwzględnienie bowiem spornego okresu wskazuje, iż staż pracy wnioskodawcy w warunkach szczególnych jest dłuższy niż wymagany ustawą, a zatem, zgodnie z przepisem § 4 rozporządzenia, oznacza spełnienie tego wymogu do przyznania wnioskodawcy świadczenia emerytalnego w wieku obniżonym.

W konkluzji z wyżej przytoczonych względów Sąd Okręgowy na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. w związku z cytowanymi wyżej przepisami, zmienił zaskarżoną decyzję organu i przyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury z dniem ukończenia 60 roku życia , mając na względzie także datę złożenia wniosku o świadczenie (19.08.2013r. ) .

O kosztach zastępstwa procesowego Sąd orzekł jak w punkcie 2 wyroku, na podstawie art. 98 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 11 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu z urzędu (Dz. U. z 2002 r. Nr 163, poz. 1349 ze zm.) uznając udział, iż nakład pracy pełnomocnika uzasadniał zasadzenia tych kosztów w wysokości podwójnej stawki minimalnej ( tj. 120 zł).

SSO Elżbieta Zabrocka