Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gdańsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 grudnia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Gdańsku III Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący: SSO Krzysztof Gajewski (spr.)

Sędziowie: SO Elżbieta Płażyńska

SR del. Justyna Kielar

Protokolant: sekr. sąd. Maciej Mądziel

po rozpoznaniu w dniu 19 grudnia 2017 r. w Gdańsku

na rozprawie

sprawy z powództwa Powiatu (...)

przeciwko Towarzystwu (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Malborku

z dnia 18 września 2017 r. sygnatura akt I C 1440/14

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1 800 zł (jeden tysiąc osiemset złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

SSR del. Justyna Kielar SSO Krzysztof Gajewski SSO Elżbieta Płażyńska

Sygn. akt III Ca 1023/17

UZASADNIENIE

Pozwem złożonym dnia 22.10.2014 r. powód dochodził zapłaty kwoty 75000 zł tytułem odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 17.5.2012 r. do dnia zapłaty, a także zasądzenia kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu powód wskazał, iż zawarł 21 czerwca 2010 r. z Towarzystwem (...) z siedzibą w W. Biuro (...) w G. umowy ubezpieczenia mienia od ognia i innych zdarzeń losowych potwierdzone polisami nr (...) i (...).

W okresie obowiązywania w/w ubezpieczeń, tj. 28 marca 2011 r. w lokalu użytkowym znajdującym się w budynku Powiatu (...) położonym w N. przy ul. (...) wybuchł pożar. Przedmiotowy lokal użytkowy był w tym czasie wynajmowany R. P. i W. T. prowadzącym działalność gospodarczą jako (...) s.c. R. P. i W. T.. Powód wskazał, iż pozwem dochodzi odszkodowania jedynie za uszkodzenia budynku spowodowane pożarem. Dochodzona kwota 75.000 zł nie obejmuje nakładów adaptacyjnych i wyposażenia najemcy.

Referendarz orzekający w tut. sądzie nakazem zapłaty wydanym dnia 4.11.2014 r. uwzględnił całość żądania powoda.

Pozwany w terminie zakreślonym złożył sprzeciw od tegoż nakazu zapłaty wnosząc o oddalenie powództwa i zasądzenie zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Wyrokiem z dnia 18 września 2017r. Sąd Rejonowy:

I.  zasądził od pozwanego Towarzystwa (...) z/s w W. na rzecz powoda Powiatu (...) kwotę (...),75 ((...)) zł wraz z ustawowymi odsetkami od tej kwoty od dnia 17.5.2012 r. do dnia zapłaty;

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddalił;

III.  zasądził od pozwanego Towarzystwa (...) z/s w W. na rzecz powoda Powiatu (...) kwotę 87,16 (osiemdziesiąt siedem 16/100) zł tytułem kosztów procesu;

IV.  nakazał pozwanemu Towarzystwu (...) z/s w W. aby uiścił na rzecz Skarbu Państwa - (...) - kwotę (...),82 (dwa tysiące dwieście osiemdziesiąt siedem 82/100) zł tytułem wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa;

V.  nakazał powodowi Powiatowi (...), aby uiściła na rzecz Skarbu Państwa - (...) kwotę (...),47 (dwa tysiące czterysta siedemdziesiąt osiem 47/100) zł tytułem wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa.

Powyższe rozstrzygnięcie Sąd I instancji oparł na następujących ustaleniach i rozważaniach:

Powód jest właścicielem budynku oraz wchodzącego w jego składu lokalu użytkowego położonych w N. przy ul. (...). Powód zawarł 21 czerwca 2010 r. z Towarzystwem (...) z siedzibą w W. Biuro (...) w G. umowy ubezpieczenia mienia od ognia i innych zdarzeń losowych potwierdzone polisami nr (...) i (...).

W okresie obowiązywania w/w ubezpieczeń, tj. 28 marca 2011 r. w lokalu użytkowym znajdującym się w budynku Powiatu (...) położonym w N. przy ul. (...) wybuchł pożar. Przedmiotowy lokal użytkowy był w tym czasie wynajmowany R. P. i W. T. prowadzącym działalność gospodarczą jako (...) s.c. R. P. i W. T.. Najemcy wynajmowali lokal od 1.10.1992 roku. Lokal został objęty w posiadanie przez nich w stanie surowym tj. gołe i zagrzybione ściany, betonowe posadzki, brak instalacji elektrycznej. Lokal został objęty w posiadanie w stanie pozostawionym po II Wojnie Światowej – nikt wcześniej go nie użytkował. Po pożarze najemcy uprzątnęli lokal – wynosząc z niego spalone wyposażenie lokalu (kanapy, boazerie, meble tapicerowane, wyposażenie kręgielni). Najemcy wynajęli osoby, które umyły ściany i posadzki środkami chemicznie aktywnymi. Wobec porównania stanu lokalu sprzed objęcia przez najemców i po pożarze – przedstawiciel powoda (starosta) uznał, iż powód odzyskał lokal w stanie lepszym niż go powierzył. Takie wnioskowanie wynika z dokonania nakładów pozostałych po pożarze : glazura, drzwi wejściowe, nowe ścianki działowe.

Najemcy poczynili nakłady adaptacyjne o wartości co najmniej 30000 zł tj: malowidła farbą fluorescencyjną o wartości około 20000 zł, ściana z luster, glazura, drzwi wejściowe, nowe ścianki działowe.

Lokal został odebrany przez przedstawicieli powoda od R. P. i W. T. prowadzących działalność gospodarczą jako (...) s.c. R. P. i W. T. dnia 29.7.2011 r. Najemcy R. P. i W. T. prowadzący działalność gospodarczą jako (...) s.c. R. P. i W. T. ubezpieczyli lokal w (...) S.A. Szkodę zgłosili dnia 29.3.2011 r. a w konsekwencji otrzymali oni dnia 9.3.2011 r. odszkodowania w wysokości 180000 zł – na co składały się: nakłady inwestycyjne 30000 zł oraz ruchomości 150000 zł. Postępowanie w przedmiocie 286 kk zostało umorzone dnia 11.4.2011 r. najemcy złożyli dnia 12.5.2011 r. oświadczenie, iż nie będą dochodzić odszkodowania z ubezpieczenia mienia budynku powoda.

Pozwany pomimo zgłoszenia szkody oddalił wszelkie roszczenia związane z przedmiotową szkodą i odmówił wypłaty odszkodowania.

Biegły sądowy ustalił wysokość powstałej szkody w ubezpieczonym mieniu na kwoty :

36001,36 zł netto - koszty niezbędne i ekonomicznie uzasadnionej naprawy / remontu pomieszczeń lokalu użytkowego

34702,75 zł netto – koszty, których podjęcie było niezbędne a dot. odbudowy zniszczonego w wyniku zdarzenia z dnia 28.3.2011 r. lokalu i budynku – w których lokal znajdował się, przy uwzględnieniu wymiarów, konstrukcji oraz materiałów jak w zniszczonym obiekcie oraz z uwzględnieniem cen z daty szkody.

W celu przywrócenia lokalu do stanu sprzed pożaru należy: skuć tynki i wykonać na nowo, pomalować dwukrotnie, zmyć mechanicznie sadzę ze ścian i sufitów, zamontować boazerie panelowe na ścianach i suficie, zdemontować i zamontować ruszt drewniany na ścianach i suficie, zamontować drzwi wewnętrzne, dokonać szklenia ram drewnianych, zamontować tablice rozdzielczą oraz wymienić oprawy oświetleniowe. Biegły zastrzegł, iż nie zbadano stanu instalacji elektrycznej, a ocena została dokonana tylko co do widocznych skutków pożaru. Biegły z zakresu pożarnictwa T. S. w opinii z dnia 24.4.2017 r. wskazał, iż prawdopodobną przyczyną pożaru były w kolejności: pozostawienie bez nadzoru urządzeń elektrycznych, zaprószenie ognia, podpalenie. Pismem z dnia 03 września 2013 r. powód zawezwał pozwanego do zawarcia ugody. Dnia 13 stycznia 2014 r. odbyło się posiedzenie Sądu Rejonowego (...) M. w W., II Wydział Cywilny (sprawa o sygnaturze akt II Co 3308/13). Pozwany nie stawił się na posiedzenie tym samym nie doszło do zawarcia ugody w przedmiotowej sprawie.

Powyższy stan faktyczny ustalony został na podstawie złożonych do akt sprawy dokumentów oraz dokumentów znajdujących się w aktach szkodowych pozwanego jak i (...) SA, opinii biegłych oraz zeznaniach świadków, które to dowodowy Sąd I instancji ocenił pod względem wiarygodności.

Zdaniem Sądu Rejonowego powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

Z załącznika do polisy obowiązującej w chwili zdarzenia (k. 9v, 10v) sporny lokal znajdował się w budynku objętym ochroną ubezpieczeniową. Skoro najemcy przez wiele lat dokonywali nakładów, napraw na tenże lokal – tytułem czego zmniejszano im czynsz – to należy uznać, iż przenosili oni na powoda własność tychże nakładów. Gdyby tak nie uznać to znajduje zastosowanie ogólna zasada prawa rzeczowego – art. 191 kc. Zdaniem sądu postępowanie likwidacyjne przeprowadzone przez najemców obejmowało ich utracone ruchomości oraz nakłady inwestycyjne – tak więc oszacowana przez biegłego S. A. - wartość szkody poniesionej przez powoda - nie obejmuje tychże wartości. Także zdaniem sądu wynika to wprost z samego uregulowania wprowadzonego w OWU przez pozwanego, który w §2ust. 1 pkt. 1 obejmuje budynki oraz instalacje i urządzenia techniczne. Zdaniem sądu skoro ochrona ubezpieczeniowa została objęta szeroko – to objęte nią były budynek, lokal który w nim się znajduje a także nakłady inwestycyjne na roboty remontowe, adaptacyjne i wykończeniowe w tymże lokalu - §2ust. 1 pkt. 5 OWU – które ponieśli najemcy – które pomniejszały wartość płaconego przez nich czynszu, a które nie zostały zawarte w wypłaconym im ubezpieczeniu w kwocie 30000 zł.

Abstrahując od powyższego należy zgodzić się z wnioskami płynącymi z przywołanego przez pełnomocnika powoda uzasadnienia uchwały Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 30 listopada 2005 r. III CZP 96/05.

W opinii Sądu Rejonowego próba wyłączenia bądź ograniczenia odpowiedzialności z uwagi na zgłoszenie szkody w późniejszym terminie, a nie niezwłocznie (§ 10 ust. 2 i 4 OWU) nie zasługuje na uwzględnienie. W ocenie sądu, ukształtowano tę klauzulę w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, zatem należy ją uznać za niedozwoloną, a w konsekwencji niewiążącą dla stron tej umowy. Skoro bowiem za odpowiednio naliczoną składkę ubezpieczyciel zobowiązał się do udzielenia ochrony ubezpieczeniowej do wysokości kwoty określonej jako suma ubezpieczenia, to nieuzasadnione jest dodatkowo zmniejszanie tego świadczenia poprzez obniżenie jego wysokości. Biorąc pod uwagę ograniczoną ilość dokumentacji zabezpieczoną przez straż pożarną czy policję – próba ustalenia przyczyn pożaru – a więc ew. podmiotów, co do których pozwany mógłby dochodzić regresu – nie może obciążać powoda – jako podmiotu, który próbował naprawić szkodę – w drodze porozumienia z najemcami – a wobec braku wyrażenia przez tych ostatnich woli dalszego zajmowania lokalu i prowadzenia w nim działalności, a co za tym idzie wyremontowania go – zgłosił szkodę pozwanemu. Skoro powód odebrał lokal od najemców lokal w lipcu 2011 r. - to zgłoszenie szkody w kwietniu 2012 r. należy uznać za dokonane z opóźnieniem – ale wobec powyższych okoliczności nie sposób zmniejszyć bądź ograniczyć odszkodowanie z tegoż powodu.

Zdaniem sądu próba pełnomocnika pozwanego wykazania, iż najemcy winni naprawić szkody – nie miała wpływu na nin. postępowanie. Wiążąca strony umowa najmu nie wpływa na zakres odpowiedzialności pozwanego. Także wysokość otrzymanego przez najemców odszkodowania – tylko w części 30000 zł tytułem nakładów inwestycyjnych – mogła budzić wątpliwości – co do ew. naprawienia szkody w tym względzie przez innego ubezpieczyciela – którą to należność najemcy winni przekazać powodowi – co w konsekwencji zmniejszałoby wysokość poniesionej przez niego szkody.

Co do podnoszonego przez pełnomocnika pozwanego – okoliczności, iż najemcy spowodowali pożar – należy wskazać, iż tego rodzaju stwierdzenia nie można wywnioskować – w szczególności z opinii biegłego S.. Nawet gdyby tego rodzaju okoliczność udałoby się wykazać – to byłaby ona na potrzeby nin. postępowania zbędna – wobec brzmienie art. 827 kc (w brzmieniu obowiązującym od 10.8.2007 r.).

Mając na uwadze powyższe, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 34702,75 złotych. Zasądzona kwota odszkodowania w kwocie netto wynika z oświadczenia powoda – o tym, iż jest płatnikiem VAT. (k. 85 akt szkody pozwanego 11/12/72/20).

Apelację od powyższego wyroku wywiodła strona pozwana zaskarżając go w części zasądzającej od pozwanego na rzecz powoda kwotę 34.702.75 zł wraz z ustawowymi odsetkami od tej kwoty od dnia 17 maja 2012 roku do dnia zapłaty, objętej pkt. I oraz w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach postępowania.

Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucano naruszenie prawa materialnego:

- art. 384 § l k.c. w związku z § 10 ust. l, 2 i 4 OWU poprzez błędną wykładnie wskazanych postanowień OWU i pominięcie okoliczności, iż zgodnie z treścią zawartej przez strony umowy ubezpieczenia ubezpieczyciel może zmniejszyć odszkodowanie, gdy ustalenie okoliczności i przyczyn zdarzenia nie było możliwe.

- art. 805 § l i § 2 pkt l kc przez błędną wykładnie i niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że pozwany odpowiada za szkodę niezależnie od treści łączącej go z ubezpieczonym umowy ubezpieczenia, a w szczególności ogólnych warunków ubezpieczenia będących integralną częścią polisy, poprzez pominięcie postanowień umowy - § 10 ust 1.214. które pozwalają na obniżenie wysokości odszkodowania, poprzez błędne wyliczenie odszkodowania bez zastosowania zapisów umowy określających sposób wyliczenia odszkodowania pomimo, iż powód nie dopełnił warunków
umowy ubezpieczenia i nie zgłosił szkody w terminie pozwalającym na ustalenie okoliczności i przyczyn zdarzenia powodującego szkodę.

-art. 385 k.c. w zw. żart. 385 l § l k.c. i art. 385 2 k.c. w związku z § l O ust. l, 2 i 4 0WU przez ich niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że klauzula zawarta § 10 ust. l, 2 i 4 OWU jest klauzulą niedozwoloną, sprzeczną z dobrymi obyczajami i co za tym idzie niewiążącą dla stron,

- art. 385 2 k.c. w związku z art. 65 § 2 k.c. poprzez jego błędną interpretację i dokonanie indywidualnej kontroli wzorca umownego całkowicie z pominięciem reguły interpretacyjnej wyznaczonej przez przepisy prawa, w tym w szczególności bez dokonania oceny zgodności
postanowienia umowy z dobrymi obyczajami według stanu z chwili zawarcia umowy, biorąc pod uwagę jej treść oraz okoliczności zawarcia, a w szczególności, że ubezpieczony był reprezentowany przez profesjonalistę - brokera ubezpieczeniowego, który nie kwestionował warunków umowy przy
jej zawieraniu, a także, że umowa była zawierana z drodze negocjacji.

Wskazując na powyższe wniesiono o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w punkcie I i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych za postępowanie odwoławcze, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Malborku do ponownego rozpoznania, przy uwzględnieniu kosztów postępowania odwoławczego jako części kosztów postępowania.

W uzasadnieniu odniesiono się do wspomnianych zarzutów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy w sposób właściwy rozważył wszystkie dowody i okoliczności i na ich podstawie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, nie przekraczając w tej mierze zasady swobodnej oceny dowodów. Częściowo błędne były natomiast rozważania w zakresie dotyczącym kwestii materialnoprawnych, o czym poniżej.

Na wstępie wskazania wymaga, iż zgodnie z art. 22 ¹ kc za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą czynności prawnej nie związanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową. Treść art. 385 ¹ § 1 kc nie pozostawia wątpliwości, iż instytucję klauzul abuzywnych należy odnosić jedynie do konsumentów. W n/n sprawie umowa stanowiąca podstawę sporu zawarta została pomiędzy osobami prawnymi, tym samym prowadzenie rozważań odnośnie uznania poszczególnych zapisów w niej zawartych za klauzule niedozwolone w rozumieniu art. 385 ¹ kc, nie znajduje uzasadnienia. Uwzględniając powyższe zarówno stanowisko Sądu I instancji, jak również zawarte w apelacji zarzuty dotyczące art. 385 ¹ kc i 385 ² kc uznać należało za błędne, co zwalnia Sąd Okręgowy z obowiązku odnoszenia się do nich.

Pomimo powyższego Sąd Okręgowy uznał, iż w konsekwencji rozstrzygnięcie Sądu I instancji jest prawidłowe. Brak jest bowiem podstaw do uwzględnienia sposobu interpretacji zapisów wiążących strony Ogólnych Warunków Ubezpieczenia, zgodnie z poglądem pozwanej. Wbrew stanowisku skarżącej, uwzględniając okoliczności n/n sprawy, podstawy do odmowy wypłaty odszkodowania nie stanowi § 10 ust. 1, 2 lub 4 OWU.

Zgodnie z § 10 ust. 1 pkt. 1 OWU w przypadku wystąpienia zdarzenia mogącego powodować odpowiedzialność pozwanego ubezpieczający lub ubezpieczony zobowiązany jest do niezwłocznego zawiadomienia Towarzystwa o wystąpieniu szkody, jednak najpóźniej w terminie 3 dni od dnia wystąpienia szkody lub uzyskania informacji o jej powstaniu. Ustęp 2 tego paragrafu stwierdza natomiast, że w razie naruszenia z winy umyślnej lub rażącego niedbalstwa obowiązku określonego w ust. 1 pkt. 1 i 2 Towarzystwo może odpowiednio zmniejszyć odszkodowanie, jeżeli naruszenie przyczyniło się do zwiększenia szkody lub uniemożliwiło Towarzystwu ustalenie okoliczności i skutków wypadku. Z kolei ustęp 4 stwierdza, że jeżeli ubezpieczający lub ubezpieczony umyślenie lub wskutek rażącego niedbalstwa nie zastosował środków określonych w ust. 1 pkt. 3-6 Towarzystwo jest wolne od odpowiedzialności za szkody powstałe z tego powodu.

Zagadnienie, na kim spoczywa obowiązek udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, jest zaliczane tradycyjnie do problematyki prawa materialnego. Ogólną regułę stwarza tu art. 6 k.c. ("ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne") i jako podstawowy przepis w tym przedmiocie, stosowany w postępowaniu sądowym, pozostaje w ścisłym związku i tłumaczony jest w powiązaniu z przepisami kodeksu postępowania cywilnego, normującymi reguły dowodzenia. W procesie cywilnym strony mają obowiązek twierdzenia i dowodzenia tych wszystkich okoliczności (faktów), które stosownie do art. 227 k.p.c. mogą być przedmiotem dowodu. Tzw. fakty negatywne mogą być dowodzone za pomocą dowodów faktów pozytywnych przeciwnych, których istnienie wyłącza twierdzoną okoliczność negatywną. W związku z tym w doktrynie przyjmuje się następujące reguły: a) faktów, z których wywodzone jest dochodzone roszczenie (tworzących prawo podmiotowe), powinien w zasadzie dowieść powód; dowodzi on również fakty uzasadniające jego odpowiedź na zarzuty pozwanego; pozwany dowodzi fakty uzasadniające jego zarzuty przeciwko roszczeniu powoda; b) faktów tamujących oraz niweczących powinien dowieść przeciwnik tej strony, która występuje z roszczeniem, czyli z zasady - pozwany (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 16 kwietnia 2003 r., II CKN 1409/00, OSNC 2004, nr 7-8, poz. 113; zob. również wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 listopada 1997 r., I PKN 375/97, OSNP 1998, nr 18, poz. 537) (orz. SN z 29 września 2005r. III CK 11/05).

Uwzględniając powyższe rozważania przyjąć należało, iż obowiązkiem powoda w n/n sprawie było wykazanie, iż doszło do zdarzenia objętego przedmiotową umową i wysokości szkody jaką w związku z nim poniósł, natomiast obowiązkiem pozwanego było udowodnienie okoliczności tamujących żądanie, w tym także tych wynikających z § 10 ust. 1, 2 lub 4 OWU. O ile powód z powyższych obowiązków się wywiązał, o tyle pozwany im nie sprostał. Przede wszystkim skarżący nie wykazał, aby późniejsze zawiadomienie go o zdarzeniu objętym umową miało znaczenie, z punktu widzenia ustalenia okoliczności i skutków wypadku. Wobec treści § 10 ust. pkt. 1 i ust. 2 OWU sam fakt opóźnienia w zgłoszeniu szkody, nie stanowi podstawy do odmowy wypłaty odszkodowania lub jego zmniejszenia. Biorąc pod uwagę aktualny stan przedmiotowej nieruchomości, sporządzone w n/n sprawie przez biegłych opinie, w których odniesiono się zarówno do kwestii stanu budowli, przyczyn pożaru, jak i jego skutków, brak jest podstaw do uznania, iż pozwany nie mógł okoliczności tych ustalić, a zatem aby późniejsze poinformowanie o zdarzeniu miała znaczenie z punktu widzenia wyjaśnienia jego okoliczności lub określenia wysokości szkody. Z zebranego materiału dowodowego nie wynika, aby zachowanie to przyczyniło się do zwiększenia szkody, zaś pozwany okoliczności odmiennej nie udowodnił. Niezależnie od powyższego skarżący w żaden sposób nie wskazał, o ile opóźnienie w zgłoszeniu szkody winno prowadzić do zmniejszenia należnego świadczenia. W procesie nie udowodniono także, aby postępowanie najemców wpływało na zasadność żądania powoda. W sprawie nie znajdą również zastosowania okoliczności wynikające z pkt. 3, 4 i 5 § 10 ust. 1 umowy, w tym pkt. 5 z przyczyn podanych powyżej. Niewątpliwie z uwagi na okoliczności sprawy powód nie miał możliwości ratowania przedmiotu ubezpieczenia i zapobieżenia szkodzie lub zmniejszeniu jej rozmiarów (§ 10 ust. 1 pkt. 3 OWU). Dane osób, których zachowanie miało związek z powstaniem pożaru nie budziły wątpliwości, co powoduje, że zastosowanie nie znajdzie także § 10 ust. 1 pkt. 4 OWU. Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Okręgowy za bezzasadne uznał zarzuty pozwanego w zakresie naruszenia przez Sąd I instancji art. 384 kc, art. 805 § 1 i § 2 pkt. 1 kc oraz 65 kc.

Uwzględniając powyższe przyjąć należało, iż pozwany w procesie nie wykazał okoliczności uzasadniających odmowę bądź zmniejszenie wysokości odszykowania, zaś powód w toku postępowania udowodnił zarówno fakt zaistnienia zdarzenia, jak i wysokość szkody. Podzielić należy przy tym wyrażony przez Sąd Najwyższy pogląd, iż zakaz wypłaty podwójnej sumy ubezpieczenia, określony w art. 824 ¹ § 2 k.c. i art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 1990 r. o działalności ubezpieczeniowej (jedn. tekst: Dz. U. z 1996 r. Nr 11, poz. 62 ze zm.), nie dotyczy sytuacji, w której interesy majątkowe ubezpieczonych, będące przedmiotem ubezpieczenia, są różne, nawet jeżeli odnoszą się do tego samego dobra majątkowego (III CZP 96/05).

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Okręgowy na mocy art. 385 kpc oddalił apelację uznając, iż nie zasługuje ona na uwzględnienie.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł w oparciu o art. 98 § 1 i 3 kpc w zw. z art. 108 kpc w punkcie 2 wyroku, zasadzając od pozwanego na rzecz powódki kwotę 1.800 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego. Wysokość kosztów zastępstwa procesowego ustalona została w oparciu o treść § 2 pkt 5 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

SSO E. P. SSO K. G. del. SSR J. K.