Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gdańsku

UZASADNIENIE

W dniu 17 marca 2023 roku do tut. Sądu wpłynął wniosek S. F., o zwrot dziecka na podstawie Konwencji dotyczącej cywilnych aspektów uprowadzenia dziecka za granicę, sporządzonej w Hadze w dniu 25 października 1980 roku.

W osnowie wniosku wnioskodawca wskazał, że w dniu 29 kwietnia 2022 roku uczestniczka M. O. poinformowała szkołę syna C., że planuje dłuższe wakacje w Polsce, w związku z czym małoletni rozpocznie semestr szkolny z opóźnieniem. O fakcie tym, wnioskodawca nie wiedział i wyraził na to swoją zgodę. Ostatni raz małoletni był w placówce edukacyjnej w dniu 14 czerwca 2022 roku, miał do niej powrócić w dniu 11 lipca 2022 roku. Uczestniczka poinformowała ustnie wnioskodawcę o wyjeździe do Polski na wakacje. Podała również, że wrócić do S. w dniu 11 lipca 2022 roku. Tymczasem uczestniczka pozostała w Polsce, porzucając swoje mieszkanie w Szkocji. Po wyjeździe do Polski uczestniczka zerwała wszelkie kontakty z ojcem dziecka. Uczestniczka pozbawiła wnioskodawcę kontaktu z synem na kilka miesięcy.

(wniosek k. 3)

W odpowiedzi na wniosek z dnia 11 kwietnia 2022 roku uczestniczka M. O. działając przez profesjonalnego pełnomocnika wniosła o jego całkowite oddalenie.

W uzasadnieniu swojego stanowiska uczestniczka przyznała, iż w dniu 15 czerwca 2023 roku udała się wraz z synem stron do Polski. Małoletni od września 2022 roku uczęszcza do polskiej placówki oświatowej, gdzie dobrze się odnajduje, chętnie uczestniczy w zajęciach szkolnych i osiąga wyniki w nauce nie odbiegające od przeciętnych. Jak twierdzi uczestniczka pozostanie na terenie Polski spowodowane było komunikowaniem przez małoletniego, iż boi się ojca i nie chce wracać do Szkocji. Ponadto, uczestniczka wskazał, że wnioskodawca dopuścił się stosowania względem niej przemocy fizycznej i psychicznej, czego świadkiem był małoletni. Co więcej wnioskodawca boryka się z uzależnieniem od środków odurzających. W związku z powyższym szkockie organy ścigania wszczęły przeciwko wnioskodawcy postępowanie karne, w toku którego wobec wnioskodawcy orzeczono zakaz kontaktowania się z uczestniczką i zbliżania się do miejsca jej zamieszkania. W dzień wyjazdu do Polski wnioskodawca grożąc fizycznym zatrzymaniem uczestniczki do pozostania w Szkocji wymusił wycofanie przez nią zarzutów.

(odpowiedź na wniosek k. 95)

Pełnomocnicy stron prezentując ostateczne stanowisko w sprawie podtrzymali dotychczasowe żądania. Wnioskodawca żądał nakazania powrotu małoletniemu synowi do Szkocji, uczestniczka natomiast wniosła o jego oddalenie. Przedstawiciel Prokuratury Okręgowej w Gdańsku, który zgłosił swój udział w sprawie przychylił się do stanowiska wnioskodawcy

(protokół rozprawy k. 245 – zapis protokołu rozprawy k. 247, protokół rozprawy k. 280 – zapis protokołu rozprawy k. 281)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny

Małoletni C. F. ma 8 lat i pochodzi ze związku partnerskiego S. F. oraz M. O.. Małoletni urodził się w dniu (...) w miejscowości L. – Szkocja.

(dowód: wyciąg z wpisu do Rejestru Narodzin, tł. k. 42)

Od narodzin małoletniego strony postępowania zamieszkiwały wspólnie w jednym mieszkaniu. Wnioskodawca wspierał partnerkę w opiece nad synem. Przez pierwsze trzy lata chłopiec pozostawał pod bezpośrednią opieką matki. Uczestniczka nie pracowała, uzyskiwała środki pieniężne od partnera oraz państwowych instytucji pomocniczych. W 2018 roku uczestniczka po raz pierwszy zdecydowała się na wyjazd do Polski. Z decyzją tą nie zgodził się wnioskodawca i podjął postępowanie sądowe, w którym to uczestniczka zobowiązana została do nieopuszczania kraju i pozostawienia w depozycje sądowym dokumentów umożliwiających wyjazd małoletniego poza granice kraju. Po zaistniałej sytuacji w 2018 roku uczestniczka zamieszkała wspólnie z synem w oddzielnym mieszkaniu, a między stronami doszło do separacji faktycznej.

Pierwotnie kontakty wnioskodawcy z małoletnim odbywały się w obecności uczestniczki lub matki wnioskodawcy. Uczestniczka nie miała zaufania do partnera, bo ten zostawił syna samego w domu na bliżej nieokreślony czas. Weekendy chłopiec spędzał u ojca, a od wakacji 2021 roku – regularnie. Małoletni spędzał też z ojcem niektóre dni w tygodniu oraz święta. W tym okresie uczestniczka nie miała zastrzeżeń do ojca chłopca, przekazywała syna pod jego opiekę pomimo wcześniejszych obaw i braku zaufania.

(dowód: wysłuchanie uczestniczki k. 155 – zapis protokołu rozprawy k. 157, opinia k. 202, zeznanie wnioskodawcy k. 257-verte 259 – zapis protokołu rozprawy k. 260)

W marcu 2022 roku miało dojść do zdarzenia, w którym wnioskodawca napad na uczestniczkę, czego świadkiem był ich małoletni syn. Po złożeniu przez uczestniczkę zawiadomienia na Policję. Choć w chwili oskarżenia został zatrzymany i aresztowany, to następnego dnia został zwolniony. Wobec wnioskodawcy wystosowano standardową praktykę zapobiegawczą w postaci zakazu zbliżania się do uczestniczki. W konsekwencji złożenia przez uczestniczkę zawiadomienia kontakt ojca z synem był nieregularny. Mimo powyższego zdarzenia już kilka tygodni później doszło do spotkania byłych partnerów podczas wspólnego wyjścia na miasto. Wówczas wnioskodawca udzielił słownej zgody uczestniczce na wyjazd wakacyjny trwający trzy tygodnie do Polski. Jeszcze przed wyjazdem partnerzy z synem udali się na spacer po G., zwiedzanie muzeum i wspólny posiłek.

Uczestniczka szykując się na wyjazd do Polski pobrała dokumenty małoletniego z depozytu sądowego i powiadomiła szkołę małoletniego o jego nieobecności. W dniu 15 czerwca 2022 roku uczestniczka wraz z synem wyleciała do Polski na trzytygodniowy wyjazd, z którego ostatecznie nie wróciła. Wraz z wyjazdem uczestniczki wnioskodawca utracił kontakt z synem. Początkowo dochodziło do rozmów wideo, które następnie zakończyły się bowiem w ocenie uczestniczki małoletni nie chciał ich dłużej realizować. Wnioskodawca nie miał kontaktu z synem aż do maja 2023 roku. W trakcie pobytu uczestniczki w Polsce ta kilkukrotnie informowała partnera o przedłużającym się pobycie, zaś w listopadzie 2022 roku ostatecznie oświadczyła o zamiarze pozostania w Polsce na stałe.

(dowód: wysłuchanie uczestniczki k. 155 – zapis protokołu rozprawy k. 157, opinia k. 202, zeznanie wnioskodawcy k. 257-verte 259 – zapis protokołu rozprawy k. 260)

Małoletni C. F. do czasu wyjazdu do Polski posiadał swoje centrum życiowe w Szkocji. Tam rozpoczął edukację szkolną, podlegał pod tamtejszą opiekę zdrowotną. Miał kolegów, z którymi pozostaje w kontakcie. Od września 2022 roku uczęszcza do placówki oświatowej w Polsce. Bardzo lubi obecną szkołę, ale też pozytywnie wspomina szkołę w Szkocji.

Nie ujawnia trudności emocjonalnych, umie przyznać się do niewłaściwego zachowania, choć zasłania się niepamięcią w zakresie szczegółów. Małoletni ma zaspokojone poczucie bezpieczeństwa i rozwija się pozytywnie. Ujawnia dobre, bliskie więzi uczuciowe z matką, jest wyraźnie od niej zależny, co z uwagi na wiek jest normalną postawą. Chłopiec jest pod jej wpływem, przyjmuje twierdzenia i poglądy jak własne. W związku z osobą ojca, w relacji dziecka uwidacznia się różnią doświadczeń i opinii związanych z tym rodzicem. Dziecko komunikuje niechęć do ojca, którą uzasadnia jedynie pobiciem mamy. Informuje o biciu uczestniczki pięściami w ramię. Wskazuje również też zepchnięcie jej przez ojca ze schodów, ale jasno podaje, że tę wiedzę ma od matki, sam nie był świadkiem tego zdarzenia. Twierdzi, że „ chyba tata dusił mamę kiedyś” ale nie umie podać ani okoliczności ani przebiegu zdarzenia, nie jest też pewien czy to widział.

Małoletni ma świadomość negatywnego stosunku rodziców do siebie, uważa, ze dużo kłócili się, nie wie jednak co było tego przedmiotem. Ma pozytywny obraz matki choć umie też pokazać zachowania, które mu nie odpowiadają. O ojcu trudno mu prostu mówić dobrze, chociaż ma wspomnienia dotyczące wspólnie spędzonego czasu. Nie komunikuje złych doświadczeń z ojcem poza pobiciem uczestniczki. W trakcie badań biegłych specjalistów małoletni pozostawał w pokoju z ojcem. Początkowo wykazał się konsternacją, nie bardzo wiedziała jak się ma zachować, ale nie ujawnił lęku, niepokoju czy protestów. Z czasem coraz bardziej angażował się w kontakt z wnioskodawcą. Potem grał z nim w kręgle i piłkę nożną. Małoletni szybko adaptował do sytuacji, otwierał się emocjonalne i wyrażał swobodę uczuć. Po kilkunastu minutach chłopiec był bardzo swobodny, roześmiany, widoczna była żywa wzajemna interakcja ojca z synem. Powrót uczestniczki z wywiadu zakończył relacje. Uczestniczka była zdumiona i skonsternowana widząc swobodne porozumiewanie się syna z ojcem, natychmiast przejęła kontakt z dzieckiem. Komunikowana przez małoletniego wcześniejsza niechęć do ojca jest wynikiem mniej czy bardziej świadomego wpływu matki na sposób myślenia i odczuwania przez dziecko.

(dowód: opinia k. 202, opinia pedagogiczna k. 104, wysłuchanie uczestniczki k. 155 – zapis protokołu rozprawy k. 157, sprawozdanie z wywiadu k. 164, zeznanie wnioskodawcy k. 257-verte 259 – zapis protokołu rozprawy k. 260)

Wnioskodawca S. F.ma 34 lata i zamieszkuje na terenie Szkocji. Podejmuje stałe zatrudnienie. Prokuratura właściwa do miejsca zamieszkania wnioskodawcy poinformowała, że w dniu 5 stycznia 2023 został formalnie uniewinniony od stawianych mu zarzutów dotyczących uczestniczki. Wnioskodawca posiada pełnie władz rodzicielskich. Na terenie Szkocji nie toczyły się sprawy dot. sytuacji małoletniego.

Uczestniczka M. O. 30 lat i od czerwca 2022 roku zamieszkuje w domu swoich rodziców w miejscowości T.. W trakcie pobytu w Szkocji podejmowała zatrudnieni w wymiarze 1/2 etatu, ponadto uzyskiwała środki pieniężne od partnera oraz państwowych instytucji pomocniczych. Od kwietnia 2023 roku zatrudniona na stanowisku sprzątaczki. Uczestniczka posiada pełnie praw rodzicielskich nad synem.

(dowód: opinia k. 202, informacja, tł. k. 253, zeznanie wnioskodawcy k. 257-verte 259 – zapis protokołu rozprawy k. 260)

Sąd zważył, co następuje

Celem postępowania zainicjowanego na podstawie konwencji z dnia 25 października 1980r. o cywilnych aspektach uprowadzenia dziecka za granicę (Dz. U. z 1995 r. Nr 108, poz. 528) jest spowodowanie powrotu dziecka do kraju, w którym znajdowało się poprzednio jego centrum życiowe.

Zgodnie z art. 11 konwencji władze sądowe lub administracyjne każdego Umawiającego się Państwa powinny podejmować niezwłoczne działania w celu powrotu dziecka.

Zgodnie z artykułem 3 powołanej wyżej Konwencji dotyczącej cywilnych aspektów uprowadzenia dziecka za granicę z dnia 25.10.1980-r, uprowadzenie lub zatrzymanie dziecka uznane będzie za bezprawne, jeżeli:

a) nastąpiło naruszenie prawa do opieki przyznanego określonej osobie, instytucji lub innej organizacji, wykonywanego wspólnie lub indywidualnie, na mocy ustawodawstwa państwa w którym dziecko miało miejsce stałego pobytu bezpośrednio przed uprowadzeniem lub zatrzymaniem oraz

b) w chwili uprowadzenia lub zatrzymania prawa te były skutecznie wykonywane wspólnie lub indywidualnie albo były tak wykonywane, gdyby nie nastąpiło uprowadzenie lub zatrzymanie.

Prawo do opieki określone w punkcie a) może wynikać w szczególności z mocy samego prawa, z orzeczenia sądowego lub administracyjnego albo z ugody mającej moc prawną w świetle przepisów ustawodawstwa tego państwa.

Artykuł 4 Konwencji mówi, że Konwencje stosuje się do każdego dziecka, które miało miejsce stałego pobytu w umawiającym się państwie bezpośrednio przed naruszeniem praw do opieki lub odwiedzin (…). Zgodnie z artykułem 13 Konwencji, bez względu na postanowienia artykułu poprzedzającego, władza sądowa lub administracyjna państwa wezwanego nie jest obowiązana zarządzić wydanie dziecka, jeżeli osoba, instytucja lub organizacja sprzeciwiająca się wydaniu dziecka wykaże, że:

a)osoba, instytucja lub organizacja opiekująca się dzieckiem faktycznie nie wykonywała prawa do opieki w czasie uprowadzenia lub zatrzymania albo zgodziła się lub później wyraziła zgodę na uprowadzenie lub zatrzymanie; lub

b) istnieje powyższe ryzyko, że powrót dziecka naraziłby je na szkodę fizyczną
lub psychiczną albo w jakikolwiek inny sposób postawiłby je w sytuacji nie do zniesienia (…)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o materiał dowodowy zebrany w sprawie,
na który składają się złożone do akt dokumenty urzędowe i prywatne, w tym kserokopie i wydruki, których prawdziwość i wiarygodność nie zostały skutecznie zakwestionowane w toku postępowania; opinii biegłych oraz zeznań wnioskodawcy

Odnośnie warunków w jakich przebywa małoletni w Polsce Sąd oparł się na wywiadzie środowiskowym sporządzonym przez kuratora zawodowego.

Sąd uznał również za w pełni wiarygodną opinię biegłych sporządzoną w przedmiotowej sprawie na zlecenie Sądu, jak również podzielił jej wnioski. Opinia ta została sporządzona w sposób rzetelny, była logiczna, spójna i nie zawierała sprzeczności. Biegli udzielili odpowiedzi na pytanie sformułowane w tezie dowodowej w sposób pełny i zgodny z zakresem zlecenia Sądu. Nie można również pomijać faktu, że biegli sporządzając opinię nie opierali się na formułowanej a priori ocenie, lecz w oparciu o obiektywny i rzetelnie zebrany materiał badawczy, który potwierdzał prawidłowość wyrażonych przez nich twierdzeń.

Na podstawie analizy akt sprawy i przeprowadzonego badania biegli specjaliści stwierdzili, że nie dostrzegają, by dziecko przejawiało obawy bycia ofiarą czy świadkiem przemocy. Zarówno opinia psychologiczno-pedagogiczna jak i zachowanie chłopca w czasie badania nie wskazują na jakiekolwiek symptomy doświadczania w sposób czynny lub bierny przemocy. Nakazanie powrotu do Szkocji nie postawi go w sytuacji nie do zniesienia w znaczeniu, że nie stanowiłoby to zagrożenia fizycznego i psychicznego bezpieczeństwa. Powrót małoletniego bez matki mógłby być dla chłopca trudny psychicznie, wręcz wywołać traumę i z dużym prawdopodobieństwem mogłoby uruchomić proces patologizacji rozwoju psychologicznego.

Zeznania wnioskodawcy znalazły uznanie Sądu, ponieważ ich treść była logiczna, nie stawała w sprzeczności z ustalonym przez Sąd stanem faktycznym sprawy.

Sąd weryfikując stanowisko uczestniczki oparł się na słuchaniu informacyjnym w trybie art. 212 k.p.c w zw. z art. 13§2 k.p.c. Sąd uznał, iż stanowisko uczestniczki nie jest wiarygodne, bowiem nie zostało odpowiednio poparte materiałem dowodowym. Sąd oparł się na nich w takim zakresie w jakim korelowały z zeznaniami wnioskodawcy i wzajemnie się uzupełniały. Na ostatniej rozprawie przeprowadzonej w dniu 11 lipca 2023 roku Sąd postanowił pominąć dowód z przesłuchania uczestniczki postępowania z uwagi na jej nieobecność. W dniu 26 czerwca 2023 roku(data odebrania wezwania) uczestniczka została poinformowana o zbliżającym się posiedzeniu sądowym i o zobowiązaniu do osobistego stawiennictwa pod rygorem pominięcia dowodu z zeznań w charakterze strony. W dniu posiedzenia pełnomocnik uczestniczki przesłał drogą mailową wniosek o odroczenie rozprawy z uwagi na konieczność podejmowania opieki nad chorym dzieckiem i wizytą u lekarza o godziny 14.00. Uczestniczka zobowiązała się również do przesłania zaświadczenia lekarskiego i konieczności sprawowania opieki nad synem. Powyższa wiadomość dotarła do przewodniczącego po terminie i godzinie posiedzenia. Przedmiotowy wniosek nie został uwzględniony z uwagi na niewiedzę Sądu o jego złożeniu. Nie mniej jednak wskazać w tym miejscu należy, że wniosek ten nie podlegałby uznaniu niezależnie od dnia i godziny jego przedłożenia Sądowi z uwagi na dotychczasową praktykę procesową uczestniczki, która w ocenie Sądu zmierzała do jego przewlekłości. Świadczyć o tym może wniosek pełnomocnika uczestniczki z dnia 14 czerwca 2023 roku o odroczenie rozprawy zaplanowanej na dzień 14 czerwca 2023 roku z uwagi na stan chorobowy, który został przez Sąd uwzględniony pomimo późniejszego niewykonania przez uczestniczkę zobowiązania złożenia w ciągu dwóch dni zaświadczenia lekarskiego dot. nieobecności uczestniczki na rozprawie.

Na kanwie niniejszego postępowania wnioskodawca żądał powrotu małoletniego C. do Szkocji powołując się na przepisy Konwencji dotyczącej cywilnych aspektów uprowadzenia dziecka za granicę. Uczestniczka wniosła natomiast o oddalenie wniosku wnioskodawcy zaprzeczając tym samym jego twierdzeniom.

Analiza materiału dowodowego przedmiotowej sprawy dała podstawę do uznania, iż uczestniczka wbrew woli wnioskodawcy dopuściła się bezprawnego zatrzymania małoletniego C. na terenie Polski. W dniu 15 czerwca 2022 roku uczestniczka wspólnie z małoletnim za uprzednią zgodą wnioskodawcy udała się do Polski na trzytygodniowy pobyt wakacyjny, a czas i termin powrotu uczestniczki do Szkocji był z góry oznaczony. W sierpniu 2022 roku uczestniczka zdecydowała się pozostać w Polsce, o czym poinformowała wnioskodawcę dopiero w listopadzie 2022 roku. W międzyczasie bez wiedzy ojca małoletniego zapisała syna do polskiej placówki oświatowej. Kontakt wnioskodawcy z uczestniczką był utrudniony, nie wskazała ona byłemu partnerowi miejsca aktualnego pobytu dziecka. Nie reagowała również na jego prośby powrotu do kraju. Jej działania spotykały się z brakiem akceptacji wnioskodawcy. Uczestniczka wykazał się nieodpowiedzialnością i oderwała małoletniego syna stron ze znanego mu dotychczas środowiska. Z uwagi na fakt, iż powyższa zdarzenia nastąpiły bez zgody ojca potwierdzają one tym samym zasadność wniosku wnioskodawcy czyniąc zatrzymanie małoletniego C. w Polsce bezprawnym.

W tym miejscu należy ponownie wskazać, iż zgodnie z art. 13 lit.b Konwencja umożliwia uchylenie obowiązku zarządzenia wydania bezprawnie uprowadzonego dziecka, wyłącznie jeżeli istnieje ryzyko, że powrót dziecka naraziłby je na szkodę fizyczną lub psychiczną albo w jakikolwiek inny sposób postawiłby je w sytuacji nie do zniesienia. Uczestniczka postępowania podniosła, iż ostateczne pozostanie na terenie Polski spowodowane było działaniem wnioskodawcy, które wpływało negatywnie na rozwój i dobro małoletniego. Uczestniczka zarzuciła bowiem wnioskodawcy przemoc psychiczną i fizyczną wobec małżonki tj. pobicie w marcu 2022 roku oraz zażywanie środków psychotropowych.

Analiza zebranego w niniejszym postępowaniu materiału dowodowego, w szczególności opinia biegłych specjalistów determinując Sąd do uznania bezzasadności podnoszonych zarzutów. W pierwszej kolejności wskazać należy, że w dniu 5 stycznia 2023 roku Prokuratura właściwa dla miejsca zamieszkania wnioskodawcy uniewinniła formalnie wnioskodawcę od zarzutów dot. napaści na uczestniczkę. Fakt ten podważa stanowisko uczestniczki i nie potwierdza jej obaw przed powrotem do Szkocji. W związku z powyższym Sąd nie widzi przeciwskazań do przyjazdu strony do centrum życia małoletniego i podjęcia regulacji sytuacji wychowawczej w chłopca na trenie Szkocji. Pozostanie w Polsce i uniemożliwienie wnioskodawcy decyzyjności co do istotnych spraw dziecka, między innymi miejsca zamieszkania stanowi nadużycie rodzicielskie uczestniczki.

Uczestniczka argumentując swoje stanowisko wskazał również, że powrót małoletniego C. do Szkocji naraziłby go na na szkodę fizyczną lub psychiczną albo w jakikolwiek inny sposób postawiłby je w sytuacji nie do zniesienia. Biegli specjaliści stwierdzili, że nie dostrzegają, by dziecko przejawiało obawy bycia ofiarą czy świadkiem przemocy. Zarówno opinia psychologiczno-pedagogiczna jak i zachowanie chłopca w czasie badania nie wskazują na jakiekolwiek symptomy doświadczania w sposób czynny lub bierny przemocy. Dziecko komunikuje niechęć do ojca, którą uzasadnia jedynie pobiciem mamy. Informuje o biciu uczestniczki pięściami w ramie. Wskazuje również na zepchnięcie jej przez ojca ze schodów, ale jasno podaje, że tę wiedzę ma od matki, sam nie był świadkiem tego zdarzenia. Twierdzi, że „ chyba tata dusił mamę kiedyś” ale nie umie podać ani okoliczności ani przebiegu zdarzenia, nie jest też pewien czy to widział. O ojcu trudno mu wprost mówić dobrze, chociaż ma wspomnienia dotyczące wspólnie spędzonego czasu. Nie komunikuje złych doświadczeń z ojcem poza pobiciem uczestniczki. Podkreślenia wymaga fakt, iż komunikowana przez małoletniego wcześniejsza niechęć do ojca jest wynikiem mniej czy bardziej świadomego wpływu matki na sposób myślenia i odczuwania przez dziecko. Mając na uwadze powyższe oraz stanowisko biegłych Sąd uznał, iż nakazanie C. powrotu do Szkocji nie postawi go w sytuacji nie do zniesienia w znaczeniu, że nie stanowiłoby to zagrożenia fizycznego i psychicznego bezpieczeństwa. Nie mniej jednak z uwagi na więź chłopca z matką powrót małoletniego bez matki mógłby być dla chłopca trudny psychicznie, wręcz wywołać traumę i z dużym prawdopodobieństwem mogłoby uruchomić proces patologizacji rozwoju psychologicznego. Z uwagi na podniesioną uprzednio argumentację Sąd nie widzi przeciwskazań wyjazdu uczestniczki do Szkocji, czy zapewni małoletniemu stabilizację i adaptację w bezprawnie zmienionym środowisku.

W tych warunkach nakazanie uczestniczce postępowania powrotu małoletniego do Szkocji wypełnia znamiona przepisu artykułu 6 Konwencji dotyczącej cywilnych aspektów uprowadzenia dziecka za granicę, czyniąc stanowisko wnioskodawcy zasadnym i zgodnym z dobrem dzieci. Ponadto, wobec powyższych okoliczności Sąd uznał, że nie istnieją przesłanki z art. 13 b Konwencji dotyczącej cywilnych aspektów uprowadzenia dziecka za granicę z dnia 25.10.1980-r. SNICKN 1538/99LEX nr 51629 CKN 1538/9, i wobec bezprawnego zatrzymania małoletniego na terenie Polski wniosek o nakazanie jego powrotu do Szkocji jest całkowicie uzasadniony. Dlatego też Sąd orzekł jak w punkcie I sentencji postanowienia

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 520 § 1 k.p.c.

SSO Magdalena Wcisło-Szczygieł

ZARZĄDZENIE

1. odnotować w kontrolce uzasadnień – projekt a. M. S..

2. odpis uzasadnienia doręczyć pełnomocnikom stron – portal.

SSO Magdalena Wcisło-Szczygieł G., 25.07.2023r.