Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gdańsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 kwietnia 2016 roku

Sąd Okręgowy w Gdańsku, XV Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: del SSR Dorota Kołodziej

Protokolant: stażysta Izabela Węsiora

Po rozpoznaniu w dniu 19 kwietnia 2016 roku w Gdańsku

na rozprawie

sprawy z powództwa K. W.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

I. Zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda K. W. kwotę 50 000zł (pięćdziesiąt tysięcy złotych) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 23 października 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty.

II. W pozostałej części powództwo oddala.

III. Zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda K. W. kwotę 4469,58 zł (cztery tysiące czterysta sześćdziesiąt dziewięć złotych pięćdziesiąt osiem groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu w tym kwoty 1953,18 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w sprawie.

IV. Nie obciąża powoda kosztami zastępstwa procesowego na rzecz pozwanego.

V. Nakazuje ściągnąć od pozwanego (...) Spółce Akcyjnej w W. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Gdańsku kwotę 655,03 zł (sześćset pięćdziesiąt pięć złotych trzy grosze) tytułem nieuiszczonych kosztów procesu.

VI. Nakazuje ściągnąć od powoda K. W. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Gdańsku kwotę 57,99 zł (pięćdziesiąt siedem złotych dziewięćdziesiąt dziewięć groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Powód K. W. domagał się zasadzenia na swoją rzecz od pozwanego (...) S.A. w W.:

- kwoty 50.000 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty;

- kwoty 28.800 zł tytułem skapitalizowanej renty za okres od wypadku w dniu 13.10.2012 r. do dnia 01.10.2014 r.;

- renty miesięcznej w wysokości 1.200 zł płatnej do 10 dnia każdego miesiąca od dnia 01.10.2014 r. dożywotnio wraz z ustawowymi odsetkami na wypadek opóźnień;

- kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz opłatę od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

W uzasadnieniu powód podniósł, iż w dniu 13.10.2012 r. był uczestnikiem wypadku drogowego. Powód prowadził motocykl, a kierujący pojazdem marki V. (...) zajechał mu drogę i doprowadził do zderzenia pojazdów. Powoda przewieziono do szpitala, gdzie powód przebywał 12 dni. Zdiagnozowano u powoda uraz kończyny dolnej lewej oraz klatki piersiowej. Powód przeszedł leczenie operacyjne – otwartą repozycję wieloodłamowego złamania kości piszczelowej lewej i zespolenie szytą kątowo stabilną Synthes, podano szereg leków. Powód doznał stłuczenia klatki piersiowej leczonej zachowawczo, oraz wstrząśnienia mózgu oraz mnogich otarć i stłuczeń na całym ciele.

Po wypisie powodowi zalecono dalszą rehabilitację, chodzenie o kulach, farmakoterapię oraz unieruchomienie kończyny dolnej. Podczas rekonwalescencji powodowi pomagała żona M. W.. Do kwietnia 2013 r. powód regularnie poddawał się zabiegom rehabilitacyjnym oraz ćwiczył w domu. W tym czasie przebywał na zasiłku rehabilitacyjnym z powodu niezdolności do pracy. Bolesność i problemy z poruszaniem się nie ustąpiły. W badaniu USG okazało się, iż obraz stawu kolanowego powoda nie jest prawidłowy, w wyniku czego powoda skierowano ponownie do leczenia szpitalnego. W dniu 03.10.2013 r. powód przeszedł operację tego stawu. W dniu 05.10.2013 r. opuścił szpital z zaleceniem rehabilitacji oraz poruszania się za pomocą kul przez 6 tygodni. Powód przeszedł serię zabiegów rehabilitacyjnych, lecz nadal odczuwa dolegliwości bólowe, ma nadto problemy z poruszaniem się. W badaniu MR stawu lekarz stwierdził, iż rzepka powoda jest uszkodzona i widoczne jest ognisko chodromalacji – rozmiękania chrząstki IV stopnia o wielkości 7 mm, a także cechy uszkodzenia łękotki przyśrodkowej, oraz widoczna szczelina złamania.

Powód podniósł, iż przewlekłość leczenia oraz doznane urazy sprawiły, iż musiał podjąć leczenie psychiatryczne z uwagi na depresję. Powód ma poczucie bezradności, czuje się załamany, co pogłębia brak możliwości powrotu do pracy i zapewnienia sobie i rodzinie lepszego bytu. Ciężar utrzymania domu spoczywa na jego żonie.

Stan zdrowia powoda nie ulega poprawie zbyt szybko, a jego schorzenie wiąże się z ryzykiem zwyrodnień stawów, które już postępują. Z uwagi na stan zdrowia powód nie może wykonywać swojego zawodu mechanika, co też wpływa na jego stan psychiczny.

W związku z wypadkiem u powoda orzeczono umiarkowany stopień niepełnosprawności z powodu choroby psychicznej oraz uszkodzenia kończyny dolnej od października 2012 r. Powód wymaga szczególnych warunków zatrudnienia w postaci pracy w zakładzie pracy chronionej. Od maja 2013 r. powód znajduje się bez dochodów na utrzymaniu żony.

Powód wskazał, iż obecnie ma problemy z poruszaniem się, nie może długo chodzić ani spacerować, nie może dźwigać, szybko się męczy, trudności sprawia mu jazda samochodem, przed którą ma też lęk. Nie może jeździć motorem z uwagi na ryzyko pogłębienia się uszkodzeń stawu, co było jego pasją oraz głównym środkiem transportu. Powód lubił spędzać wolny czas na spacerach z psem.

Z uwagi na wypadek i wynikły z niego stan zdrowia powód doznał częściowej utraty zdolności do pracy oraz zmniejszyły się znacznie jego widoki powodzenia na przyszłość. Powód mógłby bowiem pracować tylko w zakładzie pracy chronionej, i to jedynie w miejscu, w którym praca byłaby głównie siedząca, gdyż powód nie może dźwigać, chodzić ani stać. Dotychczas powód zarabiał około 2.600 zł netto, w zakładzie pracy chronionej zarobki wynoszą zaś około 1.200 zł netto. Powyższe w ocenie powoda uzasadnia jego żądanie zasądzenia renty.

W toku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego pozwany uznał roszczenie jedynie częściowo przyznając powodowi kwotę 12.000 zł tytułem zadośćuczynienia, 479,93 zł tytułem kosztów leczenia, 121,86 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdu i 569,43 zł tytułem kosztów opieki osób trzecich.

W wyniku wypadku powód trwale utracił sprawność fizyczną, kilkukrotnie przeszedł operacje, rehabilitacje, załamanie nerwowe, nadto do tej pory odczuwa ból, z którym jeszcze długo będzie musiał się zmagać.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz kosztów opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pozwany przyznał, iż w toku postępowania likwidacyjnego przyjął, co do zasady, odpowiedzialność za skutki opisanego przez powoda wypadku z dnia 13.10.2012 r. oraz ustalił 8 % trwały uszczerbek na zdrowiu powoda z tytułu jego następstw. Na tej podstawie pozwany przyznał powodowi zadośćuczynienie w kwocie 12.000 zł oraz kwotę 1.567,14 zł tytułem zwrotu kosztów przejazdu, leczenia i opieki.

W ocenie powoda żądanie pozwu jest nadmierne stosunku do doznanej przez powoda krzywdy i wygórowane, a wypłacona powodowi kwota współmierna do doznanej przez niego krzywdy przy uwzględnieniu wskazanych przez judykaturę przesłanek oraz ustalonego w toku likwidacji szkody przez lekarzy trwałego uszczerbku na zdrowiu powoda w wysokości 8 %. Pozwany zakwestionował wskazaną w pozwie wysokość trwałego uszczerbku na zdrowiu powoda w wysokości 15 % podnosząc, iż załączone do pozwu orzeczenie stanowi dokument prywatny i nie może być w przedmiotowej sprawie rozstrzygający. Wszystkie zaś dolegliwości powoda wskazane w załączonej do pozwu dokumentacji medycznej zostały przez pozwanego wzięte pod uwagę przy ustalaniu wysokości przyznanego świadczenia.

W ocenie pozwanego powód nie udowodnił rozmiaru krzywdy uzasadniającego żądanie pozwu w zakresie zadośćuczynienia, nie potwierdza tego również załączona dokumentacja medyczna. Z dokumentacji tej nie wynika w sposób jednoznaczny, czy uszkodzenie łękotki stawu kolanowego lewego i operacyjne leczenie tego stawu w okresie od 02.10.2013 r. do 05.10.2013 r. jest wyłącznym następstwem wypadku z dnia 13.10.2012 r. Tak znacznego rozmiaru krzywdy nie potwierdzają również decyzje ZUS odmawiające świadczenia rehabilitacyjnego czy też orzeczenie o stopniu niepełnosprawności, które zalicza powoda do umiarkowanego stopnia i ma charakter czasowy do 30.09.2016 r. Okoliczności te potwierdzają względnie dobre rokowania co do zdrowia powoda. W historii zdrowia i choroby PZP odnotowano tylko jedną wizytę z daty pierwszej rejestracji w dniu 28.05.2013 r., co nie potwierdza leczenia psychiatrycznego w zakresie depresji i głębokiego załamania nerwowego.

W ocenie pozwanego powód nie wykazał przesłanek niezbędnych dla uwzględnienia roszczenia o zasądzenie comiesięcznej renty oraz renty skapitalizowanej za okres od dnia 13.10.2012 r. do dnia 01.10.2014 r., bowiem powód nie wykazał w sposób dostateczny częściowej utraty zdolności do pracy zarobkowej oraz związanych z tym zwiększonych potrzeb mających związek z wypadkiem z dnia 13.10.2012 r. Przedłożone przez powoda orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności nie stanowi o jego częściowej niezdolności do pracy i konieczności zatrudnienia w zakładzie pracy chronionej, lecz o takiej możliwości. Powód ma możliwość poszukiwania lepiej płatnej pracy poza systemem zakładów pracy chronionej. Nawet jeśli w ocenie powoda nie jest on w stanie wykonywać dotychczasowej pracy, orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności nie przesądza jeszcze o konieczności podjęcia przez niego pracy wyłącznie w charakterze pracownika ochrony za najniższą pensję krajową.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny

Powód K. W. z wykształcenia jest mechanikiem samochodowym. W okresie od 13.11.2008 r. do 30.04.2012 r. zatrudniony był w firmie (...) S.A. w C. na stanowisku sprzedawcy na stacji paliw z wynagrodzeniem średnim w wysokości około 1.881,34 zł netto. W dniu 7 marca 2012 r. powód uległ wypadkowi podczas wymiany kola wówczas doznał urazu barku, przebywał na zasiłku chorobowym

W dacie wypadku będącym przedmiotem niniejszego powództwa powód nie pracował, pobierał w tym okresie zasiłek chorobowy. Umowa o pracę została wypowiedziana przez pracodawcę na podstawie art. 30 § 1 pkt 2 kodeksu pracy.

dowód: zaświadczenie, k. 194; PIT-11, k. 35-35v; PIT, k. 41-41v; świadectwo pracy, k. 42; zeznania świadka M. W., k. 148v-149 (czas 00:22:44 do 00:41:01); przesłuchanie powoda K. W., k.360-360v (czas 00:01:42 do 00:10:49)

Powód ożenił się w 1990 r., obecnie zamieszkuje wraz z żoną i trojgiem dorosłych synów. Do dnia wypadku powód oprócz pracy zawodowej wykonywał wszelkie prace w prowadzonym gospodarstwie domowym.

W wolnym czasie spacerował z psem. Do pracy dojeżdżał motocyklem, jazda nim stanowiła pasję powoda.

dowód: zeznania świadka M. W., k. 148v-149 (czas 00:22:44 do 00:41:01); przesłuchanie powoda K. W., k.360-360v (czas 00:01:42 do 00:10:49)

W dniu 13.10.2012 r. A. M. kierujący samochodem marki V. (...) nr rej. (...) nieumyślne naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, iż w wyniku nie zachowania szczególnej ostrożności polegającej na zwiększeniu uwagi i dostosowaniu zachowania do warunków i sytuacji zmieniających się na drodze w stopniu uniemożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie oraz w wyniku niedostatecznego obserwowania drogi podczas manewru skrętu w lewo nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu jadącemu z przeciwnego kierunku ruchu swoim pasem kierującemu motocyklem marki Y. nr rej. (...) powodowi K. W., doprowadzając do zderzenia pojazdów, w wyniku czego powód doznał obrażeń ciała.

okoliczność bezsporna, nadto: wyrok Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 27.03.2013 r., sygn. akt X K 1601/12, k. 13-14; dokumenty w aktach postępowania likwidacyjnego pozwanego nr (...) załączonych do akt postępowania; przesłuchanie powoda K. W., k.360-360v (czas 00:01:42 do 00:10:49)

Posiadacz samochodu osobowego marki V. (...) o nr rej. (...), którym kierował w chwili wypadku sprawca zdarzenia A. M. posiadał obowiązkowe ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w towarzystwie ubezpieczeń pozwanego.

okoliczność bezsporna, nadto: dokumenty w aktach postępowania likwidacyjnego pozwanego nr (...) załączonych do akt postępowania, w tym potwierdzenie pokrycia ubezpieczeniowego, 82 akt pozwanego

Wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku w sprawie o sygn. akt X K 1601/12 kierujący samochodem marki V. (...) nr rej. (...) A. M. uznany został winnym nieumyślnego spowodowania wypadku z dnia 13.10.2012 r., w wyniku którego powód doznał obrażeń ciała.

okoliczność bezsporna, nadto: wyrok Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 27.03.2013 r., sygn. akt X K 1601/12, k. 13-14; dokumenty w aktach postępowania likwidacyjnego pozwanego nr (...) załączonych do akt postępowania

Z miejsca wypadku powód został przetransportowany do Uniwersyteckiego Centrum Medycznego w G., gdzie przybywał w okresie od 13.10.2012 r. do dnia 25.10.2012 r. z rozpoznaniem wieloodłamowego złamania nasady bliższej kości piszczelowej lewej oraz stłuczenia klatki piersiowej. Powód poddany został leczeniu operacyjnemu w dniu 16.10.2012 r. w postaci otwartej repozycji wieloodłamowego złamania kości piszczelowej lewej i zespolenia płytą kątowo-stabilną Synthes. Stłuczenie klatki piersiowej leczone było zachowawczo. Nadto powoda poddano farmakoterapii. W dniu 25.10.2012 r. powód został wypisany do domu z zaleceniami m.in. kontroli w Poradni Chirurgicznej lub Ortopedycznej w celu usunięcia szwów oraz za okres 5 tygodni celem kontroli, dalszej rehabilitacji w Poradni Rehabilitacyjnej, chodzenia o kulach łokciowych bez obciążania kończyny dolnej, unieruchomienia kończyny dolnej lewej w ortezie oraz kontynuowania farmakoterapii.

dowód: dokumentacja medyczna, k. 15-18; opinia sądowa biegłego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii S. F., k. 287-289; przesłuchanie powoda K. W., k.360-360v (czas 00:01:42 do 00:10:49)

Po wyjściu ze szpitala powód poruszać się mógł jedynie o kulach, w czynnościach domowych pomagała powodowi żona. W okresie pierwszego miesiąca po wypadku powód był w przeważającej mierze leżący. Powód poddawał się rehabilitacji, pozostawał pod kontrolą Poradni Ortopedycznej. Z uwagi na utrzymującą się bolesność i problemy z poruszaniem się, został skierowany na badanie USG stawu kolanowego i oraz badanie radiologiczne.

dowód: zeznania świadka M. W., k. 148v-149 (czas 00:22:44 do 00:41:01); przesłuchanie powoda K. W., k.360-360v (czas 00:01:42 do 00:10:49)

W wyniku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego pozwany uznał swoją odpowiedzialność za skutki wypadku z dnia 13.10.2012 r. przyznając powodowi K. W., obok innych świadczeń, kwotę 12.000 zł tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

okoliczność bezsporna, nadto: pismo powoda, k.55-58, decyzja pozwanego, k. 59; pismo powoda, k. 60; decyzja pozwanego, k. 61-63; pismo powoda, k. 64-65; decyzja pozwanego, k. 82; dokumenty w aktach postępowania likwidacyjnego pozwanego nr (...) załączonych do akt postępowania

Z uwagi na stwierdzone obrażenia w obrębie kolana lewego powód w dniach 02.10.2013 r. do dnia 05.10.2013 r. ponownie był leczony szpitalnie w Samodzielnym Publicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej(...)w Oddziale Chirurgii Ogólnej Pododdziale Ortopedii i Traumatologii Narządów Ruchu w G. z rozpoznaniem innych wewnętrznych uszkodzeń stawu kolanowego - stanu po złamaniu kłykcia przyśrodkowego piszczeli lewej i leczeniu operacyjnym w 2012 r. Stwierdzono uszkodzenie łękotki przyśrodkowej kolana lewego, Chondramalację II/III stopnia rzepki lewej, ogniskowy ubytek chrząstki IV stopnia w strefie nie obciążanej kłykcia przyśrodkowego kości udowej lewej. Odczynowy przerost maziówki i fałdu przyśrodkowego błony maziowej kolana lewego. Powoda w dniu 03.10.2013 r. poddano leczeniu operacyjnemu – artroskopii lewego stawu klanowego, synowektomii, resekcji fałdu przyśrodkowego błony maziowej, maniscektomii częściowej przyśrodkowej, shaving, waporyzacji rzepki i driblingowi ubytku chrząstki IV st. w strefie nie obciążanej kłykcia przyśrodkowego kości udowej. Wypisany został z zaleceniami m.in. chodzenia za pomocą kul z odciążeniem operowanej kończyny dolnej lewej przez okres 6 tygodni, farmakoterapii, w tym w zakresie przeciw bólowym. Powód kontynuował leczenie w Poradni Ortopedycznej oraz Rehabilitacyjnej.

dowód: dokumentacja medyczna, k. 20-25; opinia sądowa biegłego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii S. F., k. 287-289; przesłuchanie powoda K. W., k.360-360v (czas 00:01:42 do 00:10:49)

Po wypadku z dnia 13.10.2012 r. powód przez kilka miesięcy czuł się źle, był drażliwy, wybuchowy, źle sypiał, miewał koszmary, wybudzał się, miał obniżony nastrój, odczuwał lęk, niepokój, napięcie emocjonalne, odczucia potęgowały dokuczające powodowi dolegliwości bólowe oraz ograniczenia ruchowe. W relacjach z żoną wybuchały kłótnie i nieporozumienia spowodowane stanem fizycznym i psychicznym powoda.

Z tego powodu w dniu 28.05.2013 r. powód zgłosił się do lekarza psychiatry. U powoda zdiagnozowano zaburzenia adaptacyjne po wypadku komunikacyjnym. Powód w toku leczenia w Poradni Zdrowia Psychicznego odbył 9 porad lekarskich, poddawany był przez okres kilku miesięcy terapii farmakologicznej w postaci leków przeciwlękowych i przeciwdepresyjnych. Po uzyskaniu poprawy ze względów finansowych powód leczenie przerwał.

dowód: dokumentacja medyczna, k. 26-27 oraz 190-193; zeznania świadka M. W., k. 148v-149 (czas 00:22:44 do 00:41:01); opinia sądowa biegłego z zakresu psychiatrii I. Ś., k. 179-188; przesłuchanie powoda K. W., k.360-360v (czas 00:01:42 do 00:10:49);

Decyzją z dnia 20.06.2013 r. ZUS odmówił powodowi prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

dowód: orzeczenie, k. 34; orzeczenia, k.33, decyzja ZUS, k. 32

W dniu 13.08.2014 r. Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności w P. zaliczył powoda do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności w okresie do dnia 30.09.2016 r. W zakresie odpowiedniego zatrudnienia wskazano na zakład pracy chronionej.

dowód: orzeczenie, k. 31

W wyniku obrażeń będących skutkiem wypadku z dnia 13.10.2012 r. powód doznał w zakresie narządu ruchu /ortopedycznym/ trwałego uszczerbku na zdrowiu przejawiającego się w przebytym wieloodłamowym złamaniu nasady bliższej kości piszczelowej lewej z ubytkiem chrząstki oraz uszkodzeniem łękotki przyśrodkowej kolana lewego, leczonych operacyjnie, wygojonych z deformacją okolicy przynasady bliższej piszczeli lewej w wysokości 15 %. Doznane przez powoda uszkodzenia narządu ruchu mają charakter utrwalony, w przyszłości zaś mogą wystąpić wtórne zmiany zwyrodnieniowe.

W związku z doznanym uszkodzeniem narządu ruchu powód doświadczył cierpień bólowych, które największe natężenie miały w chwili wypadku, stopniowo zmniejszając się wraz ze zrostem kości oraz postępem rehabilitacji. U powoda, pomimo stwierdzonego naprzemiennego, prawidłowego chodu dwunożnego, o prawidłowym zakresie ruchomości kolana lewego, nadal mogą okresowo występować nasilenia tychże dolegliwości bólowych oraz ograniczeń w ruchomości w stawie kolanowym lewym, wymagające leczenia.

dowód: opinia sądowa biegłego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii S. F., k. 287-289; opinia sądowa uzupełniająca biegłego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii S. F., k. 332-333

Powód nadal źle się czuje, bywa niecierpliwy, drażliwy, zgorzkniały, okresowo nie sypia, dokuczają mu koszmary senne, z uwagi na brak powrotu do dawnych aktywności nie widzi dla siebie perspektyw na przyszłość.

W sferze psychicznej wypadek z dnia 13.10.2012 r. negatywnie wpłynął na samopoczucie powoda, ograniczając jego codzienne funkcjonowanie i relacje międzyludzkie. Jego cierpienia psychiczne wynikały z doznanego w wyniku obrażeń ciała bólu oraz ograniczeń ruchowych. U powoda wystąpiły zaburzenia adaptacyjne na zmienioną, niekorzystną sytuację życiową, które przekształciły się w zaburzenia depresyjne przedłużone, powodując u powoda zmianę osobowości – powód jest drażliwy, zgorzkniały, egocentryczny, obwinia innych o swoją sytuację życiową. Negatywne zmiany osobowości powoda wynikające z przedłużonych zaburzeń adaptacyjnych powodują u powoda trwały, 10 % uszczerbek na zdrowiu.

dowód: zeznania świadka M. W., k. 148v-149 (czas 00:22:44 do 00:41:01); opinia sądowa biegłego z zakresu psychiatrii I. Ś., k. 179-188; opinia sądowa uzupełniająca biegłego z zakresu psychiatrii I. Ś., k.238; opinia sądowa uzupełniająca biegłego z zakresu psychiatrii I. Ś., k. 268; przesłuchanie powoda K. W., k.360-360v (czas 00:01:42 do 00:10:49)

Powód nadal odczuwa ból w nodze, w szczególności gdy więcej się porusza. Przyjmuje leki przeciwbólowe. Powód nie korzysta już z pomocy Poradni Ortopedycznej ani Poradni Zdrowia Psychicznego.

Z uwagi na przebyte obrażenia ciała i odczuwane dolegliwości bólowe powód nie może wykonywać większości prac w gospodarstwie domowym, w szczególności tych związanych z wysiłkiem i obciążeniem. Większość dotychczasowych obowiązków, z których powód zrezygnował przejęła jego żona.

Powód nie znalazł pracy, uważa, iż fizycznie jest zdolny do wykonywania dotychczasowego zajęcia w postaci pracy na stacji paliw.

dowód: zeznania świadka M. W., k. 148v-149 (czas 00:22:44 do 00:41:01); przesłuchanie powoda K. W., k.360-360v (czas 00:01:42 do 00:10:49).

Wynagrodzenie najniżej zaszeregowanego pracownika w Zakładzie Pacy Chronionej (Spółdzielnia Inwalidów ) wynosiło w 2015 r. około 1750 zł.

dowód: oświadczenie k. 122

Sąd zważył, co następuje

Powyższy stan faktyczny był bezsporny w zakresie zdarzenia skutkującego odpowiedzialnością pozwanego co do zasady, jak również bezspornym był fakt, iż do pozwanego wpłynęło żądanie wypłaty zadośćuczynienia pieniężnego na rzecz powoda za doznaną krzywdę w związku z wypadkiem, jaki miał miejsce 13.10.2012 r. Pozwany w toku likwidacji szkody, prócz innych świadczeń, wypłacił na rzecz powoda K. W. zadośćuczynienie w wysokości 12.000 zł.

W toku postępowania pozwany jednakże odmówił wypłaty zadośćuczynienia ponad wypłaconą w postępowaniu likwidacyjnym kwotę kwestionując roszczenie powoda co do wysokości, jak również odmówił uznania roszczenia powoda w zakresie renty z tytułu zmniejszenia się jego widoków powodzenia na przyszłość.

W pozostałym zakresie stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zaoferowane przez strony środki dowodowe opisane przy rekonstrukcji stanu faktycznego sprawy.

Sąd ocenił wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału (art. 233 § 1 k.p.c.).

Na wstępie podnieść należy, że żadna ze stron niniejszego sporu nie kwestionowała autentyczności oraz wiarygodności – poza załączonym przez powoda do pozwu orzeczeniem wskazującym jego 15 % uszczerbek na zdrowiu - dokumentów przedłożonych do akt sprawy, a które również w ocenie Sądu należało uznać za w pełni wiarygodne. Wobec powyższego korzystają one w pełni z domniemań wskazanych w art. 244 § 1 oraz 245 k.p.c.

Zgodnie z przepisem art. 278 k.p.c. w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych Sąd po wysłuchaniu wniosków stron, co do liczby biegłych i ich wyboru może wezwać jednego lub kilku biegłych w celu zasięgnięcia ich opinii. Celem dopuszczonego dowodu z opinii biegłych z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii (na wniosek strony powodowej) oraz psychiatrii (z urzędu) postanowieniem z dnia 12.03.2015 r. (k. 154) było dokonanie ustaleń na okoliczność: stopnia uszczerbku, jakiego doznał powód w związku z wypadkiem z dnia 13.10.2012 r., długości oraz dolegliwości cierpień, jakie przeszedł i przechodzi, ich wpływu na życie powoda w przyszłości, ograniczeń ruchowych z nim związanych, niezdolności do pracy będącej następstwem przedmiotowego wypadku, zwiększonych potrzeb powoda, oraz a także możliwości pogorszenia się stanu zdrowia powoda w przyszłości.

Sąd dał w pełni wiarę pisemnym opiniom, które zostały sporządzone w niniejszej sprawie przez biegłych sądowych z zakresu psychiatrii I. Ś. raz z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii S. F.. Opinie pisemne zostały wykonane w sposób rzetelny, z wykorzystaniem specjalistycznej wiedzy, zawierały jasne i wyczerpujące wnioski. Biegli posiadali odpowiednią wiedzę, kwalifikacje i doświadczenie do wydania przedmiotowych opinii, na co wskazuje adekwatność ustaleń poczynionych przez biegłych z zeznaniami strony powodowej. Biegli dokonali oceny rzeczywistego stanu zdrowia psychicznego i fizycznego powoda, bazując w tej mierze na wywiadzie, badaniu oraz wynikach postępowania dowodowego. Wywody myślowe w przedmiocie aktualnego stanu psychicznego i fizycznego powoda były logiczne, spójne a nadto konsekwentne. Sąd miał na uwadze, iż strona pozwana kwestionowała opinię sądową biegłej z zakresu psychiatrii (k. 216-216v oraz 257) i wnosiła o dopuszczenie opinii uzupełniającej biegłej z zakresu psychiatrii – w ocenie Sądu biegła w nadesłanych przez siebie opiniach uzupełniających (k. 2138 i 268) w sposób obiektywny, jednoznaczny i nie budzący wątpliwości wyjaśniła wszelkie wątpliwości zgłaszane przez stronę pozwaną, z tego tez względu Sąd nie dopuścił kolejnej opinii uzupełniającej tego biegłego. Postanowieniem z dnia 03.06.2015 r. Sąd oddalił zaś wniosek dowodowy strony pozwanej zgłoszony w piśmie z dnia 27.05.2015 r. (k. 216 i n.) o wydanie opinii uzupełniającej przez biegłego psychiatrę w zakresie uwzględnienia przy obliczaniu trwałego uszczerbku na zdrowiu tabeli oceny procentowej trwałego uszczerbku obowiązującej u pozwanego mając na uwadze, iż jest on dokumentem pochodzącym od pozwanego, a nadto iż stanowiłoby to nieuprawnioną ingerencję w kompetencje biegłego w zakresie wiadomości specjalnych których Sąd nie posiada i nie jest w stanie merytorycznie kwestionować.

Sąd dał również w pełni wiarę - zgodnie z powyżej zaprezentowaną argumentacją - opiniom, które zostały sporządzone w niniejszej sprawie przez biegłego sądowego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii S. F.. W toku postępowania biegły sporządził opinię pisemną (k. 287-289), którą na wniosek stron uzupełnił opinią pisemną (k. 332-333) udzielając w ocenie Sądu wyczerpującej odpowiedzi na zgłoszone zapytania, co było podstawą odmowy dopuszczenia przez Sąd (k. 353) dowodu z kolejnej opinii biegłego z przedmiotowej specjalności, o co wnosiła strona pozwana (k. 350), bowiem okoliczność, iż strona nie zgadza się z treścią opinii nie jest wystarczającą podstawą do poszukiwania wiadomości specjalnych z pomocą kolejnego biegłego.

Sąd postanowił o dopuszczeniu dowodu z przesłuchania stron, ograniczając go do osoby powoda.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom powoda w zakresie obrażeń ciała i krzywdy doznanych w następstwie wypadku z dnia 13.10.2012 r. oraz charakteru i przebiegu rekonwalescencji powoda. W pozostałym zakresie Sąd uznał wyjaśnienia powoda za wiarygodne jedynie w części, w jakiej pokrywały się z ustaleniami poczynionymi przez biegłych sądowych i w jakim znalazły odzwierciedlenie w rekonstrukcji stanu faktycznego sprawy. W tym samym zakresie Sąd dał wiarę również zeznaniom słuchanej w charakterze świadka M. W., żony powoda (k. 148v-149).

W oparciu o materiał dowodowy i na podstawie poczynionych ustaleń ocenił Sąd powództwo za częściowe zasadne.

Zgodnie z przepisem art. 822 § 1k.c. stanowiącym podstawę odpowiedzialności pozwanego wobec powódki, przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Natomiast art. 34 ustawy z dnia 22.05.2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003r., nr 124, poz. 1152 z późn. zm. – dalej powoływana jako: „ustawa o ubezpieczeniach obowiązkowych”) stanowi, że z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia.

Ubezpieczeniem jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej (tj. ważnej umowy ubezpieczenia OC), wyrządziła szkodę ruchem tego pojazdu. Taką odpowiedzialność ponosił pozwany z uwagi na wystąpienie okoliczności uzasadniających odpowiedzialność kierującego samochodem marki V. (...) nr rej. (...) na podstawie art. 444 § 1 k.p.c. w zw. z art. 445 § 1 k.p.c., oraz na podstawie art. 444 § 2 k.c.

Zgodnie z przepisem art. 444 § 1 zd.1 k.c . w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na podstawie art. 445 § 1 k.c. w wypadkach przewidzianych w art. 444 § 1 k.c . sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Podkreślić należy, że istotą zadośćuczynienia jest jego związek z doznawaną przez poszkodowanego krzywdą w postaci uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, przejawiającą się zarówno w cierpieniach fizycznych, to znaczy bólu oraz innych dolegliwościach, jak również cierpieniach psychicznych, które objawiają się poprzez ujemne uczucia, jakie poszkodowany przeżywa w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzeń ciała lub rozstroju zdrowia. Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie doznanych cierpień i pieniężne zrekompensowanie doznanej przez poszkodowanego krzywdy. Jest to świadczenie o charakterze kompensacyjnym, które powinno stanowić ekonomicznie odczuwalną wartość, jednak nie nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy i aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa, co oznacza, że powinno zostać utrzymane w rozsądnych granicach.

Oczywistym przy tym jest, że nie ma możliwości zrekompensowania w pełni świadczeniem pieniężnym cierpień fizycznych i psychicznych, żadna bowiem kwota nie może nawet złagodzić bólu z tym związanego. Brak jest uniwersalnego miernika, który pozwalałby na ocenę czy wysokość przyznanego zadośćuczynienia jest odpowiednia. Krzywda ma charakter niemajątkowy i niemożliwym jest przeprowadzenie matematycznego przeliczenia jej zakresu na wysokość należnego świadczenia. Kryteria, od których ustawodawca uzależnił wysokość zadośćuczynienia, nie są ostre i wymagają wnioskowania opartego na dokonaniu ocen konkretnych okoliczności i całokształtu danej sprawy.

W orzecznictwie i doktrynie wypracowane zostały jednak pewne wskazówki, w jaki sposób należy określać „odpowiednią sumę” stanowiącą zadośćuczynienie w przypadku uszkodzenia ciała lub wywołaniu rozstroju zdrowia. Są to w szczególności rodzaj naruszonego dobra, zakres i rodzaj rozstroju zdrowia, czas trwania cierpień, intensywność ujemnych doznań fizycznych i psychicznych, rokowania na przyszłość, stopień winy sprawcy ( por. wyrok SN z dnia 20 kwietnia 2006 r., IV CSK 99/05, LEX nr 198509). W dalszej kolejności wymienia się także konsekwencje uszczerbku na zdrowiu w życiu osobistym i społecznym ( por. wyrok SN z dnia 10 czerwca 1999 r. II UKN 681/98, OSNP 2000/16/626).

Przy ustalaniu wysokości przyznanego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę Sąd wziął pod uwagę rozmiar doznanych uszkodzeń ciała, ich charakter i doznane w związku z nimi przez powoda cierpienia. Zważył Sąd, iż dolegliwości nie ustąpiły w trakcie odbytego przez powoda leczenia i rehabilitacji w przeciągu okresu pomiędzy wypadkiem z dnia 13.10.2012 r., a wydaniem wyroku w sprawie w dniu 19.04.2016 r., a więc w okresie bliskim 4 lat. W czasie tym, co wynika jednoznacznie z opinii biegłych sądowych oraz zeznania świadka i wyjaśnień słuchanego na tę okoliczność powoda, powód był w zasadzie wyłączony z normalnego funkcjonowania całkowicie przez okres około 3 miesięcy, przy czym w okresie tym korzystał z pomocy osoby trzeciej - żony. Powód zresztą do dnia dzisiejszego nie powrócił do pełni zdrowia w stanie, w jakim znajdował się przed wypadkiem.

Zgodnie z ustaleniami poczynionymi przez powołanych przez Sąd biegłych wskutek wypadku z dnia 13.10.2012 r. w wyniku doznanych obrażeń ciała powód doznał zaburzeń depresyjnych, które zostały przedłużone, a po upływie 2 lat spowodowały u powoda zmiany osobowości. W sferze psychicznej więc powód skutki wypadku z dnia 13.10.2012 r. odczuwa nadal, a rokowania co do powrotu do zdrowia w tym względzie są niepewne (opinia sądowa psychiatryczna, k. 188). Nie doszło również do całkowitego wyleczenia skutków doznanych przez powoda obrażeń fizycznych, bowiem uszkodzenia narządu ruchu powoda mają charakter utrwalony, a w przyszłości mogą nastąpić wtórne zmiany zwyrodnieniowe, oraz powrócić mogą dolegliwości bólowe, które powód nadal zgłasza, wraz z ograniczeniami w ruchomości w stawie kolanowym (opinia sądowa z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii, k.287-289).

Trwały uszczerbek na zdrowiu fizycznym i psychicznym powoda ustalony przez biegłych sądowych z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii oraz psychiatrii wyniósł 25 %.

Ustalając wysokość należnego zadośćuczynienia pod uwagę wziął Sąd przede wszystkim okoliczność, iż przed wypadkiem powód był osobą normalnie funkcjonującą w społeczeństwie, zarówno w sferze osobistej jak i zawodowej. Prowadził normalne życie. Wykonywał prace domowe, utrzymywał rodzinę (w okresie od kwietnia 2012 r. z uwagi na wypadek, jakiemu uległ w lutym 2012 r. pozostawał bez pracy, jednakże z materiału dowodowego nie wynikało, aby ówczesny stan zdrowia powoda pozostawał na przeszkodzie w jego dalszym, dotychczasowym funkcjonowaniu społecznym i zawodowym). Wypadek zmienił życie powoda. Powód ograniczył relacje towarzyskie, również aktywność w pozostałych sferach życia i funkcjonowania codziennego, mając na względzie swoje ograniczenia w sferze psychicznej i fizycznej po wypadku. Trudno pogodzić się powodowi z pogorszeniem się jego aktualnego standardu życia ze względu na stwierdzone wskutek wypadku urazy w porównaniu do okresu sprzed wypadku.

Wypadek i doznane w związku z nim ograniczenia utrudniają powodowi powrót do normalnej jak dla osoby w jego wieku aktywności życiowej. W wielu sferach życia codziennego powoda zastępować musi żona, co jest dla powoda źródłem dodatkowych frustracji.

Nie bez znaczenia dla uznania Sądu były przeżycia powoda w sferze psychicznej będące następstwami wypadku, doznane urazy, dwukrotny pobyt w szpitalu wraz z dwukrotnym zaopatrzeniem operacyjnym obrażeń, leczenie i rehabilitacja oraz doznane w związku z tym niedogodności (jak konieczność korzystania z pomocy innych osób) i cierpienia zarówno w sferze psychicznej jak i fizycznej.

Uwzględniając wysokość zadośćuczynienia Sąd miał również na względzie bolesność obrażeń powoda, czas trwania i uciążliwość leczenia i rehabilitacji, trwałość skutków wypadku i konsekwencji uszczerbku na zdrowiu w życiu społecznym. Wskazać należy, że w przypadku rozpoznawania spraw, których przedmiotem jest zadośćuczynienie w każdej sprawie zachodzą trudności w ustaleniu odpowiedniej kwoty, która mogłaby być właściwa i która w odpowiednim zakresie rekompensowałaby doznane przez pokrzywdzonego szkody. Wynika to przede wszystkim stąd, że zadośćuczynienie ma na celu naprawienie krzywd niematerialnych, które są trudno wymierne, co oznacza, że zakres rekompensaty materialnej uzależniony jest od każdego indywidualnego przypadku, przy czym nie ma jakiegokolwiek obiektywnego miernika, przy zastosowaniu którego istniałaby możliwość ustalenia kwoty należnego zadośćuczynienia. Sąd zatem, zapoznając się z całokształtem materiału dowodowego uznał, iż skoro zadośćuczynienie ma charakter kompensacyjny, to jego wysokość powinna przedstawiać odczuwalną ekonomicznie wartość, co oznacza, że nie może stanowić zapłaty symbolicznej. Adekwatna zdaniem Sądu w tym wypadku, przy uwzględnieniu wszelkich przywołanych wyżej okoliczności oraz ustalonego uszczerbku na zdrowiu, w tym trwałego uszczerbku ustalonego na 15% przez biegłego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii i 10% z zakresu psychiatrii, będzie kwota, która posłuży złagodzeniu doznanej krzywdy, a jednocześnie nie będzie źródłem wzbogacenia powoda.

Mając na względzie powyższe ustalenia i rozważania za uzasadnioną i adekwatną do wymiaru doznanej przez powoda krzywdy Sąd uznał kwotę zadośćuczynienia w wysokości 62.000 zł. Przy uwzględnieniu już przyznanej i wypłaconej z tego tytułu przez pozwanego kwoty 12.000 zł Sąd zasądził tytułem zadośćuczynienia uzupełniającego od pozwanego na rzecz powoda kwotę 50.000 zł zgodnie z żądaniem pozwu, o czym orzeczono na podstawie powyżej przytoczonych przepisów w pkt I sentencji wyroku.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c. Zgodnie z przepisem art. 481 § 1 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności.

Zgodnie zaś z poglądem wyrażonym przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 18 lutego 2010 r. (II CSK 434/09, Lex 602683), w razie wyrządzenia szkody czynem niedozwolonym odsetki należą się poszkodowanemu już od chwili zgłoszenia przezeń roszczenia o zapłatę odszkodowania. Zgodnie z art. 455 k.c., w tej bowiem chwili staje się wymagalny obowiązek sprawcy szkody do spełnienia świadczenia odszkodowawczego, który wynika ze stosunku prawnego łączącego sprawcę szkody i poszkodowanego. /…/ Jest zasadą, że zarówno odszkodowanie, jak i zadośćuczynienie za krzywdę stają się wymagalne po wezwaniu ubezpieczyciela przez poszkodowanego (pokrzywdzonego) do spełnienia świadczenia odszkodowawczego (art. 455 § 1 k.c.). Zatem od tej chwili biegnie termin do odsetek za opóźnienie (art. 481 § 1 k.c.).

Szkoda została zgłoszona pozwanemu pismem z dnia 03.01.2013 r. (k. 55) doręczonym w dniu 09.01.2013 r. (data rejestracji szkody przez pozwanego w jego systemie informatycznym), roszczenie powoda wobec pozwanego stało się wymagalne dopiero z chwilą jego zgłoszenia, a pozwany opóźnił się ze spełnieniem świadczenia, gdy upłynął przewidziany w ogólnych warunkach ubezpieczenia 30-dniowy termin na przeprowadzenie postępowania likwidacyjnego. Powód domagał się odsetek od kwoty zadośćuczynienia za doznaną krzywdę od dnia wniesienia pozwu, co nastąpiło w dniu 23.10.2014 r. Sąd uwzględnił więc żądanie powoda, które w zakresie odsetek jest prawem dyspozytywnym, i zasądził odsetki ustawowe od kwoty przyznanego zadośćuczynienia od dnia 23.10.2014 r.

Jednocześnie Sąd mając na uwadze, że przepis art. 481 k.c. został znowelizowany ustawą z dnia 9 października 2015 r. (D. U z 2015 r., poz. 1830) o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw, która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2016 roku, oznaczył ten fakt orzekając o odsetkach.

Zgodnie z art. 444 § 2 k.c., jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej, albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty. Renta z art. 444 § 2 k.c. ma na celu wyrównanie szkody majątkowej, powstałej wskutek jednej z trzech wskazanych w nim przyczyn: utraty przez powoda zdolności do pracy (wyrażającej się utratą dochodów z pracy), zwiększenia się jego potrzeb lub zmniejszenia się widoków na przyszłość.

Niewątpliwie też renta ma na celu naprawienie szkody przyszłej, wyrażającej się w wydatkach na zwiększone potrzeby oraz w nieosiągnięciu zarobków i innych korzyści majątkowych, jakie powód mógłby osiągnąć w przyszłości, gdyby nie doznał uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia.

Okolicznością odróżniającą pojęcia odszkodowania z tytułu utraconego zarobku i renty odszkodowawczej powinien być charakter następstw uszkodzenia ciała czy rozstroju zdrowia: jeżeli następstwa są trwałe, poszkodowanemu przysługuje roszczenie o rentę, jeśli są przemijające - przysługuje odszkodowanie w postaci utraconego zarobku ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 3 kwietnia 2014 r. I ACa 131/14, opubl. Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych http://orzeczenia.ms.gov.pl).

Przepis ten wprowadza trzy przesłanki zasądzenia renty, z których każda może stanowić samodzielną podstawę tego roszczenia, jednakże konieczną przesłanką jest powstanie szkody bądź to w postaci zwiększenia wydatków, bądź zmniejszenia dochodów. Szkoda wyraża się różnicą między potencjalnymi dochodami, jakie poszkodowany przypuszczalnie osiągnąłby w okresie objętym rentą, gdyby nie doznał uszkodzenia ciała, a wszelkimi dochodami, jakie może faktycznie w tym okresie osiągnąć bez zagrożenia stanu zdrowia (por. Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z 30.06.1993, sygn. akt III APr 36/93, opublikowanym w Prawo Pracy 1995/3/42).

W ocenie Sądu w przedmiotowej sprawie powód nie wykazał żadnej z trzech podstaw renty: ani utraty zdolności do pracy, ani zwiększenia potrzeb jak i zmniejszenia widoków powodzenia na przyszłość.

W przypadku renty z tytułu utraty zdolności do pracy, szkoda wyraża się różnicą między potencjalnymi dochodami, jakie poszkodowany przypuszczalnie osiągałby gdyby nie doznał uszkodzenia ciała, a wszelkimi dochodami, jakie może faktycznie osiągać bez zagrożenia stanu zdrowia. Wysokość renty nie jest bezpośrednio zależna od wysokości zarobków osiąganych przed wypadkiem, ale od ustalenia zarobków jakie poszkodowany mógłby realnie, tj. stosownie do swych kwalifikacji oraz uwarunkowań na rynku pracy, osiągnąć.

Zwiększenie potrzeb ma miejsce w sytuacji, gdy w związku z doznanym przez poszkodowanego uszczerbkiem na zdrowiu (uszkodzeniem ciała lub wywołaniem rozstroju zdrowia) powstały zwiększone potrzeby poszkodowanego z tym związane.

Zmniejszenie widoków powodzenia na przyszłość może natomiast być samoistną podstawą zasądzenia renty wyrównawczej, jeżeli istnieje związek pomiędzy utratą szans a ograniczeniem na przyszłość – w stosunku do sytuacji przed szkodą – możliwości zarobkowych, przy zachowanej (choćby całkowicie) przez poszkodowanego zdolności do pracy.

Należy wprawdzie wskazać, iż powoda w okresie, w którym miał miejsce wypadek nie łączył stosunek pracy, gdyż jego poprzednia umowa o pracę została rozwiązana z dniem 30.04.2012 r. (trwała od 2008 r.), jednakże w świetle poczynionych w toku postępowania ustaleń nie sposób odmówić powodowi w okresie od dnia 30.04.2012 r. do dnia wypadku, tj. do dnia 13.10.2012 r. możliwości podjęcia zatrudnienia na dotychczasowych warunkach płacowych. Powód w okresie do 30.04.2012 r. otrzymywał średnie wynagrodzenie netto na poziomie około 1.881,34 zł.

W toku postępowania powód dowodził, powołując się na swój aktualny stan zdrowia, doznawane dolegliwości bólowe i związany z tym brak możliwości wykonywania prac obciążających fizycznie oraz wymagających poruszania się, oraz w oparciu o przedłożone orzeczenie (k. 31) o czasowej, umiarkowanej niepełnosprawności z zaleceniami wykonywania pracy w zakładzie pracy chronionej, iż wskutek wypadku z dnia 13.10.2012 r., w świetle zaistniałej sytuacji na rynku pracy pozostaje, wbrew własnej woli, osobą bezrobotną.

W sprawie Sąd ustalił, że powód na skutek wypadku nie jest osobą niezdolną do pracy, albowiem pomimo doznawanych przez niego niedogodności opisywanych powyżej, w ocenie biegłego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii jest on obecnie przystosowany do samodzielnej egzystencji i wie, jakie czynności może na co dzień wykonywać tak, aby nie odczuwać bólu i nie powodować pogorszenia stanu zdrowia (opinia sądowa uzupełniająca z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii, k. 333). Nawet idąc w kierunku ustaleń Powiatowego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności w P. (k. 31), zaliczających powoda do stopnia niepełnosprawności umiarkowanego z zaleceniem pracy w zakładzie pracy chronionej, mając powyższe na uwadze, i opierając się na doświadczeniu życiowym nie sposób uznać stanowiska powoda za zasadne.

Stan fizyczny powoda pozwala na wykonywanie pracy chronionej, a ilość podmiotów oferujących takie zatrudnienie na terenie woj. (...) wynosi, co wynika z przedłożonej przez powoda (k. 43-51) jako załączniki do pozwu dokumentacji, ponad 160. Opierając się na doświadczeniu życiowym Sąd nie może uznać za wiarygodne twierdzeń powoda, iż chociażby w zakresie tychże zakładów nie istnieje możliwość zatrudnienia, uwzględniając ograniczenia doświadczane wskutek wypadku z dnia 13.10.2012 r. W ocenie Sądu nadto na rynku pracy w woj. (...) znajduje się również z pewnością odpowiedni liczba miejsc pracy, wprawdzie nie będących pracą chronioną, to jednakże o warunkach zatrudnienia możliwych do spełnienia przez powoda. W tym zakresie Sąd przychyla się do argumentacji pozwanego z odpowiedzi na pozew, który wskazuje, iż wskazanie wykonywania pracy chronionej nie ma charakteru obligacyjnego i nie pozbawia powoda możliwości poszukiwania zatrudnienia poza tą sferą. Jak wynika z zeznań samego powoda czuje się on na siłach podjąć pracę jaką wykonywał przed wypadkiem. praca ta polegała na sprzedaży i tankowaniu paliwa ( zeznania powoda k. 360)

W ocenie Sądu powód zaoferowanymi środkami dowodowymi nie sprostał również regule wyrażonej przez art. 6 k.c. i nie wykazał, iż mimo podjęcia ku temu należytych starań nie udało m się znaleźć zatrudnienia adekwatnego do jego stanu. W związku z powyższym w ocenie Sądu nie sposób uznać, iż powód utracił wszystkie potencjalne możliwości zarobkowania, jakie z racji jego wykształcenia (średnie) były dla niego dostępne (praca fizyczna). Nie zaszła zatem podstawowa przesłanka do przyznania renty. Z dowodów nie wynika również, że potencjalne możliwości zarobkowe powoda (przyjmując obecnie najniższą krajową) odbiegają od faktycznych zarobków powoda z okresu poprzedzającego wypadek (około (1.881,34 zł miesięcznie).

Sąd nie stwierdził też wystąpienia przesłanki zmniejszenia się widoków powodzenia na przyszłość w stopniu uzasadniającym dodatkowe jej zwiększenie. W ocenie Sądu dochód uzyskiwany przez powoda przed wypadkiem był maksymalnym potencjalnym dochodem, jaki przy posiadanym wykształceniu w kontekście sytuacji panującej na rynku pracy powód mógłby obecnie osiągać.

Z powyższych względów, mając na uwadze również okoliczność, iż w dniu wypadku powód pozostawał bez zatrudnienia Sąd nie uwzględnił również roszczenia powoda w zakresie kwoty 28.800 zł dochodzonej tytułem skapitalizowanej renty za okres od dnia wypadku 13.10.2012 r. do dnia 01.10.2014 r.

Z tego względu orzeczono o rencie jak w punkcie II sentencji wyroku na podstawie art. 444 § 2 k.c. stosowanego a contrario.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu Sąd oparł o zasadę odpowiedzialności za wynik postępowania, w oparciu o art. 98 k.p.c. w zw. z art. 100 k.p.c. uznając, iż koszty procesu powinny zostać pomiędzy stronami stosunkowo rozdzielone - biorąc pod uwagę, iż powód wygrał proces w 54 % (wartość przedmiotu sporu określona na kwotę 93.200 zł, powód wygrał spór w kwoce 50.000 zł, a więc w ok. 54 %) pozwany winien ponieść koszty procesu w kwocie 54 %.

W toku procesu koszty wyniosły łącznie 1.213,02 zł i obejmowały wynagrodzenie biegłych oraz zwrot kosztów podróży poniesionych przez świadka (k. 152 – 50 zł; k. 206 – 467,58 zł; k. 261- 50 zł; k. 300 – 535,44 zł; k. 339 – 110,08 zł). W związku z powyższym powoda obciążają koszty w kwocie 557, 99 zł (tj. 46 %), pozwanego zaś w kwocie 655,03 % (tj. 54 %). Mając na względzie, iż powód poniósł tymczasowo powyższy koszt w kwocie 500 zł odpowiadającej wartości uiszczonej przez niego zaliczki (k. 170), w pozostałej części, tj. w kwocie 713,02 zł koszt ten tymczasowo pokrył Skarb Państwa, Sąd uznał, że należy ściągnąć od pozwanego równowartość kwoty stanowiącej 54 % powyższych kosztów, tj. 655,03 zł na mocy art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, o czym orzekł Sąd w pkt V sentencji wyroku, zaś od powoda 46 % tej kwoty (557,99 zł) pomniejszonej o uiszczoną zaliczkę (500 zł), tj. 57,99 zł, o czym orzekł Sąd w pkt VI sentencji wyroku.

Opłata stosunkowa od pozwu w wysokości 4.660 zł została przez powoda uiszczona w całości, zaś koszty zastępstwa procesowego stron reprezentowanych przez profesjonalnych pełnomocników procesowych wyniosły po 3.617 zł. Wysokość kosztów zastępstwa procesowego Sąd ustalił na podstawie przepisów § 6 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 490).

W oparciu o powyższą zasadę stosunkowego rozdzielenia Sąd postanowił obciążyć pozwanego obowiązkiem zwrotu na rzecz powoda powyższych kosztów w proporcji 54 %, tj. w kwocie 4.469,58 zł, na którą składa się kwota 2.516,40 zł (54 % od uiszczonej przez powoda kwoty wpisu, tj. 4.660 zł), oraz kwota 1.953,18 zł (tj. 54 % od kwoty 3.617 zł), o czym orzekł Sąd w pkt III sentencji wyroku.

Na podstawie zaś art. 102 k.p.c., zgodnie z którym w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami, Sąd postanowił odstąpić od obciążania powoda kosztami zastępstwa procesowego pozwanego, o czym orzekł Sąd w pkt IV sentencji wyroku. Sąd miał na uwadze, iż powód wprawdzie uległ w zakresie 46 % żądania pozwu odnośnie renty, jednakże wygrał powództwo w całości w zakresie kwoty dochodzonej tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. W ocenie Sądu mając na uwadze sytuację osobistą powoda i jego subiektywne przekonanie na temat możliwości poszukiwania zatrudnienia w kontekście aktualnego stanu zdrowia, Sąd doszedł do przekonania, iż obciążanie powoda kosztami strony przeciwnej w zakresie kosztów zastępstwa procesowego byłoby wbrew zasadzie wyrażonej w przepisie art. 102 k.p.c.