Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gdańsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Gdańsk, 28 kwietnia 2017 roku

Sąd Okręgowy w Gdańsku XV Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Misiurna

Protokolant: stażysta Katarzyna Ignacek

po rozpoznaniu w dniu 20 kwietnia 2017 roku na rozprawie

sprawy z powództwa Z. Ż. (1)

przeciwko Agencji (...) Spółce Akcyjnej w G.

o zapłatę

I. oddala powództwo;

II. zasądza od powoda Z. Ż. (1) na rzecz pozwanej Agencji (...) Spółki Akcyjnej w G. kwotę 7.217zł (siedem tysięcy dwieście siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 31 grudnia 2015r. ( koperta, k. 26) powód Z. Ż. (1) domagał się od pozwanej Agencji (...) Spółki Akcyjnej w G. zapłaty kwoty 293.021,83zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenia kosztów procesu.

W uzasadnieniu powód podniósł, w dniu 11 sierpnia 2005r. strony zawarły umowę numer (...)o dofinansowanie Projektu „(...)” w ramach projektu (...) – (...), Działania(...)– (...). Zabezpieczeniem realizacji umowy był weksel in blanco wraz z deklaracją wekslową. Powód wskazał dalej, że zrealizował inwestycję zgodnie ze złożonym wnioskiem oraz harmonogramem rzeczowo-finansowym Projektu. Mimo to, pozwana pismem z dnia 5 sierpnia 2008r. wezwała go do zwrotu wypłaconej dotacji nie wskazując żadnej prawnej i merytorycznej podstawy żądania. W związku z dysponowaniem przez Agencję (...) S.A. wekslem in blanco, powód został zmuszony do zwrotu dofinansowania wraz z odsetkami, dlatego też w dniu 23 stycznia 2009r. wpłacił na rzecz pozwanej kwotę 235.316,48zł, a w dniu 4 lutego 2009r. kwotę 18.950zł. Powód wskazał, że kwoty te w całości pokryły żądaną kwotę dotacji z odsetkami. Powód podniósł, że dopiero w marcu 2010r. – na skutek wszczętego przez pozwaną postępowania egzekucyjnego powziął informację o dysponowaniu przez nią nakazem zapłaty wydanym przez Sąd Okręgowy w Gdańsku z dnia 8 września 2008r., w sprawie I Nc 227/08. Powód zarzucił, że w wyniku matactwa pozwanej oraz zatajenia posiadanych danych adresowych powoda, został on pozbawiony możliwości obrony swoich praw i wniesienia zarzutów od ww. nakazu zapłaty z weksla. Powód zarzucił, że pozwana nie przedłożyła do pozwu żadnych dokumentów, które wskazywałyby na podstawę wypowiedzenia umowy i zasadność wypełnienia weksla, a nakaz został wydany bez prawidłowości rozwiązania umowy przez pozwaną spółkę. Następnie powód podał, że w połowie 2015r. pozwana nieoczekiwanie wystąpiła w toku działań egzekucyjnych z żądaniem kolejnej kwoty należności w wysokości 11.370,25zł, którą powód w dniu 17 lipca 2015r. ostatecznie uregulował. Powód wskazał, że w dniu 28 grudnia 2015r. po raz pierwszy zobaczył dokumenty, na podstawie których pozwana rozwiązała z nim umowę o dofinansowanie projektu, a ich analiza wykazała liczne i rażące błędy pozwanej w całej procedurze towarzyszącej wykonaniu przedmiotowej umowy. Okazało się, że pozwana w wezwaniu do zwrotu dotacji z dnia 5 sierpnia 2008r. powołała się na rozwiązanie umowy, które faktycznie w tej dacie nie istniało, bowiem dokument ten powstał dopiero w dniu 11 sierpnia 2008r. Dodatkowo, powód otrzymał wezwanie do zwrotu dnia 5 września 2008r. z terminem płatności 7 dni od daty otrzymania pisma, a pozwana już wcześniej uzyskała nakaz zapłaty z weksla in blanco. Zdaniem powoda wypowiedzenie umowy zostało dokonane nieprawidłowo i było całkowicie bezzasadne. Nadto pozwana nie zachowała miesięcznego okresu wypowiedzenia, wynikającego z §17 umowy, jak również naruszyła zasady staranności czy uczciwości. Podniósł też, że nie został powiadomiony o rozwiązaniu umowy, a pozwana w dniu 12 sierpnia 2008r. wystąpiła do Sądu z powództwem o wydanie nakazu zapały w postępowaniu nakazowym z weksla. Powód podkreślił, że nie został nigdy poinformowany o zamiarze przeprowadzenia kontroli w miejscu realizacji projektu, w dniu 15 lipca 2008r., a Agencja nie sporządziła żadnego raportu pokontrolnego i pozbawiła go prawa do złożenia zastrzeżeń lub uwag do kontroli. Zdaniem powoda pozwana działała celowo na niekorzyść powoda, a jej działania stanowiły ewidentne nadużycie prawa i złamanie zasad współżycia społecznego.

Powód wskazał, że na dochodzoną kwotę 293.021,83zł składają się: kwota 272.954,14zł tytułem zwrotu bezprawnie odebranej dotacji, 20.067,69zł tytułem ogólnych kosztów egzekucji, w tym: 15.696,94zł opłaty egzekucyjne, 597zł – opłaty stałe, 173,75zł wydatki gotówkowe oraz 3.600zł zastępstwo w egzekucji. Jako podstawę prawną dochodzonego roszczenia wskazał art. 471 k.c., 415 k.c., 417 k.c. oraz w art. 5 k.c.

W odpowiedzi na pozew Agencja (...) S.A. wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwana zauważyła, że powód domaga się zwrotu kwot, które zostały zasądzone na rzecz pozwanej prawomocnym nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym i zostały przez pozwanego zapłacone w postępowaniu egzekucyjnym, co stoi w oczywistej sprzeczności z art. 365§1 k.p.c. Powód dokonał zapłaty kwot 235.316,48zł w dniu 23 stycznia 2009r. i kwoty 18,950zł w dniu 4 lutego 2009r. O wpłatach tych, jako dokonanych poza pośrednictwem komornika, komornik był przez pozwaną na bieżąco zawiadamiany. Pozwana wskazała, że w toku postępowania sądowego wskazała adres powoda zgodnie z treścią informacji znajdującej się w ewidencji działalności gospodarczej, taki sam adres znajdował się na pieczęci, którą powód posłużył się w piśmie z dnia 11 września 2008r. Pozwana zaprzeczyła twierdzeniom przedstawionym w pozwie odnośnie rzekomo wadliwej procedury rozwiązania umowy. Wskazała, że powód unikał przeprowadzenia kontroli i nie odbierał korespondencji pod wskazanymi przez siebie adresami do doręczeń. Powód w ramach realizowanego projektu za środki z dotacji zakupił 2 lokale z przeznaczeniem na wielofunkcyjne biuro oferujące pakiet usług: sekretarskich, organizacyjnych, doradczych, księgowych, marketingowych z nowatorską opcją udostępniania prestiżowego adresu, numeru telefonu oraz biura „na godziny” z profesjonalną, wielojęzyczną obsługą oraz systemem informatycznego przetwarzania danych i komunikowania się z klientami. W dniu 10 lipca 2008r. pracownicy (...) S.A. będąc przejazdem w miejscu realizacji projektu stwierdzili, że w jednym lokalu mieści się sklep odzieżowy typu „second hand” natomiast drugi lokal jest adaptowany na solarium. W związku z powyższym (...) S.A. podjęła decyzję o przeprowadzeniu kontroli doraźnej. O terminie przeprowadzenia kontroli doraźnej wyznaczonym na 15 lipca 2008r. powód został poinformowany skutecznie przesłanym w dniu 14 lipca 2008r. pismem. Pismo zostało wysłane za pośrednictwem „faksu”, którego numer powód podał do kontaktu. Jednak w dniu kontroli na miejscu realizacji projektu, przy ulicy (...) w G. nie zastano nikogo. Zespół kontrolujący potwierdził, iż w jednym z lokali mieścił się sklep odzieżowy, a w drugim trwała adaptacja lokalu na solarium. Dlatego też pozwana stwierdziła, że powód zrealizował projekt niezgodnie z zapisami wniosku o dofinansowanie i podjęła decyzję o rozwiązaniu umowy o dofinansowanie na mocy §17 ust. 1 pkt 3, o czym powód został poinformowany pismem z dnia 11 sierpnia 2008r. W powyższym piśmie (...) S.A. poinformowała także powoda o przyczynach rozwiązania umowy. Pismo zostało wysłane listem poleconym za potwierdzeniem odbioru na adres wskazany przez powoda do korespondencji w dokumentacji aplikacyjnej, jednak przedmiotowa przesyłka powróciła nie podjęta w terminie przez adresata. W dniu 5 sierpnia 2008r. pozwana wysłała do powoda pismo wzywające do zwrotu dotacji w związku z rozwiązaniem umowy o dofinansowanie projektu. W powyższym piśmie (...) S.A. szczegółowo przekazała powodowi Z. Ż. (1) wszelkie niezbędne informacje, w tym w szczególności: wielkość kwoty głównej do zwrotu, sposób naliczania odsetek, kategoria odsetek, numer rachunku bankowego, na który należało zwrócić dotację. W dniu 23 stycznia 2009r. powód dokonał zwrotu kwoty 235.316,48zł oraz w dniu 4 lutego 2009r. kwoty 18.950zł. Wpłacone przez powoda kwoty nie pokrywały całości należności z tytułu zwrotu dotacji, o czym powód również został poinformowany. Pozwana wskazała, że w dniu 25 czerwca 2015r. Agencja (...) S.A. otrzymała e-mail od małżonki powoda - D. Ż. (będącej poręczycielem wekslowym w ramach umowy nr (...)) z prośbą o wskazanie numeru rachunku bankowego do zwrotu dotacji, po czym w dniu 15 lipca 2015r. D. Ż. dokonała zwrotu kwoty 18.644,64zł, a w dniu 20 lipca 2015r. kwoty 43,02zł.

Oprócz powyższego pozwana podniosła, że nie jest wzbogacona na skutek zwrotu kwot dokonanych przez powoda. Pozwana była w ramach umowy zwartej z powodem Instytucją Wdrażającą. Środki pochodziły z Europejskiego Fundusz Rozwoju Regionalnego oraz z budżetu państwa. Zwrócone przez powoda środki zostały rozliczone na koszty postępowania, a pozostałe środki zostały przekazane na rachunek Urzędu Marszałkowskiego - jako zwrot nienależnie pobranych środków publicznych. Z ostrożności procesowej podniosła także zarzut przedawnienia wskazując, że ewentualne roszczenie wiąże się z działalnością gospodarczą prowadzoną przez powoda i tym samym podlega trzyletniemu terminowi przedawnienia. Wobec okoliczności, że zapłata kwoty 235.316,48zł nastąpiła w dniu 23 stycznia 2009r. a kwoty 18.950zł w dniu 4 lutego 2009r. roszczenie o ich zwrot jest w sposób oczywisty przedawnione.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód Z. Ż. (1) od 7 lipca 2003r. prowadził działalność gospodarczą pod firmą (...) Z. Ż. (1). W ewidencji działalności gospodarczej, jako przedsiębiorca był zarejestrowany pod numerem (...). Przedmiotem działalności powoda była między innymi działalność związana z tłumaczeniami i usługami sekretarskimi, przetwarzanie danych, czy wynajem nieruchomości na własny rachunek. Zakład główny przedsiębiorstwa, według zaświadczenia Prezydenta Miasta S. z dnia 19.09.2008r. , mieścił się w S. przy ulicy (...), natomiast miejsce wykonywania działalności w G., przy ulicy (...)i w (...)(kod pocztowy: (...)). Kiedy powód zawierał umowę z pozwanym w dniu 11 sierpnia 2005r. legitymował się wpisem do ewidencji podmiotów gospodarczych w K. jako (...) Z. Ż. (1) z siedzibą w K. ul. (...) .

Dowód: zaświadczenia Prezydenta Miasta S., k. 78

W dniu 11 sierpnia 2005r. w G. pomiędzy Agencją (...) Spółką Akcyjną a powodemZ. Ż. (1)została zawarta umowa numer (...) o dofinansowanie Projektu „(...)”(...)w ramach Priorytetu (...) – (...), działania (...) – (...).

Na mocy przedmiotowej umowy Instytucja Wdrażająca – Agencja (...) S.A. przyznała powodowi na realizację Projektu w ramach którego zobowiązał się stworzyć wielofunkcyjne biuro oferujące pakiet usług: sekretarskich, organizacyjnych, doradczych, księgowych, marketingowych wraz z nowatorską opcją udostępniania prestiżowego adresu, numeru telefonu oraz biura „na godziny” z profesjonalną, wielojęzyczną obsługą oraz systemem informatycznego przetwarzania danych i komunikowania się z klientami dofinansowanie w kwocie 239.448zł, co stanowiło 54,42% wydatków kwalifikowanych w ramach Projektu. Całkowita wartość Projektu została określona na kwotę 440.000zł, z czego beneficjent – powód zobowiązał się do wydatkowania w ramach wkładu własnego kwoty w wysokości 200.552zł (§2 ust. 1, 2 i 4 umowy). W celu zapewnienia prawidłowej realizacji umowy, powód wniósł zabezpieczenie w postaci weksla in blanco wraz z deklaracją wekslową – na kwotę nie mniejszą niż wysokość kwoty dofinansowania. Zabezpieczenie to ustanowione zostało na okres 5 lat od dnia zawarcia umowy (§7 ⁸⁾ ust. 1 pkt 1 i ust. 2 umowy). Poręczycielem wekslowym przedmiotowej umowy była małżonka powoda D. Ż..

Beneficjent – powód w ramach umowy został zobowiązany do: systematycznego monitorowania przebiegu realizacji Projektu oraz niezwłocznego informowania Instytucji Wdrażającej o zaistniałych nieprawidłowościach lub o zamiarze zaprzestania realizacji Projektu; pomiaru wartości wskaźników osiągniętych dzięki realizacji Projektu, zgodnie ze wskaźnikami monitoringowymi zamieszczonymi we wniosku, o którym mowa w § ust. 1; przygotowywania i przekazywania do Instytucji Wdrażającej sprawozdań okresowych, rocznych oraz końcowego z realizacji Projektu (§9 umowy). Oprócz tego do poddania się kontroli w zakresie prawidłowości realizacji projektu (§ 10 umowy).

Zgodnie z harmonogramem rzeczowo – finansowym realizacji projektu powód miał zakupić nieruchomość za cenę 420.000zł oraz wyposażenie biurowe w postaci zestawu komputerowego, rzutnika multimedialnego, zestawu audiowizualnego, centrali telefonicznej, telefaxu i wielofunkcyjnego urządzenia biurowego w łącznej wysokości 20.000zł.

Dowód: umowa z dnia 11 sierpnia 2005r., k. 7-16; deklaracja wekslowa, k. 17; dołączone do niniejszej sprawy akta pozwanej Agencji (...) S.A.

Przedmiotowa umowa była trzykrotnie zmieniana, aneksem numer (...) z dnia 28 kwietnia 2006r., numer (...) z dnia 11 lipca 2006r. i numer (...) z dnia 11 czerwca 2007r. zmieniając między innymi terminy realizacji Projektu ostatecznie w przypadku jego rozpoczęcia na dzień 15 sierpnia 2005r., zakończenia rzeczowego na dzień 31 sierpnia 2007r., a zakończenia finansowego realizacji na dzień 31 października 2007r.

Dowód: dołączone do niniejszej sprawy akta pozwanej Agencji (...) S.A. w postaci aneksów do przedmiotowej umowy.

Beneficjent Z. Ż. (1) w dniu 4 kwietnia 2006r. zawarł umowę numer (...) na zakup lokalu handlowo – usługowego o łącznej powierzchni użytkowej 69,1m ² oraz umowę numer (...) na zakup lokalu handlowo – usługowego o łącznej powierzchni użytkowej 92,6 m ². Ponadto zgodnie z planami zakupił dwa zestawy komputerowe, rzutnik multimedialny, zestaw audiowizualny, centralę telefoniczną, telefax i wielofunkcyjne urządzenie biurowe. W dniu 22 lutego 2007r. przeprowadzono kontrolę doraźną w miejscu realizacji Projektu, w wyniku której ustalono, że dnia 21 lutego 2007r. na podstawie umów przedwstępnych numer (...) powód dokonał odbioru lokali od (...) S.A. Powierzchnia odebranych lokali wynosi 70,2m ²i 87,6m ². W dniu 6 lipca 2007r. przedłożono pozwanej kserokopię aktu notarialnego przenoszącego własność lokali na powoda i jego współmałżonkę.

W ramach rozliczenia Projektu Z. Ż. (1) wypłacono w dniu 22 czerwca 2006r. kwotę 4.897,80zł, w dniu 19 lipca 2007r. kwotę 160.200,61zł i w dniu 27 sierpnia 2007r. kwotę 47.327,32zł. Łącznie powodowi wypłacono 212.425,74zł.

Dowód: dołączone do niniejszej sprawy akta pozwanej Agencji (...) S.A.

W związku z ustaleniem przez Agencję (...) S.A., że umowa z dnia 11 sierpnia 2005r. jest wykonywana przez Z. Ż. (1) w sposób niewłaściwy, pozwana, po uprzednim wezwaniu powoda do zapłaty należności z weksla, wypełniła weksel in blanco będący zabezpieczeniem zawartej umowy na kwotę należności głównej wraz z odsetkami naliczonymi do dnia 7 sierpnia 2008r. i wystąpiła na drogę postępowania sądowego z pozwem w postępowaniu nakazowym z weksla. Pozew został wniesiony 12 sierpnia 2008r. w tym samym dniu 12 sierpnia 2008r. zostało wysłane zostało do Z. Ż. (1) oświadczenie podpisane przez dwóch członku zarządu pozwanej Agencji o rozwiązaniu umowy. Przesyłka została wysłana na adres działalności gospodarczej (...) w K.- tak jak przez ostatnie 3 lata. Przesyłka ta została zwrócona jako niepodjęta w dniu 30.09.2018r. i znajduje się w zielonej teczce dokumentacji nadesłanej przez pozwaną Agencję. W dniu 11 września 2008r. powód podał pozwanej nowy adres korespondencyjny w S. , a następnie okazało się ,że powód wyrejestrował działalność gospodarczą w K. już w 2007 roku. Kolejne przesyłki kierowane były zatem pod adres skrytki pocztowej lub zamieszkania i prowadzenia działalności gospodarczej w S. przy ul. (...).

Nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym z weksla, wydanym przez Sąd Okręgowy w Gdańsku w sprawie I Nc 227/08, w dniu 8 września 2008r. nakazano powodowi zapłatę kwoty 241.025,73zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 8 sierpnia 2008r. do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania. Przesyłka zawierająca odpis nakazu z odpisem pozwu, załączników i pouczeniem o prawie wniesienia zarzutów powróciła niepodjęta przez adresata do Sądu, wobec czego Sąd uznał ją za doręczoną w trybie doręczenia zastępczego w dniu 30 września 2008r. Nakaz zapłaty uprawomocnił się z dniem 9 października 2008r. Opatrzony klauzulą wykonalności z dnia 28 października 2008r. prawomocny nakaz zapłaty w sprawie I Nc 227/08 został wydany Agencji (...) S.A. i na jego podstawie wszczęto przeciwko Z. Ż. (1) postępowanie egzekucyjne, które prowadził Komornik sądowy K. S.

Dowód: akta sprawy I Nc 227/08 sądu Okręgowego w Gdańsku

W toku postępowania egzekucyjnego, powód Z. Ż. (1) dobrowolnie w dniu 23 stycznia 2009r. wpłacił na rachunek bankowy wierzyciela kwotę 235.316,48zł, o czym Agencja (...) S.A. poinformowała prowadzącego egzekucję Komornika sądowego pismem z dnia 30 stycznia 2009r., modyfikując jednocześnie wniosek egzekucyjny wnosząc o wyegzekwowanie kwoty pozostałej, po rozliczeniu wpłaty, do zapłaty kwoty 30.549,53zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 23 stycznia 2009r. Kolejną wpłatę powód uiścił w dniu 4 lutego 2009r. w wysokości 18.950zł, o czym również poinformował prowadzącego egzekucję Komornika. Po rozliczeniu odsetek do zapłaty powodowi pozostała kwota 11.710,53zł. O powyższym, pismem z dnia 31 marca 2009r. pozwana poinformowała powoda, wskazując, że wpłata ze stycznia 2009r. została rozliczona na spłatę odsetek w wysokości 42.878zł, kosztów procesowych w wysokości 10.213zł i na należność główną w wysokości 212.425,73zł. Natomiast wpłata z dnia 4 lutego pokryła odsetki w wysokości 120zł i należność główną w wysokości 18.830zł. Pozwana zawiadomiła powoda, że do zapłaty w związku z powyższym pozostaje jeszcze kwota w wysokości 11.370,25zł. Korespondencja ta, wysłana na adres wskazany przez powoda między innymi w piśmie z dnia 11 września 2008r. – na adres skrzynki pocztowej w S., również powróciła do nadawcy jako niepodjęta w terminie.

Dowód: dołączone do niniejszej sprawy dokumenty pozwanej Agencji (...) S.A.; dołączone do niniejszej sprawy akta Sądu Okręgowego w Gdańsku I Nc 227/08 – w postaci wezwania do zapłaty z weksla, k. 5, pozew w postępowaniu nakazowym z weksla, k. 2-3, nakaz zapłaty I Nc 227/08 z dnia 8 września 2008r., k. 16, niepodjęta korespondencja, k. 20, zarządzenia z dnia 22 października 2008r., k. 21; oraz znajdujące się w niniejszych aktach: weksel, k. 74; pismo pozwanej do Komornika sądowego z dnia 30 stycznia 2009r., k. 76; pismo pozwanej z dnia 10 lutego 2009r., k. 77; zeznania świadka Ł. K. na rozprawie w dniu 20 kwietnia 2017r., k. 162-167 (czas od 00:07:39 do 00:23:43).

Poręczyciel wekslowy z umowy numer (...)małżonka powoda - D. Ż. pismem z dnia 14 marca 2014r. zwróciła się do pozwanej o wystawienie zgody na wykreślenie hipotek przymusowych kaucyjnych obciążających nieruchomości opisane w księgach wieczystych pod numerami (...) do kwoty 120.000zł i (...) do kwoty 121.025,75zł. Poinformowana przez pozwaną, że podstawą wydania oświadczenia o wyrażeniu zgody na wykreślenie przedmiotowych hipotek jest całkowita spłata zobowiązania wraz z odsetkami ustawowymi, D. Ż. w dniu 15 lipca 2015r. wpłaciła na konto pozwanej tytułem zwrotu dotacji wykorzystanej niezgodnie z przeznaczeniem kwotę 18.644,64zł, z czego kwota w wysokości 10.283,85zł została rozliczona na należność główną, a kwota 8.360,79zł na odsetki ustawowe.

W dniu 23 lipca 2015r. pozwana, jako wierzyciel hipoteczny, w związku z wygaśnięciem zobowiązania wyraziła zgodę na wykreślenie hipotek przymusowych kaucyjnych z księgi wieczystej (...) do kwoty 120.000zł i księgi wieczystej (...) do kwoty 121.025,75zł prowadzonych przez Sąd Rejonowy (...).

Dowód: dołączone do niniejszej sprawy akta pozwanej Agencji (...) S.A. w postaci pisma poręczyciela wekslowego D. Ż. z dnia 14 marca 2014r., pismo pozwanej z dnia 17 lipca 2015r., oświadczenie o zgodzie na wykreślenie hipotek.

Środki udzielonej powodowi dotacji pochodziły z Europejskiego Fundusz Rozwoju Regionalnego oraz z budżetu państwa. Zwrócone przez Z. Ż. (1) wartości zostały rozliczone na koszty postępowania, pozostałe zaś środki zostały przekazane na rachunek Urzędu Marszałkowskiego - jako zwrot nienależnie pobranych środków publicznych.

Dowód: zeznania świadka Ł. K. na rozprawie w dniu 20 kwietnia 2017r., k. 162-167 (czas od 00:07:39 do 00:23:43).

Współwłaścicielami nieruchomości opisanych w księgach wieczystych prowadzonych przez Sąd Rejonowy (...)o numerach: (...) i (...) są D. Ż. oraz powód Z. Ż. (1).

Dowód: elektroniczna przeglądarka ksiąg wieczystych znajdująca się na stronie internetowej Ministerstwa Sprawiedliwości – dla nieruchomości opisanych w księgach wieczystych (...).

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie materiału dowodowego zaoferowanego przez strony niniejszego postępowania szczegółowo opisanego przy dokonywaniu ustaleń faktycznych. Dokumenty te nie budziły wątpliwości Sądu, nie były też kwestionowane przez żadną ze stron. Pozostałe dokumenty, nie ujęte w opisie ustaleń dotyczących stanu faktycznego sprawy, które zmierzały do wykazania sytuacji majątkowej powoda Z. Ż. (1) (k. 29-35 i k. 41- 55) i kserokopie pism dotyczących wykonywania umowy z dnia 11 sierpnia 2005r., znajdujące się na kartach 100-102 niniejszych akt, wobec nieprzeprowadzania postępowania dowodowego przez Sąd w tym zakresie, nie zostały wykorzystane do jego rekonstrukcji.

Przedłożony przez stronę powodową raport końcowy Europejskiego Urzędu ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (...) (k. 103-117), artykuły dotyczące działalności firmy (...) (k. 119-122) oraz te związane z odwołaniem z funkcji prezesa (...) (k. 123-126) - jako niemające związku z rozpoznawaną sprawą zostały przez Sąd pominięte przy ustalaniu stanu faktycznego sprawy.

Stan faktyczny sprawy został także ustalony w oparciu o zeznania świadka Ł. K.. Z twierdzeń świadka wynika, że kwota wpłacona dobrowolnie w toku postępowania egzekucyjnego przez powoda została przekazana przez pozwaną instytucji nadrzędnej, czyli Urzędowi Marszałkowskiemu Województwa (...). Zeznania świadka były zbieżne z przedłożonymi dokumentami Agencji (...) S.A., znalazły potwierdzenie w materiale dowodowym składającym się na niniejszą sprawę i nie zostały zakwestionowane przez stronę przeciwną, zatem Sąd przyznał im walor wiarygodności.

W ocenie Sądu przesłuchanie członka zarządu pozwanej w charakterze strony na okoliczność wykazania procedur, jakie obowiązują u pozwanej w przypadku przeprowadzania kontroli było irrelewantne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, a nadto zmierzało jedynie do przedłużenia rozpoznawanej sprawy. Wobec powyższego Sąd dopuścił dowód z przesłuchania w charakterze strony postępowania powoda Z. Ż. (1) - celem ustalenia podstaw do żądania od pozwanej odszkodowania.

Jednak przy rekonstrukcji stanu faktycznego nie posiłkowano się zeznaniami powoda Z. Ż. (1), przede wszystkim z tego względu, że w ocenie Sądu stanowiły one jedynie przyjętą przez powoda taktykę procesową w celu uzyskania pozytywnego rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Sąd podszedł także do zeznań powoda z dużą dozą ostrożności z tego względu, iż niewiarygodne wydają się twierdzenia powoda, jakoby nie wiedział czy jest nadal współwłaścicielem nabytych lokali użytkowych i nie posiadał wiedzy co się z nimi aktualnie dzieje, gdyż w kontekście wszystkich okoliczności sprawy zeznania te jawią się jako całkowicie sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego i są stworzone wyłącznie dla potrzeb niniejszego procesu.

W tym miejscu należy wyraźnie zaznaczyć, że okoliczności faktyczne istotne dla rozstrzygnięcia sprawy Sąd ustalił przede wszystkim na podstawie dokumentów. Dowód z dokumentów w postaci dołączonych akt Agencji (...) S.A. oraz akt Sądu Okręgowego I Nc 227/08 o zapłatę został przeprowadzony na rozprawie w dniu 20 kwietnia 2017r.

Pierwszą grupą dokumentów mającą kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy były dokumenty znajdujące się w dołączonych do niniejszego postępowania akta Sądu Okręgowego w Gdańsku I Nc 227/08, a w szczególności nakaz zapłaty z weksla wydany w postępowaniu nakazowym w sprawie I Nc 227/08. Na podstawie dokumentów znajdujących się w sprawie I Nc 227/08 Sąd ustalił, że powód nie wykonał wezwania do zwrotu dotacji, dlatego też pozwana wypełniła weksel in blanco będący zabezpieczeniem prawidłowej realizacji umowy z dnia 11 sierpnia 2005r., a kwota wynikająca z deklaracji wekslowej została zasądzona nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym z weksla, od którego powód nie złożył skutecznie zarzutów, a jedynie w 2010r. działając poprzez ustanowionego profesjonalnego pełnomocnika złożył zażalenie na postanowienie o nadaniu klauzuli wykonalności nakazowi zapłaty I Nc 227/08. Powód podstawą zażalenia uczynił wskazanie przez pozwaną jego nieprawidłowego adresu zamieszkania w S. przy ulicy (...) podczas, gdy podawał on w umowie i deklaracji wekslowej adres zamieszkania w K.. Zarzutów powoda nie podzielił Sąd Apelacyjny w Gdańsku, który postanowieniem z dnia 21 października 2010r. w sprawie I Acz 1505/10 oddalił zażalenie Z. Ż. (1), uznając, że doręczenie nakazu zapłaty na adres wskazany w pozwie wywołało skutki prawne, a więc zostały także spełnione warunki formalne do nadania klauzuli wykonalności przedmiotowemu nakazowi zapłaty.

Drugą grupą dokumentów na podstawie której dokonywano rekonstrukcji stanu faktycznego były akta Agencji (...) S.A., na podstawie których ustalono, że wobec wykrytych nieprawidłowości w zgodności realizowanej umowy pozwana wezwała Z. Ż. (1) do zwrotu przyznanej dotacji, które zostało w przeważającej części dobrowolnie przez niego spłacone dopiero po uzyskaniu przez pozwaną tytułu wykonawczego i wszczęciu postępowania egzekucyjnego - w styczniu i lutym 2009r., a w 2015r. Pozostałą zaś część spłaciła jego małżonka – D. Ż. - będąca poręczycielem wekslowym umowy.

Stan faktyczny między stronami był niesporny w zakresie zawartej przez strony w dniu 11 sierpnia 2005r. o dofinansowanie Projektu „(...)” (...)w ramach Priorytetu (...) – (...), działania (...)

Spór w rozpoznawanej sprawie dotyczył tego, czy pozwana poprzez realizację swoich uprawnień wynikających z prawomocnego i niepozbawionego wykonalności tytułu wykonawczego w postaci nakazu zapłaty z weksla wydanego w postępowaniu nakazowym w sprawie I Nc 227/08 z dnia 8 września 2008r., opatrzonego klauzulą wykonalności z dnia 27 października 2008r. ponosi wobec Z. Ż. (1) odpowiedzialność kontraktową bądź deliktową, skutkującą zasadnością żądania zapłaty odszkodowania.

Powód Z. Ż. (1) podstawy prawnej swoich żądań odszkodowawczych upatrywał a przepisach art. 471 k.c., 415 k.c., 417 k.c. oraz w art. 5 k.c.

Zatem w pierwszej kolejności należy pokrótce opisać przesłanki odpowiedzialności na podstawie art. 471 k.c., 415 k.c. oraz 417 k.c.

Według art. 471 k.c. dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Do przesłanek powstania obowiązku naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, wedle powyższego przepisu należą zatem:

⚫

niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania;

⚫

powstanie szkody w majątku lub interesach dłużnika,

⚫

wykazanie zajścia pomiędzy powyższymi przesłankami adekwatnego związku przyczynowego.

Powyższe przesłanki muszą wystąpić łącznie, aby strona mogła dochodzić odszkodowania. Przy ocenie zaś niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania należy mieć na uwadze treść art. 472 k.c., który stanowi, iż jeżeli ze szczególnego przepisu ustawy albo z czynności prawnej nie wynika nic innego, dłużnik odpowiedzialny jest za niezachowanie należytej staranności.

Stosownie do art. 415 k.c. kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Nie ma żadnych wątpliwości co do tego, iż wyrządzenie szkody przez czyn niedozwolony jest samoistnym źródłem stosunku obligacyjnego i skutkuje zaistnieniem odpowiedzialności odszkodowawczej ex delicto (deliktowej). Reżim tej odpowiedzialności odróżnia się w polskim prawie od odpowiedzialności ex contractu (kontraktowej), gdzie dla zaistnienia obowiązku naprawienia szkody wymaga się, aby szkoda była wynikiem niewykonania lub nienależytego wykonania istniejącego wcześniej między stronami stosunku zobowiązaniowego. Świadczenie polegające na obowiązku naprawienia szkody w reżimie odpowiedzialności ex contractu ma zatem charakter nie pierwotny, jak w odpowiedzialności ex delicto, a następczy (zob. Z. Radwański, Zobowiązania, s. 78). Artykuł 415 k.c. ma zastosowanie w takich wypadkach, w których do wyrządzenia szkody dochodzi poza istniejącymi między danymi osobami stosunkami prawnymi, a zdarzenie wywołujące szkodę jest jednocześnie źródłem powstania zobowiązania, którego treść od początku sprowadza się do obowiązku naprawienia wyrządzonej tym zdarzeniem szkody. Ten przepis na ogół nie obejmuje natomiast obowiązku naprawienia szkody, wyrządzonej w ramach istniejącego już między stronami stosunku prawnego ( tak SN w post. z 14.10.2011 r., III CSK 288/10, Legalis), co jednak nie musi wykluczać ewentualnego zbiegu roszczeń, o którym mowa w art. 443 k.c. Określenie „odpowiedzialność deliktowa” nie odpowiada faktycznemu jej zakresowi, bowiem przewiduje się tu odpowiedzialność nie za delikt, a za czyn niedozwolony, podobnie jak przy odpowiedzialności kontraktowej nie chodzi o obowiązek naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania umowy, a każdego stosunku zobowiązaniowego powstałego z dowolnego źródła. Delikt stanowi działanie człowieka o charakterze zawinionym, gdy tymczasem przepisy art. 415 i n. k.c. przewidują odpowiedzialność za czyny niedozwolone, a zatem także za szkodę wyrządzoną bez winy człowieka, a nawet za zdarzenia zaszłe bez zaangażowania woli ludzkiej. Czyn niedozwolony stanowi zatem pewien fakt lub zespół faktów rodzący odpowiedzialność za szkodę, jeśli da się stwierdzić, iż szkoda jest jego zwykłym następstwem, a zatem jeśli między czynem tym a szkodą występuje adekwatny związek przyczynowy. Przesłankami odpowiedzialności odszkodowawczej są: 1) zaistnienie szkody; 2) wystąpienie faktu, za który ustawa czyni odpowiedzialnym określony podmiot, czyli czynu niedozwolonego; 3) związek przyczynowy między czynem niedozwolonym a szkodą w tej postaci, iż szkoda jest jego zwykłym następstwem ( Kodeks cywilny, red. prof. dr hab. Edward Gniewek, prof. dr hab. Piotr Machnikowski, 2016).

Według art. 417 k.c. za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa. Jeżeli wykonywanie zadań z zakresu władzy publicznej zlecono, na podstawie porozumienia, jednostce samorządu terytorialnego albo innej osobie prawnej, solidarną odpowiedzialność za wyrządzoną szkodę ponosi ich wykonawca oraz zlecająca je jednostka samorządu terytorialnego albo Skarb Państwa.

Konstrukcja art. 417 k.c. oparta jest na ogólnej formule deliktu. Przesłanki odpowiedzialności w świetle komentowanego przepisu są następujące: 1) szkoda; 2) szkoda ta musi być wyrządzona przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej (w sferze imperium); 3) istnienie normalnego, adekwatnego związku przyczynowego między działaniem lub zaniechaniem przy wykonywaniu władzy a powstaniem szkody (art. 361 k.c.) ( por. uchw. SN z 15.5.2013 r., III CZP 23/13, OSNC 2013, Nr 11, poz. 122; wyr. SA w Białymstoku z 4.11.2015 r., I ACa 310/15, Legalis; Z. Banaszczyk, w: Pietrzykowski, Komentarz, t. I, 2015, s. 1368, Nb 30).

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Niesporne pomiędzy stronami było zawarcie w dniu 11 sierpnia 2005r. umowy o dofinansowanie Projektu „(...)” (...)w ramach Priorytetu (...)oraz zasądzenie na rzecz pozwanej prawomocnym nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym wydanym przez Sąd Okręgowy w Gdańsku w sprawie I Nc 227/08 z dnia 8 września 2008r. kwot, które stanowiły wartość niezwróconej przez Z. Ż. (1) dotacji. Zasądzona prawomocnym nakazem zapłaty kwota została przez pozwanego zapłacona dobrowolnie w przeważającej większości, już po wszczęciu postępowania egzekucyjnego. Jak sam powód zauważał, w sprawie rozpoznawanej pod sygnaturą I Nc 227/08 żądanie Agencji (...) S.A. znajdowało podstawę w prawie obligacyjnym – czyli w łączącej strony umowie. Wobec niewykonania wezwania do zwrotu udzielonej Z. Ż. (1) dotacji, Agencja (...) S.A. wypełniła weksel, który był zabezpieczeniem prawidłowej realizacji umowy – na kwotę nie mniejszą niż wysokość kwoty dofinansowania. Nie ulega zatem wątpliwości, że weksel, którego dotyczyło postępowanie w sprawie toczącej się pod sygnaturą I nc 227/08, w chwili wystawienia był wekslem in blanco o charakterze gwarancyjnym. Zabezpieczał bowiem prawidłową realizację łączącej strony umowy. Wystawca weksla – powód - mógł zatem podnosić, obok zarzutów dotyczących istnienia samego zobowiązania wekslowego, także zarzuty związane ze stosunkiem podstawowym – łączącej strony umowy oraz wypełnienia weksla niezgodnie z deklaracją wekslową. Zatem powód Z. Ż. (1) przed wydaniem nakazu zapłaty przez Sąd Okręgowy w Gdańsku w sprawie I Nc 227/08 mógł bezpośrednio do pozwanej podnosić ewentualne zarzuty dotyczące jej uchybień, związanych z procedurą rozwiązania umowy i wezwania do zwrotu udzielonej mu dotacji. Po wydaniu nakazu zapłaty przez Sąd Okręgowy w Gdańsku środkiem obrony powoda były zarzuty od nakazu zapłaty, które mogłyby doprowadzić do uchylenia przedmiotowego nakazu i oddalenia powództwa jako niezasadnego. Powód jednak nie skorzystał z prawnie przysługującej mu możliwości obrony swoich praw i nie wniósł zarzutów od nakazu zapłaty wydanego w postępowaniu nakazowym z weksla przez Sąd Okręgowy w Gdańsku w sprawie I Nc 227/08 z dnia 8 września 2008r., a poprzez zawodowego pełnomocnika złożył dwa lata później, bo w marcu 2010r. zażalenie na postanowienie Sądu o nadaniu klauzuli wykonalności prawomocnemu nakazowi zapłaty, które zostało następnie oddalone przez Sąd Apelacyjny w Gdańsku postanowieniem z dnia 21 października 2010r. wydanym w sprawie I Acz 1505/10. Co więcej, w toku postępowania egzekucyjnego prowadzonego na podstawie prawomocnego nakazu zapłaty w sprawie I Nc 227/08, opatrzonego klauzulą wykonalności z dnia 27 października 2008r., powód dobrowolnie dokonał na rzecz Agencji (...) S.A. dwóch wpłat. Pierwszą z nich w dniu 23 stycznia 2009r. na wysokość 235.316,48zł, drugą w dniu 4 lutego 2009r., w wysokości 18.950zł.

Konkludując powód miał szansę wzruszyć nakaz zapłaty wydany przez Sąd Okręgowy w Gdańsku w sprawie I Nc 227/08 poprzez wniesienie zarzutów bądź też mógł podjąć obronę merytoryczną wytaczając powództwo przeciwegezkucyjne, przewidziane w art. 840 k.p.c. Wypada zauważyć, że dłużnik traci prawo wytoczenia wskazanego powództwa z art. 840 k.p.c. dopiero z chwilą wyegzekwowania przez wierzyciela świadczenia objętego tytułem wykonawczym, bowiem powództwo przeciwegzekucyjne może być realizowane tylko pod warunkiem, że istnieje potencjalna możliwość wykonania tytułu wykonawczego ( zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 1988r., I CR 255/88; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 stycznia 1978r., III CRN 310/77; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 kwietnia 2002r., I PKN 197/01). W rozpoznawanej sprawie zatem do 2015r., kiedy to jego małżonka D. Ż. - w dniu 15 lipca 2015r. dokonała wpłaty na konto pozwanej - tytułem zwrotu dotacji wykorzystanej niezgodnie z przeznaczeniem kwoty brakującej do pełnego zaspokojenia kwoty w wysokości 18.644,64zł powód mógł dochodzić żądania czynności sądowej w postaci orzeczenia pozbawiającego lub ograniczającego wykonalność tytułu wykonawczego, gdyż do tego momentu objęte tytułem wykonawczym roszczenie Agencji (...) S.A. nie było jeszcze zaspokojone. Dopiero z chwilą uiszczenia przez D. Ż. brakującej kwoty w wysokości 18.644,64zł, pozwana w dniu 23 lipca 2015r, jako wierzyciel hipoteczny, w związku z wygaśnięciem zobowiązania wyraziła zgodę na wykreślenie hipotek przymusowych kaucyjnych z księgi wieczystej (...) do kwoty 120.000zł i księgi wieczystej (...) do kwoty 121.025,75zł prowadzonych przez Sąd Rejonowy (...). Powód nie podjął merytorycznej obrony w postępowaniu przeciwegzekucyjnym oraz nie wniósł zarzutów od nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Okręgowy w Gdańsku w sprawie I Nc 227/08, w których mógłby podnosić zarzuty wystosowane w niniejszym postępowaniu. Sąd orzekający w przedmiotowej sprawie, zgodnie z art. 365§1 k.p.c. jest zatem związany prawomocnym orzeczeniem wydanym w sprawie I Nc 227/08. Zwrócić uwagę należy także, na fakt, że wynikające z normy art. 365§ 1 k.p.c. związanie wyrokiem sądu cywilnego oznacza brak możliwości zignorowania zarówno ustaleń faktycznych stanowiących bezpośrednio podstawę rozstrzygnięcia, jak i podstawy prawnej. Nie jest dopuszczalne odmienne ustalenie zaistnienia, przebiegu i oceny istotnych dla danego stosunku prawnego zdarzeń faktycznych w kolejnych procesach sądowych między tymi samymi stronami, chociażby przedmiot tych spraw się różnił. Zakazane jest również prowadzenie postępowania dowodowego na okoliczności podważające ustalenia faktyczne zawarte w wiążącym orzeczeniu. Mocą wiążącą objęte jest to, co w związku z podstawą sporu stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia. Moc wiążącą uzyskuje bowiem rozstrzygnięcie o żądaniu w powiązaniu z jego podstawą faktyczną i w kolejnym postępowaniu sąd ma obowiązek przyjąć, że istotna z punktu widzenia zasadności żądania kwestia kształtowała się tak, jak to zostało ustalone w prawomocnym wyroku ( zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 26 sierpnia 2016r., I ACa 1030/15). Z powyżej wskazanych przyczyn Sąd nie prowadzał postępowania dowodowego w zakresie okoliczności związanych z ustaleniami faktycznymi zawartymi w wiążącym orzeczeniu wydanym w sprawie I Nc 227/08, a powiązanych z zarzutami powoda, które dotyczyły nieprawidłowości z rozwiązaniem umowy z dnia 11 sierpnia 2005r. i przywoływanymi przez powoda argumentami dotyczącymi realizacji konkurencyjnego projektu obejmującego wirtualne biuro przez T. K., bowiem ta ostatnia kwestia nie miała związku z niniejszą sprawą.

Powyższe zachowuje także aktualność w zakresie zarzutu powoda, dotyczącego zakwalifikowania działań pozwanej Agencji (...) S.A. jako stanowiących nadużycie prawa podmiotowego w rozumieniu art. 5 k.c. Dodatkowo także godzi się zauważyć, że utrwaloną jest już zasadą, iż z istoty obronnego charakteru przepisu art. 5 k.c., wynika, że nie może on stanowić podstawy dochodzenia żądań ( zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 stycznia 1999r., II CKN 151/98).

Przechodząc do meritum niniejszej sprawy, godzi się zauważyć, że roszczenie z jakim powód wystąpił na drogę niniejszego procesu jest bez wątpienia roszczeniem majątkowym.

Stosownie do art. 117 k.c. z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne.

Art. 118 k.c. stanowi, że jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata.

Sąd orzekający w przedmiotowej sprawie podziela wyrażony przez Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 10 stycznia 2013r. w sprawie VI ACa 917/12 pogląd, że zróżnicowanie terminów określonych w art. 118 k.c. nie zależy ani od charakteru podmiotu, któremu roszczenie przysługuje, ani od charakteru rozstrzyganej sprawy, ale wyłącznie od rodzaju roszczenia z punktu widzenia jego związku z określonym rodzajem działalności. O związku roszczenia z działalnością gospodarczą można mówić przede wszystkim wówczas, gdy roszczenie przysługuje podmiotowi, który taką działalność prowadzi - przedsiębiorcy i jeżeli pozostaje ono w funkcjonalnym związku z tą działalnością, w szczególności gdy wynika z czynności podejmowanych w celu realizacji zadań związanych z przedmiotem prowadzonej działalności gospodarczej. Czynność związana z prowadzeniem działalności gospodarczej nie musi być wcale czynnością należącą do podstawowej działalności przedsiębiorcy, mieszczącą się w ramach przedmiotu prowadzonej przez niego działalności, czy też należeć do stale podejmowanych, czynności typowych dla jego przedmiotu działalności. Może to być czynność podjęta nawet tylko jeden raz w ciągu długiego czasu prowadzenia działalności gospodarczej, na przykład dokonanie określonej inwestycji.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, że niewątpliwie wywiedzione przez powoda roszczenie jest związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, bowiem umowę z dnia 11 sierpnia 2005r. o dofinansowanie Projektu „(...)” powód zawarł jako prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) Z. Ż. (1). Tym samym podlega ono trzyletniemu terminowi przedawnienia. Przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe wykazało, że powód Z. Ż. (1), po otrzymaniu przez Agencję (...) S.A. tytułu wykonawczego w postaci prawomocnego nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym z weksla I Nc 227/08 opatrzonego klauzulą wykonalności z dnia 28 października 2008r. i wszczęciu postępowania egzekucyjnego dokonał dobrowolnie na rzecz Agencji dwóch wpłat. Pierwszą z nich w dniu 23 stycznia 2009r. na wysokość 235.316,48zł, druga wpłata została dokonana w dniu 4 lutego 2009r. w wysokości 18.950zł. Wobec okoliczności, że zapłata kwoty 235.316,48zł nastąpiła w dniu 23 stycznia 2009r. a kwoty 18.950zł w dniu 4 lutego 2009r. roszczenie o odszkodowanie z tytułu ewentualnego bezprawnego działania Agencji (...) S.A. bądź nienależytego wykonania zobowiązania wywiedzione w pozwie z dnia 31 grudnia 2015r., a więc po sześciu latach od zapłaty, jest przedawnione.

Powód wskazywał, że dopiero w marcu 2010r., kiedy do sprawy I Nc 227/08 zgłosił się jego profesjonalny pełnomocnik uzyskał świadomość o szkodzie, której doznał. Podnosił, że dopiero w tym czasie dowiedział się o istniejącym tytule wykonawczym, jednocześnie wnosząc zażalenie na postanowienie o nadaniu prawomocnemu nakazowi zapłaty klauzuli wykonalności. Jednak zauważyć należy, że interpretacja przepisów o przedawnieniu nie pozwala na uzależnienie wymagalności, a więc i terminu biegu przedawnienia, od świadomości wierzyciela, bowiem kategoria świadomości - jako wchodząca w zakres przeżyć wewnętrznych człowieka - jeżeli nie zostanie ujawniona - jest niesprawdzalna. Przyjęcie zatem świadomości wierzyciela o szkodzie - w stosunkach kontraktowych - pozostawiłoby jednej stronie prawo kształtowania terminu przedawnienia, co byłoby sprzeczne z intencją ustawodawcy, który w art. 119 k.c. wyłączył oświadczenia woli stron stosunku prawnego jako źródło ich regulacji ( zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 stycznia 2008r., V CSK 367/07). Aczkolwiek, nawet gdyby uznać za prawdziwe twierdzenia powoda Z. Ż. (1), że o istnieniu tytułu wykonawczego dowiedział się dopiero w 2010r., co w świetle przedstawionej przez Agencję (...) S.A. dokumentacji jest w ocenie Sądu mało prawdopodobne, to wskazać należy, że od dnia odbioru postanowienia Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 27 października 2010r. w sprawie I Acz 1505/10 przez pełnomocnika powoda – czyli 16 listopada 2010r. - należałoby liczyć 3-letni termin przedawnienia roszczenia wywiedzionego przez Z. Ż. (1). Zatem powód mógł dochodzić swoich roszczeń najpóźniej do dnia 16 listopada 2013r. Z pozwem w rozpoznawanej sprawie Z. Ż. (1) wystąpił w dniu 31 grudnia 2015r., a więc po wskazanym wyżej terminie. Z tych też względów uznać należy ,że wywiedzione w pozwie z dnia 31 grudnia 2015r. roszczenie jest przedawnione i jako takie nie zasługuje na uwzględnienie . W tym miejscu wypada jeszcze wskazać, że argument powoda, iż bieg przedawnienia winien być liczony od dnia 15 lipca 2015r., kiedy to jego małżonka D. Ż. będąca jednocześnie poręczycielem wekslowym dokonała wpłaty na konto pozwanej - tytułem zwrotu dotacji wykorzystanej niezgodnie z przeznaczeniem kwoty 18.644,64zł jest nietrafny, a to z tego względu, że D. Ż. nie była stroną umowy zawartej w dniu 11 sierpnia 2005r. i nie miała ona żadnych roszczeń w stosunku do pozwanej z tytułu odszkodowania za nienależyte wykonanie umowy, nadto nie przysługiwało jej roszczenie o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego.

Dodatkowo zauważyć należy także, że o ile ewentualne nieprawidłowości związane z realizacją i wypowiedzeniem umowy z dnia 11 sierpnia 2005r. występujące po stronie pozwanej miały miejsce i można by zakwalifikować je jako nienależyte wykonanie umowy bądź też jako zespół faktów rodzących odpowiedzialność za szkodę – czyli czyn niedozwolony albo jako niezgodne z prawem działanie, to powód nie wykazał istnienia drugiej przesłanki warunkującej odpowiedzialność z wyżej wymienionych artykułów – szkody, dlatego że zakupione w ramach realizacji Projektu lokale użytkowe nadal znajdują się w majątku Z. Ż. (1), zmieniło się jedynie źródło ich finansowania. Skoro powód nie doznał szkody, nie można też mówić o związku przyczynowym pomiędzy działaniami pozwanej Agencji (...) Spółki Akcyjnej w G.. Z tego względu powództwo również nie zasługiwało na uwzględnienie.

Oprócz powyższego przyznać należy także za pozwaną, że nie jest wzbogacona na skutek zwrotu kwot dokonanych przez powoda, gdyż w ramach umowy zwartej z powodem była jedynie Instytucją Wdrażającą. Środki, które zostały udzielone powodowi pochodziły z Europejskiego Fundusz Rozwoju Regionalnego oraz z budżetu państwa. Zwrócone przez Z. Ż. (1) środki zostały rozliczone przez pozwaną na koszty postępowania, a pozostałe środki zostały przekazane na rachunek Urzędu Marszałkowskiego - jako zwrot nienależnie pobranych środków publicznych. Dlatego też i z tej podstawy nie można było uwzględnić roszczenia wywiedzionego przez powoda.

Z powyższych przyczyn, na podstawie art. 117 k.c. w zw. z art. 118 k.c. w zw. z art. 471 k.c. w zw. z art. 415 i 417 k.c. w zw. z art. 5 k.c. oraz w zw. z art. 365§1 k.p.c., powództwo należało oddalić, o czym orzeczono w punkcie I sentencji wyroku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w punkcie drugim, na mocy art. 98 k.p.c. w zw. z art. 108 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Powód Z. Ż. (1) jako strona przegrywająca niniejszy proces w całości zobowiązany jest zatem zwrócić koszty procesu stronie przeciwnej - Agencji (...) Spółki Akcyjnej w G., na które złożyły się wynagrodzenie ustanowionego w sprawie pełnomocnika, ustalone w oparciu o § 6 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w wysokości 7.200zł (tj. Dz.U.2013.461) wraz z uiszczoną opłatą skarbową od pełnomocnictwa w wysokości 17zł – ponieważ te przepisy obowiązywały w dacie wytoczenia powództwa w dniu 31 grudnia 2015r.