Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gdańsku

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 maja 2016 r.

Sąd Okręgowy w Gdańsku XV Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Ewa Tamowicz

Protokolant: sekr. sąd. Joanna Seredzińska

po rozpoznaniu w dniu 5 maja 2016 r. w Gdańsku

na rozprawie sprawy

z powództwa (...)Funduszu Inwestycyjnego (...)

przeciwko M. B.

o zapłatę

oddala powództwo.

UZASADNIENIE

Powód (...)Fundusz Inwestycyjny (...) we W. w pozwie (k.3-4v, 20) skierowanym przeciwko M. B. wnosił o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym i zasądzenie kwoty 97 438,15 zł. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu oraz kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym kwoty 17 zł. opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu powód wskazał, że pozwana oraz Bank (...) S.A. (...) w dniu 5 lutego 2009 r. zawarli umowę bankową o numerze (...) na podstawie, której strona pozwana otrzymała określoną w umowie kwotę pieniężną zobowiązując się do jej zwrotu na warunkach precyzyjnie określonych w umowie. Pozwana nie wywiązała się z tego obowiązku, wobec czego kwota należności głównej stała się wymagalna wraz z odsetkami za opóźnienie. Pierwotny wierzyciel wezwał pozwaną do zapłaty informując, że w przypadku jej braku wierzytelność zostanie przelana na rzecz powoda w tej sprawie. Pozwana nie dokonała zapłaty w wyznaczonym terminie i w dniu 26 listopada 2014 r. Bank zawarł z powodem umowę przelewu wierzytelności. Przedmiotem cesji była m. in. wierzytelność dochodzona w tej sprawie. Na kwotę dochodzoną pozwem składają się: 58 271,65 zł. tytułem należności głównej oraz 39 166,50 zł. tytułem skapitalizowanych odsetek.

Pozew został wniesiony w dniu 15 lutego 2016 r. (potwierdzenie k. 22).

Zarządzeniem z dnia 21 marca 2016 r. (k. 29) Sąd Okręgowy w Gdańsku stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty i zarządził rozpoznanie sprawy w postępowaniu zwyczajnym.

Pozwana M. B., mimo doręczenia odpisu pozwu wraz z pouczeniami w dniu 11 kwietnia 2016 r. (k. 37v), nie złożyła odpowiedzi na pozew, nie stawiła się na rozprawę i nie wdała się w spór.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

W dniu 26 listopada 2014 r. pomiędzy Bankiem (...) S.A. w W. i powodem (...)Inwestycyjnym Funduszem (...) w W. reprezentowanym przez (...)Funduszy Inwestycyjnych S.A. została zawarta umowa sprzedaży wierzytelności pożyczek gotówkowych, kredytów gotówkowych, sald debetowych i kart kredytowych.

W załączniku do tej umowy umieszczono wierzytelność opisaną m in. jako:

- identyfikator klienta: (...);

- data zawarcia umowy: 5 lutego 2009 r.;

- pierwotna kwota kredytu: 70 000 zł.;

- imię i nazwisko: M. B.;

- kapitał: 58 271,65 zł.;

- odsetki: 33 647,46 zł.;

- koszty: 1 184,18 zł.

Dowód: umowa przelewu wierzytelności k. 8-12v, załącznik k. 13, wyciąg z (...)Funduszy Inwestycyjnych k. 19-20 akt.

W dniu 2 lutego 2016 r. powód reprezentowany przez (...)Funduszy Inwestycyjnych wystawił wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego i ewidencji analitycznej nr(...). Według tego wyciągu powód w dniu 26 listopada 2014 r. nabył od Banku (...) S.A. w W. – (...) wierzytelność wobec M. B. wynikającą z umowy z dnia 5 lutego 2009 r. oznaczonej(...)nr (...). Wysokość zobowiązania dłużnika na dzień wystawienia wyciągu wynosiła łącznie 97 438,15 zł. w tym należność główna 58 271,65 zł. i odsetki w kwocie 39 166,50 zł.

Dowód: wyciąg z dnia 2 02 2016 r. k. 7 akt.

W dniu 28 stycznia 2016 r. radca prawny J. T. z Kancelarii (...) sp. k. działając w imieniu powoda sporządziła i podpisała pismo kierowane do pozwanej wzywające pozwaną do dobrowolnego uregulowania zobowiązania w kwocie 97 382,28 zł., do dnia 4 lutego 2016 r.

Do akt sprawy nie złożono dowodu nadania tego pisma jak i pełnomocnictwa dla Kancelarii (...).

Dowód: pismo z dnia 28 01 2016 r. k. 14-15 akt.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów prywatnych i dokumentu urzędowego (wyciąg z KRS) złożonych do akt przez powoda, z których dowód został przeprowadzony na rozprawie w dniu 5 maja 2016 r.

W ocenie Sądu powództwo nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż powód swojego roszczenia nie udowodnił.

Zgodnie z przepisem art. 509 par. 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (par. 2).

Powód wywodził swoje roszczenie z umowy cesji wierzytelności zawartej w dniu 26 listopada 2014 r. z Bankiem (...). Zgodnie z zasadą rozkładu ciężaru dowodu wyrażoną w art. 6 k.c., to powód winien wykazać swoje roszczenie nie tylko co do zasady, lecz także co do wysokości. W przypadku umów bankowych żaden przepis prawa nie przeniósł ciężaru dowodu na pozwanego. Zgodnie zaś z przepisem art. 232 k.p.c., strony są zobowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. W ocenie Sądu, powód temu obowiązkowi nie sprostał. Dla udowodnienia swojej wierzytelności złożył jedynie wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu z dnia 2 lutego 2016 r. i umowę przelewu wierzytelności z dnia 26 listopada 2014 r.

Zdaniem Sądu, dowodów tych nie można uznać za wystarczające dla udowodnienia wysokości dochodzonego roszczenia. Zgodnie z przepisem art. 194 ust. 1 ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych i zarządzaniu alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi, księgi rachunkowe funduszu sekurytyzacyjnego, wyciągi z tych ksiąg podpisane przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych funduszu i opatrzone pieczęcią towarzystwa zarządzającego funduszem sekurytyzacyjnym oraz wszelkie wystawione w ten sposób oświadczenia zawierające zobowiązania, zwolnienie z zobowiązań, zrzeczenie się praw lub pokwitowanie odbioru należności mają moc prawną dokumentów urzędowych oraz stanowią podstawę do dokonania wpisów w księgach wieczystych i rejestrach publicznych. Jednakże od dnia 20 lipca 2013 r. do art.194 ust. 1 został dodany przepis ust.2 zgodnie, z którym moc prawna dokumentów urzędowych, o której mowa w ust. 1, nie obowiązuje w odniesieniu do dokumentów wymienionych w tym przepisie w postępowaniu cywilnym.

Zgodnie z przepisem art. 244 par. 1 k.p.c. dokumenty urzędowe, sporządzone w przepisanej formie przez powołane do tego organy władzy publicznej i inne organy państwowe w zakresie ich działania, stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Istotą dokumentu urzędowego jest domniemanie jego zgodności z prawdą to znaczy, że zaświadcza on prawdziwy stan rzeczy. Skoro więc wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu nie ma mocy dokumentu urzędowego w postępowaniu cywilnym nie stanowi dowodu tego, co zostało w nim zaświadczone, a więc nie stanowi ani dowodu istnienia wierzytelności ani wysokości wierzytelności powoda wobec pozwanej.

Zgodnie z poglądem wyrażonym w wyroku Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 25 lutego 2015 r. (IACa824/14, Lex1661137) wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego stanowi jedynie dokument prywatny w rozumieniu art. 245 k.p.c., który stanowi dowód wyłącznie tego, iż osoba, która go podpisała złożyła zawarte w dokumencie oświadczenie. Obowiązujący przepis art. 194 ust. 2 ustawy z 2004 r. o funduszach inwestycyjnych wprost już przy tym pozbawia wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego mocy prawnej dokumentów urzędowych w postępowaniu cywilnym.

W uzasadnieniu tego orzeczenia wyrażono pogląd, że obowiązujący przepis art. 194 ust. 2 ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych wprost już przy tym pozbawia wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego mocy prawnej dokumentów urzędowych w postępowaniu cywilnym (….) Omawiany tu dowód oczywiście może stanowić podstawę ustaleń faktycznych i wyrokowania w sprawie, ale jego materialna moc zależy od jego treści merytorycznej, a o tym rozstrzyga sąd według ogólnych zasad oceny dowodów (art. 233 par. 1 k.p.c.) (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 września 2011 r., IICSK712/10, Lex1129100). Dopiero wynikiem tej oceny jest przyznanie lub odmówienie dowodowi z dokumentu waloru wiarygodności, ze stosownymi konsekwencjami w zakresie jego znaczenia dla ustalenia podstawy faktycznej orzeczenia. Sąd Apelacyjny przyjął, a Sąd Okręgowy orzekający w tej sprawie w pełni pogląd ten podziela, że dane ujmowane w księgach rachunkowych funduszu i w wyciągu z tych ksiąg mogą stanowić dowód jedynie tego, że określonej kwoty wierzytelność jest wpisana w księgach rachunkowych względem określonego dłużnika na podstawie opisanego w tych księgach zdarzenia, na przykład właśnie cesji wierzytelności. Dokumenty te potwierdzają, więc sam fakt zdarzenia w postaci cesji wierzytelności, ale nie stanowią one dowodu na skuteczność dokonanej cesji wierzytelności, a tym bardziej istnienia i wysokości nabytej wierzytelności. Wskazane okoliczności, w razie ich kwestionowania przez stronę przeciwną, powinien wykazać, zgodnie z art. 6 k.c. odpowiednimi dowodami fundusz (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2013 r., VCSK329/12, Lex1375500). Dalej Sąd Apelacyjny stwierdził, że samo powołanie się na wyciąg z ksiąg funduszu nie może być uznane za wystarczające, a to z tego względu, iż powód nie przedstawił odpowiedniej dokumentacji, która pozwoliłaby zbadać cesję wierzytelności. Sąd Apelacyjny podkreślił, że w takich warunkach nie sposób skontrolować sposobu ustalenia należności, czyli źródła jej pochodzenia, jak i jej wysokości. W przedstawionych okolicznościach, dochodzący praw powód, nie przekonał zatem Sądu, co do faktów, z których wywodzi korzystne dla siebie skutki prawne i nie przedstawiał dokumentów, z których wynikałoby istnienie i wysokość przysługującego mu względem pozwanej roszczenia.

Wprawdzie pozwana, która nie wdała się w spór, nie podnosiła zarzutów dotyczących istnienia i wysokości roszczenia powoda, ale powód zgodnie z art. 232 k.p.c. nie przedstawił dowodów na potwierdzenie faktów, z których wywodził skutki prawne. Przede wszystkim powód nie złożył do akt umowy kredytowej, wypowiedzenia tej umowy wraz z dowodem wysłania pozwanej, dokumentów, z których wynikałaby wysokość należności głównej oraz sposób wyliczenia odsetek, które skapitalizował. Nie złożył również jakichkolwiek dowodów potwierdzających wysłanie pozwanej zawiadomienia o przelewie wierzytelności oraz doręczenia wezwania do zapłaty załączonego do pozwu. Nie dołączył także pełnomocnictwa dla osoby, która to wezwanie podpisała. Nie złożył żadnego wyliczenia zawierającego wpłaty pozwanej z tytułu umowy zawartej przez pozwaną z Bankiem, co pozwoliłoby na zweryfikowanie wysokości dochodzonego roszczenia w zakresie niespłaconego kapitału jak i skapitalizowanych odsetek. Co do odsetek nie określił nawet okresu za jaki je skapitalizował i wysokości stóp procentowych, według których obliczono zadłużenie pozwanej.

Powód mimo obowiązku wynikającego z art. 6 k.c. nie wykazał roszczenia co do zasady i wysokości, dlatego Sąd na podstawie przepisu art. 509 k.c. stosowanego, a contrario oraz przepisów art. 6 k.c. i art. 194 ust. 2 ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych i zarządzaniu alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi oddalił powództwo.

O roszczeniu powoda orzeczono wyrokiem zaocznym po przeprowadzeniu postępowania dowodowego w zakresie dowodów zaoferowanych przez powoda, albowiem pozwana nie złożyła odpowiedzi na pozew i nie wdała się w spór.

Zgodnie z przepisem art. 339 k.p.c., jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny (par. 1). W tym wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa (par. 2). Jak wyżej wykazano twierdzenia powoda budziły zasadnicze wątpliwości i nie zostały wykazane żadnymi odpowiednimi do treści tych twierdzeń dowodami. Dlatego o oddaleniu powództwa orzeczono wyrokiem zaocznym.