Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gdańsku

POSTANOWIENIE

Dnia 3 lipca 2013 r.

Sąd Okręgowy w Gdańsku

VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Monika Popielińska
Protokolant:	st. sekr. sądowy Adrianna Mikulska

po rozpoznaniu w dniu 3 lipca 2013 r. w Gdańsku

odwołania K. Z.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

z dnia 19 czerwca 2012r. nr (...)- (...)

w sprawie K. Z.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

postanawia:

1.na zasadzie art. 477 ¹⁴ § 3 k.p.c. uchylić zaskarżoną decyzję i sprawę przekazać organowi rentowemu do ponownego rozpoznania;

2. umorzyć postępowanie odwoławcze.

/ Na oryginale właściwy podpis /

Sygn. akt. VII U 2234/12

UZASADNIENIE

Zaskarżoną w sprawie decyzją z dnia 19 czerwca 2012 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G., na podstawie przepisów art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r., Nr 153, poz. 1227 ze zm.) odmówił ubezpieczonej K. Z.prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, albowiem Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 5 czerwca 2012 r. orzekła, że nie jest ona niezdolna do pracy.

Ubezpieczona K. Z.złożył odwołanie od powyższej decyzji ZUS domagając się jej zmiany poprzez przyznanie jej prawa do renty, z uwagi na pogarszający się stan zdrowia.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wniósł o jego oddalenie podtrzymując stanowisko przestawione w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił , co następuje :

Wnioskodawczyni K. Z., urodzona (...), z zawodu jest fryzjerką, a pracowała jako salowa.

Do dnia 31 marca 2012 r. wnioskodawczyni uprawniona była do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

W dniu 16 lutego 2012 r. wnioskodawczyni złożyła w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Powyższe okoliczności są w niniejszej sprawie niesporne a nadto wynikają z akt rentowych.

Lekarz Orzecznik ZUS rozpoznał u ubezpieczonej zespół bólowy kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego na tle zmian zwyrodnieniowo-dyskopatycznych, stan po discectomii L4-L5 w 2002 r. oraz zmiany zwyrodnieniowo-znieształcające lewego stawu kolanowego. Mimo to, w orzeczeniu z dnia 27 marca 2012 r. stwierdził, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy.

(vide: opinia lekarska z dnia 27 marca 2012 r. - k. 166 dokumentacji medycznej ZUS, orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 27 marca 2012 r. - k. 62 akt rentowych)

W wyniku sprzeciwu ubezpieczonej, została ona poddana kolejnemu badaniu przez Komisję Lekarską ZUS, która dokonała tożsamego rozpoznania co Lekarz Orzecznik ZUS. Mimo to, Komisja w orzeczeniu z dnia 5 czerwca 2012 r. również uznała, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy.

(vide: sprzeciw – k. 167, opinia lekarska z dnia 5 czerwca 2012 r. – k. 170 dokumentacji medycznej ZUS, orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 5 czerwca 2012 r. – k. 70 akt rentowych)

Zaskarżoną w sprawie decyzją z dnia 19 czerwca 2012 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił wnioskodawczyni prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

(vide: decyzja ZUS z dnia 19 czerwca 2012 r. – k. 71 akt rentowych)

W celu ustalenia, czy ubezpieczony jest nadal po dniu 31 marca 2012 r. niezdolny do pracy Sąd na podstawie art. 279, 284 i 292 k.p.c., przeprowadził dowód z opinii biegłych lekarzy sądowych: chirurga ortopedy, neurologa i reumatologa, zgodnie z rodzajem schorzeń występujących u wnioskodawczyni.

W wyniku zebrania wywiadu i po przeprowadzeniu badań przedmiotowych oraz po dokonaniu analizy dokumentacji lekarskiej w/w biegli rozpoznali u wnioskodawczyni:

⚫

Zespół bólowy kręgosłupa na tle zmian zwyrodnieniowo-dyskopatycznych, stan po operacji przed 10 laty (L4-5).

⚫

Zmiany zwyrodnieniowe w stawie kolanowym lewym po dwukrotnej operacji aktualnie bez istotnego ograniczenia funkcji.

Biegli sądowi zgodnie stwierdzili, że wnioskodawczyni z uwagi na stwierdzone u niej schorzenia nie jest częściowo ani całkowicie niezdolna do pracy po dniu 31 marca 2012 r.

(dowód: opinia biegłego sądowego chirurga-ortopedy – k. 24-25, opinia biegłego sądowego neurologa – k. 29-30, opinia biegłego sądowego reumatologa – k. 33-35 akt sprawy)

Wnioskodawczyni wniosła zastrzeżenia do opinii biegłych sądowych, zarzucając biegłym, iż nie określili, na jakich stanowiskach może pracować, nie wypowiedzieli się w kwestii przekwalifikowania, nie wzięli pod uwagę jej wieku, predyspozycji psychofizycznych oraz okoliczności, że nigdy nie pracowała, nie określili naruszenia sprawności organizmu i nie wskazali , na czym polega poprawa jej stanu zdrowia

(dowód: zastrzeżenia – k. 49 akt sprawy)

Ustosunkowując się do zarzutów wnioskodawczyni, biegli sądowi chirurg ortopeda, neurolog i reumatolog potrzymali swoje dotychczasowe opinie w sprawie.

Biegły sądowy reumatolog, ustosunkowując się do zarzutów wnioskodawczyni wskazał, że jest ona zdolna do pracy zarobkowej i nie jest wymagane przekwalifikowanie. Poprawa stanu zdrowia polega na powrocie sprawności w zakresie układu ruchu.

(dowód: opinia uzupełniająca biegłego sądowego reumatologa – k. 80 akt sprawy)

Biegły sądowy chirurg ortopeda podał, że wnioskodawczyni przebyła operację przed ponad 10 lat, nie stwierdzono uszkodzeń korzeni nerwowych nowym charakterze i umiejscowieniu. Staw kolanowy lewy był operowany – stwierdza się zmiany zwyrodnieniowe, ale funkcja stawu kolanowego nie jest w istotny sposób ograniczona, kolano jest stabilne, chód sprawny i swobodny może nadal pracować zarówno w wyuczonym jak i wykonywanym zawodzie .

(dowód: opinia uzupełniająca biegłego sądowego chirurga ortopedy – k. 82 akt sprawy)

Biegły sądowy neurolog podał z kolei, że u wnioskodawczyni brak jest schorzeń neurologicznych uzasadniających orzeczenie długotrwałej niezdolności do pracy. Nie wymaga ona również przekwalifikowania, gdyż jest zdolna do pracy w wyuczonym zawodzie i do pracy wykonywanej przed orzeczoną niezdolnością do pracy.

(dowód: opinia uzupełniająca biegłego sądowego neurologa – k. 85 akt sprawy)

Na rozprawie z dnia 3 lipca 2013 r. pełnomocnik wnioskodawczyni przedłożył nową dokumentację medyczną obrazującą jej stan zdrowia po dniu 31 marca 2012 r. podał przy tym, że stan zdrowia wnioskodawczyni pogarsza się – była hospitalizowana w kwietniu 2013r. , a w lipcu 2013 r. został przyjęte celem operacyjnego leczenia przewlekłego zapalenia pochewki ścięgien zginaczy palca I ręki lewej. W dniu 01 lipca 2013r. przeszła operację o podłożu reumatologicznym, która była wynikiem zmian zwyrodnieniowych.

(dowód: protokół rozprawy z dnia 3 lipca 2013 r. – k. 104-105, dokumentacja medyczna – k. 97-103 akt sprawy)

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Postępowanie w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych ma charakter kontrolny, służy badaniu prawidłowości decyzji organu rentowego i nie może polegać na zastępowaniu tego organu w wydawaniu decyzji ustalających świadczenie z ubezpieczeń społecznych. Postępowanie dowodowe przed sądem jest postępowaniem sprawdzającym, weryfikującym ustalenia dokonane przez organ rentowy (por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 9 maja 2007 r., I UZP 1/07, OSNP 2007 nr 21-22, poz. 323). Z tego powodu sąd, co do zasady, nie może we własnym zakresie ustalać prawa do świadczenia, a ujawniona w trakcie postępowania sądowego zmiana stanu zdrowia ubezpieczonego jako przesłanka niezdolności do pracy warunkująca prawo do renty, nie może prowadzić do uznania kontrolowanej decyzji za wadliwą i do jej zmiany (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 września 2005 r., I UK 382/04, LEX nr 276245). W postępowaniu odwoławczym od decyzji odmawiającej prawa do świadczenia sąd ubezpieczeń społecznych ocenia legalność decyzji według stanu rzeczy istniejącego w chwili jej wydania (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 20 maja 2004 r., II UK 395/03, OSNP 2005 nr 3, poz. 43 oraz z dnia 7 lutego 2006 r., I UK 154/05, LEX nr 272581). Stąd też postępowanie dowodowe przed sądem w sprawie o świadczenie uzależnione od niezdolności ubezpieczonego do pracy powinno zmierzać do ustalenia, czy w dacie orzekania przez organ rentowy po stronie ubezpieczonego występowały w tym zakresie wszystkie przesłanki warunkujące przyznanie świadczenia. Sąd nie ma obowiązku przeprowadzenia dowodów w celu ustalenia niezdolności do pracy, która miała powstać po wydaniu zaskarżonej odwołaniem decyzji odmawiającej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 stycznia 2005 r., I UK 152/04, OSNP 2005 nr 17, poz. 273). Biegli sądowi, przeprowadzający na zlecenie sądu badanie stanu zdrowia ubezpieczonego, nie zastępują lekarza orzecznika ZUS, ani komisji lekarskiej ZUS. Jedynie zgodnie z posiadaną przez nich wiedzą specjalistyczną poddają merytorycznej ocenie trafność wydanego orzeczenia o zdolności do pracy lub jej braku. Dlatego też późniejsza (po wydaniu decyzji) zmiana stanu zdrowia ubezpieczonego nie może stanowić – co do zasady – podstawy do uwzględnienia odwołania.

Zgodnie z art. 477 ¹⁴ § 4 k.p.c., w sprawie o świadczenie z ubezpieczeń społecznych, do którego prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji, a podstawę do wydania decyzji stanowi orzeczenie lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych lub orzeczenie komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i odwołanie od decyzji opiera się wyłącznie na zarzutach dotyczących tego orzeczenia, sąd nie orzeka co do istoty sprawy na podstawie nowych okoliczności dotyczących stwierdzenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji, które powstały po dniu złożenia odwołania od tej decyzji, lecz uchyla decyzję, przekazuje sprawę do rozpoznania organowi rentowemu i umarza postępowanie.

W rozpoznawanej sprawie nowe okoliczności dotyczące stanu zdrowia wnioskodawczyni wynikające z dokumentacji medycznej przedłożonej na rozprawie z dnia 3 czerwca 2013 r. pojawiły się już po wydaniu zaskarżonej w sprawie decyzji ZUS z dnia 19 czerwca 2012 r. Tego typu schorzenia nie były w ogóle poddane ocenie organu rentowego. Jednocześnie wnioskodawczyni nie złożyła ponownego wniosku o rentę z tytułu niezdolności do pracy.

Z uwagi na powyższe wobec kategorycznej dyspozycji art. 477 ¹⁴ § 4 k.p.c., koniecznym było uchylenie decyzji ZUS i przekazanie sprawy do rozpoznania organowi rentowemu oraz jednoczesne umorzenie postępowania odwoławczego w niniejszej sprawie, o czym na podstawie przywołanych przepisów Sąd Okręgowy postanowił jak w pkt 1 i 2 sentencji postanowienia.

SSO Monika Popielińska